Gezondheid en welzijn raken ons allemaal anders. Dit is het verhaal van één persoon
Het was alsof de wereld van was was gemaakt.
De eerste keer dat ik het voelde, liep ik door de straten van New York City. Ik was al maanden angstig, had paniekaanvallen bij het ontwaken, tijdens het lesgeven, terwijl ik achterin een taxi zat.
Ik stopte met de metro en liep naar mijn werk toen plotseling de gebouwen om me heen begonnen te glinsteren alsof hun atomen niet bij elkaar hielden. Ze waren te helder, immaterieel en trilden als flipbooks.
Ik voelde me ook niet echt.
Mijn hand zag er opzichtig uit en het raakte me in paniek om de gedachte duidelijk te voelen, je hand te bewegen, hol te galmen in mijn hoofd - en dan mijn hand te zien bewegen. Het hele proces dat automatisch, direct en onmerkbaar moest zijn, werd afgebroken.
Het was alsof ik een externe waarnemer was van mijn diepste processen, waardoor ik een vreemde werd in mijn eigen lichaam en geest. Ik was bang dat ik mijn greep op de realiteit zou verliezen, die al zwak en wankel aanvoelde vanwege een ernstige opflakkering van levenslange angst en paniek.
Een week later voelde ik de realiteit wegsmelten toen ik een van de grootste paniekaanvallen van mijn leven had.
Ik lag op mijn bank, mijn handen bevroren in klauwen, de EMT's klaar met een zuurstofmasker en EpiPen boven me. Ik voelde me alsof ik in een droom zat en alles was hyperrealistisch - kleuren te helder, mensen te dichtbij en enorme clownachtige mensen.
Mijn schedel voelde te strak aan en mijn haar deed pijn. Ik voelde mezelf uit mijn eigen ogen kijken en hoorde mezelf te hard praten in mijn hoofd.
Afgezien van het feit dat ik me erg ongemakkelijk en afleidend voelde, was het zelfs nog enger, omdat ik geen idee had wat het was.
Het zou tien jaar duren voordat ik de termen derealisatie en depersonalisatie hoorde.
Hoewel het een van de meest voorkomende symptomen van angst en paniekstoornis is, is het er een waar artsen, therapeuten en mensen met angst zelden over praten.
Een reden waarom artsen minder vaak derealisatie bij patiënten noemen, kan zijn omdat het, hoewel geassocieerd met paniek, niet helemaal duidelijk is wat de oorzaak is. En waarom het bij sommige mensen met angst gebeurt en niet bij anderen.
Het engste symptoom van mijn angst confronteren
Volgens de National Alliance on Mental Illness zal ongeveer de helft van de Amerikaanse volwassenen minstens één depersonalisatie- / derealisatie-episode in hun leven meemaken.
De Mayo Clinic beschrijft de aandoening als 'jezelf observeren van buiten je lichaam' of 'een gevoel dat de dingen om je heen niet echt zijn'.
Depersonalisatie vervormt het zelf: "Het gevoel dat je lichaam, benen of armen vervormd, vergroot of gekrompen lijken, of dat je hoofd in katoen is gewikkeld."
Derealisatie verstoort de buitenwereld, waardoor je het gevoel krijgt 'emotioneel losgekoppeld te zijn van de mensen om wie je geeft'. Uw omgeving lijkt 'vervormd, wazig, kleurloos, tweedimensionaal of kunstmatig'.
De termen worden echter vaak door elkaar gebruikt en diagnose en behandeling zijn vaak hetzelfde.
Health Research Funding meldt dat stress en angst de belangrijkste oorzaken zijn van derealisatie en dat vrouwen het twee keer zo vaak ervaren als mannen. Tot 66 procent van de mensen die een trauma ervaren, heeft een vorm van derealisatie.
Een gevoel van onwerkelijkheid kwam over me heen in tijden van verhoogde angst, maar ook willekeurig - terwijl ik mijn tanden poetste met het misselijkmakende gevoel dat de reflectie in de spiegel niet mij was. Of een toetje eten tijdens een etentje toen het gezicht van mijn beste vriend er ineens uitzag alsof het van klei was gemaakt en bezield door een vreemde geest.
Midden in de nacht ermee wakker worden was bijzonder eng, intens gedesoriënteerd in bed schieten, te scherp bewust van mijn eigen bewustzijn en lichaam.
Toen ik voor het eerst naar mijn therapeut ging, beschreef ik dit symptoom in tranen, bezorgd over mijn gezond verstand.
Hij zat helemaal kalm in zijn overvolle leren stoel. Hij verzekerde me dat derealisatie, hoewel bizar en eng, niet gevaarlijk is - en in feite heel gewoon is.
Zijn fysiologische uitleg verlichtte een deel van mijn angst. “Adrenaline door langdurige angst leidt het bloed van de hersenen naar de grote spieren - de quads en biceps - zodat je kunt vechten of vluchten. Het stuurt ook je bloed naar je kern, zodat als je ledematen worden doorgesneden, je niet doodbloedt. Met de omleiding van bloed vanuit de hersenen, voelen velen een gevoel van een licht gevoel in het hoofd en derealisatie of depersonalisatie. Het is eigenlijk een van de meest voorkomende angstklachten ', vertelde hij me.
“Ook wanneer mensen nerveus zijn, hebben ze de neiging om te ademen, wat de samenstelling van bloedgassen verandert, wat de werking van de hersenen beïnvloedt. Omdat angstige mensen hypervigilant kunnen zijn voor hun lichaam, merken ze deze subtiele veranderingen op die anderen niet zouden zien en interpreteren ze als gevaarlijk. Omdat dit hen bang maakt, blijven ze hyperventileren en wordt de derealisatie steeds erger. '
Terugkeren naar de realiteit door mijn onwerkelijkheid te accepteren
Depersonalisatie kan een eigen stoornis zijn, of een symptoom van depressie, drugsgebruik of psychotrope medicijnen.
Maar wanneer het optreedt als een symptoom van ernstige of langdurige stress en angst, zijn experts het erover eens dat het niet gevaarlijk is - of een teken van psychose - zoals veel mensen vrezen.
Mijn therapeut legde uit dat adrenaline in twee tot drie minuten wordt gemetaboliseerd. Als iemand zichzelf kan kalmeren en zijn angst voor de derealisatie, stopt de productie van adrenaline, kan het lichaam het elimineren en gaat het gevoel sneller over.
Ik heb gemerkt dat het luisteren naar kalmerende, vertrouwde muziek, het drinken van water, het oefenen van diepe ademhaling en het luisteren naar affirmaties kan helpen om de focus van het vreemde, zinderende bewustzijn te verwijderen en me terug in mijn lichaam te brengen.
Cognitieve gedragstherapie is ook een van de meest effectieve behandelingen gebleken voor door angst veroorzaakte depersonalisatie / derealisatie. Het kan helpen de geest weg te leiden van geobsedeerd raken door de verontrustende toestand, en kan je helpen vaardigheden en tools op te bouwen om de aandacht om te leiden waar je heen wilt.
Hoe intens en alomvattend het ook is, de derealisatie neemt met de tijd af.
Ik had er regelmatig meerdere keren per dag, elke dag, en het was ongelooflijk storend, ongemakkelijk en eng.
Terwijl ik les gaf, winkelde, reed of thee dronk met een vriend, zou het een schok door me heen sturen en zou ik me terug moeten trekken naar bed, naar de telefoon met een vriend of een andere veilige plek om de angst het hoofd te bieden opgewonden. Maar toen ik leerde niet met angst te reageren - terwijl ik leerde om derealisatie te negeren met het vertrouwen dat het me niet in waanzin zou katapulteren - werden de afleveringen korter, milder en minder frequent.
Ik ervaar soms nog steeds onwerkelijkheid, maar nu negeer ik het en het verdwijnt uiteindelijk. Soms binnen enkele minuten. Soms duurt het een uur.
Derealisatie is een van de leugens van angst die we moeten doorzien om onze vrijheid en comfort te krijgen. Als je het voelt aankomen, spreek er dan op terug.
Ik ben mezelf; de wereld is hier; Ik ben veilig.
Het werk van Gila Lyons is verschenen in The New York Times, Cosmopolitan, Salon, Vox en meer. Ze werkt aan een memoires over het zoeken naar een natuurlijke remedie tegen angst en paniekstoornis, maar valt ten prooi aan de onderbuik van de alternatieve gezondheidsbeweging. Links naar gepubliceerd werk zijn te vinden op www.gilalyons.com. Maak contact met haar op Twitter, Instagram en LinkedIn.
