De eerste keer dat ik hoorde over misbruik van stimulerende middelen, zat ik op de middelbare school. Volgens geruchten was onze vice-directeur betrapt op het stelen van een Ritalin van een kind van het kantoor van de verpleegster en werd hij schijnbaar van de ene op de andere dag een paria in onze kleine gemeenschap.
Pas op de universiteit kwam het weer ter sprake. Deze keer was het een klasgenoot die opschepte over hoeveel geld hij verdiende met het verkopen van Adderall aan zijn broederschapsbroeders. 'Het is een win-win', zei hij. 'Ze kunnen voor de tussentijd de hele nacht doorgaan of een behoorlijke high krijgen, en ik krijg serieus geld.'
Dit betekende natuurlijk dat mijn eerste kennismaking met stimulerende medicijnen minder dan charmant was.
Het stelen van pillen van middelbare scholieren was al erg genoeg - de omgang met broederschapsbroeders was even strafbaar. Dus toen mijn psychiater aanbeveelde om Adderall te overwegen om mijn ADHD te behandelen, liet het Adderall-stigma me onvermurwbaar om eerst naar andere opties te kijken.
Maar ondanks mijn inspanningen bleef ik worstelen om de eisen van mijn werk bij te houden - behalve dat ik me niet kon concentreren, moest ik elke 10 minuten opstaan en tempo missen, en ik bleef belangrijke details missen, hoe serieus ik ook investeerde in mijn werk.
Zelfs de meest elementaire dingen - zoals onthouden waar de sleutels van mijn appartement zijn gebleven of het beantwoorden van e-mails - hebben me dagelijks gek gemaakt. Uren werden verspild terwijl ik op zoek was naar dingen die ik verkeerd had geplaatst, of excuses aan vrienden of collega's had geschreven omdat ik op de een of andere manier de helft van de verplichtingen die ik de week ervoor had gedaan, was vergeten.
Mijn leven voelde aan als een puzzel die ik nooit helemaal kon samenstellen.
Veruit het meest frustrerende was dat ik wist dat ik slim, capabel en gepassioneerd was … maar dat geen van die dingen - noch de apps die ik heb gedownload, de planners die ik heb gekocht, de hoofdtelefoon met ruisonderdrukking die ik heb gekocht of de 15 timers die ik heb ingesteld op mijn telefoon - leek enig verschil te maken in mijn vermogen om te gaan zitten en dingen voor elkaar te krijgen.
Ik zou mijn leven kunnen beheersen, althans tot op zekere hoogte
Maar 'managen' voelde aan als leven in het eeuwige donker, met iemand die je meubels elke ochtend herschikte. Je krijgt veel hobbels en blauwe plekken en voelt je ronduit belachelijk omdat je je teen voor de zoveelste keer hebt gestoten, ondanks alle voorzichtigheid die je kunt opbrengen.
Eerlijk gezegd begon ik Adderall opnieuw te overwegen omdat niet-medicinale ADHD gewoon uitputtend is.
Ik was het beu om over mijn eigen voeten te struikelen, fouten te maken op het werk die ik niet goed kon uitleggen en deadlines te missen omdat ik geen idee had hoeveel tijd iets werkelijk zou kosten.
Als er een pil was die me op de een of andere manier zou helpen mijn spullen bij elkaar te krijgen, was ik klaar om het te proberen. Zelfs als het me in dezelfde categorie plaatst als die louche vice-directeur.
Goedbedoelende vrienden aarzelden echter niet om waarschuwingen te geven. Ik zou 'helemaal bedraad' zijn, vertelden ze me, zelfs ongemakkelijk met het niveau van alertheid dat ik zou kunnen voelen. Anderen waarschuwden voor een verergering van angst en vroegen of ik mijn 'andere opties' had overwogen. En velen waarschuwden me voor de mogelijkheid om verslaafd te raken.
'Stimulerende middelen worden de hele tijd misbruikt', zouden ze zeggen. 'Weet je zeker dat je het aankan?'
Om eerlijk te zijn, wist ik niet helemaal zeker of ik het wel aankon. Terwijl stimulerende middelen in het verleden nooit een verleiding voor mij waren - behalve koffie, dat wil zeggen - had ik eerder met alcoholgebruik geworsteld, vooral rond alcohol.
Ik wist niet of iemand met mijn geschiedenis veilig een medicijn als Adderall kon gebruiken.
Maar het bleek dat ik het kon. Samen met mijn psychiater en mijn partner hebben we een plan opgesteld voor hoe ik de medicatie veilig zou proberen. We hebben gekozen voor een langzamere versie van Adderall, die moeilijker te misbruiken is.
Mijn partner was de aangewezen "handler" van dat medicijn, vulde mijn wekelijkse pillencontainer en hield de hoeveelheid die elke week overbleef goed in de gaten.
En er gebeurde iets geweldigs: ik kon eindelijk functioneren
Ik begon uit te blinken in mijn werk op manieren waarvan ik altijd wist dat ik daartoe in staat was, maar nooit eerder kon bereiken. Ik werd rustiger, minder reactief en minder impulsief (wat me overigens hielp om mijn nuchterheid te behouden).
Ik kon beter gebruik maken van de organisatietools die voorheen nauwelijks een verschil leken te maken. Ik kon een paar uur aan mijn bureau zitten zonder dat het ooit bij me opkwam om door de kamer te lopen.
De tornado van rusteloosheid, afleidbaarheid en verkeerd gerichte energie die altijd om me heen leek te wervelen, was eindelijk verdwenen. In plaats daarvan was ik niet 'bekabeld', angstig of verslaafd - ik was simpel gezegd een meer geaarde versie van mezelf.
Hoewel ik dolblij was om eindelijk effectiever te zijn in wat ik in mijn leven wilde doen, was ik ook wel een beetje bitter. Bitter omdat ik dit medicijn zo lang had vermeden omdat ik ten onrechte geloofde dat het gevaarlijk of schadelijk was, zelfs voor degenen met de exacte aandoening waarvoor het bedoeld is.
In werkelijkheid heb ik geleerd dat veel mensen met ADHD vaker drugs misbruiken en gevaarlijk gedrag vertonen wanneer hun ADHD niet wordt behandeld - in feite ontwikkelt de helft van de onbehandelde volwassenen op enig moment in hun leven een stoornis in het gebruik van middelen.
Sommige van de kenmerkende symptomen van ADHD (waaronder intense verveling, impulsiviteit en reactiviteit) kunnen het moeilijker maken om nuchter te blijven, dus de behandeling van ADHD is vaak een cruciaal onderdeel van nuchterheid.
Natuurlijk had niemand me dit eerder uitgelegd en het beeld van mijn klasgenoot die Adderall aan studenten verkocht, gaf me niet bepaald de indruk dat het een medicijn was dat sterke besluitvormingsvaardigheden aanmoedigde.
Ondanks de schriktactieken zijn clinici het hier eens: Adderall is een medicijn voor mensen met ADHD. En als het wordt ingenomen zoals voorgeschreven, kan het een veilige en effectieve manier zijn om die symptomen te beheersen en een kwaliteit van leven te bieden die anders niet zou zijn bereikt.
Dat heeft het zeker voor mij gedaan. Mijn enige spijt is dat ik het niet eerder een kans heb gegeven.
Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd op ADDitude.
Deel op Pinterest
ADDitude is de vertrouwde bron voor gezinnen en volwassenen met ADHD en aanverwante aandoeningen en de professionals die met hen werken.
