Ik verberg dingen. Ik heb altijd.
Het begon toen ik klein was met dingen die ook klein waren. Mooie rotsen vanaf de oprit. Insecten en slangen die ik in de tuin zou vinden en eekhoorn weg in een kartonnen doos. Dan, ten slotte, de sieraden van mijn moeder. Glanzende, mooie dingen die ik uit haar slaapkamer zou halen en onder mijn kussen zou stoppen.
Ik zat op de kleuterschool, te jong om te begrijpen dat dit diefstal was. Ik wist gewoon dat ik ze leuk vond en ik wilde ze voor mezelf. Uiteindelijk ontdekte mijn moeder dat er iets ontbrak en kwam ze haar kerstballen terughalen. Ik gaf ze beschaamd terug en deed het dan opnieuw zonder erbij na te denken. Dit gedrag ging door tot de kleuterschool toen ik een concept van persoonlijke bezittingen ontwikkelde.
Ik hield echter mijn voorliefde voor geheimhouding. Ik was niet het type kind dat thuiskwam en over mijn dag praatte. Ik hield die details liever voor mezelf en speelde scènes en gesprekken in mijn hoofd als een film.
Ik wilde filmster worden. Ik schreef toneelstukken en nam ze op mijn bandrecorder op, waarbij ik mijn stem veranderde om verschillende rollen vast te leggen. Ik droomde ervan een Oscar te winnen. Ik stelde me voor dat ik mijn toespraak zou houden in een prachtige jurk onder daverend applaus. Ik wist zeker dat ik een staande ovatie zou krijgen.
Mijn stiefvader nam het op zich om me te behoeden voor de verpletterende teleurstelling van het nastreven van een onbereikbaar doel
Ik herinner me nog hoe hij het gesprek begon: 'Ik haat het om degene te zijn die je dit vertelt', zei mijn stiefvader op een toon die duidelijk maakte dat hij het helemaal niet haatte. 'Maar je wordt nooit een filmster. Filmsterren zijn prachtig. Je bent lelijk."
Speldenprikken van schaamte bedekten mijn gezicht. Ik had nooit de illusie gehad dat ik mooi was, maar tot dat moment had ik me nooit gerealiseerd dat ik lelijk was. Ik had me ook niet gerealiseerd dat lelijke mensen geen filmsterren konden zijn. Ik vroeg me meteen af welke andere banen voor lelijke mensen waren uitgesloten. En wat voor andere levenservaringen?
Was ik te lelijk om ooit te trouwen?
De gedachte plaagde me toen ik ouder werd. Ik droomde ervan een blinde man te ontmoeten die er niet om kon geven hoe ik eruitzag. Ik fantaseerde dat we in een gegijzelde situatie samengebonden zouden worden en dat hij verliefd zou worden op mijn innerlijke schoonheid terwijl we op redding wachtten. Ik dacht dat dit de enige manier was om te trouwen.
Ik begon mensen te zoeken die lelijker waren dan ikzelf wanneer ik het huis verliet om een glimp op te vangen van het leven dat ik mezelf op een dag zou kunnen leiden. Ik wilde weten waar ze woonden, van wie ze hielden, wat ze voor de kost deden. Ik heb er nooit een gevonden. Het was te moeilijk om de lelijkheid van vreemden te vergelijken met mezelf, die ik elke dag in de spiegel zag.
Mijn gezicht was te rond. Ik had een grote moedervlek op mijn wang. Mijn neus, nou, ik wist niet zeker wat er mis mee was, maar ik wist zeker dat het op de een of andere manier onvoldoende was. En dan was er mijn haar, altijd rommelig en onbeheerst.
Ik begon mijn gezicht te verbergen. Ik keek naar beneden toen ik sprak, bang oogcontact zou mensen kunnen aanmoedigen om te reageren en terug te kijken op mijn lelijkheid. Het is een gewoonte waar ik tot op de dag van vandaag mee doorga.
Mijn gezicht was niet het enige deel van mij dat ik verborg
Ik noemde de andere plaatsen 'de plaatsen waar ik niet bruin'.
Bepaalde plekken op mijn lichaam bleven wit toen de rest van mij bruin werd van de zon. Toen mensen ernaar vroegen, schaamde ik me pijnlijk omdat ik niet wist wat ze waren of hoe ik hun vragen moest beantwoorden. Ik wilde niet dat mijn verschillen naar voren kwamen. Ik wilde op iedereen lijken. Toen ik ouder werd, deed ik er alles aan om ze te verdoezelen.
En in tegenstelling tot de moedervlek op mijn gezicht, bleek het gemakkelijk om de plekken te bedekken waar ik niet gebruind had. Ik was van nature mooi, wat betekende dat ik het uiterlijk ervan kon beheersen, tenzij ik in de zon zat. De grootste plek zat op mijn rug, alleen zichtbaar als ik mijn badpak droeg. Als ik gedwongen was een badpak te dragen, zou ik mijn rug tegen een stoel of een zwembadmuur hebben geplaatst. Ik hield altijd een handdoek in de buurt die ik kon gebruiken om mezelf te bedekken.
Ik had het woord vitiligo nooit gehoord totdat het werd geassocieerd met Michael Jackson. Maar door de vitiligo van Michael Jackson voelde ik me niet beter of minder alleen. Ik hoorde dat zijn vitiligo de reden was waarom hij make-up droeg en zijn hand bedekte met een handschoen met lovertjes. Dit versterkte mijn instinct dat vitiligo verborgen moest blijven.
Het grappige is dat ik nooit dacht dat mijn vitiligo lelijk was, gewoon anders. Hoewel ik me schaamde om dat verschil te hebben, vond ik het ook fascinerend om naar te kijken. Ik doe het nog steeds.
Ik ben nooit een filmster geworden, maar heb wel een tijdje op het podium gestaan. Het leerde me hoe ik kon accepteren om bekeken te worden, al was het maar van een afstand. En hoewel ik niet denk dat ik ooit helemaal gelukkig zal zijn met hoe ik eruit zie, heb ik geleerd om comfortabel te zijn met mezelf. Wat nog belangrijker is, ik begrijp dat mijn waarde niet afhankelijk is van mijn uiterlijk. Ik breng veel meer aan tafel dan dat. Ik ben slim, loyaal, grappig en een geweldige gesprekspartner. Mensen zijn graag bij mij in de buurt. Ik vind het ook leuk om bij mij in de buurt te zijn. Ik kan zelfs trouwen.
En gescheiden.
Dit wil niet zeggen dat oude onzekerheden niet blijven hangen
Onlangs kwam ik uit de douche en merkte dat mijn vitiligo zich naar mijn gezicht verspreidde. Ik dacht dat mijn huid gewoon vlekkerig werd naarmate ik ouder werd, maar bij nader inzien verlies ik pigmentvlekken.
Mijn eerste instinct was om terug te keren naar mijn zelf op de basisschool en me te verstoppen. Ik bedacht een plan en zwoer altijd make-up te dragen, zodat mijn vriend er niet achter zou komen. Ook al wonen we samen. Ook al werken we allebei vanuit huis. Ook al draag ik niet graag elke dag make-up omdat het duur en slecht is voor mijn huid. Ik heb er gewoon voor gezorgd dat hij me nooit zonder had gezien.
De volgende ochtend stond ik op en keek weer in de spiegel. Ik vond de vitiligo nog steeds niet lelijk. En hoewel je gemakkelijk zou kunnen zeggen dat dat komt omdat ik bleek ben en mijn vitiligo subtiel is, denk ik ook niet dat vitiligo lelijk is voor andere mensen.
Diep van binnen ben ik nog steeds dat kleine meisje dat slangen, stenen en de sieraden van mijn moeder verzamelde omdat ze anders waren, en toen begreep ik dat anders ook mooi was. Ik verloor veel te lang het contact met deze waarheid toen de ideeën van de samenleving over schoonheid de mijne overschreden. Ik nam aan dat de samenleving gelijk had. Ik nam aan dat mijn stiefvader ook gelijk had. Maar ik herinner het me nu.
Anders is prachtig. Rommelige meisjes met ronde gezichten, vitiligo en moedervlekken op hun wangen zijn ook mooi.
Ik heb besloten om mijn vitiligo niet te verbergen. Nu niet, en niet als het de wereld duidelijk wordt, is het meer dan een vlekkerige huid. Ik draag make-up als ik daar zin in heb. En ik zal het opgeven als ik het niet doe.
Toen mijn stiefvader me altijd vertelde dat ik lelijk was, was dat omdat hij niet wist hoe hij schoonheid moest zien. Wat mij betreft, ik ben iemand geworden die zoveel moois ziet dat ik niet eens meer weet wat lelijk is. Ik weet alleen dat ik het niet ben.
Ik ben ondergedoken.
Tamara Gane is een freelance schrijver in Seattle met werk in Healthline, The Washington Post, The Independent, HuffPost Personal, Ozy, Fodor's Travel en meer. Je kunt haar volgen op Twitter op @tamaragane.
