Op een middag, toen ik een jonge moeder was met een peuter en een baby van slechts een paar weken oud, begon mijn rechterhand te tintelen terwijl ik de was opbergde. Ik probeerde het uit mijn hoofd te zetten, maar de tintelingen hielden de hele dag aan.
De dagen gingen voorbij, en hoe meer aandacht ik aan de tintelingen besteedde - en hoe meer ik me zorgen begon te maken over de mogelijke snode oorzaak - hoe meedogenlooser de sensatie werd. Na ongeveer een week begon het tintelen zich te verspreiden. Ik voelde het nu in mijn rechtervoet.
Het duurde niet lang of het tintelde niet alleen. Dramatische, gênante spiertrekkingen sprongen onder mijn huid op als geplukte, galmende pianosnaren. Soms schoten elektrische zappen langs mijn benen. En, het ergste van alles, ik begon een diepe, doffe spierpijn in al mijn ledematen te ervaren die net zo onvoorspelbaar kwam en ging als het dutje van mijn baby.
Naarmate mijn symptomen vorderden, begon ik in paniek te raken. Mijn levenslange hypochondrie groeide uit tot iets meer gefocust en militant - iets dat minder op bezorgdheid leek en meer op obsessie. Ik zocht op internet naar antwoorden op wat deze vreemde reeks fysieke gebeurtenissen zou kunnen veroorzaken. Was het multiple sclerose? Of kan het ALS zijn?
Grote delen van mijn dag, en mijn mentale energie, werden gewijd aan het doorzeilen van mogelijke oorzaken voor deze rare fysieke problemen.
Bij het vatten van een diagnose moest ik zoeken
Natuurlijk ben ik ook bij mijn dokter geweest. Op zijn advies heb ik plichtsgetrouw een afspraak gemaakt met een neuroloog, die geen uitleg voor mij had en mij naar een reumatoloog stuurde. De reumatoloog bracht 3 minuten met mij door voordat hij definitief verklaarde dat wat ik ook had, het niet in zijn praktijk lag.
Ondertussen ging mijn pijn onverminderd door, zonder uitleg. De vele bloedonderzoeken, scans en procedures kwamen weer normaal terug. In totaal bezocht ik uiteindelijk negen beoefenaars, van wie geen één de oorzaak van mijn symptomen kon vaststellen - en geen van hen leek geneigd veel moeite in de taak te steken.
Ten slotte vertelde mijn verpleegster dat ze, bij gebrek aan afdoend bewijs, mijn symptomen fibromyalgie zou noemen. Ze stuurde me naar huis met een recept voor een medicijn dat vaak wordt gebruikt om de aandoening te behandelen.
Ik verliet verwoest de examenkamer, maar was niet helemaal bereid om deze diagnose te geloven. Ik had gelezen over de tekenen, symptomen en oorzaken van fibromyalgie, en deze aandoening klopte gewoon niet met mijn ervaring.
De verbinding tussen geest en lichaam is heel reëel
Diep van binnen begon ik te voelen dat hoewel mijn symptomen intens fysiek waren, hun oorsprong misschien niet zo was. Ik was tenslotte niet blind voor het feit dat uit elk testresultaat bleek dat ik een "gezonde" jonge vrouw was.
Mijn internetonderzoek had me ertoe gebracht de minder bekende wereld van lichaam en geest te ontdekken. Ik vermoedde nu dat het probleem achter mijn vreemde locomotiefpijn mijn eigen emoties zouden kunnen zijn.
Het was me bijvoorbeeld niet ontgaan dat mijn obsessie met mijn symptomen hun vuur leek aan te wakkeren en dat ze begonnen waren in een periode van enorme stress. Ik zorgde niet alleen voor twee kinderen naast bijna niet slapen, ik had een veelbelovende carrière verspeeld om dat te doen.
Bovendien wist ik dat er aanhoudende emotionele problemen waren uit mijn verleden die ik jarenlang onder het tapijt had geveegd.
Hoe meer ik las over hoe stress, angst en zelfs langdurige woede zich konden manifesteren in fysieke symptomen, hoe meer ik mezelf herkende.
Het idee dat negatieve emoties fysieke symptomen kunnen veroorzaken, is niet alleen woo-woo. Talrijke studies bevestigen dit fenomeen.
Het is raadselachtig en verontrustend dat, ondanks de nadruk die mijn artsen op evidence-based medicine hebben gelegd, geen van hen ooit dit verband heeft gesuggereerd. Hadden ze dat maar gedaan, dan was ik misschien maanden van pijn en angst bespaard gebleven - en ik ben er vrij zeker van dat ik niet zou eindigen met de afkeer van artsen die me tot op de dag van vandaag plagen.
Door mijn geestelijke gezondheid aan te pakken, genas ik
Toen ik begon te letten op mijn emoties in relatie tot mijn pijn, verschenen er patronen. Hoewel ik zelden episodes van pijn ervoer te midden van een zeer stressvolle situatie, voelde ik de gevolgen de volgende dag vaak. Soms was alleen het anticiperen op iets onaangenaams of angstgevoelens voldoende om pijn in mijn armen en benen te veroorzaken.
Ik besloot dat het tijd was om mijn chronische pijn vanuit een lichaam-geest-standpunt aan te pakken, dus ging ik naar een therapeut die me hielp bronnen van stress en woede in mijn leven te identificeren. Ik journaliseerde en mediteerde. Ik las elk boek over geestelijke gezondheid en lichamelijke gezondheid dat ik in handen kon krijgen. En ik praatte terug tot mijn pijn en vertelde dat het geen vat op me had, dat het niet echt fysiek, maar emotioneel was.
Terwijl ik deze tactieken gebruikte (en bepaalde maatregelen van mijn zelfzorg verbeterde), begonnen mijn symptomen geleidelijk af te nemen.
Ik ben dankbaar om te zeggen dat ik 90 procent van de tijd pijnvrij ben. Tegenwoordig, wanneer ik een veelbetekenende steek krijg, kan ik meestal wijzen op een emotionele trigger.
Ik weet dat het onwaarschijnlijk en bizar klinkt, maar als er iets is dat ik heb geleerd, is het dat stress op mysterieuze manieren werkt.
Uiteindelijk ben ik dankbaar voor wat ik over mijn gezondheid heb geleerd
Terwijl ik nadenk over de 18 maanden van mijn leven die ik heb besteed aan het zoeken naar medische antwoorden, zie ik hoe die tijd als een belangrijke opleiding diende.
Hoewel ik me routinematig voelde wegvagen en door medische hulpverleners werd doorgegeven, veranderde het gebrek aan betrokkenheid mij in mijn eigen advocaat. Het zorgde ervoor dat ik vuriger ging duiken in de zoektocht naar antwoorden die voor mij waar waren, ongeacht of ze bij iemand anders pasten.
Het in kaart brengen van mijn eigen alternatieve cursus voor gezondheid opende mijn geest voor nieuwe wegen voor genezing en maakte het veel waarschijnlijker dat ik mijn darmen vertrouwde. Ik ben dankbaar voor deze lessen.
Tegen mijn mede-medische mysteriepatiënten zeg ik dit: blijf zoeken. Scherp je intuïtie aan. Geef niet op. Wanneer u uw eigen advocaat wordt, zult u merken dat u ook uw eigen genezer wordt.
Sarah Garone, NDTR, is voedingsdeskundige, freelance gezondheidsschrijver en foodblogger. Ze woont met haar man en drie kinderen in Mesa, Arizona. Vind haar met het delen van nuchtere gezondheids- en voedingsinformatie en (meestal) gezonde recepten bij A Love Letter to Food.
