Als je onlangs de LA Times hebt gelezen, ben je misschien een opinie tegengekomen van journalist David Lazarus, die zijn afhankelijkheid van antidepressiva combineert met verslaving. In het stuk verkondigt Lazarus: 'Ik ben verslaafd'.
Het probleem is dat wat hij beschreef niet echt verslaving is.
Om te beginnen zijn verslaving en afhankelijkheid niet hetzelfde. 'Noem het een verslaving. Noem het een afhankelijkheid. Noem het hoe je wilt ', schrijft hij. 'Ik ben verslaafd.'
Maar we kunnen het niet zomaar labelen wat we willen, omdat woorden een specifieke betekenis hebben - en met iets dat zo gestigmatiseerd is als verslaving, moeten we onze woorden zorgvuldig kiezen.
Voor alle duidelijkheid: als je fysiek afhankelijk bent van een antidepressivum, ben je nog geen drugsverslaafde.
Antidepressieve ontwenningsverschijnselen zijn voor veel mensen een reëel iets, vooral als ze al geruime tijd antidepressiva gebruiken. Het kan zeker een moeilijke ervaring zijn. Maar het antidepressieve stopzettingssyndroom lijkt niet op verslaving.
Verslaving - of middelengebruiksstoornis - is een psychische aandoening zoals gedefinieerd door de DSM-5 en de ICD-11 (twee van de belangrijkste diagnostische materialen ter wereld)
Stoornissen in het gebruik van stoffen worden gekenmerkt door symptomen die voortkomen uit het blijven innemen van een stof ondanks negatieve gevolgen.
Enkele van de criteria zijn onder meer:
- willen stoppen of bezuinigen en dat niet kunnen
- onbedwingbare trek of drang om te gebruiken
- belangrijke of verrijkende activiteiten opgeven vanwege drugsgebruik
- besteden een exorbitante hoeveelheid tijd en moeite om uw oplossing te krijgen
Als Lazarus een verslaving aan antidepressiva zou hebben, zou hij dus negatieve gevolgen moeten hebben gehad terwijl hij antidepressiva gebruikte - niet toen hij ermee stopte - en die gevolgen zouden een grote impact hebben gehad op zijn dagelijkse leven leven.
Als je een verslavingsstoornis hebt, kun je niet stoppen en staat je verslaving bovenaan de lijst van prioriteiten - ongeacht hoeveel je verstand en moraal het niet eens zijn met de steeds belangrijker wordende rol in je leven.
Niet alle mensen met stoornissen in het gebruik van middelen waren echter fysiek afhankelijk. Afhankelijkheid maakt geen verslaving.
Afhankelijkheid verwijst naar wat er gebeurt als je stopt met gebruiken. Namelijk dat je ontwenningsverschijnselen ervaart.
Iemand met chronische pijn kan fysiek afhankelijk zijn van pijnstillers, ontwenningsverschijnselen ervaren wanneer ze niet worden behandeld, maar pijnmedicijnen niet misbruiken tijdens het gebruik ervan.
Evenzo kan iemand een alcoholgebruiksstoornis hebben, maar niet fysiek afhankelijk zijn van het punt waarop ontwenningsverschijnselen optreden wanneer ze nuchter worden.
Met andere woorden? Afhankelijkheid en verslaving verwijzen naar twee totaal verschillende dingen
Een daarvan is de slopende, schadelijke ervaring tijdens het gebruik. De andere is een tijdelijke terugtrekking na het stoppen.
Dus iemand die suggereert dat ze verslaafd zijn aan antidepressiva? Het is op zijn zachtst gezegd problematisch.
Ik noem mezelf een alcoholist, een verslaafde en een herstellende persoon. En naar mijn ervaring is verslaving een wanhopig pleidooi om geen pijn meer te voelen.
Het is een boze afwijzing van mijn plaats in de wereld, een obsessieve klauw om het onveranderlijke te veranderen. Ik gebruikte omdat iets diep in mijn buik hoopte dat ik mijn realiteit kon veranderen door mijn eigen perceptie te veranderen.
Stoornissen in het gebruik van middelen zijn vaak comorbide met andere psychische aandoeningen. Dat is zeker mijn verhaal. Ik heb een levenslange strijd gehad met depressieve stoornis en PTSS. Wanhopig op zoek naar verlichting van mijn pijn, zou ik bijna elk medicijn gebruiken dat mij werd aangeboden.
Ik ontdekte dat alcohol een geweldige manier was om mijn angstige gevoelens te verzachten, en een tijdje was het een effectieve manier om mijn zintuigen te verdoven (zelfmedicatie voor sensorische overbelasting) en mijn responstijd te vertragen (hyperarousale symptomen dempen).
Het werkte, voor de eerste paar drankjes - totdat ik te veel zou hebben en mijn humeur zou opzwellen.
Maar ik was bereid alles te doen om te ontsnappen aan de wanhopige eenzaamheid in mijn maag. Ik wilde gewoon rebelleren en rennen en verdwijnen. Ik wilde niet depressief zijn, ik wilde geen flashbacks, ik wilde gewoon dat het allemaal ophield.
Soms voel ik me nog steeds zo. Maar gelukkig heb ik met ondersteuning vandaag nog andere opties dan het pakken van de fles.
Wat veel mensen niet begrijpen, is dat stoornissen in het gebruik van middelen niet worden gedefinieerd door fysieke afhankelijkheid - het is deze mentale obsessie die de echte strijd is
De drang om de onbedwingbare trek te vervullen. Het keer op keer keren naar stoffen, zelfs als je dat niet wilt. Het is de dwangmatige drang naar onmiddellijke verlichting, ondanks alle gevolgen die volgen. En vaak de zelfbedrog dat het deze keer anders zal zijn.
Iemand met een verslavingsstoornis zou het moeilijk hebben om zichzelf van een stof te spenen zonder een soort ondersteuningssysteem. Dat is de reden waarom er zoveel herstelgroepen en revalidatiecentra en andere sobere woonprogramma's bestaan - omdat het een bijna onmogelijke prestatie kan zijn om een gebruiksstoornis in je eentje te verslaan.
Het zou voor mij onmogelijk zijn geweest. En een deel van mijn arsenaal aan tools die me hebben geholpen te herstellen? Antidepressiva.
Mensen denken vaak dat antidepressiva ze verdoofd maken voor de wereld en dat een 'gelukkige pil' niet echt helpt. Over psychiatrische medicijnen wordt vaak gesproken als een soort samenzwering.
Schrijven over de zogenaamde 'negatieven' van psychiatrische medicatie is niets nieuws. Het stuk van Lazarus was geenszins baanbrekend. Het versterkte in ieder geval de angsten die veel mensen hebben over deze medicijnen - inclusief mensen die herstellen.
Als iemand die herstelt, kan ik echter met vertrouwen zeggen dat psychiatrische medicijnen deel uitmaken van wat me nuchter houdt
In mijn eerste jaar van de universiteit ervoer ik een pijnlijke breuk die een neerwaartse spiraal in een ernstige depressie veroorzaakte. Ik zou dagen achter elkaar doorgaan zonder mijn kamer te verlaten. Ik bleef binnen opgesloten, lag rond te kijken naar Disney-films en huilde.
Aan het einde van mijn touw ging ik naar de psycholoog op onze campus.
De psycholoog vertelde me dat ik 'klassieke' tekenen van klinische depressie vertoonde en stelde voor om een afspraak te maken met de psychiater. Eerst was ik geïrriteerd. Ik vroeg me af hoe het 'klinisch' was dat het anders was dan wat ik altijd had meegemaakt.
Ik wist dat ik depressief was. Zoveel was duidelijk. Naar een psychiater gaan, maakte me bang.
Ik was geschokt door het idee dat ik een psychiater nodig had. Ik had een echt probleem met depressie, maar ik was onvermurwbaar tegen het idee van medicatie.
Het stigma van psychische aandoeningen was zo diep ingebakken dat ik me schaamde dat ik medicijnen nodig had.
Ik schreef in mijn dagboek: "Moet ik echt gezien worden door een PSYCHIATRIST? … Ik wil niet dat een dokter me evalueert, ik wil GEZOND worden - niet BEHANDELD."
Het mag geen schok zijn als ik je vertel dat ik de therapeut niet meer zie die voorstelde om naar een psychiater te gaan. Niets werd natuurlijk beter. Ik heb alles weggeblazen. Elke dag was het een worsteling om op te staan en naar de les te gaan. Ik vond geen enkele betekenis in wat ik deed.
Ik accepteerde dat ik een soort psychische stoornis had, maar alleen op een oppervlakkig niveau. Op veel manieren rationaliseerde ik mijn depressie - ik dacht dat de wereld om me heen een puinhoop was en ik was gewoon te incompetent om er iets aan te doen.
Jarenlang bleef ik het idee van medicatie afwijzen. Ik was ervan overtuigd dat het verdoven van de wereld als ik antidepressiva zou gebruiken. Ik was er volledig van overtuigd dat medicatie de "gemakkelijke uitweg" zou zijn en tegelijkertijd ervan overtuigd was dat het voor mij toch niet zou werken.
Ik kon mijn hoofd er niet omheen draaien dat ik ziek was. Ik had een depressie, maar ik weigerde er medicijnen voor te nemen omdat ik niet 'op een pil' wilde vertrouwen. In plaats daarvan gaf ik mezelf de schuld, ervan overtuigd dat ik het gewoon bij elkaar moest trekken.
Het stigma van antidepressiva - het stigma dat Lazarus versterkt door te suggereren dat psychiatrische medicijnen iemand op dezelfde manier zullen schaden als verslaving - weerhield me ervan de hulp te krijgen die ik zo hard nodig had.
In plaats daarvan reisde ik een lange weg van ontkenning, middelengebruik en zelfbeschadiging.
Ik werd grotendeels verslaafd omdat ik met onbehandelde psychische aandoeningen leefde
Ik zocht pas weer hulp toen ik zo ver weg was dat ik zonder hulp zou zijn gestorven. Tegen de tijd dat ik eindelijk hulp zocht, nam verslaving me er bijna door mee.
Dat is wat verslaving doet. Het is niet 'chagrijniger en prikkelbaarder dan normaal'. Verslaving brengt letterlijk je leven op de grond en maakt je machteloos.
Afhankelijkheid en terugtrekking kan belabberd zijn, ja - maar het stopzetten van medicatie, vooral een die je nodig hebt, is een uitdaging die niet uniek is voor psychiatrische medicatie, en zeker geen reden om ze niet te nemen.
Mijn leven had in die jaren zoveel gelukkiger en productiever kunnen zijn als ik niet te beschaamd was geweest om de hulp te krijgen die ik nodig had. Ik had zelfs een drugsverslaving helemaal kunnen vermijden als ik voor mijn psychische aandoeningen was behandeld.
Ik wou dat ik de stappen had genomen om eerder hulp te krijgen, in plaats van alleen de last van geestesziekte te dragen.
Zijn antidepressiva voor mij een 'magische oplossing' geweest? Nee, maar ze zijn een belangrijk hulpmiddel geweest bij het beheren van mijn geestelijke gezondheid
Door mijn antidepressivum kon ik door mijn meest slopende symptomen gaan. Het bracht me uit bed toen mijn symptomen me uitgebrand en verslagen lieten.
Ze gaven me de mogelijkheid om over die eerste bult heen te kruipen en duwden me naar een beter beheersbare basislijn, zodat ik eindelijk kon deelnemen aan genezingsactiviteiten zoals therapie, steungroepen en lichaamsbeweging.
Ben ik fysiek afhankelijk van mijn antidepressiva? Kan zijn. Ik zou echter beweren dat de kwaliteit van leven die ik nu heb, het waard is.
Maar betekent dat dat ik terugval? Ik neem contact op met mijn sponsor, denk ik, maar ik ben er vrij zeker van dat het antwoord voor de hand ligt: Abso-f * cking - absoluut niet.
Kristance Harlow is journalist en freelanceschrijver. Ze schrijft over psychische aandoeningen en herstel van verslaving. Ze vecht stigma één woord tegelijk. Vind Kristance op Twitter, Instagram of haar blog.
