De eerste keer dat ik in een hostel verbleef, kronkelde ik. Niet omdat ik bang was om te worden vermoord à la klassieke slasher-film 'Hostel', maar omdat ik paranoïde was over het geluid van mijn adem, waarvan ik zeker wist dat het het luidste was in de kamer.
Ik bevond me in een kleine slaapzaal, bestaande uit twee gevaarlijk dichte stapelbedden. Ik kon mezelf horen ademen en voor het leven van mij kon ik mijn geest niet kalmeren.
Horen de andere meisjes mij ook? Slapen ze al? Horen ze me en denken ze dat ik raar adem? Vragen ze zich af wat er met me aan de hand is? Krijg ik een complete angstaanval? Zullen ze weten of ik dat doe?
KAN IEMAND MIJ NU HIER ADEMEN ?!
Uiteindelijk brak de stilte dankzij een ongebruikelijke bron van opluchting: het geluid van snurken. Doordat ik wist dat ten minste een van deze meisjes sliep, kreeg ik het gevoel dat ik door een minder persoon werd 'bekeken'. Ik voelde me alsof ik gemakkelijker kon ademen zonder te proberen de manier waarop de ademhaling klonk te veranderen of me zorgen te maken dat ik gehoord zou worden. Eindelijk kon ik slapen.
Dat was die avond letterlijk mijn denkcyclus, en soms is dat nog steeds hoe het gaat
Sinds mijn eerste angstaanval op 12-jarige leeftijd heb ik een gecompliceerde relatie met mijn adem gehad. Het kwam midden in de nacht uit het niets. Verrassend genoeg werd het niet veroorzaakt door mijn adem.
De aanval resulteerde vervolgens in veel meer. De kortademigheid die ik constant ervoer was traumatisch. Aan de vooravond van 26 is er weinig veranderd.
Het is zo ironisch. Ademen is iets waar de meeste mensen niet eens aan denken, tenzij ze er opzettelijk over nadenken, misschien met behulp van diep ademende technieken om stress te verminderen, of zich concentreren op de ademhaling tijdens activiteiten zoals yoga of meditatie. Voor velen die zich identificeren met angst, is diep ademhalen een effectieve manier om angst te beheersen of paniekaanvallen op hun weg te stoppen.
Wat mij betreft, ik voel me er meestal slechter door.
Ik denk zo veel aan mijn ademhaling dat het een trigger wordt voor mijn angst. Als ik mezelf of iemand anders hoor ademen als het super stil is, raak ik extreem afgestemd op mijn ademhaling. Ik probeer te veel mijn inademing en uitademing onder controle te houden. Als ik probeer mijn adem te 'fixen' zodat ik 'normaal adem', eindig ik met hyperventileren.
Toen ik volwassen was, had ik 's nachts de meeste angstaanvallen. Een van mijn belangrijkste en engste symptomen was kortademigheid. Ik snakte naar adem naar adem en had vaak het gevoel dat ik stervende was. Onnodig te zeggen dat ik me veel nachten niet in bed voel als ik naar bed ga, vooral niet als ik dicht bij iemand anders ben.
Omdat dit zo'n bizarre (en soort van gênante) angsttrigger is om over te praten, heb ik er tot nu toe over gezwegen, omdat het iets is dat voor de meeste mensen niet logisch is, en daarom heb ik het gevoel dat mensen dat niet zouden doen geloof het zelfs. Anders zouden ze denken dat ik 'gek' ben.
Ik ging op zoek om te zien of ik de enige ben die dit tegenkomt en - verrassend genoeg - niet.
Danielle M., 22, heeft al een paar jaar overweldigende, door ademhaling veroorzaakte angst ervaren. 'Ik kan niet zomaar in stilte zitten', zegt ze. Soms moet ze zichzelf afleiden van haar adem om te slapen.
"Of het nu sociale media of Amazon is, ik vind iets dat mijn geest lang genoeg afleidt (30 minuten tot twee uur) om een 'helderdere' geest te hebben tegen de tijd dat ik probeer in slaap te vallen," zegt ze. Nog iets dat haar helpt? Een witte ruismachine.
Rachael P., 27, bekent ook: "Ik zal letterlijk proberen mijn adem 's nachts in te houden of het zwijgen op te leggen wanneer mijn partner naast mij in slaap probeert te vallen als ik niet eerst in slaap val." Voor haar begon dit fenomeen een paar jaar geleden.
'Ik denk dat het begon uit angst om ruimte in te nemen of mezelf kleiner te maken', zegt ze. 'Het werd een gewoonte en toen een bijna paranoïde obsessie om te denken dat mijn vreselijk luide ademhaling mijn partner wakker zou houden, waardoor hij boos, geïrriteerd en boos op me zou worden.'
Ik dacht dat ik misschien uit deze preoccupatie zou groeien, maar helaas werden deze angstige nachten prominenter op de universiteit. De jonge volwassenheid heeft me kennis laten maken met een hele reeks enge situaties … of op zijn minst eng voor mij. Lezen: Een slaapzaal delen en een paar meter bij iemand vandaan slapen. Veroorzaakt.
Zelfs toen ik beste vrienden was met mijn kamergenoten, was de gedachte dat ze me hoorden en wisten dat ik bang was iets dat ik niet wilde. En later, toen ik voor het eerst logeerpartijtjes kreeg met mijn eerste serieuze vriend … vergeet het maar. We knuffelden en ik kwam bijna onmiddellijk in mijn hoofd, begon raar te ademen, probeerde mijn adem te synchroniseren met die van hem en vroeg me af of ik te luid was.
Op sommige avonden, toen ik over het algemeen lagere niveaus van angst ervoer, zou ik direct na hem in slaap kunnen vallen. Maar de meeste nachten had ik urenlang last van angstaanvallen en vroeg me af waarom ik niet in iemands armen kon slapen als een 'normaal' persoon.
Voor de mening van een expert over deze ongebruikelijke angsttrigger sprak ik met een klinisch psycholoog met een expertise in angst
Ellen Bluett, PhD, was er snel bij om adembezorgdheid te koppelen aan mijn ervaringen met angstaanvallen en kortademigheid toen ik jonger was. Terwijl veel angstige mensen op adem komen om zichzelf te kalmeren, ben ik het tegenovergestelde.
'Je adem opmerken wordt een trigger. Je begint aandacht te schenken aan de fysieke sensaties die in je lichaam voorkomen, en je begint daardoor angstige gedachten te ervaren. Hierdoor voel je je waarschijnlijk angstiger. '
Kortom, het is een vicieuze cirkel, een die mensen met angst maar al te goed kennen.
Omdat de ademhalingssituatie voor mij veel slechter is als ik in de buurt van iemand anders ben, veronderstelt Bluett dat er een sociale angstcomponent is in mijn ademhalingsbezorgdheid.
“Sociale angst wordt gekenmerkt door angst voor sociale situaties waarin we door anderen kunnen worden geobserveerd. Er is een bijbehorende angst om te worden beoordeeld, vernederd of onderzocht in die sociale situaties. Deze situaties, zoals in de nabijheid zijn van individuen die je kunnen horen ademen, veroorzaken waarschijnlijk deze angst."
Ze slaat de spijker op de kop.
“Bij sociale angst gaan mensen er vaak van uit of geloven ze dat anderen kunnen zien dat ze angstig zijn, maar in werkelijkheid kunnen mensen dat niet zeggen. Sociale angst is een overinterpretatie van een bedreiging die mensen beoordelen of onderzoeken, 'legt ze uit.
Een probleem dat ontstaat bij angst is het vermijden van bekende triggers, wat voor sommige mensen een manier wordt om de aandoening te beheersen. Als je echter angst hebt en je angsten niet onder ogen ziet, verdwijnen ze niet echt.
Bluett was blij te horen dat ik situaties waarin ik weet dat ik me ongemakkelijk voel, niet uit de weg ga, want op de lange termijn zal het me sterker maken.
'Soms reageren mensen [op triggers van angst] door zich te onttrekken aan vermijdingsgedrag', zegt ze, 'zoals het verlaten van de kamer of nooit in de buurt van anderen zijn. Dit verlicht de angst op korte termijn, maar maakt het op de lange termijn zelfs erger, omdat we nooit de kans krijgen om te leren dat we het ongemak van het horen van onze adem aankunnen.”
Brava voor Danielle en Rachael omdat ze zich ook niet voor dit probleem verborgen hielden. Voor sommige mensen werkt frontale confrontatie als een vorm van blootstellingstherapie, die vaak een nuttig onderdeel is van cognitieve gedragstherapie.
Ik weet niet hoe lang ik met dit alles te maken heb, maar ik weet dat ik er niet voor weg kan lopen
Het was geruststellend om Bluett's advies te horen om mijn triggers onder ogen te zien. Voor beter of slechter, het is letterlijk onmogelijk om weg te lopen van je eigen adem, en ik zit vast met dit angstige brein van mij.
Het zal veel hard werken en tijd kosten om meer op mijn gemak te zijn met mijn eigen adem en er niet de hele tijd over in paniek te raken. Maar ik weet dat ik op de goede weg ben, leer me op mijn gemak te voelen met het ongemakkelijke en mezelf voortdurend in situaties te plaatsen waarvan ik weet dat het stressvol kan zijn voor mij.
Ik kan je niet eens vertellen hoeveel nachten ik tijdens mijn reizen in de afgelopen twee jaar in hostels heb verbleven. Een overgrote meerderheid van die nachten is niet geëindigd in zenuwinzinkingen. Maar hopelijk zal ik op een dag gemakkelijk kunnen ademen.
Ashley Laderer is een schrijver die ernaar streeft het stigma rond psychische aandoeningen te doorbreken en mensen met angst en depressie minder alleen te laten voelen. Ze is gevestigd in New York, maar je kunt haar vaak ergens anders zien reizen. Volg haar op Instagram en Twitter.
