The Other Side of Grief is een serie over de levensveranderende kracht van verlies. Deze krachtige first-person verhalen verkennen de vele redenen en manieren waarop we verdriet ervaren en navigeren door een nieuw normaal
Na 15 jaar huwelijk verloor ik mijn vrouw, Leslie, aan kanker. We waren beste vrienden voordat we gingen daten.
Bijna 20 jaar lang hield ik maar van één vrouw: mijn vrouw, de moeder van mijn kinderen.
Ik was - en ben nog steeds - rouw om het verlies van een vrouw die al bijna twee decennia de Robin van mijn Batman was (haar woorden, niet de mijne).
Toch mis ik, afgezien van het missen van de vrouw van wie ik hield, het hebben van een partner. Ik mis de intimiteit van een relatie. Iemand om mee te praten. Iemand om vast te houden.
De leider van een ondersteuningsgroep voor verdriet die ik bijwoonde, sprak over de 'fasen' van verdriet, maar suggereerde ook dat het niet was alsof je die fasen lineair verwerkte. De ene dag was je misschien woedend, de andere dag accepteerde je je verlies. Maar dat betekende niet per se dat je de volgende dag niet meer woedde.
De groepsleider beschouwde verdriet meer als een spiraal, die steeds dichter bij aanvaarding kwam, maar ook onderweg reisde door schuld, onderhandeling, woede en ongeloof.
Ik weet niet zeker of ik ooit aan boord was met de spiraalanalogie.
Mijn verdriet leek op golven die uit een druppel water in een groter zwembad kwamen. Na verloop van tijd zouden de golven kleiner zijn en verder uit elkaar, dan zou er een nieuwe druppel vallen en het proces opnieuw beginnen - een aftapkraan die leeg druppelt.
In veel opzichten ben je nooit zo'n groot verlies “voorbij”. Je past je er gewoon aan aan.
En ik veronderstel dat dat is waar mijn dochters en ik nu zijn in ons verhaal van het navigeren door ons leven zonder Leslie.
Deel op Pinterest
Als je nooit echt over iemand heen gaat die je graag heengaat, betekent dat dan dat je nooit meer kunt daten? Nooit een andere partner en vertrouweling vinden?
Het idee dat ik vrede moest sluiten met permanente eenzaamheid omdat de dood me had gescheiden van de vrouw met wie ik trouwde, was belachelijk, maar het was niet gemakkelijk om erachter te komen wanneer ik klaar was om te daten.
Wanneer is het tijd om te daten?
Als je iemand verliest, heb je het gevoel onder een microscoop te staan, elke beweging wordt onderzocht door vrienden, familie, collega's en connecties op sociale media.
Gedraagt u zich correct? Rouw je "correct"? Ben je te somber op Facebook? Lijkt u te gelukkig?
Of mensen nu eigenlijk constant oordelen of niet, het voelt voor rouwende mensen.
Het is gemakkelijk om lippendienst te betuigen aan het sentiment: 'Het kan me niet schelen wat mensen denken.' Het was moeilijker te negeren dat sommige mensen die in de war, bezorgd of gekwetst zouden zijn door mijn beslissing tot nu toe, een naaste familie zouden zijn die ook Leslie had verloren.
Ongeveer een jaar na haar dood voelde ik me klaar om op zoek te gaan naar een andere partner. Net als verdriet is het tijdsbestek voor de bereidheid van elk individu variabel. Misschien ben je twee jaar later of twee maanden klaar.
Twee dingen bepaalden mijn eigen bereidheid tot nu toe: ik had het verlies geaccepteerd en was geïnteresseerd in meer dan alleen een bed delen met een vrouw. Ik was geïnteresseerd in het delen van mijn leven, mijn liefde en mijn familie. De druppels verdriet vielen minder vaak. De golven van emoties die uitstraalden, waren beter beheersbaar.
Ik wilde respectvol zijn voor de andere mensen in het leven van mijn vrouw die haar ook verloren hadden. Ik wilde niet dat iemand zou denken dat mijn dating een negatieve weerslag had op mijn liefde voor mijn vrouw, of dat ik 'eroverheen' was.
Maar uiteindelijk kwam de beslissing op mij neer. Of anderen het nu passend vonden of niet, ik voelde dat ik er klaar voor was.
Ik dacht ook dat ik het aan mijn mogelijke dates verschuldigd was om zo eerlijk mogelijk tegen mezelf te zijn. Ze zouden hun signalen afleiden van mijn woorden en acties, zich voor mij openstellen en - als alles goed ging - geloven in een toekomst met mij die alleen bestond als ik er echt klaar voor was.
Waarom voel ik me schuldig? Wat kan ik er aan doen?
Ik voelde me bijna onmiddellijk schuldig.
Bijna 20 jaar lang had ik geen enkele romantische date gehad met iemand anders dan mijn vrouw, en nu zag ik iemand anders. Ik ging op afspraakjes en had plezier, en ik voelde me in strijd met het idee dat ik van deze nieuwe ervaringen zou moeten genieten, omdat ze ten koste van Leslie's leven leken te zijn gekocht.
Ik had uitgebreide datums gepland voor leuke locaties. Ik ging naar nieuwe restaurants, keek 's avonds films buiten in het park en woonde liefdadigheidsevenementen bij.
Het was zo gemakkelijk om in het idee verstrikt te raken dat er later altijd tijd zou zijn voor date-avonden.
We hebben nooit echt gedacht dat onze tijd beperkt was. We hebben er nooit een punt van gemaakt om een oppas te vinden, zodat we de tijd voor ons konden nemen.
Er was altijd morgen, of later, of nadat de kinderen ouder waren.
En toen was het te laat. Later was het nu, en ik was de laatste maanden van haar leven meer een verzorger dan een echtgenoot voor haar geworden.
Door de omstandigheden waarin haar gezondheid achteruitging, hadden we geen tijd of de mogelijkheid om de stad rood te schilderen. Maar we waren 15 jaar getrouwd.
We werden zelfgenoegzaam. Ik werd zelfgenoegzaam.
Ik kan dat niet veranderen. Ik kan alleen maar erkennen dat het is gebeurd en ervan leren.
Leslie liet een betere man achter dan degene met wie ze trouwde.
Ze heeft me op zoveel positieve manieren veranderd, en daar ben ik zo dankbaar voor. En alle schuldgevoelens die ik heb over het feit dat ik niet de beste echtgenoot ben die ik voor haar had kunnen zijn, moeten worden getemperd met het idee dat ze me nog niet klaar had met repareren.
Ik weet dat Leslie's levensdoel niet was om mij een betere man te laten. Dat was slechts een bijwerking van haar zorgzame, verzorgende karakter.
Hoe langer ik date, hoe minder schuldig ik me voel - hoe natuurlijker het lijkt.
Ik erken de schuld. Ik accepteer dat ik de dingen anders had kunnen doen en mezelf op de toekomst zou kunnen toeleggen.
De schuld was niet omdat ik er niet klaar voor was, maar omdat ik door niet te daten nog niet had afgehandeld hoe ik me zou voelen. Of ik nu twee of twintig jaar had gewacht, uiteindelijk had ik me schuldig gevoeld en moest ik het verwerken.
Foto's en herinneringen tentoongesteld
Klaar zijn om te daten en klaar zijn om je date terug te brengen naar je huis zijn twee heel verschillende dingen.
Terwijl ik klaar was om mezelf terug te plaatsen, bleef mijn huis een heiligdom voor Leslie. Elke kamer is gevuld met onze familie- en trouwfoto's.
Haar nachtkastje staat nog steeds vol met foto's en boeken, brieven, make-uptassen en wenskaarten die drie jaar ongestoord zijn gebleven.
Ik draag nog steeds mijn trouwring. Het zit aan mijn rechterhand, maar het voelt als verraad om het helemaal uit te doen. Ik kan er niet helemaal afstand van doen.
Ik kan die dingen niet weggooien, en toch passen sommige niet meer in het verhaal dat ik open sta voor een langdurige relatie met iemand waar ik om geef.
Kinderen krijgen vereenvoudigt het probleem hoe ermee om te gaan. Leslie zal nooit ophouden hun moeder te zijn, ondanks haar overlijden. Hoewel trouwfoto's misschien worden opgeborgen, zijn de familiefoto's een herinnering aan hun moeder en haar liefde voor hen en moeten ze opblijven.
Net zoals ik er niet voor terugschrik om met de kinderen over hun moeder te praten, verontschuldig ik me ook niet voor het bespreken van Leslie met dates (ik bedoel, niet op de eerste date, let wel). Ze was en is een belangrijk onderdeel van mijn leven en dat van mijn kinderen.
Haar herinnering zal altijd bij ons blijven. Dus we praten erover.
Toch zou ik dat nachtkastje waarschijnlijk een dezer dagen moeten schoonmaken en organiseren.
Ik ga niet verder, ik ga gewoon vooruit
Er zijn nog andere dingen om over na te denken - andere mijlpalen om aan te pakken: de kinderen ontmoeten, de ouders ontmoeten, al die potentieel prachtige, angstaanjagende momenten van nieuwe relaties.
Maar het begint met vooruitgaan. Het is het tegenovergestelde van het vergeten van Leslie. In plaats daarvan herinnert het haar actief en beslist het hoe ze het beste vooruit kan gaan, terwijl ze dat gedeelde verleden respecteert.
Deze herstart van mijn 'datingdagen' gaat gemakkelijker met de wetenschap dat Leslie zelf wilde dat ik iemand zou vinden nadat ze weg was, en dat had ze me voor het einde verteld. Die woorden brachten me pijn, in plaats van de troost die ik er nu in vind.
Dus ik sta mezelf toe om te genieten van de ontdekking van een geweldige nieuwe persoon en zo hard mogelijk te proberen om de spijt en fouten uit het verleden die ik niet kan beheersen, te voorkomen dat te bederven.
En als mijn dating nu toch als "ongepast" wordt beschouwd, nou, dan zal ik het gewoon beleefd oneens moeten zijn.
Wil je meer verhalen lezen van mensen die door een nieuw normaal navigeren terwijl ze onverwachte, levensveranderende en soms taboe-momenten van verdriet tegenkomen? Bekijk hier de volledige serie.
Jim Walter is de auteur van Just a Lil Blog, waar hij zijn avonturen beschrijft als een alleenstaande vader van twee dochters, van wie er één autisme heeft. Je kunt hem volgen op Twitter.
