Laten we serieus zijn. Als het om moederschap gaat, zijn er maar twee manieren om dingen te definiëren: 'voor kinderen' en 'na kinderen'. Ik ben hier om te praten over die "AK" -jaren.
Er wordt veel gepraat over het voorbereiden van je lichaam - en je omgeving - om een baby te verwelkomen. Maar hoe zit het met je identiteit? Weet je … de decennia van dingen waaruit je bestaat? Als je de rol van moederschap op je neemt, zal het leven zonder twijfel nooit meer hetzelfde zijn. (Daar zei ik het.) Maar moet dat betekenen dat je delen van jezelf verliest die je echt leuk vond?
Niet noodzakelijk. Luister naar me.
In die vroege dagen kunt u zich voorbereiden om te worden geconsumeerd. Waar je ooit je beste vrienden in New York City drie keer per jaar hebt bezocht (tenminste), verander je nu drie keer per dag de onesie van je kind (tenminste). Je wiegt een kleintje om in je armen te slapen in plaats van naar je favoriete band te rocken. En het enige dansen dat je doet, is in kleine cirkels rond de kinderkamer, in een poging je baby in slaap te wiegen.
Daar stopt het niet. Google wordt uw nieuwe bestie als u onderzoek doet naar de veiligheidsbeoordelingen van babyproducten en of ze op mijlpaalmomenten zijn gericht … totdat ze plotseling kruipen. Dan lopen. Dan rennen in een volledige sprint, terwijl je net hier probeert in te halen. Ik begrijp jou!
En hoewel nieuw moederschap het ultieme geschenk is, is het ook buitengewoon isolerend. Je gaat van het ziekenhuis naar huis, waar vaak de interactie met andere volwassenen op zijn best beperkt is. Terwijl het leven van andere mensen onveranderd doorgaat, gaat het jouwe om het leren voeden van dit kleine leven dat direct van jou afhangt (geen druk).
Er zijn doktersafspraken. Borstvoedingconsulenten. Vaccinatieschema's. Geplande (en onaangekondigde) bezoeken van dierbaren. Je slaap stopt, maar je verplichtingen worden alleen maar groter. Je hebt goede bedoelingen, maar geen tijd of energie voor veel anders - en wie kan jou de schuld geven?
Het is gemakkelijk om je neer te leggen bij het idee: "Wel, zo is het nu." Maar dat hoeft niet zo te zijn.
Neem het van een moeder die kinderen had voor de meeste van haar vrienden - een met postpartumuitdagingen die zwoegde over borstvoeding en na 8 weken weer aan het werk ging omdat haar familie het geld nodig had.
In mijn ervaring leek niemand er iets om te geven - en evenmin leek ik me te herinneren - dat ik iets anders was dan 'moeder', ongeacht de jaren of energie die ik in mijn rollen van 'vriend', 'zus', 'dochter', 'besteedde'. echtgenoot 'of' werknemer '. Maar dat kwam met het territorium, redeneerde ik, omdat ik gewillig mijn leven aan mijn kleintjes overdroeg toen ik besloot zwanger te worden. Zo werkte moeder worden … toch?
Spoiler alert: voor mij? Het was. En in veel opzichten is het dat nog steeds.
Mijn "ouder" hoed is nog steeds en altijd de primaire hoed die ik draag, en er zijn er nog meer die ermee gepaard gaan, van "chef" tot "chauffeur". Maar toen ik mama onder de knie kreeg, begon ik mijn vroegere zelf te missen. Het was alsof ze een oude vriendin was die wegging - eentje waar ik al lang naar had willen bellen.
Ik wist niet of ze nog in de buurt was, of dat ze zelfs van me wilde horen. Zouden we iets gemeen hebben? Ik was nu zo anders. Maar ik wilde haar vertellen dat ik me haar herinnerde en respecteerde. Ik wilde haar nog steeds in de buurt hebben.
Ik begon na te denken over wat me eerder tot haar had gemaakt. Door welke hobby's of activiteiten voelde ik me levend? Wat ontspande me het meest? Wat waren enkele van mijn favoriete niet-moederdingen om alles te stoppen en te doen? Ik begon langzaam een lijst met favorieten te maken - en daarna maakte ik het mijn 'to-do'-lijst.
Ja, ik moest deze week nog steeds de zesde lading was opvouwen, maar ik kon luisteren naar een audioboek dat mijn vriend aanbeveelde terwijl ik het deed. Ja, mijn kleine man had een dutje nodig, maar ik kon hem in een rugzakdrager stoppen voor een geestverruimende wandeling in het bos met mijn vader. Ik kon mijn baby in bekwame handen achterlaten, zodat ik een barre-les kon volgen die ik graag in het centrum wilde proberen.
Bij elke controle van de nieuwe "to-do" realiseerde ik me dat ik "Mom" kon zijn en toch voelde "Kate" en DANG dat goed aan. Ik had de controle en ik kon beide doen. Ik was het allebei.
Dus besteed tijd aan het onthouden - maak dan je lijst. Accepteer de gevoelens van eenzaamheid als een natuurlijk onderdeel van het moederschap, wetende dat ze soms overweldigend zullen zijn. Maar accepteer ze niet als een vaste waarde in je leven.
Weet dat tijd maken voor meer van wat jou maakt wie je bent, goed is voor iedereen. Plan een brunch. Yoga. Een FaceTime-date. Wat dan ook. Wissel af tussen het binnenhalen van uw gezin met uw favorieten en tijd vrijmaken om er zelf van te genieten.
De pre-mom jij zit er nog in. En ze wil gevonden worden.
Kate Brierley is een senior schrijver, freelancer en inwonende jongensmoeder van Henry en Ollie. Ze won de redactie van de Rhode Island Press Association Editorial Award en behaalde een bachelor in journalistiek en een master in bibliotheek- en informatiestudies aan de University of Rhode Island. Ze is een liefhebber van reddingsdieren, stranddagen voor het gezin en handgeschreven notities.
