Inhoudswaarschuwing: beschrijvingen van zelfmoord, ideevorming
Na een enorme hoeveelheid terugslag te hebben ontvangen, heeft Netflix eindelijk besloten de controversiële zelfmoordscène te schrappen uit de finale van seizoen 13 van "13 redenen waarom". En persoonlijk ben ik blij dat ze dat deden.
Hoewel het nu een beetje laat is om dit te doen, ben ik nog steeds blij dat Netflix stappen onderneemt om zijn publiek te beschermen tegen een dergelijke opwindende scène, die zelfmoord romantiseerde en het potentieel had om de worstelende kijkers te beïnvloeden.
Ik voel dit zowel op persoonlijk niveau als als buitenstaander - omdat de show mijn eigen ideeën over zelfmoord beïnvloedde.
Ik koos ervoor om '13 Redenen Waarom' te bekijken zonder iets te weten over de zelfmoordscène (daarom hadden er in het eerste seizoen trouwens zeker inhoudelijke waarschuwingen moeten zijn).
Ik worstelde met mijn eigen mentale gezondheid en als journalist en overlevende wilde ik zien hoe psychische aandoeningen werden weergegeven in een moderne serie. Als jonge persoon die sinds mijn tienerjaren worstelt met een psychische aandoening, wilde ik kijken of ik me kon verhouden tot de tieners in de serie.
Ik hoopte er echt wat troost uit te halen en te weten dat ik niet de enige was - iets wat ik vaak als tiener voelde.
Maar het enige dat ik leerde door naar de serie te kijken, was een nieuwe zelfmoordmethode
En hoewel er veel ondertonen waren voor de show, denk ik niet dat iets zo gevaarlijk was als de badscène.
Voor sommigen veroorzaakte deze scène simpelweg omdat het zelfbeschadiging vertoonde. Dit heeft veel mensen getroffen die in het verleden zichzelf hebben geschaad omdat het te dicht bij huis was. Het was een herinnering aan de worstelingen uit het verleden en de pijn die hen in de eerste plaats tot zelfbeschadiging leidde. Het bracht hen terug naar een donkere plaats waar ze niet klaar voor waren om opnieuw te bezoeken.
Maar ik worstelde ermee om een andere reden: het feit dat ze zelfmoord maakten, leek zo gemakkelijk.
Door mijn eigen psychische aandoening vorig jaar begon ik periodes van ernstige suïcidaliteit te ervaren. Het was geen idee dat ik licht opvatte. Ik had nagedacht over timing, methoden, brieven, financiën en wat er zou gebeuren als ik weg was.
En toen ik me voorstelde hoe ik het zou doen, wist ik al hoe ik het zou proberen: precies zoals Hannah
Ik herinner me dat ik aan die scène terugdacht in '13 Redenen waarom 'en zag hoe gemakkelijk en vredig Hannahs dood leek te zijn. Het leek alsof het binnen enkele seconden voorbij was.
Ja, ze was ongelooflijk overstuur en van streek, maar door de scène leek het bijna een 'gemakkelijke uitweg'. Zo eenvoudig zelfs dat ik mezelf voorstelde dat ik het precies zo zou doen.
Gelukkig zocht ik uiteindelijk hulp bij een crisisteam. Na zes weken dagelijkse bezoeken, ondersteuning en medicatieveranderingen namen de suïcidale gevoelens af en begon ik licht te zien aan het einde van de tunnel.
En weet je wat ik nog meer zag? Hoe gevaarlijk en onrealistisch was die zelfmoordscène eigenlijk.
Voor iedereen die het niet heeft gezien, werd Hannah getoond, volledig gekleed in het bad, zichzelf snijdend met een scheermes. De volgende scène laat zien hoe haar ouders haar verwoest vinden omdat Hannah is overleden.
De zelfmoordscène was snel en schoon. Ze lieten het lijken alsof het eenvoudig was - alsof het een aantrekkelijke manier was om te sterven.
Voor iemand in een kwetsbare hoofdruimte - iemand zoals ik - bleef die scène bij me hangen, verergerd door het feit dat ik het in de eerste plaats niet verwachtte te zien
Maar in werkelijkheid is het omsnijden van je polsen ongelooflijk gevaarlijk en pijnlijk om te doen, en het brengt veel risico's met zich mee - waarvan vele niet inclusief de dood.
Het gaat niet snel. Het is niet makkelijk. Het is zeker niet pijnloos. En in bijna alle gevallen gaat het mis en kan het je blootstellen aan ernstige infecties en zelfs een handicap.
Het maakt me bang dat als ik geen hulp van professionals had gezocht en dit had geleerd, ik mijn lichaam de rest van mijn leven ernstig zou hebben beschadigd.
Maar de scène was niet alleen schadelijk voor mezelf. Ik ben bang dat het een grote invloed kan hebben op anderen die, zoals ik destijds, de ernst ervan niet begrepen.
Toen ik probeerde de scène online op te sporen, vond ik het zonder context - alleen muziek erachter - en het leek bijna een handleiding om je leven te beëindigen. Het was afschuwelijk.
Het maakt me bang om me een jonge, beïnvloedbare kijker voor te stellen die dit op het scherm ziet verschijnen en denkt: 'Dit is de manier om het te doen'
Ik weet dat ze daar zijn, omdat ik een van die kijkers was.
Ik begrijp dat Netflix de schokfactor wilde, zoals veel televisieprogramma's doen. En ik kan de ambitie waarderen om een gesprek over zelfmoord te beginnen in een moderne serie. De manier waarop ze dat deden was echter gevaarlijk en onrealistisch.
Natuurlijk willen ze niet op een realistische manier laten zien - want dat zou niet geschikt zijn voor de kijkleeftijd.
Maar dat is eigenlijk een deel van het probleem. Het is gevaarlijk om zelfmoord af te beelden op een manier waardoor het relatief eenvoudig en pijnloos lijkt, terwijl het allesbehalve is.
Er zijn zeker dingen die je leuk vindt aan de show (ik geef toe, er waren delen waar ik zeker van hield). Maar die wegen niet op tegen het risico dat beïnvloedbare kijkers dodelijke acties ondernemen omdat ze denken dat wat op de show is afgebeeld in het echte leven zal gebeuren.
De scène had nooit mogen verschijnen. Maar het feit blijft dat het was - en bedreigde kijkers zoals ik.
Ik ben blij dat de scène is afgebroken. Ik ben echter bang dat het al te laat is.
Hattie Gladwell is journalist, auteur en advocaat in de geestelijke gezondheidszorg. Ze schrijft over psychische aandoeningen in de hoop het stigma te verminderen en anderen aan te moedigen zich uit te spreken.
