Ik heb een fotografisch geheugen. Zoals mijn moeder graag zegt, ik heb de herinnering aan een olifant. Ik herinner me evenementen die ik bijwoonde en plaatsen die ik bezocht, zelfs van heel jonge leeftijd. Ik herinner me zelfs dat ik schreeuwend in mijn wieg lag omdat ik niet wilde dutten toen mijn moeder bezig was met het vermaken van een paar van haar vrienden in de volgende kamer.
Het is geen verrassing dat ik me mijn eerste verblindende optische migraine, die in het voorjaar van de eerste klas plaatsvond, nog levendig kan herinneren.
Verscholen in de hoek van de kamer. Ik deed alsof ik 'Silo' las. Mijn vrienden en ik 'lazen' tientallen pagina's snel, alsof we sneller konden lezen dan alle anderen.
Op deze specifieke dag herinner ik me dat ik achter de rest van de klas zat in mijn leessnelheid. Er waren stippen in het midden van mijn gezichtsvermogen en ik bleef mijn ogen wrijven in de hoop dat ik ze kon laten verdwijnen. Na een paar minuten veranderden die stippen in kronkelige lijnen en begonnen de lijnen zich vanuit het midden van mijn gezichtsveld naar het perifere uit te breiden.
Plotseling ging ik van lezen zoals iedereen, naar het niet kunnen zien van het boek voor mijn gezicht.
Ik stond op in een poging de leraar te bereiken en liet haar weten dat ik blind werd. Hoe zou een 6-jarige anders deze plotselinge veranderingen in het gezichtsvermogen kunnen verwerken?
Terwijl ik opstond, begon mijn hoofd te draaien. Ik braakte op het arme kind naast me en viel flauw.
Toen ik een paar minuten later wakker werd, was mijn zicht helder, maar ik had een verblindende hoofdpijn. Mijn leraar riep mijn naam. Bij elk telefoontje werd haar stem steeds luider. Het voelde alsof mijn ogen op het punt stonden te exploderen en een jackhammer door mijn schedel schoot.
Helaas zou dit de eerste keer zijn dat ik deze symptomen zou ervaren.
Opgroeien met migraine
Ik ging naar een school die van K-8 ging. Er waren maar 17 kinderen in mijn klas, dus we kenden elkaar uitzonderlijk goed.
Iedereen in mijn klas wist van mijn migraine. Mijn vrienden begonnen me te vertellen dat ze soms wisten dat het kwam voordat ik het deed, omdat mijn ogen zouden beginnen te glaceren en ik hen zou vragen om zichzelf meerdere keren te herhalen.
Naarmate mijn migraine vorderde, werd ook mijn gehoor aangetast. De optische aura zou beginnen en mijn gehoor zou bijna ophouden te bestaan. Ongeveer 30 minuten nadat de aura was begonnen, zou mijn zicht verdwijnen en zou er een enorme druk achter mijn ogen ontstaan.
Toen ik jonger was, behandelden de artsen me met Excedrin migrainegeneesmiddelen. De verpleegster gaf me tabletten en belde mijn moeder, en ik werd in volledige stilte en duisternis in mijn slaapkamer geplaatst.
Het duurde niet lang voordat ik me realiseerde dat migraine mijn leven belemmerde. Ik leerde verschillende coping-mechanismen en stopte met het vertellen aan mijn leraren als ik migraine voelde opkomen. Ik leerde om te gaan met de pijn zonder medicijnen (meestal). Ik gaf er eigenlijk de voorkeur aan in een actieve omgeving te zijn wanneer de pijn achter mijn ogen opkwam, omdat het me hielp er niet over na te denken.
Naar huis gaan in een donkere kamer maakte de pijn duizend keer erger, want dat was het enige waar ik aan moest denken.
Waarom u de bijwerkingen van medicijnen die u gebruikt moet lezen
Als tiener kreeg ik de diagnose cystische acne en werd ik op Accutane geplaatst. Accutane is een zeer krachtig medicijn dat ernstige afwijkingen aan de foetus kan veroorzaken. Het was verplicht dat ik ook op anticonceptie werd geplaatst.
Op dit punt ervoer ik cluster optische migraine. Voor mij betekende dit dat ik zes tot negen maanden zonder migraine zou gaan en dan binnen een zeer kort tijdsbestek twee tot drie zou krijgen.
Ik zou deze clusters noemen tijdens het doorgeven aan mijn gynaecoloog tijdens mijn jaarlijkse afspraken, maar ik heb er nooit iets over gezegd.
Op 19-jarige leeftijd maakte ik me niet al te veel zorgen over de bijwerkingen van anticonceptie. Als ik terugkijk, weet ik niet zeker of ik me zelfs realiseerde dat er een paar belangrijke waarschuwingssignalen waren die hadden moeten voorkomen dat ik oestrogeen anticonceptie had.
Ik had niet alleen een lange geschiedenis van optische migraine, bloedstolsels waren een grote zorg van mijn vaders kant van de familie. Op 36-jarige leeftijd streek mijn vader bijna uit een stolsel in zijn linkerbeen.
Ik zou halverwege de twintig ontdekken dat ik mijn gynaecoloog niet over twee zeer belangrijke feiten had verteld.
Ten eerste heb ik de dokters nooit verteld dat ik vaak wakker zou worden met intense hoofdpijn. Ik heb ze nooit in verband gebracht met migraine, omdat migraine voor mij een optische uitstraling betekende. Ik zou nooit de uitstraling krijgen omdat ik zou slapen.
Ten tweede heb ik nooit mijn familiegeschiedenis van bloedstolsels genoemd.
De noodlottige dag
Op deze specifieke ochtend werd ik wakker met intense pijn achter mijn rechteroog. Ik nam aan dat ik wakker werd met nog een erge hoofdpijn en ging verder met mijn ochtendroutine.
Het was deze keer niet zomaar een hoofdpijn. De rechterkant van mijn lichaam was ook gevoelloos en tintelend. Ik kon amper mijn arm optillen om mijn haar te borstelen. Mijn gezicht voelde alsof ik net bij de tandarts was geweest.
Ik dacht echt dat dit de moeder was van alle hoofdpijn. Na jaren werken en naar school gaan door migraine, moest ik me deze keer ziek melden. Deze hoofdpijn was te veel om mee om te gaan.
Ik belde werk en liet een bericht achter dat ik ziek zou zijn. Ik dacht dat het een samenhangende boodschap was, maar het bleek dat mijn baas geen idee had wat ik had gezegd. Het nummer dat ik op het werk had, was de vaste lijn van mijn ouders (ja, een echte vaste lijn die op de muur was aangesloten!). Mijn baas belde het huis van mijn ouders en vroeg naar mij en legde de bizarre boodschap uit.
Mijn moeder, een geregistreerde verpleegster, wist meteen dat er iets niet klopte en belde 911 en stuurde ze naar mijn appartement. De artsen dachten dat er zich een bloedstolsel had gevormd en de bloedtoevoer naar mijn hersenen had afgesneden.
Ik herinner me heel weinig van die dag nadat ik flauwviel op mijn badkamervloer. Toen ik wakker werd in het ziekenhuis, kreeg ik gelukkig te horen dat het geen beroerte was. Het was eigenlijk gewoon weer een heel vervelende migraine.
Het bleek dat de oestrogeen-anticonceptie die ik bijna 10 jaar had gehad, de boosdoener was achter mijn steeds erger wordende hoofdpijn. Die hoofdpijn waarmee ik elke ochtend wakker werd, waren migraine.
Volgens de American Stroke Association hebben vrouwen twee keer zoveel kans op een beroerte met de pil met een laag oestrogeengehalte. Het risico neemt enorm toe (tot 10 keer) wanneer er een voorgeschiedenis is van aura-migraine. In combinatie met mijn familiegeschiedenis van bloedstolsels was ik een wandelende tijdbom.
Kort gezegd: vertel uw artsen alles
Het is gemakkelijk om waarschuwingssignalen en symptomen van verschillende aandoeningen te negeren. Ik leefde zo lang met migraine dat ik de noodzaak niet zag om het constant ter sprake te brengen tijdens mijn jaarlijkse afspraken.
Zwijgen over mijn ochtendpijnen doodde me bijna. Als u aura-migraine ervaart, vertel dit dan aan uw arts! Het kan je leven redden.
Monica Froese is een moeder, vrouw en bedrijfsstrateeg voor moederondernemers. Ze heeft een MBA-diploma in financiën en marketing en blogt bij Redefining Mom, een site om moeders te helpen bloeiende online bedrijven op te bouwen. In 2015 reisde ze naar het Witte Huis om gezinsvriendelijk werkplekbeleid te bespreken met de senior adviseurs van de president en was te zien op verschillende media, waaronder Fox News, Scary Mommy, Healthline en Mom Talk Radio. Met haar tactische benadering om familie en online zaken in evenwicht te houden, helpt ze moeders om succesvolle bedrijven op te bouwen en tegelijkertijd hun leven te veranderen.
