Wat is reflex-incontinentie?
Reflex-incontinentie is vergelijkbaar met aandrangincontinentie, ook wel overactieve blaas genoemd.
Urge-incontinentie is wanneer uw blaas in een onvrijwillige spierspasme komt en u plotseling een sterke aandrang krijgt om te plassen, zelfs als uw blaas niet vol is. Het leidt vaak tot urineverlies voordat u een badkamer kunt bereiken.
Reflexincontinentie wordt veroorzaakt door hetzelfde type blaaskrampen, maar het leidt vaak tot een grotere hoeveelheid urineverlies met weinig tot geen waarschuwing.
Reflex-incontinentie kan voorkomen bij zowel mannen als vrouwen, maar komt vaker voor bij mensen met neurologische beperkingen.
Blijf lezen voor meer informatie over de oorzaken van reflex-incontinentie, hoe de diagnose wordt gesteld en meer.
Oorzaken en risicofactoren
Reflexincontinentie wordt veroorzaakt door een disfunctie van de spier in uw blaas, de detrusorspier genoemd. Zelfs als je blaas niet vol is, trekt deze spier samen en knijpt het, wat aangeeft dat je lichaam moet plassen.
U loopt mogelijk risico op reflexincontinentie als u een ernstige neurologische beperking heeft door:
- dwarslaesie
- multiple sclerose
- bestraling
- chirurgische schade
Hoe het zich verhoudt tot andere vormen van urine-incontinentie
Hoewel diagnose en behandeling vaak vergelijkbaar zijn, kan incontinentie door verschillende dingen worden veroorzaakt:
Stressincontinentie: dit is waar urinelekkage optreedt als gevolg van druk op de blaas door zaken als hoesten, niezen, lachen of fysieke activiteit.
Gemengde incontinentie: dit is wanneer u een combinatie van symptomen van zowel reflex als stressincontinentie heeft.
Overloopincontinentie: dit treedt op wanneer de blaas niet volledig wordt geleegd, wat betekent dat u wat urineverlies kunt hebben, zelfs nadat u naar de badkamer bent gegaan. Dit wordt ook wel after-dribbel bij mannen genoemd.
Functionele incontinentie: dit type incontinentie treedt op als gevolg van ziekte, zoals dementie. Het is wanneer een ziekte of handicap u ervan weerhoudt om bezorgd te zijn om een badkamer te vinden, waardoor u toch moet plassen.
Diagnose van reflexincontinentie
Raadpleeg uw arts als u symptomen van incontinentie ervaart. Het is belangrijk om het type incontinentie dat u heeft te bepalen, aangezien elk type een iets andere behandeling vereist.
Vóór uw afspraak kan uw arts u vragen om een urinedagboek bij te houden. Dit houdt in dat u uw dagelijkse gewoonten, ongevallen en vochtinname gedurende minimaal een week registreert en uw arts kan helpen bij het stellen van een diagnose.
Bij uw afspraak zal uw arts een volledig lichamelijk onderzoek uitvoeren om uw medische geschiedenis en symptomen te begrijpen en te bepalen welke diagnostische tests nodig zijn.
Deze kunnen zijn:
Urineonderzoek: dit is een standaard urinetest.
Hoeststresstest: uw arts laat u vloeistoffen drinken om onze blaas te vullen en vraagt u vervolgens te hoesten. Als u op dit moment incontinentie ervaart, zal het uw arts helpen het type te diagnosticeren.
Urinekweek: als uw standaard urinetest infectie aangeeft, wordt uw urine naar een laboratorium gestuurd om bacteriën te detecteren die kunnen wijzen op een urineweginfectie of een ander type infectie.
Bekkenonderzoek (vrouwen): Dit kan uw arts helpen vaststellen of u een verzakking van het bekkenorgaan of ontspanning heeft.
Bekkenbodembeoordeling: dit kan uw arts helpen bij het beoordelen van uw vermogen om de bekkenbodemspieren samen te trekken en te ontspannen en hun kracht te evalueren.
Bloedtest: deze test evalueert de nierfunctie en identificeert eventuele chemische onevenwichtigheden, samen met het prostaatspecifieke antigeen (voor mannen).
Resterende urinebepaling achteraf: deze test meet het urinegehalte in uw blaas 15 minuten nadat u naar de badkamer bent gegaan. Het wordt gebruikt om uw vermogen om blaaslediging te bereiken te beoordelen. Dit urinemonster kan ook worden onderzocht op de aanwezigheid van infecties, kristallen, suiker of bloed.
Urodynamische tests: dit verwijst naar een verscheidenheid aan verschillende tests die worden gebruikt om de blaasstroom, capaciteit en functie te bepalen. Deze kunnen bestaan uit cystometrogram, stresstests, urethraal drukprofiel, uroflowmetrie of drukverliesonderzoek.
Cystoscopie (post-prostatectomie): deze test wordt gebruikt om te detecteren of de hals van de blaas is samengetrokken. Deze test wordt gedaan door een kleine camera in de blaas te plaatsen, waar de arts een nader onderzoek kan doen.
Behandelingsopties
De behandeling kan variëren, afhankelijk van de ernst van uw symptomen en hoe deze uw leven beïnvloeden. Uw behandelplan kan bestaan uit een of meer van de volgende:
Gedragstraining thuis
Dit kan zijn:
Blaastraining: Dit is een gedragstechniek die afleiding of diepe ademhalingstechnieken gebruikt om u te helpen overactieve zenuwsignalen in bedwang te houden en dringende gevoelens te onderdrukken. Met andere woorden, u leert opnieuw hoe u de urine op de juiste momenten moet vasthouden en afgeven.
Dubbele lediging: dit is een techniek die wordt gebruikt om uw blaas volledig te ledigen. Als je klaar bent met plassen, wacht dan een paar minuten en probeer dan opnieuw je blaas te legen.
Geplande badkamerpauzes: uw blaastraining kan gepaard gaan met regelmatige, geplande bezoeken aan de badkamer. Het gaat meestal om het vermijden van de badkamer, tenzij gepland. En u zult uw wachttijden langzaam verlengen om uw vermogen om urine vast te houden te verbeteren.
Bekkenspieroefeningen: de bekkenbodemspieren ondersteunen je baarmoeder, blaas en darmen. De kracht van deze spieren kan een gezonde blaasfunctie ondersteunen en helpen bij het voorkomen van urineverlies. Bekkenbodemoefeningen, ook bekend als Kegel-oefeningen, hebben betrekking op regelmatige samentrekkingen van de spieren die het plassen regelen. Na enkele maanden regelmatig sporten presteren de spieren vaak veel beter.
Producten
Dit kan zijn:
Onderkleding voor volwassenen: dit zijn absorberende producten zoals incontinentiebroeken en -pads.
Patches of pluggen: bepaalde apparaten kunnen in de vagina of urethra worden ingebracht om lekkage te voorkomen. Deze kunnen met name handig zijn tijdens het sporten.
Katheters: dit houdt in dat er een dunne buis in uw blaas wordt ingebracht, die urine in een zak afvoert.
Medicatie
Uw arts kan medicijnen voorschrijven zoals:
Anticholinergica en antimuscarinica: deze medicijnen zijn ontworpen om de spieren van uw blaas te ontspannen om blaaskrampen te verminderen.
Deze omvatten:
- oxybutynine (Oxytrol)
- tolterodine (Detrol)
- darifenacin (Enablex)
- trospium (Sanctura)
- solifenacine (Vesicare)
Beta-3-agonisten: Mirabegron (Myrbetriq) is een bèta-3-agonist die kan helpen bij het onderdrukken van onvrijwillige blaascontracties.
Tricyclische antidepressiva: Hoewel deze medicijnen zijn ontworpen om depressie te behandelen, kunnen ze bij sommige mensen een effectief ontspanningsmiddel voor de blaasspier zijn. Deze omvatten imipraminehydrochloride (Tofranil) en amitriptylinehydrochloride (Elavil).
Actueel oestrogeen: geschikt voor vrouwen, geconjugeerde oestrogeen (Premarin) crème kan rond of in de vagina worden ingebracht, waar het helpt de tonus van de urethra te versterken en de kracht van de bekkenbodemspieren te versterken.
Medische apparatuur
Er zijn een aantal medische hulpmiddelen die reflexincontinentie bij vrouwen kunnen helpen behandelen:
Urethrale insert: dit is een tamponachtig apparaat dat in de vagina wordt ingebracht om lekkage te voorkomen. Het wordt verwijderd wanneer je moet plassen.
Pessarium: dit is een geringd apparaat dat druk uitoefent op de urethra om het lekken van de blaas te verminderen.
Andere opties
Soms zijn meer ingrijpende chirurgische ingrepen nodig:
Slingers: uw chirurg kan een door de mens gemaakte slinger inbrengen die is ontworpen om de blaashals en urethra te ondersteunen, of om de blaashals op te tillen, om uw blaas onder druk te zetten en de urinefunctie te verbeteren.
Kunstmatige sluitspier: deze procedure is speciaal ontworpen voor mannen die een probleem hebben met een sluitspierstoornis die hun blaas of plasproblemen veroorzaakt.
Outlook
Het beheren van reflex-incontinentie kan wat vallen en opstaan kosten om te bepalen wat voor u het beste werkt, maar het is mogelijk. Praat met uw arts over uw mogelijkheden. Zij zullen er zijn om u te ondersteunen bij het vinden van de beste oplossing.
