Het nieuwe seizoen van Netflix's originele serie "Queer Eye" heeft de laatste tijd veel aandacht gekregen van de gehandicapte gemeenschap, omdat het een zwarte gehandicapte man heeft genaamd Wesley Hamilton uit Kansas City, Missouri.
Wesley leefde een zelfbeschreven 'bad boy'-leven totdat hij op 24-jarige leeftijd in de buik werd geschoten. Gedurende de hele aflevering vertelt Wesley hoe zijn leven en kijk veranderde, inclusief hoe hij naar zijn pas gehandicapte lichaam kijkt.
In de loop van 7 jaar ging Wesley van 'zijn benen omhoog slaan omdat ze waardeloos waren' naar de oprichting van de non-profit Disabled But Not Really, een organisatie die voedings- en fitnessprogramma's aanbiedt die gericht zijn op het versterken van de handicap van mensen met een handicap.
Terwijl je de bijna 49 minuten durende aflevering bekijkt, kun je niet anders dan Wesley's slimme persoonlijkheid waarderen
Van zijn glimlach en lach tot zijn bereidheid om nieuwe dingen te proberen, de verbindingen die hij maakt met de Fab Five terwijl ze elk zijn stijl en huis transformeren, waren verfrissend om naar te kijken.
We zien hem experimenteren met kleding waarvan hij dacht dat hij die niet kon dragen vanwege zijn rolstoel; we zien hem kwetsbare momenten delen met Tan en Karamo, waarbij hij de typische ideeën van een stoïcijnse, emotieloze vorm van mannelijkheid uitdaagt.
We zijn ook getuige van het liefdevolle ondersteuningssysteem dat Wesley omringt, van zijn liefhebbende en eindeloos trotse moeder tot zijn dochter die hem als haar Superman ziet.
Om al deze redenen en nog veel meer is de aflevering echt ontroerend en daagt veel van de stereotypen uit waarmee Wesley - als een zwarte, gehandicapte man - elke dag wordt geconfronteerd.
Het is dan moeilijk voor te stellen waarom deze aflevering zoveel controverse opriep bij niet-zwarte leden van de gehandicaptengemeenschap
Er waren geruchten die de naam van Wesley's organisatie in twijfel trokken, bijvoorbeeld met bezorgdheid over hoe deze aflevering het algemene beeld van een handicap voor een niet-gehandicapt publiek zou kunnen schaden.
Deze kritiek kwam naar voren voordat de aflevering zelfs werd uitgezonden. Toch wonnen ze ondanks dat wel grip op sociale media.
Toen leden van de gemeenschap met een zwarte handicap de aflevering echter begonnen te bekijken, realiseerden velen zich dat de 'hot takes' die op sociale media opduiken, de complexiteit van zowel zwart als gehandicapt zijn, niet hadden overwogen.
Dus wat was er precies gemist? Ik sprak met vier prominente stemmen in de gehandicaptengemeenschap, die de gesprekken rond "Queer Eye" verschoven van verkeerd gerichte verontwaardiging naar het centreren van de ervaringen van mensen met een zwarte handicap.
Hun waarnemingen herinneren ons aan de vele manieren, zelfs in "progressieve" ruimtes, waarin zwarte gehandicapten verder naar de marges worden geduwd.
1. De snelheid (en gretigheid) waarmee hij werd geroepen - en van wie die kritiek kwam - was veelzeggend
Zoals Keah Brown, auteur en journalist uitlegt: "Het is interessant hoe snel de gemeenschap door de keel van zwarte gehandicapte mensen springt in plaats van na te denken over … hoe het moet zijn om door je eigen twijfel en haat heen te werken."
Het resultaat? Mensen buiten Wesley's eigen gemeenschap (en bij uitbreiding ook doorleefde ervaring) hadden een oordeel geveld over zijn werk en bijdragen, waardoor de complexiteit die bij zijn raciale identiteit hoort, was uitgewist.
"Er waren prominente niet-zwarte mensen van kleur en blanke gemeenschapsleden die enthousiast waren over de kans om hem op Twitter en Facebook in de war te brengen", zegt Keah. 'Ik vroeg me af hoe ze de rest van ons zien, weet je?'
2. De reacties vonden plaats voordat Wesley zijn eigen ervaringen kon verwoorden
'Mensen hebben echt met het pistool gesprongen. Ze waren zo snel om deze man te schurken voordat ze de aflevering zelfs maar zagen, 'zegt Keah.
Veel van die reactiviteit kwam van critici die veronderstellingen maakten over de naam van Wesley's non-profit, Disabled But Not Really.
'Ik begrijp dat de naam van zijn bedrijf niet ideaal is, maar aan de oppervlakte vraagt hij om hetzelfde waar we allemaal om vragen: onafhankelijkheid en respect. Het herinnerde me er echt aan dat de gemeenschap zoveel racisme heeft om doorheen te werken ', zegt Keah.
Ik had de gelegenheid om met Wesley te praten over de weerslag rond zijn werk en aflevering. Wat ik leerde was dat Wesley zich zeer bewust is van het tumult, maar hij heeft er geen last van.
'Ik definieer wat invalide maar niet echt is. Ik versterk mensen door middel van fitness en voeding omdat het mij kracht geeft ', zegt hij.
Toen Wesley invalide werd, realiseerde hij zich dat hij zich beperkte tot wat hij dacht dat een invalide was - ongetwijfeld geïnformeerd door het gebrek aan zichtbaarheid van mensen die op hem leken. Fitness en voeding waren hoe hij het vertrouwen en de moed kreeg die hij nu 7 jaar na die noodlottige dag bezit.
Zijn missie is om een ruimte te creëren voor andere mensen met een handicap om gemeenschap te vinden via die wegen die hem de kans gaven om comfortabeler in zijn vel te zitten - een betekenis die verloren ging toen er kritiek werd gegeven lang voordat hij die visie voor zichzelf kon verwoorden.
3. Er was geen ruimte voor Wesley's reis van acceptatie
Wesley's framing van handicap is gevormd door hoe hij heeft geleerd van zijn zwarte gehandicapte lichaam te houden. Als iemand die zijn handicap later in zijn leven had verworven, evolueert het begrip van Wesley ook, zoals we hebben gezien uit zijn eigen vertelling in de aflevering.
Maelee Johnson, oprichter van ChronicLoaf en advocaat voor handicapsrechten, merkt op over de reis die Wesley heeft afgelegd: “Als je iemand als Wesley ziet die op latere leeftijd gehandicapt werd, moet je echt nadenken over de implicaties daarvan. Hij startte bijvoorbeeld zijn bedrijf terwijl hij door geïnternaliseerd bekwaamheid en het proces van acceptatie van zijn nieuwe gehandicapte identiteit ging.”
"De betekenis van zijn bedrijfsnaam kan met hem meegroeien en groeien, en dat is prima en begrijpelijk", vervolgt Maelee. "Wij in de gehandicapte gemeenschap zouden dat moeten begrijpen."
Heather Watkins, een pleitbezorger voor handicapsrechten, herhaalt soortgelijke opmerkingen. "Wesley maakt ook deel uit van belangenbehartigingskringen die de neiging hebben om in contact te komen met andere gemarginaliseerde bevolkingsgroepen, waardoor ik de indruk krijg dat hij het zelfbewustzijn zal blijven uitbreiden", merkt ze op. 'Geen van zijn taalgebruik en beperkte zelftwijfel bezorgden me gekke momenten omdat hij onderweg is op reis.'
4. De toelichtingen hebben de uitzonderlijke manieren gewist waarop zwarte mannen worden vertegenwoordigd in deze aflevering
De scènes die voor velen van ons opvielen, waren die waarin zwarte mannen hun waarheden met elkaar uitten.
Met name de interacties tussen Karamo en Wesley gaven een krachtige blik op de zwarte mannelijkheid en kwetsbaarheid. Karamo creëerde een veilige plek voor Wesley om te vertellen over zijn blessure, genezing en een betere hem te worden, en gaf hem de mogelijkheid om de man die hem neerschoot te confronteren.
De weergegeven kwetsbaarheid is helaas ongebruikelijk op televisie tussen twee zwarte mannen, iets wat we verdienen om meer op het kleine scherm te zien.
Voor André Daughtry, een Twitch-streamer, waren de uitwisselingen tussen de zwarte mannen op de show een glimp van genezing. 'De interactie tussen Wesley en Karamo was een openbaring', zegt hij. '[Het] was mooi en ontroerend om te zien. Hun stille kracht en binding is de blauwdruk die alle zwarte mannen moeten volgen. '
Heather weerklinkt ook dit gevoel en de transformerende kracht ervan. “Het gesprek dat Karamo mogelijk maakte, kan een hele show op zich zijn. Dat was een gevoelig convo, [en het] was heel sympathiek - en hij VERGEEFT hem”, zegt Heather. “Hij [gaf ook uit] bewustzijn over volledige verantwoordelijkheid voor zijn eigen leven en omstandigheden. Dit is enorm; dit is herstelrecht. Dit genas. '
5. De betekenis van de steun van zijn moeder was ten onrechte gescheiden van de ervaringen van verzorgers van zwarte vrouwen
De moeder van Wesley had een belangrijke rol gespeeld bij zijn herstel en wilde zeker weten dat Wesley de tools had die hij nodig had om zelfstandig te leven.
Aan het einde van de aflevering bedankte Wesley zijn moeder. Hoewel sommige mensen dachten dat haar focus op onafhankelijkheid impliceerde dat zorgverlening een last was - en dat Wesley dit versterkte door haar te bedanken - misten deze mensen precies waarom die scènes cruciaal waren voor zwarte families.
Heather legt de hiaten uit: “Vanuit mijn perspectief als moeder en verzorger van een bejaarde ouder, en wetende dat zwarte vrouwen vaak onopgemerkt blijven of als 'sterk' worden bestempeld, alsof we nooit pauzes of pijn hebben, voelde dit als zoete dankbaarheid. '
'Soms kan een simpele bedankje gevuld met een' ik weet dat je mijn rug had en veel van jezelf, tijd en aandacht voor mij hebt gegeven 'de rust en een kussen zijn om op te rusten', zegt ze.
6. De aflevering was cruciaal voor zwarte vaders, met name zwarte gehandicapte vaders
Het is ongelooflijk zeldzaam wanneer handicap en vaderschap überhaupt zichtbaar zijn, vooral die momenten met zwarte gehandicapte mannen.
André vertelt hoe het kijken naar Wesley als vader hem hoop geeft: “Toen ik Wesley met zijn dochter Nevaeh zag, zag ik niets dan mogelijkheden, mocht ik ooit het geluk hebben kinderen te krijgen.
'Ik zie dat het haalbaar is en niet vergezocht. Ouderschap met een handicap verdient het om genormaliseerd en verheven te worden. '
Heather deelt waarom de genormaliseerde vader-dochter-vertoning op zichzelf krachtig was. "Een gehandicapte zwarte vader zijn wiens dochter hem als haar held ziet [was] zo hartverwarmend, [was] niet anders dan veel vader-dochter liefhebbende afbeeldingen."
In die zin presenteert de aflevering zwarte gehandicapte vaders zoals Wesley niet als Anders, maar precies zoals ze zijn: ongelooflijke en liefhebbende ouders.
7. Er werd geen rekening gehouden met de impact die deze aflevering (en toelichting) had op mensen met een zwarte handicap
Als zwarte gehandicapte vrouw zag ik veel van de zwarte gehandicapte mannen waarmee ik opgroeide in Wesley. Mannen die probeerden zichzelf uit te vinden in een wereld waarin ze zouden kunnen geloven dat hun versie van Zwarte mannelijkheid ontsierd was omdat ze gehandicapt waren.
Die mannen misten de zichtbaarheid van zwarte gehandicapte mannelijkheid die het gevoel van trots had kunnen creëren dat ze nodig hadden om vertrouwen te hebben in de lichamen en geesten die ze bezitten.
André legt uit waarom het voor hem belangrijk was om Wesley in 'Queer Eye' te zien in dit stadium van zijn leven: 'Ik vertelde over Wesley's worsteling om zichzelf te vinden in een zee van zwarte identiteit en giftige mannelijkheid. Ik vertelde over zijn hoogte- en dieptepunten en zijn gevoel van voldoening toen hij zijn stem begon te vinden. '
Op de vraag wat hij Wesley over de reactie zou zeggen, moedigt André hem aan om 'degenen te negeren die zijn levenswijze niet begrijpen. Hij doet het goed in het uitzoeken van zijn relatie tot handicap en de gemeenschap, en zijn zwartheid en vaderschap. Niets van dit alles is gemakkelijk of wordt geleverd met een stapsgewijze handleiding over wat u moet doen.”
Toen ik met Wesley sprak, vroeg ik hem welke woorden hij had voor zwarte gehandicapte mannen. Zijn reactie? 'Vind jezelf in wie je bent.'
Zoals blijkt uit zijn verschijning op "Queer Eye", ziet Wesley dat mensen met een handicap met een handicap over enorme kracht beschikken. Met zijn werk bereikt hij een gemeenschap van mensen met een handicap die veel ruimtes negeren of gewoon niet kunnen bereiken.
'Ik heb die nacht niet voor niets overleefd', zegt Wesley. Die kijk heeft een grote invloed gehad op hoe hij zijn leven, zijn zwarte gehandicapte lichaam ziet en de impact die hij wil hebben op een gemeenschap die over het hoofd wordt gezien en ondervertegenwoordigd is.
Deze aflevering van "Queer Eye" opende de deur voor een broodnodig gesprek over anti-zwartheid, intersectionaliteit en het centreren van zwartgehandicapte perspectieven.
Laten we hopen dat we verstandig zijn en niet doorgaan met het overspoelen of wissen van segmenten van onze gemeenschap wanneer het hun stemmen zouden moeten zijn - ja, stemmen precies zoals die van Wesley - op de voorgrond.
Vilissa Thompson, LMSW, is een macro-minded maatschappelijk werker uit South Carolina. Verhoog uw stem! is haar organisatie waar ze de kwesties bespreekt die voor haar als zwarte gehandicapte vrouw van belang zijn, waaronder intersectionaliteit, racisme, politiek, en waarom ze zich onbeschaamd goed maakt. Vind haar op Twitter @VilissaThompson, @RampYourVoice en @WheelDealPod.
