Wat is het Dressler-syndroom?
Dressler-syndroom is een type pericarditis, dat is de ontsteking van de zak rond het hart (pericardium). Het wordt ook post-pericardiotomiesyndroom, post-myocardinfarct-syndroom of post-cardiaal letsel-syndroom genoemd. Dit komt omdat de aandoening meestal optreedt na een hartoperatie, een myocardinfarct (hartaanval) of letsel. Men denkt dat het Dressler-syndroom optreedt wanneer het immuunsysteem overmatig reageert na een van deze gebeurtenissen.
Indien onbehandeld, kan ontsteking van het hartzakje leiden tot littekens, verdikking en spierverstrakking van het hart, wat levensbedreigend kan zijn. Behandeling voor het Dressler-syndroom omvat het nemen van hoge doses aspirine of andere ontstekingsremmende medicijnen. Gelukkig wordt de aandoening nu als zeer zeldzaam beschouwd vanwege de ontwikkeling van moderne behandelingen voor hartaanvallen.
Wat veroorzaakt het Dressler-syndroom?
De exacte oorzaak van het Dressler-syndroom is niet duidelijk. Er wordt aangenomen dat het optreedt wanneer een hartoperatie of hartaanval een immuunrespons in het hartzakje veroorzaakt. Als reactie op een blessure stuurt het lichaam meestal immuuncellen en antilichamen om het gebied te helpen herstellen. Een immuunrespons kan echter soms een overmatige ontsteking veroorzaken.
Enkele van de gebeurtenissen waarvan bekend is dat ze het Dressler-syndroom veroorzaken, zijn onder meer:
- hartchirurgie, zoals openhartchirurgie of bypassoperatie van de kransslagader
- percutane coronaire interventie, ook bekend als coronaire angioplastiek en stentplaatsing
- implantatie van een pacemaker
- cardiale ablatie
- isolatie van de longader
- doordringend trauma aan de borst
Wat zijn de symptomen van het Dressler-syndroom?
Symptomen kunnen twee tot vijf weken na de eerste gebeurtenis optreden. Bij sommige mensen ontwikkelen de symptomen zich mogelijk niet zo lang als drie maanden.
Symptomen zijn onder meer:
- pijn op de borst die erger is bij het liggen
- pijn op de borst die verergert bij diep ademhalen of hoesten (pleuritis)
- koorts
- moeilijke of moeizame ademhaling
- vermoeidheid
- verminderde eetlust
Diagnose van het Dressler-syndroom
Het Dressler-syndroom is moeilijk te diagnosticeren omdat de symptomen vergelijkbaar zijn met die van veel andere aandoeningen. Deze omvatten longontsteking, longembolie, angina pectoris, congestief hartfalen (CHF) en hartaanval.
Een arts kan vermoeden dat u het Dressler-syndroom heeft als u zich een paar weken na een hartoperatie of een hartaanval ziek begint te voelen. Ze willen tests uitvoeren die helpen andere aandoeningen uit te sluiten en een diagnose te bevestigen.
Uw arts zal eerst een grondige medische geschiedenis afleggen en een lichamelijk onderzoek uitvoeren. Ze luisteren naar uw hart met een stethoscoop op geluiden die kunnen wijzen op de aanwezigheid van een ontsteking of vocht in de buurt van uw hart.
Andere tests kunnen zijn:
- compleet bloedbeeld (CBC)
- bloedkweken om infecties uit te sluiten
- echocardiogram om te zoeken naar de aanwezigheid van vocht nabij het hart of verdikking in het hartzakje
- elektrocardiogram (ECG of ECG) om te zoeken naar onregelmatigheden in de elektrische impulsen van uw hart
- thoraxfoto om te zien of er een ontsteking in de longen is
- hart-MRI-scan, die gedetailleerde beelden van het hart en het hartzakje produceert
Wat zijn de complicaties van het Dressler-syndroom?
Indien niet behandeld, kan een ontsteking van het hartzakje leiden tot ernstige complicaties. De immuunrespons die het Dressler-syndroom veroorzaakt, kan ook een aandoening veroorzaken die bekend staat als pleurale effusie. Dit is wanneer vocht zich ophoopt in de membranen rond uw longen.
In zeldzame gevallen kan de chronische ontsteking in het hart tot zeer ernstige complicaties leiden, waaronder:
- Cardiale tamponade. Dit is wanneer vloeistoffen zich ophopen in de zak rond het hart. De vloeistof zet het hart onder druk en voorkomt dat het voldoende bloed naar de rest van het lichaam pompt. Dit kan leiden tot orgaanfalen, shock en zelfs de dood.
- Constrictieve pericarditis. Dit is wanneer het hartzakje dik wordt of littekens krijgt als gevolg van langdurige ontsteking.
Hoe wordt het Dressler-syndroom behandeld?
De behandeling is gericht op het verminderen van ontstekingen. Uw arts kan voorstellen om vrij verkrijgbare niet-steroïde anti-inflammatoire geneesmiddelen (NSAID's) te nemen, zoals ibuprofen (Advil, Motrin), naproxen (Aleve) of grote doses aspirine. Mogelijk moet u ze vier tot zes weken gebruiken.
Als de OTC-ontstekingsremmende medicijnen uw symptomen niet verbeteren, kan uw arts het volgende voorschrijven:
- colchicine (Colcrys), een ontstekingsremmend medicijn
- corticosteroïden, die het immuunsysteem onderdrukken en ontstekingen verminderen
Vanwege hun bijwerkingen zijn corticosteroïden meestal een laatste redmiddel.
Complicaties behandelen
Als u complicaties van het Dressler-syndroom ontwikkelt, zijn mogelijk agressievere behandelingen nodig:
- Pleurale effusie wordt behandeld door de vloeistof met een naald uit de longen af te voeren. De procedure wordt een thoracentese genoemd.
- Harttamponade wordt behandeld met een procedure die pericardiocentese wordt genoemd. Tijdens deze procedure wordt een naald of katheter gebruikt om overtollig vocht te verwijderen.
- Constrictieve pericarditis kan worden behandeld met een operatie om het pericardium te verwijderen (pericardiectomie).
Wat zijn de vooruitzichten voor het Dressler-syndroom?
De vooruitzichten voor het Dressler-syndroom zijn over het algemeen gunstig. Maar het hangt af van hoe snel de aandoening wordt gediagnosticeerd en behandeld. Hoewel zeldzaam, wordt langdurige follow-up aanbevolen vanwege het risico op complicaties, zoals harttamponade, die dodelijk kunnen zijn. Een persoon die een episode van het Dressler-syndroom heeft gehad, loopt een hoger risico op een volgende episode.
Gelukkig komt de aandoening nu minder vaak voor als gevolg van vooruitgang in behandelingen voor hartaanvallen.
