In 2009 heb ik me aangemeld om bloed te geven tijdens de bloedtoevoer van mijn bedrijf. Ik doneerde tijdens mijn lunchpauze en ging weer aan het werk. Een paar weken later kreeg ik een telefoontje van een vrouw die vroeg of ik naar haar kantoor kon komen.
Toen ik aankwam, niet zeker waarom ik daar was, vertelden ze me dat mijn bloed was getest op HIV-antilichamen als onderdeel van hun protocol. Het bloed dat ik doneerde, bevatte die antilichamen, waardoor ik hiv-positief werd.
Ik zat in stilte voor wat een leven lang leek. Ze gaven me een pamflet en vertelden me dat het al mijn vragen zou beantwoorden, en als ik met iemand moest praten, kon ik het nummer op de achterkant bellen. Ik verliet het gebouw en reed naar huis.
Het is nu meer dan 10 jaar geleden sinds die dag en ik heb sindsdien veel geleerd, vooral in het eerste jaar na mijn diagnose. Hier zijn vijf dingen die ik heb geleerd over leven met hiv.
1. Ondersteuning is noodzakelijk
Ik had net levensveranderend nieuws gekregen en had niemand om mee te praten over de volgende stappen. Natuurlijk had ik een pamflet met een heleboel informatie, maar er was niemand die deze situatie eerder had meegemaakt om me te ondersteunen en me te helpen mijn leven te navigeren na deze diagnose.
Deze ervaring leerde me dat als ik de rest van mijn leven met dit virus zou leven, ik mijn eigen onderzoek moest doen. Het is tenslotte mijn leven. Ik moest zelf informatie vinden over zorg, medicijnen, regimes en meer.
2. HIV treft allerlei soorten mensen
Terwijl ik probeerde zoveel mogelijk informatie te achterhalen, merkte ik dat iedereen dit virus kon oplopen. Je zou een blanke vrouw kunnen zijn met een man en twee kinderen, in een huis met een witte houten schutting wonen en toch hiv oplopen. Je zou een Afro-Amerikaanse heteroseksuele mannelijke student kunnen zijn die intiem is met slechts één of twee meisjes en nog steeds hiv oploopt.
Het eerste jaar moest ik echt mijn mening veranderen over wat ik dacht en hoe dit virus in het leven van anderen en dat van mij voorkomt.
3. Schijn bedriegt
Toen ik eenmaal over mijn diagnose hoorde, ging ik het eerste jaar vaak naar mijn geboorteplaats. Ik was nog steeds te bang om mijn familie te vertellen dat ik hiv had, maar ze merkten niets op.
Ze hadden op dezelfde manier contact met mij en ze zagen geen tekenen dat er iets mis was. Ik zag er niet anders uit en ik had er vertrouwen in dat ze het nooit alleen zouden ontdekken door alleen te kijken.
Ik heb er alles aan gedaan om ze in het ongewisse te houden over mijn diagnose. Maar hoe ik er aan de buitenkant ook uitzag, ik stierf van binnen door de angst. Ik dacht dat ze niet meer bij me in de buurt wilden zijn omdat ik hiv heb.
4. Openbaarmaking doet wonderen
Het duurde even voordat ik mijn hiv-status aan mijn familie bekendmaakte. Ze reageerden allemaal verschillend, maar de liefde van allemaal bleef hetzelfde.
Het ging er niet meer om dat ik homo was, of het virus dat die 'andere' mensen aantastte. Het werd persoonlijk en ik mocht ze opleiden.
Wat ik zo hard had geprobeerd om voor hen te verbergen, was precies datgene dat ons dichter bij elkaar bracht. Nadat ze het nieuws hadden ontvangen en de tijd hadden genomen om het te verwerken, beseften ze dat er niets anders toe deed. En geloof me, ik voel het zelfs als we mijlenver van elkaar verwijderd zijn.
5. Liefde vinden is nog steeds mogelijk
Na een paar maanden probeerde ik te daten en mijn status bekend te maken. Maar ik ervoer dat mensen letterlijk de kamer uit renden toen ze erachter kwamen dat ik hiv had, of jongens die alleen geïnteresseerd leken te zijn om nooit meer van hen te horen.
Ik bracht een aantal eenzame nachten door met mezelf in slaap te huilen en geloofde dat niemand ooit van me zou houden vanwege mijn hiv-status. Tjonge, had ik het mis.
Het leven heeft een grappige manier om je te laten zien hoe machteloos je bent om bepaalde dingen te stoppen. Liefde vinden is een van die goede manieren. Mijn huidige partner, Johnny, en ik spraken uren aan de telefoon over zaken voordat we elkaar persoonlijk ontmoetten.
Toen ik Johnny ontmoette, wist ik het gewoon. Ik wist dat ik mijn hiv-status aan hem moest onthullen, al was het maar om te zien of hij zou reageren zoals anderen in het verleden hadden gedaan. Ruim zes jaar na onze eerste ontmoeting is hij nu mijn grootste voorstander en sterkste voorstander.
Afhalen
HIV beïnvloedt meer dan alleen de fysieke gezondheid van een persoon. Het heeft ook invloed op ons sociale leven, onze mentale gezondheid en zelfs onze gedachten over de toekomst. Hoewel de reis van iedereen met hiv anders is, kunnen onze ervaringen tot belangrijke lessen leiden. Hopelijk kunnen sommige dingen die ik heb geleerd jou of iemand die je kent met hiv helpen.
David L. Massey is een motiverende spreker die op reis is en zijn verhaal over "Life Beyond the Diagnosis" deelt. Hij is een professional in de volksgezondheid in Atlanta, Georgia. David lanceerde een nationaal sprekend platform via strategische partnerschappen en gelooft echt in de kracht van het opbouwen van relaties en het delen van beste praktijken wanneer het gaat om zaken van het hart. Volg hem op Facebook en Instagram of zijn website www.davidandjohnny.org.
