Deze Dikke Zwemmer Zwemt Niet Om Af Te Vallen

2024 Auteur: Jesus Peterson | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 11:22

Hoe we de wereld zien vormen wie we kiezen te zijn - en het delen van meeslepende ervaringen kan de manier waarop we met elkaar omgaan, ten goede komen. Dit is een krachtig perspectief

Ik was 3 jaar oud toen ik begon met zwemmen. Ik was 14 toen ik stopte.

Ik herinner me niet de eerste keer dat ik in een zwembad stapte, maar ik herinner me wel het gevoel dat ik voor het eerst onder het water gleed, armen door het water sneden, sterke en rechte benen die me naar voren stuwden.

Ik voelde me tegelijkertijd krachtig, krachtig, rustig en meditatief. Alle zorgen die ik had, waren het zicht op lucht en land - ze konden me niet onder water bereiken.

Toen ik eenmaal begon met zwemmen, kon ik niet meer stoppen. Ik werd lid van het jeugdzwemteam bij mijn buurtzwembad en werd uiteindelijk coach. Ik zwom estafette in ontmoetingen en verankerde het team met een krachtige vlinder. Ik voelde me nooit sterker of krachtiger dan toen ik zwom. Dus ik zwom elke kans die ik kreeg.

Er was maar één probleem. Ik was dik.

Ik werd niet geconfronteerd met een klassiek pestscenario, klasgenoten die liedjes zingen of openlijk mijn lichaam belachelijk maken. Niemand reageerde op mijn maat bij het zwembad.

Maar toen ik niet door het scherpe, stille water sneed, was ik op drift in een zee van dieetpraat, fixaties voor gewichtsverlies en leeftijdsgenoten die zich plotseling afvroegen of ze te dik waren om die jurk uit te trekken of dat hun dijen ooit zouden krijgen dunner.

Ik was een tienermeisje en dieetpraat was alomtegenwoordig. Als ik de volgende 5 pond niet verlies, verlaat ik het huis nooit. Hij zal me nooit vragen om thuis te komen - ik ben veel te dik. Ik kan dat zwempak niet dragen. Niemand wil deze dijen zien.

Ik luisterde terwijl ze spraken, mijn gezicht werd rood. Het leek erop dat iedereen hun eigen lichaam onmogelijk dik vond. En ik was dikker dan allemaal.

***

Na verloop van tijd, toen ik naar de middelbare en middelbare school ging, werd ik me er acuut van bewust dat het zien van mijn lichaam onaanvaardbaar was voor de mensen om me heen - vooral in een zwempak. En als mijn lichaam niet te zien was, kon het ongetwijfeld niet worden verplaatst.

Dus stopte ik regelmatig met zwemmen.

Ik heb het verlies niet meteen opgemerkt. Mijn spieren werden langzaam slap en gleden weg van hun eerdere strakke gereedheid. Mijn adem stokte oppervlakkig en versnelde. Een eerder gevoel van kalmte werd vervangen door een regelmatig kloppend hart en de langzame wurging van constante angst.

Zelfs op volwassen leeftijd bracht ik jaren weg van poelen en stranden, waarbij ik zorgvuldig watermassa's onderzocht voordat ik ze mijn belasterde lichaam toevertrouwde. Alsof iemand ergens zou kunnen garanderen dat mijn reis vrij van geintjes of blikken zou zijn. Alsof een dikke beschermengel mijn wanhoop voor zekerheid had voorzien. Ze zullen niet lachen, dat beloof ik. Ik was wanhopig op zoek naar een veiligheid die de wereld weigerde te bieden.

Ik keek met tegenzin over de enige zwemkleding in mijn maat: matronachtige zwemjurken en wijde 'shortini's', ontwerpen die druipend van schaamte, degraderen tot de grootste maten. Zelfs zwemkleding herinnerde me eraan dat mijn lichaam niet te zien was.

Toen ik dappere stranden en zwembaden deed, werd ik betrouwbaar ontmoet met open blikken, soms vergezeld van gefluister, gegiechel of open wijzen. In tegenstelling tot mijn klasgenoten op de middelbare school toonden volwassenen veel minder terughoudendheid. Wat een klein gevoel van veiligheid had ik achtergelaten met hun toegeeflijke, directe blikken.

Dus stopte ik helemaal met zwemmen.

***

Twee jaar geleden, na jaren weg te zijn geweest van zwembaden en stranden, maakte de fatkini zijn debuut.

Plots begonnen retailers met grote maten modieuze badpakken te maken: bikini's en badpakken, zwemrokken en rashguards. De markt was snel overspoeld met nieuwe zwemkleding.

Instagram en Facebook stonden vol met foto's van andere vrouwen van mijn maat met racerback-pakken en twee stukken, liefkozend 'fatkinis' genoemd. Ze droegen wat ze maar wilden dragen.

Ik kocht mijn eerste fatkini met schroom. Ik bestelde het online, heimelijk, goed wetende dat het oordelende gefluister en de open blik me zouden volgen van het zwembad naar het winkelcentrum. Toen mijn pak arriveerde, wachtte ik dagen voordat ik het probeerde. Ik deed hem eindelijk 's nachts aan, alleen in mijn huis, weg van de ramen, alsof nieuwsgierige blikken me zelfs in mijn slaperige woonstraat konden volgen.

Zodra ik het aandeed, voelde ik mijn houding veranderen, botten steviger en spieren sterker. Ik voelde het leven terugkeren in mijn aderen en slagaders, en herinnerde me het doel ervan.

Het gevoel was abrupt en transcendent. Plotseling, onverklaarbaar, was ik weer krachtig.

Ik wilde mijn badpak nooit uitdoen. Ik lag in bed in mijn fatkini. Ik heb het huis schoongemaakt in mijn fatkini. Ik had me nog nooit zo krachtig gevoeld. Ik kon het niet uittrekken en wilde het nooit.

Niet lang daarna begon ik weer te zwemmen. Ik zwom tijdens een werkreis en koos voor een late doordeweekse duik, wanneer het zwembad van het hotel waarschijnlijk leeg zou zijn. Mijn ademhaling was snel en kort toen ik op het beton stapte en vertraagde slechts een klein beetje toen ik me realiseerde dat het zwembad leeg was.

In het zwembad duiken was alsof ik terug in mijn huid dook. Ik voelde oceanen van bloed door mijn hart stromen, het leven pulseerde in elke centimeter van mijn lichaam. Ik zwom baantjes en herinnerde mijn lichaam aan het ritme van de keerpunten die het vroeger zo goed kende.

Ik zwom vlinder en vrije slag en schoolslag. Ik zwom een tijdje baantjes en daarna zwom ik gewoon en liet mijn lichaam tegen de zachte weerstand van het water duwen. Ik liet mijn lichaam me herinneren aan de vreugde van zijn eigen beweging. Ik liet me de kracht herinneren van het lichaam dat ik zo lang had verborgen.

***

Deze zomer ga ik weer zwemmen. Nogmaals, ik zal mezelf emotioneel stalen voor het snijden van reacties op de vorm van mijn huid. Ik oefen snelle comebacks om mijn recht te verdedigen om te blijven op de plek waar ik me altijd het meest thuis voelde.

Mijn lichaam blijft dik, net als toen ik elke dag urenlang zwom. Mijn lichaam blijft dik, zoals het altijd is geweest. Mijn lichaam blijft dik, maar niet stil.

Your Fat Friend schrijft anoniem over de sociale realiteit van het leven als een erg dik persoon. Haar werk is in 19 talen vertaald en over de hele wereld verspreid. Meest recentelijk leverde Your Fat Friend een bijdrage aan Roxane Gay's Unruly Bodies-compilatie. Lees meer van haar werk op Medium.