Obstakels voor behandeling
Volgens Bermudez komen deze verhalen veel te vaak voor.
Een vroege diagnose kan mensen met atypische anorexia en andere eetstoornissen helpen de behandeling te krijgen die ze nodig hebben om met het herstelproces te beginnen.
Maar in veel gevallen duurt het jaren voordat mensen met deze aandoeningen hulp krijgen.
Aangezien hun toestand onbehandeld blijft, kunnen ze zelfs positieve bekrachtiging krijgen vanwege hun restrictieve eet- of gewichtsverlies.
In een samenleving waar diëten wijdverbreid is en dunheid wordt gewaardeerd, herkennen mensen eetgedragsstoornissen vaak niet als tekenen van ziekte.
Voor mensen met atypische anorexia kan het krijgen van hulp betekenen dat u probeert verzekeringsmaatschappijen ervan te overtuigen dat u behandeling nodig heeft, zelfs als u geen ondergewicht heeft.
'We worstelen nog steeds met mensen die afvallen, menstruatie verliezen, bradycardisch worden [trage hartslag] en hypotensief [lage bloeddruk], en ze krijgen een schouderklopje en zeiden:' Het is goed dat je wat bent afgevallen '', Zei Bermudez.
"Dat is waar bij mensen die eruit zien alsof ze te licht zijn en vaak traditioneel ondervoed zijn," vervolgde hij. "Dus stel je voor wat een barrière is voor mensen van relatief normale grootte."
Professionele ondersteuning krijgen
Schaefer kon niet langer ontkennen dat ze een eetstoornis had toen ze in haar laatste jaar van de universiteit begon te spoelen.
'Ik bedoel, voedsel beperken is wat ons wordt opgedragen', zei ze. 'Er wordt ons verteld dat we zouden moeten afvallen, dus dat gedrag bij eetstoornissen wordt vaak gemist omdat we denken dat we gewoon doen wat iedereen probeert te doen.'
'Maar ik wist dat het verkeerd was om jezelf over te geven,' vervolgde ze. 'En dat was niet goed en dat was gevaarlijk.'
Eerst dacht ze dat ze de ziekte alleen kon overwinnen.
Maar uiteindelijk besefte ze dat ze hulp nodig had.
Ze belde de hulplijn van de National Eating Disorders Association. Ze brachten haar in contact met Bermudez, of Dr. B zoals ze hem liefkozend noemt. Met financiële steun van haar ouders schreef ze zich in voor een poliklinisch behandelprogramma.
Voor Nolen kwam het keerpunt toen ze het prikkelbare darm syndroom ontwikkelde.
'Ik dacht dat het kwam door jarenlang misbruik van laxeermiddelen en ik was doodsbang dat ik mijn inwendige organen ernstig had beschadigd', herinnert ze zich.
Ze vertelde haar arts over al haar pogingen om af te vallen en haar aanhoudende gevoelens van verdriet.
Hij verwees haar door naar een cognitief therapeut, die haar snel in contact bracht met een eetstoornis-specialist.
Omdat ze geen ondergewicht had, dekt haar verzekeringsmaatschappij geen intramuraal programma.
Dus nam ze in plaats daarvan deel aan een intensief poliklinisch programma in het Eating Recovery Center.
Herstel is mogelijk
Als onderdeel van hun behandelprogramma's woonden Schaefer en Nolen regelmatig steungroepbijeenkomsten bij en ontmoetten diëtisten en therapeuten die hen hielpen op weg naar herstel.
Het herstelproces was niet eenvoudig.
Maar met de hulp van experts op het gebied van eetstoornissen hebben ze de tools ontwikkeld die ze nodig hebben om atypische anorexia te overwinnen.
Voor andere mensen die soortgelijke uitdagingen ervaren, stellen ze voor dat het belangrijkste is om hulp te zoeken - bij voorkeur een specialist in eetstoornissen.
'Je hoeft niet zo te kijken', zegt Schaefer, nu ambassadeur van NEDA. 'U hoeft niet in dit vak met diagnostische criteria te passen, wat in veel opzichten willekeurig is. Als je leven pijnlijk is en je je machteloos voelt vanwege voedsel en lichaamsbeeld en de schaal, zoek dan hulp. '
'Volledig herstel is mogelijk', voegde ze eraan toe. 'Stop niet. Je kunt echt beter worden. '
