Toen een familielid van mij een eetstoornis ontwikkelde, blies het langs de radar van iedereen die om hem gaf.
'Hij is gewoon een kieskeurige eter', legden ze uit. 'Het is een dieet', wuifden ze weg. 'Hij heeft een rare relatie met eten, maar daar hoef je je geen zorgen over te maken', verklaarden ze. De implicatie was altijd verborgen dat als hij een meisje was, er reden tot bezorgdheid zou zijn.
Maar waarom stress over hem? Jongens krijgen geen eetstoornissen, dacht men. Hij zal uiteindelijk uit deze fase groeien.
Maar toen ik op een zomer thuiskwam van de universiteit om te zien hoe hij wegkwijnde, onherkenbaar skelet, vertelde ik zijn moeder dat dit onaanvaardbaar was: 'Tante, hij is ziek. Je moet iets doen. '
Toen hij eindelijk een dokter zag, kreeg hij vrijwel onmiddellijk een diagnose eetstoornis. Hij had alle voor de hand liggende tekenen van anorexia nervosa: extreme caloriebeperking, verstoring van het lichaamsbeeld, angst voor gewichtstoename. Maar omdat hij in een mannelijke verpakking kwam, werden ze door zijn familie en vrienden gemist.
De veronderstelling dat eetstoornissen gebaseerd zijn op het vrouwzijn - en daarbij een heel bijzondere cisheteronormatieve standaard van het vrouwzijn - is schadelijk voor mensen die lijden en buiten dat stereotype vallen.
En het betekent dat mannen niet de enige geslachtscategorie zijn waar eetstoornissen worden gemist. Transgenders, homoseksuele vrouwen en mannelijke mensen, om er maar een paar te noemen, zijn groepen waarin eetstoornissen onopgemerkt blijven.
Het doorbreken van het stereotype dat eetstoornissen alleen bepaalde soorten vrouwen treffen, betekent dat mensen met verschillende geslachten en seksuele identiteiten meer ruimte krijgen om erkend te worden in hun strijd en overleven.
Hier zijn dus vier mythen over geslachts- en eetstoornissen die we nu moeten doorbreken.
Mythe 1: Vrouwelijkheid is een voorspellende factor
Het idee gaat als volgt: hoe vrouwelijker je bent, hoe groter het risico dat je een eetstoornis ontwikkelt, ongeacht het geslacht.
Als je vrouwelijk bent, nemen mensen aan dat je het belang van schoonheid te veel benadrukt. Dit kan je op zijn beurt weer vatbaarder maken voor extreem gedrag dat past bij een ideaal.
En de veronderstelde relatie tussen eetstoornissen en gewichtsverlies wordt vaak overschat. Een drang naar dunheid alleen is niet de oorzaak van eetstoornissen.
Maar mensen denken dat vrouwelijke mensen eetstoornissen ontwikkelen in hun streven naar het dunne ideaal.
Hier is de waarheid: onze aannames over eetstoornissen en vrouwelijkheid kunnen het gevolg zijn van langdurige bias van onderzoekers over genderrollen.
Hoewel schalen die zijn gemaakt om de genderidentiteit te meten, objectief lijken te bewijzen dat vrouwelijkheid een risicofactor is voor de ontwikkeling van eetstoornissen, zijn de schalen zelf subjectief: de genderrollen in de schalen zijn star, waarbij vrouwelijkheid wordt geassocieerd met vrouwen en mannelijkheid met mannen.
Ja, eetstoornissen komen vaker voor bij vrouwen. Nee, dat maakt vrouwelijkheid niet inherent tot een voorspellende factor.
In plaats daarvan is gebleken dat wanneer deze schalen meer vloeibaarheid in geslachtsrollen mogelijk maken, nuances rond vrouwelijkheid en mannelijkheid bij de ontwikkeling van eetstoornissen niet langer duidelijk zijn.
Eetstoornissen zijn van invloed op mensen, ongeacht de geslachtsrollen waarop ze zich abonneren.
Mythe 2: heteromannen worstelen niet met lichaamsbeeld
Zoals eerder vermeld, hebben we de neiging om de associatie te maken tussen vrouwelijkheid en eetstoornissen. Een gevolg hiervan is dat mensen de neiging hebben om aan te nemen dat de enige mannen die worstelen met hun lichaamsbeeld en eetstoornissen ontwikkelen, homo, biseksueel of zonderling moeten zijn.
Het is waar dat homoseksuele mannen vaker dan hun heteroseksuele tegenhangers een negatief lichaamsbeeld ervaren en eetstoornissen ontwikkelen. Maar dat betekent niet dat heteromannen dat niet doen.
Volgens de National Eating Disorders Association is de meerderheid van de mannen met eetstoornissen zelfs heteroseksueel. En dit kan deels te maken hebben met het feit dat mannelijke schoonheidsnormen strenger en extremer worden.
Volgens Dr. Harrison Pope, een Harvard-psychiater die bodybuildingcultuur bestudeert, "is er een opvallende verandering in de houding ten opzichte van het mannelijke lichaamsbeeld in de afgelopen 30 jaar", vertelde hij aan The New York Times.
Bovendien is de uitbeelding van mannen als slank en gespierd "dramatischer in de samenleving dan een generatie geleden", zei Pope.
Het is dan ook geen verrassing dat een kwart van de mannen met een normaal gewicht zichzelf als ondergewicht beschouwt.
Als zodanig neemt het ongeordende eetgedrag, met name dwangmatige lichaamsbeweging, toe voor heteromannen. Uit onderzoek is gebleken dat 90 procent van de tienerjongens minstens af en toe traint met het doel om op te bouwen, terwijl 6 procent van hen heeft geëxperimenteerd met steroïden.
Eetstoornissen zijn niet voorbehouden aan vrouwen. Iedereen van elk geslacht kan een eetstoornis hebben. En als we weten hoe eetstoornissen bij mannen anders zijn, kunnen we ons helpen de symptomen sneller te herkennen.
Mythe 3: Transgenders hebben geen eetstoornissen
Point blank: Transjongeren lopen een verhoogd risico op de ontwikkeling van eetstoornissen. In feite zijn zij de groep die het afgelopen jaar het meest waarschijnlijk een diagnose van een eetstoornis heeft gekregen - zelfs in vergelijking met heteroseksuele cis-vrouwen.
En toch, als we denken aan eetstoornissen, concentreren we ons zelden of nooit op de ervaring van transgenders. Transervaringen worden vaak opzij geduwd en overschaduwd door de mythe dat eetstoornissen het meest voorkomen bij heteroseksuele vrouwen.
Maar volgens een grootschalig onderzoek uit 2015 zouden trans-mensen 'ongeordend eetgedrag kunnen gebruiken om bijzonder gendergerelateerde kenmerken te onderdrukken of te accentueren'. En de veiligheidsproblemen die samenhangen met het niet 'slagen' of door anderen gelezen worden als hun geslacht, kunnen hier een rol spelen.
Ten minste 26 transgenders - de meesten transvrouwen van kleur - werden in 2018 vermoord. Gezien dit gevaar, in combinatie met de lichaamsdysforie die sommige transgenders ervaren, is het geen verrassing dat transgenders gewichtsverlies of gewin kunnen gebruiken om "kenmerken te onderdrukken" van hun geslacht toegewezen bij de geboorte of om "kenmerken te accentueren" die verband houden met hun geslacht.
- het gebruik van dieetpillen
- zelf opgewekt braken
- laxerend misbruik
Er zijn ook verschillende redenen waarom transgenders meer kans hebben op een diagnose van een eetstoornis. Ze hebben bijvoorbeeld meer kans om al contact te hebben met professionals in de geestelijke gezondheidszorg: 75 procent van de transgenders krijgt al begeleiding, wat kan leiden tot een eventuele diagnose.
Hoe dan ook, de hoge eetstoornissen in de trans-bevolking zijn alarmerend. Het wordt hoog tijd dat we gaan erkennen hoe serieus we deze gemeenschap moeten nemen.
Mythe 4: Queer-vrouwen zijn immuun voor schoonheidsnormen
Als een vreemde vrouw zelf, zit deze mythe me echt dwars.
De gedachte is dat omdat queer vrouwen tot een sub- of zelfs tegencultuur behoren, we beschermd zijn tegen de reguliere schoonheidsnormen. Omdat we ons geen zorgen maken over voorkeuren die bedoeld zijn om mannen te verleiden, ontsnappen we volledig aan die normen.
Niet zo snel.
Het is waar dat dating in de lesbische cultuur, in vergelijking met de dominante cultuur, niet dezelfde nadruk legt op het fysieke uiterlijk. En het is waar dat homoseksuele vrouwen over het algemeen meer tevreden zijn met hun lichaam en minder bezorgd zijn over de manier waarop de media de aantrekkelijkheid van vrouwen uitbeelden dan heteroseksuele vrouwen.
Maar het idee dat queervrouwen, vooral degenen die zich ook tot mannen aangetrokken voelen, op de een of andere manier aan patriarchale onderdrukking ontsnapt, is absurd. Queervrouwen zijn nog steeds vrouwen. Bovendien staan we extra onder druk vanwege onze seksuele identiteit.
Een studie toonde aan dat, vergelijkbaar met heteroseksuele vrouwen, het volgende een rol speelde bij de ontwikkeling van eetstoornissen voor queervrouwen:
- een zoektocht naar identiteit
- een inspanning van zelfbeheersing
- een streven naar vrouwelijke schoonheid
Dat gezegd hebbende, stellen queervrouwen specifiek de 'reactie op de stress en onzekerheid van het niet voldoen aan heteronormatieve verwachtingen' vast als verklaring voor de ontwikkeling van hun eetstoornissen. Onderzoekers merkten ook op dat ze hun eetstoornis gebruikten als een manier om 'hun seksualiteit te vermijden door in plaats daarvan te focussen op voedsel of door' recht te kijken '.'
Kortom: het overlappen van geslacht en oriëntatie compliceert het lichaamsbeeld. Makkelijker wordt het niet.
Als zodanig is er helemaal geen significant verschil in het voorkomen van eetstoornissen tussen heteroseksuele en homoseksuele vrouwen. Queervrouwen hebben minder kans op anorexia dan hun heteroseksuele tegenhangers, maar er is ook aangetoond dat ze vaker boulimia en eetbuistoornis ontwikkelen.
Queervrouwen zijn niet immuun voor schoonheidsnormen of eetstoornissen. Geloven dat we zijn, maakt het veel moeilijker voor ons om hulp te ontvangen.
Eetstoornissen kennen geen geslacht of oriëntatie
De waarheid is simpel: eetstoornissen kennen geen geslacht of oriëntatie. Het zijn psychische aandoeningen die iedereen kunnen treffen. En het uitwissen van de mythen die anders zeggen is een belangrijke stap om ervoor te zorgen dat alle mensen toegang hebben tot erkenning, diagnose en behandeling.
Melissa A. Fabello, PhD, is een feministische opvoeder wiens werk zich richt op lichaamspolitiek, schoonheidscultuur en eetstoornissen. Volg haar op Twitter en Instagram.
