Hoe My Cane Me Helpt Met Mijn AS

2024 Auteur: Jesus Peterson | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 11:22

Toen ik in 2017 voor het eerst werd gediagnosticeerd met spondylitis ankylopoetica (AS), werd ik snel bedlegerig binnen 2 weken na mijn eerste symptomen. Ik was toen 21. Gedurende ongeveer 3 maanden kon ik nauwelijks bewegen en verliet ik alleen het huis om naar de doktersafspraken en fysiotherapie te gaan.

Mijn AS heeft de neiging mijn onderrug, heupen en knieën te beïnvloeden. Toen ik eindelijk wat meer kon bewegen, begon ik een wandelstok rond mijn huis te gebruiken en toen ik naar de huizen van vrienden ging.

Het is niet zo eenvoudig om een 21-jarige te zijn die een stok nodig heeft. Mensen kijken anders naar je en stellen veel vragen. Hier is hoe ik leerde accepteren dat ik er een nodig had, en hoe het me helpt met mijn AS.

Accepteren dat je hulp nodig hebt

Een heel moeilijke pil om door te slikken is het feit dat je hulp nodig hebt. Niemand wil zich als een last voelen of als er iets mis mee is. Het kostte me veel tijd om eraan te wennen dat ik hulp nodig had.

Wanneer je voor het eerst wordt gediagnosticeerd, ben je een tijdje in een staat van ontkenning. Het is moeilijk om je hoofd eromheen te wikkelen dat je de rest van je leven ziek zult zijn, dus je negeert het een tijdje. Dat heb ik tenminste gedaan.

Op een gegeven moment wordt het moeilijker om ermee om te gaan. De pijn, vermoeidheid en het doen van de eenvoudigste dagelijkse taken werden moeilijk voor mij. Toen begon ik te beseffen dat ik misschien wel hulp nodig had bij bepaalde dingen.

Ik vroeg mijn moeder om me te helpen me aan te kleden omdat het aantrekken van een broek te pijnlijk was. Ze gaf me ook de shampoo- en conditionerflessen terwijl ik onder de douche stond, omdat ik niet kon bukken. Dat soort kleine dingen maakte voor mij een groot verschil.

Ik begon langzaamaan te accepteren dat ik chronisch ziek was en dat hulp vragen niet het ergste was in de wereld.

Beslissen welk type mobiliteitshulpmiddel u nodig heeft

Zelfs nadat ik had geaccepteerd dat ik hulp nodig had, kostte het me nog een tijdje om echt vooruit te gaan en een mobiliteitshulpmiddel te krijgen. Een van mijn goede vrienden gaf me een kick om een stok te krijgen.

We maakten een uitstapje naar het centrum en vonden een prachtige houten stok in een antiekwinkel. Dat was de push die ik nodig had. Wie weet wanneer ik zou zijn gegaan en er zelf een had gekregen? Ik wilde ook een unieke, want dat is het soort persoon dat ik ben.

Of het nu een wandelstok, een scooter, een rolstoel of een rollator is, als u moeite heeft om die initiële moed te krijgen om een mobiliteitshulpmiddel te krijgen, neem dan een vriend of familielid mee. Het hebben van mijn vriend bij mij heeft zeker mijn zelfrespect geholpen.

De moed krijgen om uw mobiliteitshulpmiddel te gebruiken

Toen ik eenmaal mijn stok had, was het een stuk gemakkelijker om mezelf ervan te overtuigen om het daadwerkelijk te gebruiken. Ik had nu iets om me te helpen lopen als mijn lichaam te veel pijn deed, in plaats van me aan de muur vast te houden en langzaam door mijn huis te lopen.

In het begin oefende ik vaak met het gebruik van mijn wandelstok bij mij thuis. Op mijn slechte dagen zou ik het zowel binnen als buiten gebruiken als ik in de zon wilde zitten.

Het was absoluut een grote aanpassing voor mij om zelfs thuis een wandelstok te gebruiken. Ik ben het type persoon dat nooit om hulp vraagt, dus dit was een enorme stap voor mij.

Hoe de stok mijn AS helpt

Nadat ik thuis met mijn stok had geoefend, begon ik het meer naar de huizen van vrienden te brengen wanneer ik het nodig had. Ik zou het hier en daar gebruiken, in plaats van met pijn om te gaan of mijn vrienden of familie te vragen me te helpen de trap op te gaan.

Ik heb misschien wat meer tijd nodig gehad om sommige dingen te doen, maar niet afhankelijk zijn van andere mensen voor hulp was een enorme stap voor mij. Ik kreeg wat onafhankelijkheid terug.

Het probleem met AS en andere chronische ziekten is dat de symptomen komen en gaan in golven die flare-ups worden genoemd. De ene dag kan mijn pijn volledig beheersbaar zijn, en de volgende dag lig ik in bed en kan ik nauwelijks bewegen.

Daarom is het altijd goed om een mobiliteitshulpmiddel bij de hand te hebben wanneer je het nodig hebt. Je weet nooit wanneer je het wilt.

Steff Di Pardo is een freelanceschrijver die net buiten Toronto, Canada woont. Ze is een voorstander van mensen met chronische ziekten en psychische aandoeningen. Ze houdt van yoga, katten en ontspannen met een goede tv-show. Je kunt een deel van haar schrijven hier en op haar website vinden, samen met haar Instagram.