Lieve vrienden,
Toen ik 42 was, leerde ik dat ik terminale prostaatkanker had. Ik had metastase in mijn botten, longen en lymfeklieren. Mijn prostaatspecifiek antigeen (PSA) -niveau was meer dan 3.200 en mijn arts vertelde me dat ik een jaar of minder te leven had.
Dit was bijna 12 jaar geleden.
De eerste weken waren een waas. Ik onderging biopsieën, CT-scans en botscans en elk resultaat kwam slechter terug dan het vorige. Mijn laagste punt kwam tijdens de biopsie, zoals twee jonge verpleegkundestudenten opmerkten. Ik was niet verdoofd en ik snikte zachtjes terwijl ze de tumor bespraken.
Ik begon meteen met hormoontherapie en binnen twee weken begonnen de opvliegers. Eindelijk hadden mijn moeder en ik eindelijk iets gemeen, dacht ik. Maar ik begon depressief te worden toen ik voelde dat mijn mannelijkheid wegglipte.
Ik voelde me zo opgelicht. Mijn leven was eindelijk weer op de rails. Ik herstelde financieel, ik was verliefd op mijn geweldige vriendin en we keken er naar uit om samen een leven op te bouwen.
Het zou gemakkelijk zijn geweest om in een diepe depressie terecht te komen, ware het niet voor twee dingen. Ten eerste mijn geloof in God en ten tweede mijn prachtige aanstaande bruid. Ze liet me niet opgeven; geloofde ze en ze ging niet weg. Ze kocht een kajak, ze kocht een fiets en ze liet me beide gebruiken. Het nummer "Live Like You Were Dying" van Tim McGraw werd de soundtrack van mijn leven en psalmen 103, verzen 2-3 werden mijn mantra. Ik las die verzen voor als ik niet kon slapen, en mediteerde erover toen ik me afvroeg hoe het zou voelen om te sterven. Uiteindelijk begon ik te geloven dat een toekomst mogelijk was.
Mijn bruid trouwde een jaar na mijn diagnose met mij. Op onze trouwdag heb ik haar 30 jaar beloofd.
Voorafgaand aan kanker, tel ik mijn leven verspild. Ik was een workaholic, ik ging nooit op vakantie en ik was egocentrisch. Ik was niet zo'n goed mens. Sinds mijn diagnose heb ik geleerd dieper te houden en zoeter te spreken. Ik ben een betere echtgenoot geworden, een betere vader, een betere vriend en een betere man. Ik blijf fulltime werken, maar geef de overuren waar mogelijk door. We brengen onze zomers door op het water en onze winters in de bergen. Ongeacht het seizoen zijn we te vinden wandelen, fietsen of kajakken. Het leven is een geweldige rit.
Ik beschouw prostaatkanker als mijn grootste 'frenemy'. Het is niet makkelijk geweest; prostaatkanker heeft me de passie voor mijn bruid ontnomen. Deze kanker is het moeilijkst voor onze partners, die zich misschien onbemind, onnodig en ongewenst voelen. Maar we hebben niet toegestaan dat het onze fysieke intimiteit wegneemt of onze vreugde steelt. Ondanks alle ontberingen die prostaatkanker met zich meebrengt, kan ik eerlijk zeggen dat het een van de grootste geschenken is die ik ooit heb gekregen. Het heeft mijn leven veranderd. Perceptie is alles.
Op 6 juni 2018 vier ik mijn 12-jarig jubileum sinds de diagnose. De kanker blijft ondetecteerbaar. Ik ga door met dezelfde behandeling die ik de afgelopen 56 maanden heb ondergaan, mijn derde behandeling sinds deze reis begon.
Kanker is machteloos. Het kan ons alleen datgene afnemen waar we het toe laten. Er is geen belofte van morgen. Het maakt niet uit of we ziek of gezond zijn, we zijn allemaal terminaal. Het enige dat telt, is wat we doen in het hier en nu. Ik kies ervoor om er iets moois mee te doen.
Ik realiseer me dat kanker eng is. Niemand wil de woorden 'je hebt kanker' horen, maar je moet er voorbij komen. Mijn advies aan elke man met de diagnose van deze rotte ziekte is dit:
Sta niet toe dat kanker in uw leven centraal staat. Er is tijd tussen diagnose en dood. Vaak is er veel tijd. Doe er iets mee. Lach, geniet en geniet van elke dag alsof het je laatste was. U moet vooral in morgen geloven. De medische wetenschap is zo ver gekomen sinds mijn diagnose. Er worden elke dag nieuwe behandelingen getest en er komt een remedie aan. Ik heb ooit gezegd dat als ik zes maanden uit elke beschikbare behandeling kon halen, ik 30 jaar zou kunnen leven en nog wat.
Heren, er is hoop.
Vriendelijke groet, Todd
Todd Seals is een echtgenoot, vader, grootvader, blogger, pleitbezorger voor patiënten en 12-jarige prostaatkankerstrijder in fase 4 uit Silver Lake, Washington. Hij is getrouwd met de liefde van zijn leven en samen zijn ze enthousiaste wandelaars, fietsers, sneeuwscooterrijders, skiërs, watersporters en wakeboarden. Hij leeft zijn leven elke dag hardop, ondanks een terminale diagnose van kanker.
