Penis-examen: Zelftest, Wanneer Een Dokter Te Zien, Procedures, Meer

2024 Auteur: Jesus Peterson | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 11:22

Het gaat om meer dan alleen de penis

Een "penis-examen" is meer betrokken dan je zou denken. Artsen kennen het als een urogenitaal (GU) en rectaal onderzoek, waarbij uw:

lies
penis hoofd (eikel) en schacht
scrotum en testikels
anus en rectum
prostaat

Laten we eens kijken wat erbij komt kijken, waarom je het regelmatig moet doen, waar je op moet letten tijdens zelfexamens en meer.

Waarom is het belangrijk om uw geslachtsdelen te onderzoeken?

Genitale examens houden u nauw bewust van hoe het hele gebied er normaal uitziet en aanvoelt.

Het hebben van een basislijn is de sleutel tot het identificeren van veranderingen wanneer ze zich voordoen en het eerder dan later zoeken naar geschikte diagnostische tests.

In veel gevallen kan uw arts door vroege detectie een behandelplan voor cysten, gezwellen en andere afwijkingen ontwikkelen voordat er ernstigere complicaties kunnen optreden.

Op welke voorwaarden screenen genitale examens?

Genitale examens screenen meestal op de volgende voorwaarden:

hernia, wanneer de darmen spieren door het liesgebied duwen
urineweginfecties (UTI's)
goedaardige prostaathyperplasie (BPH)
erectiestoornissen (ED)
Ziekte van Peyronie
penis- of scrotumschade veroorzaakt door diabetes of hoog cholesterol
schade aan de bloedvaten
prostaatkanker
penis kanker
zaadbalkanker

Wanneer moet u beginnen met zelfexamens doen en klinische examens krijgen?

Als u op jonge leeftijd een genitale of rectale aandoening ontwikkelt, kan uw arts u vragen om te beginnen met genitale zelfonderzoeken.

Anders hoef je waarschijnlijk geen zelfexamens te doen voordat je door de puberteit gaat.

Uw arts kan op dit moment ook beginnen met het uitvoeren van genitale onderzoeken - als dat nog niet het geval is - als onderdeel van uw jaarlijkse fysieke.

Hoe doe je een zelfonderzoek?

Algemene richtlijnen suggereren:

Zorg ervoor dat je geslachtsdelen ontspannen zijn. Hierdoor blijven de weefsels los zodat u ze gemakkelijk kunt voelen.
Knijp lichtjes in de bovenkant van uw scrotum om uw testikels op hun plaats te houden.
Beweeg uw vingers en duim voorzichtig over het hele oppervlak van elke zaadbal. Voel voor knobbels of hard weefsel. Ze kunnen zo klein zijn als rijstkorrels of zo groot als druiven. Maak je echter geen zorgen over die brok op de achterkant van je zaadbal - dat is de bijbal.
Beweeg nu voorzichtig uw vingers langs uw penisschacht en hoofd. Zoek naar laesies of weefselschade. Knijp licht in om te controleren op knobbels, stevigheid of zachte plekken. Als je een voorhuid hebt, verplaats deze dan terug om er ook onder te kijken en te voelen.

Geen knobbels, hobbels of weefselproblemen? U hoeft geen actie te ondernemen.

Iets nieuws of onverwachts gevonden? Ga zo snel mogelijk naar een arts.

Hoe eerder u een mogelijk probleem vindt, hoe kleiner de kans dat u op de lange termijn complicaties krijgt.

Hoe vaak moet u een zelfonderzoek doen?

Doe minstens één keer per maand een zelfonderzoek om op de hoogte te blijven van merkbare veranderingen en om meer vertrouwd te raken met uw genitale gebied.

Hoe intiemer u uw penis, scrotum en testikels kent, hoe gevoeliger u zult worden voor kleine veranderingen die de moeite waard kunnen zijn om aan een arts te melden.

Als u regelmatig zelfonderzoek doet, moet u dan nog een klinisch onderzoek laten doen?

Ja! Uw arts is opgeleid om talrijke tekenen en symptomen van genitale, urinaire en rectale aandoeningen te herkennen.

Uw arts heeft ook een aanzienlijke opleiding gevolgd in het diagnosticeren en behandelen van dit soort aandoeningen.

Dit betekent dat zij direct behandeladviezen kunnen geven of u kunnen doorverwijzen naar specialisten om ervoor te zorgen dat u de nodige zorg krijgt.

Welk type arts zie je voor een klinisch onderzoek?

Een huisarts (huisarts) of huisarts (PCP) kan lichamelijk onderzoek doen, waaronder meestal basale genitale onderzoeken.

Als een genitaal onderzoek niet is inbegrepen, vraag dan of uw huisarts of PCP er een voor u doet.

Als u zich ongemakkelijk voelt bij het vragen of ontvangen van dit examen, praat dan met een arts over het zelfonderzoeksproces.

Ze kunnen ervoor zorgen dat u de juiste methode gebruikt om thuis op veranderingen te controleren.

Indien nodig kan uw huisarts of PCP u doorverwijzen naar een uroloog voor gespecialiseerde diagnose en behandeling.

Urologen zijn specifiek opgeleid in penis-, testiculaire en genitale gezondheid, zodat ze geïndividualiseerde informatie kunnen geven over behandeling en preventie.

Waaruit bestaat een klinisch onderzoek?

Afhankelijk van uw medische geschiedenis kan uw arts een of meer van de volgende onderzoeken uitvoeren:

Fysiek examen. Uw arts zal u tijdens dit onderzoek vragen stellen over uw medische geschiedenis en levensstijl. Ze controleren ook je lengte, gewicht en pols; en onderzoek uw hele lichaam, inclusief uw geslachtsdelen, op gezwellen of afwijkingen door de genitale, lies- en anale gebieden lichtjes te voelen.
Mentaal gezondheidsonderzoek. Uw arts zal kijken naar uw lichaamstaal en reageren op sociale signalen, zoals oogcontact; u basisvragen stellen over uw naam, leeftijd en waar u woont; en gebruik korte tests om uw aandachtsspanne, geheugen, taal en beoordelingsvermogen te controleren.
Bloed- en urine (laboratorium) tests. Uw arts zal een klein bloedmonster nemen met een naald en een reageerbuisje, en u vragen om in een klein bekertje te plassen (in alle privacy natuurlijk). Sommige artsen doen dit ter plaatse, maar het kan zijn dat u naar een apart laboratorium wordt gestuurd dat de tests kan uitvoeren.
Doppler-echografie. Tijdens deze test gebruikt uw arts een smerende gelei en een apparaat dat een transducer wordt genoemd, om geluidsgolven naar uw lichaam te sturen en afbeeldingen naar een scherm terug te sturen. Dit kan uw arts helpen om eventuele afwijkingen nauwkeurig te bekijken en te bepalen of ze goedaardig, kankerachtig of een teken zijn van een andere aandoening. Deze test kan ook worden gebruikt om te controleren hoe goed bloed door uw penisaders en aderen stroomt.
Injectietest. Uw arts kan deze test aanbevelen als u tekenen van ED ervaart. Uw arts injecteert een chemische stof in uw penisschacht om een erectie te veroorzaken, zodat hij kan onderzoeken hoe hard u wordt en hoe lang u hard blijft.
Erectie-test 's nachts. Uw arts kan deze test aanbevelen als u ED heeft. Ze geven je een ring om 's nachts op je penis te glijden. Als je wakker wordt met een gebroken ring, betekent dit dat je een erectie hebt gehad - en dat de onderliggende ED-oorzaak waarschijnlijk psychologisch is. Sommige ringtesten zijn digitaal, dus ze verzamelen fysiologische gegevens die elektronisch kunnen worden opgeslagen en later kunnen worden geanalyseerd.

Moet u rechtop staan voor een klinisch onderzoek?

U niet, maar het kan onbedoeld gebeuren - en dat is volkomen normaal.

Uw penis zit vol met gevoelige zenuwen en erogene zones die bedoeld zijn om u te helpen rechtop te komen, dus het is niet ongebruikelijk dat er een erectie optreedt terwijl uw arts het gebied fysiek onderzoekt.

Uw arts heeft dit waarschijnlijk honderden of duizenden keren zien gebeuren, dus ze mogen niet verbaasd zijn.

Zal het een prostaatonderzoek omvatten?

Als u 55 jaar of ouder bent, krijgt u mogelijk al jaarlijkse prostaatonderzoeken.

Anders zal uw arts dit onderzoek waarschijnlijk niet aanbevelen, tenzij hij ongebruikelijke symptomen waarneemt die verband kunnen houden met uw prostaat.

Een prostaatonderzoek bestaat eigenlijk uit twee verschillende tests: het digitale rectale onderzoek en het prostaatspecifieke antigeen (PSA) -onderzoek. Hier is hoe ze klaar zijn.

Digitaal rectaal onderzoek

Je buigt je om je middel of ligt op je zij met je knieën omhoog op je borst.
Uw arts trekt rubberen handschoenen aan en steekt voorzichtig een vinger in uw rectum.
Uw arts zal zachtjes op uw prostaat drukken om de grootte en vorm te controleren, terwijl hij met de andere hand op uw bekkengebied drukt. Het is volkomen normaal dat je je een beetje ongemakkelijk voelt of plotseling de drang hebt om te plassen.

PSA-examen

Dit is een bloedtest. Uw arts zal een bloedmonster nemen en naar een laboratorium sturen om op PSA te testen.

Dit zijn de PSA-resultaten die worden gelezen:

Normaal: minder dan 4 nanogram per milliliter (ng / ml)
Gemiddeld: 4 tot 10 ng / ml
Hoog: meer dan 10 ng / ml

De PSA-test is enigszins controversieel, dus uw arts zal deze niet gebruiken om iets te diagnosticeren zonder rekening te houden met de resultaten van andere tests.

Hoe vaak moet u een klinisch onderzoek ondergaan?

Krijg minstens één keer per jaar een klinisch genitaal onderzoek. Basisgenitale examens waarbij u uw genitale uiterlijk en licht gevoel rond het gebied controleert, worden meestal gedaan tijdens routine- of jaarlijkse fysieke behandelingen.

U kunt uw arts vragen om meer specifieke of gedetailleerde tests uit te voeren als u zich zorgen maakt over eventuele veranderingen die u in uw geslachtsdelen hebt opgemerkt.

Wat gebeurt er na een klinisch onderzoek?

Uw volgende stappen zijn afhankelijk van de eventuele symptomen die uw arts tijdens het klinisch onderzoek heeft waargenomen.

Enkele mogelijkheden:

U wordt doorverwezen naar een uroloog of een andere specialist voor gespecialiseerd testen en diagnose.
U krijgt verdere tests gedaan om aandoeningen te diagnosticeren die genitale afwijkingen of gezwellen kunnen veroorzaken.
U krijgt medicijnen voorgeschreven die de symptomen van genitale afwijkingen of disfunctie kunnen verlichten.
U wordt doorverwezen naar een therapeut of counsellor als de oorzaak van uw genitale afwijkingen psychologisch of emotioneel is.

het komt neer op

Genitale examens zijn een belangrijk onderdeel van het verzekeren van uw algehele gezondheid.

U kunt thuis zelf examens afleggen, maar u moet ook formele genitale examens laten doen als onderdeel van uw jaarlijkse controle.

Uw arts kan een diagnose stellen van al het nieuwe dat u mogelijk heeft opgemerkt, alles kunnen opvangen dat u mogelijk niet heeft waargenomen of follow-uptests gebruiken om te bepalen of deze veranderingen een onderliggende aandoening aangeven.