Hoe we de wereld zien vormen wie we kiezen te zijn - en het delen van meeslepende ervaringen kan de manier waarop we met elkaar omgaan, ten goede komen. Dit is een krachtig perspectief
Inmiddels is positiviteit van het lichaam ontegenzeggelijk mainstream. De meeste mensen hebben er een herhaling van gehoord of hebben de hashtag op sociale media gezien. Op het eerste gezicht zou je kunnen geloven dat het gaat om zelfliefde en lichaamsacceptatie. Maar deze huidige interpretatie heeft limieten - limieten tegen lichaamsgrootte, vorm, kleur en vele andere aspecten van iemands identiteit - en deze limieten bestaan omdat #bodypositivity zijn politieke wortels grotendeels is vergeten door vetacceptatie.
Vetacceptatie, die in de jaren zestig begon als de National Association to Advance Fat Acceptance, bestaat al ongeveer 50 jaar door verschillende golven en vormen. Momenteel is vetacceptatie een beweging voor sociale rechtvaardigheid die de lichaamscultuur inclusiever en diverser wil maken, in al zijn vormen.
En hier is de waarheid: positiviteit van het lichaam hielp me eerst om de manier waarop ik naar mijn lichaam keek te veranderen. Het gaf me hoop dat het goed zou zijn om dat te doen. Pas toen ik merkte dat #bodypositivity influencers me het gevoel gaven dat ik onvoldoende was, alsof mijn lichaam te veel was om echt in orde te zijn, begon ik me af te vragen of ik daar wel of niet thuishoorde.
Om gezien te worden, moet je het idee van de samenleving zijn van een 'goede vette'
Zoeken naar #bodypositivity of #bopo op sociale media laat zien waar de twee bewegingen verschillen. De hashtags leveren voornamelijk afbeeldingen op van vrouwen, meestal vrouwen in de meer bevoorrechte lichaamstypes: dun, wit en cis. Hoewel een grotere body af en toe een trend zal vertonen, vullen deze voorbeelden de zoekresultaten niet in.
Deze handeling van het centreren van een bevoorrecht lichaam, een lichaam dat eruit zou kunnen zien als dat van jezelf of dat van een #bopo-influencer, is niet inherent problematisch, maar het inlijsten van een bevoorrecht lichaam verlaagt dikke mensen en feitelijke gemarginaliseerde lichamen nog verder van het gesprek.
Iedereen kan negatieve ervaringen of emoties rond zijn lichaam hebben, maar het is niet hetzelfde als de systemische discriminatie waarmee dikke lichamen worden geconfronteerd. Het gevoel constant buitengesloten of beoordeeld te worden op je lichaamsgrootte is niet hetzelfde als niet van je huid houden of je comfortabel voelen in je lichaam. Ze zijn allebei geldig, maar niet hetzelfde omdat de automatische respectmaatschappij die dunne lichamen geeft niet bestaat voor dikke mensen.
En discriminatie wordt sterker naarmate het lichaam dikker wordt.
Als dikke diëtist nemen mensen mij minder serieus dan een dunnere diëtist
Mijn capaciteiten en kennis staan ter discussie, zowel impliciet als expliciet vanwege mijn lichaamsgrootte. Zowel cliënten als andere professionals hebben vraagtekens gezet bij mijn vermogen om zorg te verlenen en hebben besloten niet met mij samen te werken.
En wanneer dikke lichamen zoals de mijne positief worden weergegeven, is er vaak een terugslag van volgers of trollen - mensen die hashtags volgen en proberen dingen die onder hen verschijnen in diskrediet te brengen. Het is kwetsbaar om foto's van je lichaam te plaatsen als het dik is. Praten over hoe gezond zijn op elke grootte mogelijk is, is emotioneel vermoeiend. Hoe groter je lichaam, hoe meer gemarginaliseerd je bent en hoe meer je het risico loopt lastiggevallen te worden.
Sommige dikke influencers zullen zich onder druk gezet voelen om hun gezondheid te bewijzen door te praten over hun bloedtestresultaten, te laten zien dat ze een salade eten of door te praten over hun trainingsroutine om preventief te reageren op vragen over 'maar gezondheid?' Met andere woorden, ondanks dat lichaamsgrootte of uiterlijk geen goede maatstaven voor de gezondheid zijn, heeft de samenleving hogere verwachtingen van dikke mensen om een "goede vette" te zijn.
Terwijl de toetsenbordgezondheidspolitie en hun ongevraagde advies zowel dunne als dikke mensen pijn doen, zullen hun opmerkingen een ander soort schaamte en stigma voor dikke mensen oproepen. Dunne mensen krijgen gezondheidsreacties meer door, terwijl dikke mensen vaak alleen op foto's worden gediagnosticeerd, waarvan wordt aangenomen dat ze verschillende gezondheidsproblemen hebben. Dit vertaalt zich ook buiten het scherm en naar de spreekkamer: dikke mensen krijgen te horen dat ze moeten afvallen voor vrijwel elk gezondheidsprobleem, terwijl magere mensen vaker medische zorg krijgen.
Een ander aspect van 'op de juiste manier dik zijn' is het hebben van een meedogenloze positieve persoonlijkheid
Lichaams-positieve influencers hebben vaak de neiging om te praten over het liefhebben van hun lichaam, gelukkig zijn in hun lichaam of zich voor het eerst 'sexy' voelen. Dit zijn geweldige dingen, en het is verbazingwekkend om dat te voelen in een lichaam dat je al heel lang haatte.
Het omzetten van deze positiviteit in een dominant kenmerk of vereiste van de beweging voegt echter een andere onmogelijke standaard toe om aan te voldoen. Er zijn maar heel weinig mensen die constante en onwankelbare zelfliefde ervaren, en nog minder mensen in gemarginaliseerde lichamen ervaren dit regelmatig. Een persoon die actief het werk doet om zijn of haar overtuigingen over zijn eigen lichaam te veranderen, doet verbazingwekkend en helend werk, maar in een wereld die een vetfobe cultuur bevordert, kan deze reis eenzaam aanvoelen.
Als zelfliefde een prioriteit is, houdt het geen rekening met de dagelijkse berichten van stigma en fatfobie
Positiviteit van het lichaam is voor veel mensen een geweldig beginpunt voor acceptatie van vet en diepere zelfacceptatie. De boodschap van zelfliefde is een belangrijk onderdeel van individueel werk omdat het veranderen van een cultuur vastberadenheid en veerkracht vereist. Het is moeilijk om een cultuur niet te geloven die graag op je gebreken wijst, maar deze dagelijkse druk is ook de reden waarom #bodypositivity alleen niet genoeg is.
Discriminatie en fatfobie zijn schadelijk voor ieder van ons.
Als kinderen in de derde klas al negatief hebben nagedacht over hun gewicht of al hebben geprobeerd om af te vallen; als ze in de wereld leven die alleen dunne of gemiddelde lichamen toont naast woorden als "gezond" en "goed"; wanneer het woord "dik" wordt gebruikt als een negatief gevoel; en als de media helemaal geen dikke lichamen vertonen, bevordert het de marginalisering, evenals het ongemak met dikke lichamen.
Al deze ervaringen werken samen en bevorderen een cultuur die dikke lichamen straft. U zult waarschijnlijk te maken krijgen met lagere lonen, medische vooroordelen, discriminatie op het werk, sociale afwijzing en lichaamsschande onder vele andere dingen. En dik zijn is geen beschermde klasse.
Zolang we geloven dat verandering en acceptatie uitsluitend aan het individu ligt (zoals het nastreven van gewichtsverlies), zetten we ze op voor falen. Een persoon kan alleen zo veerkrachtig zijn tegen sociale afwijzing, bevooroordeelde overtuigingen en beperkte praktijken.
Als positiviteit van het lichaam gaat doen wat het altijd moest doen, moet het ook vetacceptatie omvatten. Het moet degenen omvatten in gemarginaliseerde lichamen en lichamen die nu niet cultureel geaccepteerd zijn. Vetacceptatiecirkels centreren dikke lichamen omdat niet alle lichamen in onze dagelijkse ruimtes gelijk worden behandeld - medische kantoren, film- en tv-personages, kledingmerken en beschikbaarheid, datingapps, vliegtuigen, restaurants, om er maar een paar te noemen.
Hoe magere mensen bondgenoten kunnen zijn voor een cultuurverandering
Pas toen iemand die ik zojuist had gevolgd, in mijn pogingen om mezelf hoop te geven, wist ik dat vette acceptatie moeilijk zou zijn, maar mogelijk - en mogelijk voor mijn lichaam nu.
Deze persoon hield echt van hun dikke buik en alle striae zonder zich te verontschuldigen en te rechtvaardigen. Ze spraken niet over de 'tekortkomingen', maar over hoe het de cultuur was die hen in de eerste plaats ertoe had gebracht zichzelf te haten.
Ik wist dat vechten voor vet activisme ruimte voor iedereen beschikbaar zou kunnen maken, in welk lichaam dan ook mogelijk zou kunnen maken, dus misschien zouden mensen op een dag niet de schaamte hoeven te voelen alsof ze er gewoon niet in passen.
Misschien kunnen ze het gevoel vermijden dat hun lichaam betekent dat ze in de vergetelheid moeten raken omdat alles hierover te veel is, en niet de impact maken die ze op de wereld zouden kunnen hebben. Misschien kunnen deze ervaringen eindigen. Misschien kunnen ze op een dag kleding dragen die gewoon bij hen past.
En ik geloof dat iedereen met privileges stemmen kan centreren en promoten in tegenstelling tot die van henzelf. Door de 'fase' van uw werk te delen met de mensen die de meeste discriminatie en marginalisering ervaren, kunt u de cultuur veranderen. De verschuiving is begonnen met merken zoals Dove en Aerie, zelfs winkels zoals Madewell en Anthropologie, die steeds inclusiever worden. Lizzo's nieuwste album kwam binnen op nummer 6 in de Billboard charts. Het tv-programma 'Shrill' is zojuist verlengd voor een tweede seizoen op Hulu.
We willen verandering. We zoeken ernaar en streven ernaar, en tot dusver hebben we vooruitgang geboekt, maar het centreren van meer van deze stemmen zal ons allemaal nog meer bevrijden.
Amee Severson is een geregistreerde diëtiste wiens werk zich richt op positiviteit van het lichaam, vetacceptatie en intuïtief eten door een lens van sociale rechtvaardigheid. Als eigenaar van Prosper Nutrition and Wellness creëert Amee een ruimte voor het beheersen van ongeordend eten vanuit een gewichtsneutraal standpunt. Lees meer en informeer naar diensten op haar website, prospernutritionandwellness.com.
