Peuter Ouderschapslessen Die Ik Snel Leer Tijdens Deze Gekke Tim

2024 Auteur: Jesus Peterson | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 11:22

Afgezien van de zeer vroege pasgeboren dagen toen ik nog aan het herstellen was van mijn geboorte, had ik nooit een hele dag thuis doorgebracht met mijn nu 20 maanden oude zoon Eli. Het idee om 24 uur achter elkaar met een baby of peuter binnen te blijven, maakte me angstig en zelfs een beetje bang.

En toch, hier zijn we, meer dan een maand in het tijdperk van COVID-19, waar onze enige optie is om te blijven zitten. Elke. Single. Dag.

Toen de voorspellingen van thuisblijvers begonnen te draaien, raakte ik in paniek over hoe we zouden overleven met een peuter. Beelden van Eli die door het huis zwierf, zeurde en een zooitje maakte - terwijl ik met mijn hoofd in mijn handen zat - namen mijn hersens over.

Maar hier is het ding. Hoewel de afgelopen weken op veel manieren moeilijk waren, was het omgaan met Eli niet de monumentale uitdaging waar ik me zorgen over maakte. Sterker nog, ik denk graag dat ik een onschatbare opvoedingswijsheid heb opgedaan die anders misschien jaren zou hebben geduurd om te leren (of helemaal niet).

Dit is wat ik tot nu toe heb ontdekt.

We hebben niet zoveel speelgoed nodig als we denken

Heb je je haast gemaakt om je Amazon-kar te vullen met nieuwe speeltjes zodra je je realiseerde dat je voor onbepaalde tijd thuis zou blijven zitten? Ik deed het, ondanks dat ik het soort persoon was dat beweert speelgoed tot een minimum te beperken en ervaring boven dingen te benadrukken.

Meer dan een maand later moeten sommige items die ik heb gekocht nog niet zijn uitgepakt.

Het blijkt dat Eli best blij is om steeds weer met hetzelfde eenvoudige speelgoed met een open einde te blijven spelen - zijn auto's, zijn speelkeuken en speelvoer en zijn dierenfiguren.

De sleutel lijkt gewoon regelmatig dingen te draaien. Dus om de paar dagen wissel ik een paar auto's uit voor andere of wissel ik het keukengerei in zijn speelkeuken.

Bovendien lijken alledaagse huishoudelijke voorwerpen net zo aantrekkelijk te zijn. Eli is gefascineerd door de blender, dus ik haal de stekker uit het stopcontact, haal het mes eruit en laat hem doen alsof hij smoothies maakt. Hij houdt ook van de slacentrifuge - ik heb een paar pingpongballen erin gegooid en hij vindt het heerlijk om ze te zien draaien.

Die doe-het-zelf-peuteractiviteiten zijn niet mijn ding, en we doen het prima

Het internet zit boordevol peuteractiviteiten met dingen als pompons, scheerschuim en veelkleurig bouwpapier dat in verschillende vormen is gesneden.

Ik weet zeker dat dit soort dingen geweldige bronnen zijn voor sommige ouders. Maar ik ben geen sluw persoon. En het laatste wat ik nodig heb, is dat ik het gevoel heb dat ik mijn kostbare vrije tijd zou moeten besteden als Eli slaapt en een Pinterestwaardig fort maakt.

Plus, de paar keer dat ik heb geprobeerd een van die activiteiten op te zetten, verliest hij zijn interesse na 5 minuten. Voor ons is het het gewoon niet waard.

Het goede nieuws is dat we gelukkig rondkomen met dingen die veel minder moeite van mijn kant vergen. We doen theekransjes met de knuffels. We veranderen lakens in parachutes. We zetten een bak met zeepwater op en geven het dierenspeelgoed een bad. We zitten op onze voorbank en lezen boeken. We klimmen steeds weer op en neer van de bank (of beter gezegd, hij doet het, en ik houd toezicht om ervoor te zorgen dat niemand gewond raakt).

En nog belangrijker, wij geloven dat …

Elke dag naar buiten gaan is niet onderhandelbaar

Wonend in een stad waar de speeltuinen gesloten zijn, zijn we beperkt tot fysiek verre wandelingen rond het blok of naar een van de weinige parken die groot en dun genoeg zijn om ver weg te blijven van anderen.

Maar als het zonnig en warm is, gaan we naar buiten. Als het koud en bewolkt is, gaan we naar buiten. Zelfs als het de hele dag regent, gaan we naar buiten als het miezert.

Korte excursies in de buitenlucht breken de dagen op en stellen onze stemming opnieuw in als we ons antsy voelen. Wat nog belangrijker is, ze zijn de sleutel om Eli te helpen wat energie te verbranden, zodat hij blijft slapen en goed slaapt, en ik kan wat broodnodige downtime hebben.

Ik vind het prima om mijn regels te versoepelen, maar niet door ze volledig aan de kant te laten vallen

Inmiddels lijkt het duidelijk dat we voor de lange termijn in deze situatie zitten. Zelfs als de fysieke afstandsregels de komende weken of maanden wat afnemen, gaat het leven niet meer terug zoals het geruime tijd was.

Dus hoewel het misschien goed voelde om in de eerste weken onbeperkte schermtijd of snacks te doen in een poging om gewoon rond te komen, maak ik me op dit moment zorgen over de langetermijneffecten van het te veel verleggen van onze grenzen.

Met andere woorden? Als dit het nieuwe normaal is, dan hebben we enkele nieuwe normale regels nodig. Hoe die regels eruit zien, zal natuurlijk voor elk gezin anders zijn, dus u moet nadenken over wat u kunt doen.

Voor mij betekent dit dat we tot een uur of zo kunnen doen met kwaliteitstelevisie (zoals Sesamstraat) per dag, maar meestal als laatste redmiddel.

Het betekent dat we koekjes bakken voor snacks op dagen dat we niet zoveel tijd buiten kunnen doorbrengen, maar niet elke dag van de week.

Het betekent dat ik een half uur nodig heb om Eli door het huis te jagen, zodat hij nog steeds moe genoeg is om te gaan slapen voor zijn gebruikelijke bedtijd … zelfs als ik liever die 30 minuten op de bank lig terwijl hij YouTube kijkt op mijn telefoon.

Rondhangen met mijn peuter heeft een verborgen voordeel

Ik vraag me soms af hoe mijn leven zou zijn als ik zonder kind door deze situatie zou gaan. Er zou niemand anders zijn dan ikzelf.

Mijn man en ik konden elke avond 2 uur samen koken en elk huisproject aanpakken waarvan we ooit hadden gedroomd. Ik zou 's nachts niet opblijven om me zorgen te maken over wat er met Eli zou gebeuren als ik COVID-19 zou krijgen en ernstige complicaties zou krijgen.

Ouders van baby's, peuters en jonge kinderen hebben het bijzonder moeilijk tijdens deze pandemie. Maar we krijgen ook iets dat onze kinderloze tegenhangers niet hebben: een ingebouwde afleiding om onze gedachten af te leiden van de waanzin die momenteel in de wereld gebeurt.

Begrijp me niet verkeerd - zelfs met Eli hebben mijn hersenen nog steeds genoeg tijd om door de donkere hoeken te dwalen. Maar ik krijg een pauze van dat spul als ik volledig bezig ben en met hem speel.

Als we een theekransje houden, auto's spelen of de bibliotheekboeken lezen die een maand geleden hadden moeten worden ingeleverd, is het een kans om al het andere tijdelijk te vergeten. En het is best leuk.

Ik moet hier doorheen, dus ik kan net zo goed mijn best doen

Soms heb ik het gevoel dat ik hier niet nog een dag tegen kan.

Er zijn talloze momenten geweest dat ik bijna mijn sh * t kwijt was, zoals wanneer Eli me elke keer dat we binnenkomen van buiten spelen vecht om zijn handen te wassen. Of wanneer ik denk dat onze gekozen functionarissen geen echte strategie lijken te hebben om ons te helpen zelfs maar een stukje van het normale leven terug te krijgen.

Ik kan niet altijd voorkomen dat deze stemmingen de overhand krijgen. Maar ik heb gemerkt dat wanneer ik Eli met woede of frustratie beantwoord, hij alleen maar meer terugvecht. En hij wordt zichtbaar overstuur, waardoor ik me heel erg schuldig voel.

Is kalm blijven altijd gemakkelijk voor mij? Natuurlijk niet, en mijn kalmte bewaren weerhoudt hem er niet altijd van om een aanval te gooien. Maar het lijkt ons beiden te helpen sneller te herstellen en gemakkelijker verder te gaan, dus een humeurige wolk hangt niet de rest van onze dag.

Wanneer mijn emoties beginnen te draaien, probeer ik mezelf eraan te herinneren dat ik op dit moment geen keus heb om thuis te blijven met mijn kind en dat mijn situatie niet slechter is dan die van iemand anders.

Vrijwel elke peuterouder in het land - zelfs in de wereld! - heeft te maken met hetzelfde als ik, of ze hebben te maken met veel grotere worstelingen, zoals proberen toegang te krijgen tot voedsel of werk zonder de juiste beschermende uitrusting.

De enige keuze die ik heb, is hoe ik omga met de niet-onderhandelbare hand die ik heb gekregen.

Marygrace Taylor is een gezondheids- en ouderschrijver, voormalig KIWI-tijdschriftredacteur en moeder van Eli. Bezoek haar op marygracetaylor.com.