Beste vriend,
Ik kreeg een hartaanval op Moederdag 2014. Ik was 44 jaar oud en thuis bij mijn familie. Zoals vele anderen die een hartaanval hebben gehad, had ik nooit gedacht dat het mij zou overkomen.
Destijds werkte ik als vrijwilliger bij de American Heart Association (AHA), om geld in te zamelen en me bewust te worden van aangeboren hartafwijkingen en hartaandoeningen ter ere van mijn zoon en de herinnering aan mijn vader. Ik heb daar zeven jaar vrijwilligerswerk gedaan.
Toen kreeg ik in een wrede noodlot een enorme hartaanval. De kortademigheid die ik de avond ervoor had ervaren en het ongemakkelijke brandend maagzuur dat ik die ochtend voelde, brachten me ertoe de dokter te bellen. Ik kreeg te horen dat het slokdarm kan zijn, maar niet om een hartaanval uit te sluiten. Ik kreeg toen de instructie om een antacidum te nemen en naar de eerste hulp te gaan als het erger werd.
Ik bleef maar denken: 'Er kan geen sprake zijn van een hartaanval.'
Maar ik heb de ER nooit gehaald. Mijn hart stopte en ik lag dood op de badkamervloer. Nadat hij 911 had gebeld, heeft mijn man reanimatie op mij uitgevoerd totdat de ambulance arriveerde. Er werd vastgesteld dat ik een blokkering van 70 procent had in mijn linker voorste dalende slagader, ook bekend als de weduwenmaker.
Toen ik eenmaal in het ziekenhuis was, en 30 uur na mijn eerste hartaanval, kreeg ik driemaal een hartstilstand. Ze schokten me 13 keer om me te stabiliseren. Ik heb een spoedoperatie ondergaan om een stent in mijn hart te plaatsen om de blokkade te openen. Ik heb het overleefd.
Het duurde twee dagen voordat ik weer alert was. Ik had nog steeds geen herinnering aan wat er gebeurde of de ernst ervan, maar ik leefde. Iedereen om me heen voelde het trauma, maar ik had geen emotionele band met de gebeurtenissen. Ik voelde echter de fysieke pijn van mijn gebroken ribben (van de CPR) en ik was erg zwak.
Het verzekeringsplan dat ik had, omvatte 36 sessies van hartrevalidatie, waar ik graag gebruik van maakte. De angst om thuis in te storten zonder zelfs maar het gevoel te hebben dat ik het bewustzijn verloor, was nog steeds bij me. Ik was te bang om zelf aan lichaamsbeweging te doen en voelde me veel veiliger met de supervisie en hulpmiddelen die in het programma werden aangeboden.
Tijdens het herstelproces heb ik mijn gezondheid tot mijn prioriteit gemaakt. Tegenwoordig was het echter moeilijk om mezelf op de eerste plaats te zetten met zoveel andere dingen om te beheren. Mijn leven ging altijd over het zorgen voor anderen, en dat blijf ik doen.
Een overlevende van een hartaanval zijn, kan een uitdaging zijn. Plots krijg je deze diagnose en verandert je leven volledig. Terwijl u herstelt, beweegt u mogelijk langzamer terwijl u uw kracht weer opbouwt, maar er zijn geen zichtbare tekenen van ziekte. Je ziet er niet anders uit, waardoor het moeilijk kan worden voor je vrienden en familie om te beseffen dat je ziek bent en mogelijk hun steun nodig hebt.
Sommige mensen duiken meteen in het herstelproces, opgewonden om een hartgezond dieet en trainingsprogramma te starten. Anderen kunnen echter grote stappen nemen en in het begin grote keuzes maken, maar vallen dan langzaam terug in ongezonde gewoonten.
In welke categorie je ook valt, het belangrijkste is dat je leeft. Je bent een overlever. Laat u niet ontmoedigen door tegenslagen die u tegen kunt komen. Of het nu gaat om volgende week naar een sportschool gaan, morgen weer gezond eten of gewoon diep ademhalen om je stress te verlichten, er is altijd een kans om fris te beginnen.
Onthoud altijd dat je niet de enige bent. Er zijn een aantal geweldige bronnen beschikbaar om je in contact te brengen met anderen die ook op deze reis zijn. We bieden allemaal graag begeleiding en ondersteuning - ik weet dat ik dat ben.
Ik moedig je aan om het beste uit je omstandigheden te halen en je beste leven te leiden! Je bent hier met een reden.
Met oprechte oprechtheid, Leigh
Leigh Pechillo is een 49-jarige thuisblijvende moeder, vrouw, blogger, advocaat en lid van de Central Connecticut Board of Directors van de American Heart Association. Naast een hartaanval en een overlevende van een plotselinge hartstilstand, is Leigh de moeder van en vrouw van aangeboren hartafwijkingen. Ze is elke dag dankbaar en werkt om andere overlevenden te ondersteunen, te inspireren en op te leiden door een voorvechter te zijn voor de gezondheid van het hart.
