Op een donderdagavond ontmoetten mijn afstudeerhoogleraar publiciteitsprofessional en ik elkaar in een café om te praten over aanstaande opdrachten en het leven na de middelbare school. Daarna gingen we naar de les.
We stapten samen in een lift om naar de tweede verdieping te gaan. Een andere persoon stapte met ons in de lift. Hij wierp een blik op mijn lavendelstok en vroeg: 'Wat is er gebeurd?'
Ik mompelde iets over het feit dat ik een handicap heb, het Ehlers-Danlos-syndroom, en mijn professor sprong erin: 'Is het niet zo'n schattig wandelstok? Ik hou echt van de kleur. ' Daarna wisselde ze snel van onderwerp en we bespraken hoe ik de arbeidsvoorwaarden zou moeten evalueren als ik een vacature bepaal.
Als ik mijn wandelstok gebruik, krijg ik de hele tijd dit soort vragen. Op een middag in een Target-kassa was het: 'Heb je je teen gebroken?' waarvan ik dacht dat het een vreemd specifieke vraag was, aangezien ik geen krukken of gips had.
Een andere keer was het: "Waar dient dat ding voor?"
Mensen met een handicap worden vaak in de eerste plaats gezien door onze handicap, vooral als ze zichtbaar zijn
Yasmin Sheikh, pleitbezorger en oprichtster van Divers Matters, legt uit dat mensen haar, voordat ze een rolstoel ging gebruiken, haar vroegen wat ze voor haar werk deed. "Mensen vragen me nu: 'Werk je?'"
'Hoe zou je je voelen als mensen [ervoor kozen] je rond te duwen zonder het te vragen, namens jou te spreken of met je vriend te praten in plaats van met jou?' zij vraagt.
Volgens de Wereldgezondheidsorganisatie heeft ongeveer 15 procent van de mensen wereldwijd een handicap.
Handicap is de grootste minderheidsgroep, maar we worden vaak niet als één erkend - we zijn niet opgenomen in veel definities van diversiteit, ook al brengen we handicapcultuur en perspectief naar elke gemeenschap waar we deel van uitmaken.
'Als we het hebben over diversiteit, wordt handicap zelden genoemd', zegt Yasmin. "Het is alsof mensen met een handicap zo'n [een] aparte groep mensen zijn [die] geen deel uitmaken van de mainstream en daarom niet volledig zijn opgenomen in de samenleving."
In plaats van mensen met een handicap te vragen wat er met ons is gebeurd, moeten mensen met een handicap zich afvragen: waarom concentreer ik me op de handicap van deze persoon in plaats van het volledige beeld van wie ze zijn?
De meeste media waarmee we communiceren, waaronder mensen met een handicap, stellen de handicap alleen in een beperkend licht. 'Beauty and the Beast', een verhaal waar veel kinderen op jonge leeftijd mee in aanraking komen, gaat helemaal over hoe een arrogante prins wordt vervloekt om als een beest te verschijnen totdat iemand verliefd op hem wordt.
'Welk bericht verzendt dat?' Vraagt Yasmin. 'Dat als je een vorm van gezichtsverminking hebt, dat wordt geassocieerd met straf en slecht gedrag?'
Veel representaties van andere handicaps in de media zijn doordrenkt van stereotypen en mythen, waardoor mensen met een handicap als slechteriken of als objecten van medelijden worden gecast. Het hele verhaal van gehandicapte personages draait om hun handicap, zoals Will, de hoofdrolspeler in "Me Before You" die liever zijn leven beëindigt dan te leven als een verlamde die een rolstoel gebruikt.
Moderne films 'zien mensen met een handicap vaak als objecten van medelijden en hun handicap is alomvattend', zegt Yasmin. Mensen kunnen deze kritiek wegnemen door te zeggen dat dit Hollywood is en iedereen weet dat deze films geen nauwkeurige weergave zijn van het echte leven.
'Ik geloof dat deze berichten zaden zaaien in ons onderbewustzijn en bewustzijn', zegt ze. 'Mijn interacties met vreemden gaan grotendeels over de stoel.'
Ze geeft een paar voorbeelden: heb je een licentie voor dat ding? Ren niet over mijn tenen! Heb je hulp nodig? Ben je oke?
Het probleem kan beginnen met hoe de media een handicap uitbeelden, maar we hebben allemaal de mogelijkheid om ons denken te herformuleren. We kunnen de manier waarop we een handicap zien veranderen en vervolgens pleiten voor een nauwkeurigere mediarepresentatie en de mensen om ons heen opleiden.
In plaats van ons te vragen naar onze handicap en ervan uit te gaan dat onze handicap het belangrijkste aan ons is, zoek dan naar overeenkomsten. Zoek een verbinding tussen ons tweeën
Vraag ons dezelfde dingen die u een niet-gehandicapte persoon zou kunnen vragen - of het nu gaat om een saaie uitwisseling in een lift over het weer of een meer persoonlijke interactie tijdens een netwerkevenement.
Ga er niet vanuit dat we niets gemeen hebben alleen omdat ik gehandicapt ben en jij niet, of dat ik geen volledig leven heb buiten het feit dat ik een wandelstokgebruiker ben.
Vraag me niet wat er met mij is gebeurd of waarom ik mijn wandelstok heb.
Vraag me waar ik de jurk heb die ik draag met overal regenboogboeken. Vraag me welke andere kleuren ik mijn haar heb geverfd. Vraag me wat ik momenteel lees. Vraag me waar ik woon. Vraag me over mijn katten (alsjeblieft, ik wil heel graag praten over hoe schattig ze zijn). Vraag me hoe mijn dag was.
Mensen met een handicap zijn net als jij - en we hebben zoveel te bieden.
In plaats van alleen te kijken naar hoe we anders zijn, maak contact met ons en ontdek alle leuke dingen die we gemeen hebben.
Alaina Leary is redacteur, socialemediamanager en schrijver uit Boston, Massachusetts. Ze is momenteel de assistent-redacteur van Equally Wed Magazine en een redacteur voor sociale media voor de non-profit We Need Diverse Books.
