Dave Mills stond op het punt om met de trein naar huis te gaan van zijn werk toen zijn vrouw van 42 jaar belde om hem te vertellen dat ze borstkanker had.
'Mijn hele rit naar huis was de gedachte die steeds door mijn hoofd flitste:' Mijn vrouw heeft borstkanker. ' Het was heel somber en surrealistisch ', herinnert Dave zich.
Dat was in maart 2018. Zijn vrouw Mary had het jaar ervoor een mammogram en kreeg te horen dat ze binnen een jaar terug moest komen voor een follow-up vanwege haar dichte borstweefsel.
'Tegen de tijd dat ze terugging, voelde ze daar een brok, maar ze wist niet zeker of het kanker was of een andere vorm van groei. Het mammogram en andere scans die middag bevestigden de kanker ', zegt Dave.
Op 64-jarige leeftijd kreeg Mary de diagnose stadium 2 HER2-positieve kanker in haar linkerborst. De tumor in haar borst had een diameter van ongeveer 10 centimeter.
Hoewel Mary's kanker niet als genetisch wordt beschouwd, heeft ze een lange geschiedenis van kanker in haar familie.
Haar vader stierf op 52-jarige leeftijd aan kanker, haar oma aan de kant van haar vader stierf op jonge leeftijd aan borstkanker en haar oudere zus vecht momenteel in een laat stadium van darmkanker. Zowel haar moeder als grootmoeder van moederskant kregen borstkanker in de jaren 90.
Tot aan deze diagnose was IBS de ernstigste ziekte waarmee Mary werd geconfronteerd.
'Je moet het verdriet vrij snel overwinnen, want er is veel werk te doen en veel om over na te denken', herinnert Dave zich. “We hadden op dat moment een opnieuw gekalibreerd leven omdat de behandeling ongeveer een maand na haar diagnose begon. We hadden niet veel tijd om er te veel op te kauwen. '
Door de behandeling komen
Mary nam onmiddellijk afscheid van haar voorschoolse onderwijsbaan en verdiepte zich in drie maanden intensieve chemotherapie.
Ze onderging elke derde maandag van april tot half juli 3 uur durende chemo-infusies.
'Ze was de hele tijd vrijwel ziek. Door de combinatie van IBS en behandeling werd ze erg ziek van misselijkheid en diarree, obstipatie en alle dingen waarover je hoort, zoals afvallen en haarverlies,”zegt Dave. 'Zelfs de twee weken dat je eigenlijk oké zou zijn, was ze nooit. De week na de chemo kreeg ze ernstige botpijn. '
Mary ontwikkelde ook neuropathie in haar rechtervoet, waardoor ze niet kon autorijden.
Gedurende deze tijd is Dave dankbaar dat zijn werkgever hem vier dagen per week thuis heeft laten werken.
Mary voltooide haar behandeling op 16 juli en in augustus onderging ze een enkele borstamputatie zonder reconstructie.
'Dat was een beslissing die ze zou nemen en ik zou haar hoe dan ook steunen, maar ik begreep echt waarom ze geen [wederopbouw] wilde. De chirurg twijfelde daar een beetje aan en of ze echt aan één kant van haar borst plat wilde gaan. Na alle chemo-bijwerkingen wilde ze niet nog een operatie ondergaan en meer herstel en ik begreep helemaal waarom,”zegt Dave.
Deel op Pinterest
'Ze was erg sterk in borstamputatie. Ze is echt vooruitgegaan met alles en dat heeft het voor mij gemakkelijker gemaakt. Ik dacht echt niet dat ik mijn vrouw meer zou kunnen bewonderen of liefhebben dan ik, maar na dit alles doe ik het wel. Ik noem haar mijn krijger ', zegt hij.
Mary's pathologie na de operatie vertoonde geen tekenen van kanker in het borstweefsel en de lymfeklieren, dus Dave zegt voor zover ze weten dat ze kankervrij is.
'Een beetje een wonder, want de doktoren waren zelfs verrast. Ze verwachtten er enige remanentie van te hebben”, zegt Dave.
Mary ondergaat momenteel 6 weken dagelijkse preventieve bestraling en ontvangt tot april 2019 elke drie weken een infusie van Herceptin. Vanaf dat moment zal ze jaarlijks haar borsten laten scannen.
'We worden weer normaal. Ze kan weer eten, sporten en autorijden ', zegt Dave.
Advies voor partners
Toen Mary werd gediagnosticeerd, nam Dave contact op met een vrouwelijke collega die borstkanker kreeg om advies te krijgen over wat haar man voor haar deed.
Hij zegt dat het volgende het meest nuttig was voor Maria en hemzelf.
Wees een team
Hoewel mannen borstkanker kunnen krijgen, is het percentage klein.
In feite stelt de American Cancer Society dat borstkanker ongeveer 100 keer minder voorkomt bij blanke mannen dan onder blanke vrouwen en ongeveer 70 keer minder vaak voor bij zwarte mannen dan bij zwarte vrouwen.
“Dit kun je voor het grootste deel niet persoonlijk ervaren. [Als mannen] borstkanker krijgen, is het nog steeds niet hetzelfde omdat mannen een borst hebben, [maar] ze hebben niet echt borsten en het maakt geen groot deel uit van hun leven. Het is dus moeilijk om jezelf in de positie van [je vrouw] te plaatsen, omdat dit niet iets is dat je kan overkomen”, zegt Dave.
Hij vindt het optreden van Mary's teamgenoot echter een geweldige manier om steun te betuigen.
'Ik liet de beslissingen aan haar over en ik was meer in de ondersteunende modus, maar [zou er een punt van maken] om te zeggen' we moeten de behandeling doorlopen '. Altijd 'wij' in plaats van 'jij', 'zegt hij.
Pleiten en organiseren
Dave nam de rol van advocaat van Mary op zich zodra de diagnose werd gesteld.
'Niet zozeer dat je naar [dokterspraktijken] gaat en ruzie maakt, maar meestal ging ik daar naar binnen en luisterde en was ik de informatieverzamelaar, want als je de patiënt bent, gaat je geest heel veel plaatsen ', legt hij uit.
Dave zegt dat Mary 'chemobrein' heeft ontwikkeld en zich moeilijk kon herinneren wat er tegen haar werd gezegd.
'Dus ik zou proberen te luisteren en alles te onthouden wat er was gezegd, en haar er ook aan herinneren dingen naar voren te brengen waarover ze zei dat ze met [dokters] wilde praten.'
Mary had ook moeite met het bijhouden van medicijnen, dus Dave legde al haar pillen op het aanrecht om te zien hoe ze die moest innemen.
'Als je een behandeling zo intensief neemt als Mary was, moet je op bepaalde dagen en tijden bepaalde pillen slikken, waaronder een pil tegen misselijkheid die ze om drie uur' s nachts moest nemen, en ik sta op om te geven tegen haar”, zegt Dave.
"Als je het verprutst, zullen de bijwerkingen erger zijn, dus je moet echt op de hoogte blijven van de pillen", voegt hij eraan toe.
Hij schreef ook alle afspraken van haar arts op een kalender. 'Ik was bijna een uitvoerende secretaris', zegt hij.
Bied emotionele steun
Toen de fysieke eisen van het ondergaan van chemotherapie een tol eisten van Mary, zei Dave dat het cruciaal was om haar emotionele steun te geven.
'Het is heel moeilijk om door chemo te gaan … als je echt slechte bijwerkingen hebt, zoals mijn vrouw. Luister gewoon en laat ze je alles vertellen over hoe slecht ze zich voelen en alle symptomen die ze hebben en moedig ze lichtjes aan door te zeggen: 'Ik weet dat dit heel moeilijk is, maar ik weet dat je dit kunt doen en dit kunt doorstaan',” hij legt uit.
Sterk en stabiel blijven was het doel van Dave.
'De persoon die de behandeling ondergaat, bevindt zich in een zeer kwetsbare positie. Je moet sterk en stabiel voor ze zijn. Je partner moet echt op je rekenen, zelfs op hun dieptepunten. Als ze niet zeker weten of ze nog twee maanden chemo kunnen doorstaan, moet je sterk en geruststellend zijn, 'zegt hij.
Houd de dingen normaal
Ondanks de situatie heeft Dave er een prioriteit van gemaakt om te proberen hun dagelijkse leven zo vertrouwd mogelijk te houden.
'[Probeer] wat stukjes van je normale rug te hebben. Zelfs als je alleen tv-programma's kijkt die je leuk vindt, 'zegt hij.
'Probeer je leven niet helemaal over chemo te maken, hoewel het moeilijk kan zijn als je vrouw door chemo gaat en [zij] zulke sterke bijwerkingen heeft als Mary', zegt Dave.
Zoek specifieke hulp
Wanneer een partner ziek wordt, vallen de verantwoordelijkheden die u hebt gedeeld op u, zoals boodschappen doen, de was doen, afwassen en meer.
'Je moet gewoon georganiseerd blijven', adviseert Dave.
Dat deed hij onder meer door om hulp te vragen. Hij zette mensen in de rij om te helpen op de dagen dat hij naar zijn werk moest of op andere dagen dat hij niet thuis kon zijn.
'We hebben twee volwassen dochters en een van Mary's zussen die in het gebied wonen en die ik voor hulp aanbood. Maar ik heb die kring van mensen vrij klein gehouden ', zegt Dave.
'Er zijn een paar vrienden die ik zou vragen om haar naar de afspraak van een dokter te brengen … of om een medicijn op te halen … maar ik was een vrij strikte poortwachter, omdat ik alleen mensen zou vragen die ik vertrouw en ik zou tegen hen zeggen na de afspraak, 'Ik wil dat je haar naar huis brengt. Neem haar niet mee om te lunchen of naar een park te gaan zitten en praten, ze moet naar huis gaan en slapen - zelfs als ze met je wil praten. Kan ik erop vertrouwen dat je dat voor mij doet? ''
Dave screende ook bezoekers.
'Ik zou tegen mensen zeggen dat ze niet onaangekondigd bij ons thuis zouden komen opdagen en dat' we de gedachte op prijs stellen, maar dat mijn vrouw over het algemeen niet op bezoek is. Ik wil niet bij de deur zijn en je vertellen dat je niet binnen mag komen '', zegt Dave. 'Mijn vrouw maakte duidelijk dat ze niet met veel mensen wilde deelnemen aan een steungroep of wilde praten over [wat ze meemaakte].'
Zorg voor jezelf
Sinds Mary werd gediagnosticeerd, begon Dave meer dan ooit voor zichzelf te zorgen.
'Ik weet dat je niet voor iemand anders kunt zorgen als je niet voor jezelf zorgt. Ik zorgde ervoor dat ik voldoende slaap kreeg en dat ik aan het sporten was, naar de sportschool ging of zowel 's morgens als' s avonds liep. En ik heb goed gegeten ', zegt Dave.
"Mary's zus betaalde eigenlijk om twee keer per week eten bij ons te laten bezorgen en het was voor twee personen, maar mijn vrouw kon er niets van eten, dus ik zou het over vier dagen uitrekken."
Dave wilde ook niet ziek worden en het aan Mary doorgeven omdat haar immuunsysteem zwak was.
Praat met andere partners
Het enige waar Dave spijt van heeft, is dat hij niet praatte met andere mannen van wie de vrouw borstkanker had.
“In de afgelopen 20 of 30 jaar waren er verschillende vrouwen die we kennen die borstkanker hadden. Ik had door de jaren heen een minimaal gesprek met [hun man], maar vooral over hoe [hun vrouw] het deed. Ik had echt niet te veel gepraat over hoe het met ze ging ', zegt Dave. 'Als ik terugkijk, zou ik willen dat ik het had gedaan.'
Cathy Cassata is een freelance schrijver die gespecialiseerd is in verhalen over gezondheid, mentale gezondheid en menselijk gedrag. Ze heeft een talent om met emotie te schrijven en op een inzichtelijke en boeiende manier contact te maken met lezers. Lees hier meer van haar werk.
