Moederinstinct: Bestaat Het Echt?

2024 Auteur: Jesus Peterson | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 11:22

Aanstaande ouders, ervaren ouders en degenen die erover denken kinderen te krijgen, worden bestookt met het idee dat het moederinstinct iets is dat alle vrouwen bezitten.

Er wordt verwacht dat vrouwen een soort instinctief verlangen hebben om kinderen te krijgen en op de een of andere manier ook weten hoe ze voor hen moeten zorgen, ongeacht behoeften, wensen of ervaringen.

En hoewel je kinderen wilt hebben en voor ze wilt zorgen, is het geweldig, maar het idee dat je alleen omdat je een vrouw bent kinderen wilt hebben (of dat je 'instinctief' moet weten wat je moet doen als ze eenmaal geboren zijn) is onrealistisch en voegt een heel veel onnodige angst en stress.

Dus, wat is het moederinstinct, en waarom heeft het concept zo lang geduurd?

Wat is moederinstinct?

'Het woord instinct verwijst naar iets aangeboren - aangeboren of natuurlijk - waarbij een vaste gedragsreactie betrokken is in het kader van bepaalde stimuli', zegt dr. Catherine Monk, een psycholoog en professor in de medische psychologie in de afdelingen psychiatrie en verloskunde en gynaecologie in Columbia Universitair Medisch Centrum.

Op basis van die definitie zegt Monk dat het idee van het moederinstinct impliceert dat er een aangeboren kennis en set van zorggedrag is die een automatisch onderdeel zijn van moeder worden en zijn.

Maar in werkelijkheid 'kan het idee van een moederinstinct nogal overdreven zijn', zegt Monk.

De geschiedenis laat ons geloven dat het moederinstinct ons motiveert om kinderen te willen hebben en dan precies te weten wat we moeten doen als ze eenmaal aankomen. Monk suggereert echter dat een moeder - of iemand die een pasgeboren baby of kind opvoedt - op het werk leert, door middel van instructie, goede rolmodellen en te observeren wat wel en niet werkt bij elk kind.

Dit 'leren op het werk' gebeurt vanaf het moment dat een baby wordt geboren. Dit is een tijd waarin velen aannemen dat het moederinstinct zou moeten toeslaan en onmiddellijk gevoelens van moederlijke liefde zou opleveren.

Maar in plaats daarvan, volgens een onderzoek uit 2018, ontwikkelen deze gevoelens van genegenheid zich enkele dagen na de geboorte, waarbij sommige vrouwen zelfs enkele maanden later moeite hebben om ze te voelen.

Als deze gevoelens niet onmiddellijk optreden of langer duren, hebben veel moeders een gevoel van mislukking. Ze denken misschien dat dit een teken is dat ze geen moederinstinct hebben. In werkelijkheid hebben ze alleen ondersteuning nodig en helpen ze bij het ontwikkelen van meer open en realistische verwachtingen.

Is het moederinstinct een mythe?

Ja, het idee van moederinstinct is grotendeels een mythe, zegt Monk.

De uitzondering, zegt ze, is dat een persoon, ongeacht zijn geslacht of seksuele geaardheid, vroegtijdig kan winnen en tijdens de ontwikkeling een goed gevoel voor zijn kind kan behouden. Maar dit vermogen verschilt nog steeds van het moederinstinct.

Een ouder kan bijvoorbeeld snel de specifieke betekenis achter het gehuil van hun pasgeboren baby doorgronden. Ze kunnen ook gemakkelijk de gedragsverandering opvangen die een verkoudheid bij hun peuter signaleert. Dit strekt zich uit tot in de oudere jaren, wanneer een ouder merkt dat het moeilijk is om in de kamer van een tiener te brouwen als het te stil is.

'Dit' moederinstinct 'van een zesde zintuig voor iemands kind en wat ze nodig hebben, komt uit intense nabijheid en diepe liefde, uren doorbrengen met en nadenken over het kind', zegt Monk. Het gaat erom de tekenen te zien vanwege een band die je met je kind hebt opgebouwd, niet een instinctief begrip van het moederschap. En het is niet beperkt tot moeders.

Psychotherapeut, Dana Dorfman, PhD, is het ermee eens dat veel aspecten van het moederinstinct een mythe zijn. 'De intuïtie of het aangeboren gevoel van een moeder over de behoeften van de baby kan te wijten zijn aan hun ervaringen, temperament en gehechtheidsstijl', zegt Dorfman.

Veel aspecten van de zorg voor een kind worden geleerd door observatie of 'on the job'-ervaringen. "Zorgen, luiers verschonen en voeden zijn niet per se biologisch aangeboren vermogens", merkt Dorfman op.

Terwijl ouders contact maken en een band krijgen met hun baby's, zegt Dorfman dat ze opvoedvaardigheden leren door te oefenen en te ervaren. Hoewel een deel van dit proces 'onbewust' is, zegt ze niet dat het noodzakelijkerwijs instinctief is.

'Als je ouder wordt, biologisch of anderszins, verandert je hersenchemie', zegt Dorfman. Dit gebeurt niet alleen bij de bevalling.

Onderzoek toont zelfs aan dat vaders en pleegouders tijdens de overgang naar het ouderschap ook verhoogde niveaus van oxytocine, serotonine en dopamine ervaren. Deze verandering bij vaders en pleegouders komt door hechtingsactiviteiten tussen de verzorger en de baby.

Een andere studie wees uit dat mannen en vrouwen even bedreven zijn in het identificeren van de kreten van hun baby. Dit ondersteunt het idee dat het moederinstinct een mythe is.

De onderzoekers van dit onderzoek hebben vastgesteld dat de hoeveelheid tijd die een ouder met zijn baby doorbrengt, rechtstreeks verband houdt met het kunnen herkennen van hun huilbuien - niet met het geslacht van de ouder.

Wat is het verschil tussen instinct en drive?

Om te zien waar de term moederinstinct vandaan komt, moeten we eerst het verschil tussen instinct en drive begrijpen, omdat ze zeker niet hetzelfde zijn.

"In de psychologie is een fysiologische drijfveer een motiverende toestand die voortvloeit uit een fysiologische behoefte, en een behoefte is een achterstand die ten grondslag ligt aan de drang", zegt Gabriela Martorell, PhD, een professor in de psychologie van het Virginia Wesleyan College.

Een instinct daarentegen zegt dat Martorell een aangeboren of ongeleerde reactie is op een signaal. Instincten komen voor bij alle leden van een soort en zijn het product van evolutionaire druk die het gedrag in de loop van de tijd vormgeeft. Met andere woorden, drijfveren zijn motivaties; instincten zijn gedragingen.

Voor het grootste deel zegt Martorell dat mensen niet hetzelfde instinct hebben als de meeste dieren. Dat komt omdat de meeste instincten star, onveranderlijk zijn en worden uitgelokt door een simpele stimulus, en mensen zijn flexibel en aanpasbaar.

"We krijgen misschien honger, maar in plaats van één bepaald gedrag te hebben zoals een dier dat doet - zoals pikken op een punt - gaan we misschien de koelkast in, lopen we naar een nabijgelegen coffeeshop of gaan we naar de supermarkt", zegt ze. De meeste van onze gedragingen, hoewel sterk beïnvloed door evolutie, zijn aangeleerd en veranderlijk.

Met betrekking tot het moederschap zegt Martorell dat de processen die ons gedrag op dit gebied vormen oud en diep zijn, maar het zou een hele klus zijn om de meeste instinctief te noemen.

Bovendien legt ze uit dat veel acties beter kunnen worden omschreven als opvoedgedrag dan als moedergedrag, aangezien zowel vaders als moeders biologisch bereid zijn gehechtheidsrelaties aan te gaan met kinderen.

Vanuit een evolutionair perspectief legt Dorfman uit dat mensen bedraad zijn voor voortplanting. 'Het vrouwelijk lichaam ondergaat tijdens de zwangerschap veel hormonale veranderingen en een dergelijke hormoonafgifte heeft invloed op gedrag, percepties en emoties', zegt ze. Verschuivingen in oestrogeen en de afgifte van oxytocine (het 'liefdeshormoon') stimuleren hechting, gehechtheid en aantrekkingskracht.

Dorfman wijst er echter op dat de drang om moeder te worden niet altijd aangeboren is en dat veel gezonde vrouwen geen 'moederdrang' ervaren.

Bovendien legt Monk uit dat veel mensen ervoor kiezen om geen kinderen te krijgen, terwijl ze toch op verschillende manieren het mythische moederinstinct uitdrukken, zoals een toegewijde voetbalcoach zijn voor schoolgaande kinderen of een genereuze en zorgzame leraar.

Daarom gelooft ze dat we onze opvattingen moeten veranderen en 'moederinstinct' moeten herbenoemen als 'zorgzaam instinct', en daardoor dit gedrag moeten zien waar het is - overal om ons heen. Het is niet beperkt tot alleen moeders of zelfs alleen tot ouders.

Hoe verwachtingen te managen

Het idee dat vrouwen kinderen moeten willen en instinctief weten hoe ze voor hen moeten zorgen, zorgt voor veel druk, zowel maatschappelijk als zelfopgelegd. Het verlaagt ook het vermogen van een vader of een andere ouderfiguur om zich te hechten aan hun baby. Zowel vaders als moeders zijn even goed in staat tot opvoedgedrag.

Dit soort vastgestelde verwachtingen zet mensen onder druk, wat volgens Monk kan bijdragen aan postpartumdepressie. Sommige vrouwen (en mannen) vinden de pasgeboren periode bijvoorbeeld minder lonend dan ze zich hadden voorgesteld en kunnen zich schamen voor dit gevoel. Deze emoties kunnen bijdragen aan zelfbeschuldiging en depressie.

“Om dit soort druk te beheersen, is het belangrijk voor moeders en toekomstige moeders om te onthouden dat ouderschap absoluut een aangeleerd gedrag is met significante invloeden uit het verleden en veel kansen om nieuwe invloeden en training in het heden op te doen. Er is geen enkele manier om een goede moeder te zijn ', zegt Monk.

Afhalen

Wat we beschouwen als moederinstinct is een mythe, en het idee dat het echt is, voortzetten, maakt het ouderschap, en de keuze om er een te worden, nog moeilijker.

Dus laat die onrealistische verwachtingen los. (Er is sowieso geen plaats in de luiertas!) Ouderschap is een uitdaging die je leert terwijl je bezig bent.