Het is twee jaar geleden dat het ministerie van Volksgezondheid en Human Services (HHS) de noodtoestand heeft uitgeroepen om de opioïde crisis aan te pakken. En hoewel het bewustzijn groter is, zitten de Verenigde Staten en Canada nog steeds midden in een van de ergste drugscrises tot nu toe.
Met een voortdurende afhankelijkheid van recepten voor krachtige opioïden zoals fentanyl en een bloeiende zwarte markt, is er een groeiende behoefte aan actie op nationaal niveau om de opioïde-epidemie aan te pakken.
Het aanpakken en helpen oplossen van de opioïde crisis is geen eenvoudige vergelijking. Het omvat het bepalen van de onderliggende oorzaken van opioïde-verslaving, het ontwikkelen van effectieve behandelplannen en het ondersteunen van lopend onderzoek om interventies te verbeteren.
Maar oplossingen moeten ook een van de grootste problemen aanpakken: het ontbreken van een gendergebaseerde benadering voor het bepalen van de verschillen (en behandelingen) voor vrouwen met een opioïdgebruiksstoornis (OUD).
Vrouwen ervaren pijn anders dan mannen
Onderzoek heeft uitgewezen dat het gebruik van opioïden als medische behandeling voor pijn een van de meest gebruikelijke manieren is voor OUD voor vrouwen in vergelijking met mannen. Een van de onderliggende redenen hiervoor is dat vrouwen meer gevoeligheid voor pijnprikkels hebben gemeld en daardoor een hoger risico op pijn hebben.
Er zijn veel redenen waarom vrouwen pijnstillende medicijnen gebruiken, variërend van hormonale problemen en menstruatiepijn tot menopauze, zwangerschap, borstvoeding en vruchtbaarheid. Maar naarmate OUD is uitgegroeid tot epidemische proporties, zijn opioïden ook gebruikt, vaak om zelfmedicatie toe te passen, voor alles van gewichtsbeheersing en uitputting tot psychische problemen.
Volgens onafhankelijk onderzoek uitgevoerd door het QuintilesIMS Institute in 2016 en 2017:
“Vrouwen van 40-59 jaar krijgen meer opioïden voorgeschreven dan welke andere leeftijdsgroep dan ook en krijgen tweemaal zoveel opioïde-recepten als hun mannelijke tegenhangers. Deze populatie is ook bijzonder kwetsbaar wanneer ze opioïden voorgeschreven krijgen na een operatie, waarbij ongeveer 13 procent van de vrouwen van middelbare leeftijd nieuwe persistente opioïdengebruikers worden die 3 tot 6 maanden na de operatie opioïden blijven gebruiken, waardoor ze een hoog risico lopen op afhankelijkheid en verslaving. Onder vrouwen is aangetoond dat deze leeftijdsgroep de hoogste sterftecijfers heeft van opioïden.”
Opioïde bronnen
Ik ben een dokter en ik was verslaafd aan opioïden. Het kan iedereen overkomen
Lees nu
Vrouwen ervaren meer opioïdengebruiksstoornissen dan mannen
Net zoals vrouwen meer acute pijn ervaren dan mannen, krijgen ze ook vaker een recept voor een opioïde pijnstiller voor chronische aandoeningen, zoals migraine. Om het probleem verder te verergeren, krijgen vrouwen vaker een recept voor aanvullende medicijnen die het risico op een overdosis kunnen verhogen.
De Centers for Disease Control and Prevention melden dat vrouwen vaker met chronische pijn leven. Als gevolg hiervan kunnen ze opioïden op recept in hogere doses gedurende langere tijd gebruiken.
Enkele van de meest voorgeschreven opioïden zijn hydrocodon, fentanyl, codeïne, oxycodon, methadon en morfine.
Benzodiazepines worden vaker samen voorgeschreven aan vrouwen dan aan mannen. Ondanks het significant hogere niveau van opioïden op recept bij vrouwen, zijn er meer sterfgevallen door opioïdengebruik bij mannen.
Het National Institute on Drug Abuse (NIDA) meldt dat vrouwen:
- meer kans om afhankelijkheid en verslaving te ontwikkelen van kleinere hoeveelheden stoffen in een kortere periode
- gevoeliger voor de effecten van bepaalde medicijnen dan mannen
- meer kans om naar de eerste hulp te gaan of te sterven aan een overdosis
Problemen NIDA merkt op dat vrouwen ertoe leiden stoffen te misbruiken:
- huiselijk geweld ervaren
- scheiden
- de voogdij over het kind verliezen
- overlijden van een kind of partner
Uit een HHS-studie uit 2017 bleek dat vrouwen die deelnemen aan een behandelprogramma voor middelengebruik over het algemeen aankomen met een reeks gedrags-, medische, psychologische en sociale problemen. Deze problemen zijn over het algemeen complexer dan de OUD die ze heeft behandeld.
Opioïde bronnen
Maak een verschil: bekijk deze goede doelen die vrouwen ondersteunen met OUD
Lees nu
Vrouwen hebben een op geslacht gebaseerde behandeling nodig
Aangezien OUD bij vrouwen vaker voorkomt en ernstiger lijkt, is het logisch dat behandelingen geslachtsspecifiek moeten zijn.
Er zijn bepaalde middelengebruiksbehandelingen waarvan bekend is dat ze beter werken bij mannen, zoals het gebruik van disulfiram bij de behandeling van cocaïneverslaving. Tegelijkertijd werken andere behandelingen - zoals het gebruik van naltrexon voor alcoholgebruiksstoornis - goed voor zowel mannen als vrouwen.
Tot op heden heeft onderzoek uitgewezen dat het gebruik van buprenorfine - een van de meest effectieve behandelingen voor OUD - minstens zo goed werkt voor vrouwen als voor mannen.
De gezondheidszorg heeft echter historisch gezien behandelingen op basis van geslacht vermeden. Men zou kunnen stellen dat dit voor een deel heeft bijgedragen aan de verhoogde OUD bij vrouwen. Behandelplannen voor vrouwen moeten dingen bevatten zoals:
- kinderopvang
- screening op psychologische problemen, zoals angst en depressie
- relatiebegeleiding
Bij de behandeling moet ook worden gekeken naar manieren om vrouwen die kinderen hebben of die zwanger zijn te beschermen tegen het verliezen van de voogdij als ze ervoor kiezen om deel te nemen aan een programma voor klinische behandeling.
Opioïde bronnen
De opioïde crisis: hoe u uw stem kunt laten horen
Actie ondernemen
Meer leren over gendergebaseerde behandeling
Tegenwoordig zijn er enorme mogelijkheden om meer te leren over op gender gebaseerde behandeling van OUD dan ooit tevoren in de geschiedenis. Onderzoekers moeten meer onderzoek doen naar:
- hoe pijnniveaus verschillen bij vrouwen en mannen
- de beste manieren om begeleiding op maat te maken
- de soorten medicatie die bij de behandeling worden gebruikt
- hoe gereguleerde stoffen zoals opioïden de neurobiologische routes van vrouwen in de hersenen beïnvloeden
Om de unieke en belangrijke problemen die OUD bij vrouwen tegenkomt op te lossen, moeten we doorgaan met het financieren van gendergebaseerde onderzoeken en ons inzetten voor het onderzoek en de middelen die nodig zijn om ervoor te zorgen dat vrouwen de effectieve behandelingen krijgen die ze nodig hebben.
Opioïde bronnen
Met een natie in crisis is het tijd om het stigma van de opioïde crisis te wissen
Lees nu
Persoonlijke verhalen van ons publiek over opioïdengebruiksstoornis
Mijn naam is Lisa Bright. Ik kom uit Trussville, Alabama en ik ben een liefhebbende moeder van drie kinderen, een toegewijde vrouw en een succesvolle zakenvrouw. Ik ben op zoveel gebieden in mijn leven gezegend - maar sommige van die zegeningen zijn gekomen na onvoorstelbare ontberingen. Zeven jaar geleden verloren we onze zoontje, onze jongste zoon Will, aan een overdosis heroïne. Die woorden komen vandaag niet gemakkelijker dan toen we hem verloren.
Mijn zoon Will was alles waar een moeder ooit van kon dromen. Hij was slim, aardig en een echte vriend voor iedereen. Maar Will had ook een verslavingsstoornis. Ik weet dat hij zijn uiterste best deed om zijn afhankelijkheid te overwinnen, omdat ik bij elke stap bij hem was. Sinds zijn worstelingen op de middelbare school begonnen, besteedde ik een groot deel van mijn leven aan het proberen om hem te helpen - counseling, revalidatie, harde liefde, al mijn liefde. Sommige van deze programma's werkten tijdelijk; Will zou nuchter worden, maar kreeg altijd een terugval als hij probeerde een gemeenschap binnen te gaan waar drugs nog steeds wijdverbreid is.
Als ik nadenk over wat Will had kunnen redden, denk ik aan twee uiteinden van het spectrum. Ten eerste geloof ik dat er een diepe behoefte is aan een plek waar individuen kunnen overgaan uit revalidatie en kunnen leren een sterk fundament voor herstel op te bouwen. Traditionele revalidatiefaciliteiten leren patiënten niet hoe ze moeten socializen zonder high te zijn, geen baan te hebben of in hun eigen onderhoud te voorzien. Mijn man en ik hebben de Will Bright Foundation (WBF) en het herstelcentrum Restoration Springs opgericht en ontworpen om te slagen waar onze zoon niet in slaagde. Bij de oprichting van WBF hebben we alle middelen die we konden gebruiken via vrienden, familie en onze gemeenschap gebundeld om een ruimte te creëren waar individuen in herstel volledig zouden kunnen genezen voordat ze de samenleving weer zouden betreden. We bieden jonge mannen een gemeenschap. We bieden jobtraining en levensvaardigheidsklassen om te bereiken wat we de ABC's noemen - een baan, een betere baan en vooral een carrière. We zijn er trots op dat we een veilige plek hebben ontwikkeld waar individuen kunnen leren, vragen kunnen stellen en kunnen uitgroeien tot productieve leden van de samenleving.
Ik ben ook van mening dat we er alles aan moeten doen om te voorkomen dat mensen überhaupt de weg naar een opioïdgebruiksstoornis volgen. Naast ons dagelijkse werk in herstel en behandeling, zijn we ook leiders in een nationale strijd om opioïdeverslaving allemaal samen te voorkomen. WBF is een trots lid van Voices for Non-Opioid Choices, een coalitie in Washington, DC, die werkt aan het verbeteren van de toegang tot niet-opioïde pijnbestrijding, zodat niemand onnodig een opioïde voorgeschreven krijgt. Veel mensen die herstellen van een stoornis in het gebruik van middelen, zijn bang om naar een arts te gaan of een noodzakelijke operatie te ondergaan, omdat dit kan leiden tot het voorschrijven van opioïden. De federale overheid zou veel meer kunnen doen om de toegang tot deze levensreddende, niet-opioïde medicijnen te vergroten.
Ik probeer alles in mijn leven als een zegen te zien, zelfs de moeilijkste denkbare momenten. Na Will's dood hadden we de rest van ons leven in woede en bitterheid kunnen leven. Maar we kiezen ervoor om een nieuw platform te creëren voor individuen die op zoek zijn naar herstel voor succes, en we kiezen ervoor om met onze wetgevers in DC te pleiten om de manier waarop we denken over pijnbehandeling en opioïden in dit land te veranderen. Als Will had geleefd, zou hij zijn hele leven voor anderen hebben gezorgd; Ik ben er zeker van. We kiezen ervoor om zijn herinnering te eren zoals hij zou willen dat we dat zouden doen - in de frontlinie van de epidemie die hem te snel van deze aarde weghaalde.
Mijn naam is Kimberly Robbins. Ik ben een trotse Amerikaanse veteraan en een coach en adviseur voor middelenmisbruik. Mijn ervaring met middelenmisbruik, met name afhankelijkheid van opioïden, gaat veel verder dan mijn professionele titel.
Als soldaat liep ik een traumatisch letsel op waardoor ik een grote heupoperatie moest ondergaan. Na een operatie kreeg ik, zoals negen op de tien patiënten in Amerika, opioïden voorgeschreven om mijn postoperatieve pijn te beheersen, en daar begon mijn afhankelijkheid van voorgeschreven pijnstillers. Ik werd me langzaam bewust van mijn groeiende afhankelijkheid van opioïden, maar het kwam te laat en ik worstelde het hele jaar door om mijn strijd te overwinnen. De ontwenningsverschijnselen creëerden een gevaarlijke cyclus waar ik bang voor was dat ik er nooit uit zou breken. Mijn grootste angst was dat mijn kinderen me dood door een overdosis zouden vinden. Ik heb gezworen dat nooit te laten gebeuren.
Nadat ik uit de kwellende reis van opioïdengebruiksstoornis ben gekomen, heb ik er mijn persoonlijke missie van gemaakt om zoveel mogelijk mensen die door de crisis zijn geraakt te helpen - en te voorkomen dat nog veel meer mensen de strijd ooit hoeven te kennen. Ik woon op het Upper Peninsula of Michigan en ben er trots op dat ik mijn persoonlijke ervaring kan gebruiken om anderen te helpen die het moeilijk hebben in mijn staat en gemeenschap. Ik werk om op alle mogelijke manieren te pleiten, of dat nu is via lokale gemeenschapsevenementen of op het nationale podium voor het congres.
Voor een complexe en veelzijdige crisis moeten we een allesomvattende oplossing ontwikkelen die het probleem op alle fronten aanpakt. Als ik erover nadenk hoe ik het kan verzachten, denk ik aan mijn eigen reis. Ik werd na de operatie afhankelijk van opioïden; we moeten allemaal samenwerken om het aantal opioïden in onze gemeenschappen te beperken door de toegang tot niet-opioïde opties te vergroten. Ik profiteerde van ongebruikte opioïden van familie en vrienden; we moeten werken aan een veilige verwijdering van deze gevaarlijke medicijnen. Ik had moeite om hulp te vinden; we moeten meer verhaal halen voor degenen die herstellen.
Een nationale organisatie waar ik trots op ben om deel uit te maken is Voices for Non-Opioid Choices, een groep die federale actie onderneemt om ervoor te zorgen dat patiënten meer toegang hebben tot niet-opioïde opties voor het behandelen van pijn na een operatie. Ik had geen niet-opioïde optie om pijn te behandelen na mijn heupoperatie, maar ik ben optimistisch dat veel patiënten, vooral vrouwen, in de toekomst de optie zullen krijgen.
Mijn levenswerk is erop gericht om mensen bewust te maken van hoe opioïde verslaving of afhankelijkheid begint en ervoor te zorgen dat niemand die strijd alleen doorstaat. Het vergroten van de kennis van niet alleen de aanwezige opioïden, maar ook van de effectieve alternatieven die er zijn, is cruciaal om de opioïde-epidemie te beëindigen. Totdat deze crisis voorbij is, zal ik mijn verhaal blijven gebruiken om anderen te helpen.
Mijn naam is Kayla Leinenweber. Op papier was er niets aan mij dat iemand enig vermoeden zou hebben gegeven dat ik verslaafd was aan opioïden. Ik heb geen vreselijke jeugd gehad; mijn familie was en is nog steeds liefdevol en ondersteunend; buitenschoolse activiteiten waren de norm; Ik was erg actief in sport.
Er was nooit één specifiek aspect waar iemand op kon wijzen dat mijn drugsgebruik kon rechtvaardigen, maar zo werkt verslaving. Het is een ziekte die niet discrimineert. Iedereen kan overal worden beïnvloed.
Een knieblessure tijdens een voetbalwedstrijd op de middelbare school maakte een einde aan een veelbelovende collegiale carrière en stelde me voor aan opioïden. De blessure was behoorlijk ernstig en het herstel was een beetje pijnlijker dan verwacht, maar toen het draaglijk werd, ontdekte ik dat ik echt van opioïden hield en bleef ze gebruiken. Dat was het begin.
Het woord 'verslaving' kwam nooit in me op totdat ik verslaafd was aan opioïden. Het duurde niet lang voordat de zaken escaleerden. Uiteindelijk, toen ik geen pillen kon vinden, ging ik naar heroïne.
Lange tijd was ik high-functionerend. Ik werkte, had mijn eigen plek, had mijn eigen auto. Destijds dacht ik: Kijk, ik ben geen verslaafde! Ik ben te slim om er een te zijn. ' Dat was een leugen. Ik was niet slimmer dan wie dan ook. Het kostte me gewoon meer tijd om uit de hand te lopen.
Mijn ouders hebben er ondertussen alles aan gedaan om me te redden van deze ziekte. Ze lieten me thuis wonen, waardoor ze een stukje rust kregen. Ze gaven me geld wanneer ik het nodig had. Ze stuurden me naar de beste behandelcentra die je kunt kopen. Maar ik was er nog niet. Ik ging naar meer dan 10 intramurale en poliklinische faciliteiten toen alles gezegd en gedaan was.
Ik wist diep van binnen dat mijn gebruik een probleem was, maar het was niets dat ik wilde veranderen. Niets versloeg een opioïde, althans in mijn gedachten. In zeer korte tijd resulteerde mijn gebruik in drie bijna fatale overdoses. Zonder Narcan was de kans groot dat mijn verhaal nooit was verteld.
Aan het einde van mijn middelengebruik was ik een complete schaal. Alles wat ik deed of dacht, werd geleid door heroïne. Ik was niet langer een persoon, maar een vat dat bestond om drugs te krijgen. Uiteindelijk nam heroïne alles wat ik had, behalve mijn leven. Ik was dakloos. Mijn hele leven zat in twee vuilniszakken. Toen ik niets meer te geven had, zocht ik hulp.
Vandaag ben ik iets meer dan een week verwijderd van 6 jaar nuchterheid. Elke dag realiseer ik me hoe gelukkig ik ben. Sinds mijn herstelreis werk ik in de verslavingsbehandelingsindustrie en ik ben nu een outreach-coördinator bij Amerikaanse verslavingscentra, om mensen die momenteel het leven leiden dat ik ooit heb geleefd, de behandeling te geven die ze nodig hebben en verdienen.
Het is nederig om anderen te helpen hun eigen weg naar herstel te vinden, omdat ik weet hoe geweldig nuchter zijn kan zijn. Het is iets dat ik altijd zal blijven doen.
