Ik was 13 jaar oud toen ik voor het eerst mijn vingers in mijn keel stopte.
In de loop van de volgende paar jaar werd de praktijk van mezelf dwingen tot braken een dagelijkse - soms elke maaltijd - gewoonte.
Lange tijd verborg ik het door te douchen en op het stromende water te rekenen om de geluiden van mijn aandoening te maskeren. Maar toen mijn vader me hoorde en me confronteerde toen ik 16 jaar oud was, vertelde ik hem dat het de eerste keer was dat ik het deed. Dat ik het gewoon wilde proberen en dat ik het nooit meer zou doen.
Hij geloofde me.
Verbergen in duidelijk zicht
Ik reed elke avond naar fastfoodrestaurants, bestelde voor $ 20 aan eten en een grote cola, gooide de frisdrank eruit en braakte in de lege beker voordat ik naar huis ging.
Op de universiteit waren het Ziplock-zakken verzegeld en verborgen in een vuilniszak onder mijn bed.
En toen woonde ik alleen en hoefde ik me niet langer te verstoppen.
Waar ik ook was, ik vond manieren om mijn maaltijden in het geheim te evacueren. Bingeing en purging werd mijn routine voor meer dan een decennium.
Als ik nu terugkijk, waren er zoveel tekenen. Zoveel dingen die iemand die oplet, hadden moeten zien. Maar dat had ik ook niet echt - mensen die goed genoeg naar me keken om het op te merken. En dus kon ik me verstoppen.
Als moeder van een klein meisje vandaag, is mijn belangrijkste levensdoel haar te behoeden om een vergelijkbaar pad te bewandelen.
Ik heb het werk gedaan om mezelf te genezen, zodat ik haar een beter voorbeeld kan geven. Maar ik streef er ook naar om ervoor te zorgen dat ze wordt gezien, zodat als zoiets ooit naar voren komt, ik het kan opvangen en vroeg kan aanpakken.
Schaamte leidt tot geheimhouding
Jessica Dowling, een eetstoornistherapeut in St. Louis, Missouri, zegt dat eetstoornissen zich voornamelijk in de tienerjaren ontwikkelen, met een piekleeftijd tussen 12 en 25 jaar. Maar ze is van mening dat de cijfers ondergerapporteerd zijn, 'vanwege de schaamte die gepaard gaat met eerlijk zijn over eetstoornisgedrag. '
Omdat, net als ik, veel kinderen zich verstoppen.
En dan is er de maatschappelijke acceptatie, en zelfs lof, van het streven om mager te zijn.
"Sommige gedragingen van eetstoornissen, zoals beperking en overmatig sporten, worden geprezen in onze samenleving, wat ertoe leidt dat veel volwassenen aannemen dat een tiener geen eetstoornis heeft," legde Dowling uit.
Als het gaat om hoe tieners zouden kunnen werken om hun eetstoornisgedrag te verdoezelen, zei ze dat sommigen beweren dat ze bij een vriend thuis hebben gegeten als ze helemaal niet hebben gegeten, of dat ze voedsel in hun slaapkamer of auto verstoppen om te binge later. Anderen wachten misschien tot hun ouders het huis verlaten, zodat ze kunnen binge en spoelen zonder bang te hoeven zijn om gepakt te worden.
'Dit zijn uiterst gesloten stoornissen vanwege de schaamte die gepaard gaat met eetbuien, zuivering en beperking', legde Dowling uit. "Niemand met een eetstoornis wil eigenlijk zo leven en ze moeten verbergen wat ze doen om hun gevoelens van schaamte en spijt niet te vergroten."
De trucs die tieners gebruiken
Als psychiater en wetenschapper die sinds 2007 patiënten met eetstoornissen behandelt, zegt Michael Lutter dat het bij anorexia kan beginnen met het overslaan van de lunch, wat voor een tiener gemakkelijk genoeg is om zich voor hun ouders te verbergen.
"Een klein ontbijt of geen ontbijt is ook heel gemakkelijk om mee weg te komen", legde hij uit. 'En tijdens het avondeten merkt u misschien dat kinderen voedsel proberen te verbergen, kleinere hapjes nemen of voedsel op het bord verplaatsen zonder een hap te nemen.'
Met zowel anorexia als boulimie zei hij dat braken, laxeermiddelen nemen en buitensporige lichaamsbeweging kunnen optreden terwijl de persoon probeert af te vallen.
“Bingeing komt ook veel voor bij boulimia, eetbuistoornis en soms anorexia. Patiënten verbergen meestal de eetbuien, maar ouders zullen merken dat voedsel uit de voorraadkast verdwijnt (vaak zakken chips, koekjes of ontbijtgranen) of wikkels in de slaapkamer vinden, 'zei hij.
Lutter legde uit dat oudere patiënten zelf voedsel kunnen kopen bij gemaksverhalen of fastfoodlocaties: 'Er kunnen dus ongebruikelijk hoge kosten in rekening worden gebracht op creditcards of geld dat kwijtraakt, omdat het behoorlijk duur kan zijn.'
Het identificeren van het risico
Er zijn veel potentiële risicofactoren voor het ontwikkelen van een eetstoornis.
Voor mij betekende een chaotisch gezinsleven dat ik overal waar ik het kon naar controle zocht. Wat ik in mijn lichaam stopte en wat ik daar mocht laten, was iets waarover ik macht had.
In het begin ging het niet eens om mijn gewicht. Het ging erom iets te vinden dat ik kon beheersen in een wereld waar ik me anders zo onbeheerst voelde.
Dowling zegt dat er vaak veel factoren spelen. "Bij tieners kan het de puberteit betreden voor leeftijdsgenoten, gebruik van sociale media, misbruik thuis, pesten op school en ouders hebben met een actieve eetstoornis."
Ze legde uit dat ouders zich ook bewust moeten zijn van hoe atletische coaches hun kinderen behandelen.
“Vaak willen tieners niet bespreken hoe coaches hen onder druk zetten om op een bepaald gewicht te blijven (waterbelasting, body shaming voor teamgenoten, enz.). Dit soort beledigende coachingstrategieën leiden tot eetpathologie, 'zei ze.
Lutter voegde eraan toe dat er ook een genetisch risico is, met mogelijk 50 tot 70 procent van de eetstoornissen die zich ontwikkelen bij mensen met een familiegeschiedenis.
Daarnaast zei hij: 'We weten dat het grootste risico voor anorexia nervosa negatieve energietoestanden zijn - dat is elke aandoening waarbij je meer calorieën verbrandt dan je binnenkrijgt.'
Hij legde uit dat restrictiediëten om af te vallen een trigger kunnen zijn, maar ook duursporten zoals langlaufen, zwemmen of dansen, evenals bepaalde medische ziekten (vooral die welke het maag-darmstelsel aantasten).
"Westerse idealen van dunheid dragen ook bij tot het streven naar dunheid", zei hij, verwijzend naar ballet, gejuich en dans.
Weten waar je op moet letten
Het lijdt geen twijfel dat mensen met eetstoornissen goed kunnen verbergen. Maar er zijn tekenen die op een probleem kunnen duiden.
Ik heb persoonlijk eetstoornissen herkend bij tieners die ik heb ontmoet na het zien van dingen waarmee ik vroeger te maken had - kleine snijwonden en blauwe plekken op hun knokkels, een schijnbare obsessie met kauwgom of de zwakke geur van braaksel in hun adem.
Meer dan eens heb ik deze dingen voorzichtig onder de aandacht kunnen brengen van een ouder die zich al zorgen maakte, maar niet gelijk had willen hebben.
De National Eating Disorders Association (NEDA) heeft ook een uitgebreide lijst met tekens waar ouders op kunnen letten. Het bevat zaken als:
- bezig zijn met gewicht, voedsel, calorieën, vetgrammen en diëten
- het ontwikkelen van voedselrituelen, zoals het eten van voedsel in een bepaalde volgorde of het overmatig kauwen van elke hap, iets wat ik vroeger deed, waarbij ik probeerde elke hap minstens 100 keer te kauwen
- zich terugtrekken uit vrienden en activiteiten
- bezorgdheid uiten over eten in het openbaar
- moeite hebben met concentreren, duizeligheid of slaapproblemen
Ik heb ook ontdekt dat tandartsen vaak goed zijn in het herkennen van enkele tekenen van boulimia, vooral. Dus, als u denkt dat uw kind misschien eetbuien en zuigt, kunt u overwegen om hun tandarts te bellen voor hun volgende afspraak en hen te vragen discreet te zoeken naar tekenen van overmatig braken.
Maar wat doe je met die vermoedens als je je realiseert dat ze gegrond zijn?
Hulp voor uw kind krijgen
Lutter zegt dat het ergste dat een ouder kan doen, zijn kind 'confronteren' met hun vermoedens, omdat dit de schaamte en schuldgevoelens veel erger kan maken, waardoor een kind gewoon harder moet werken om zijn eetstoornisgedrag te verbergen.
"Ik raad altijd aan om simpelweg feiten en observaties te vermelden en dan te vragen of ze iets kunnen helpen in plaats van direct naar een beschuldiging te springen", zei hij.
Dus in plaats van het kind ervan te beschuldigen anorexia te hebben, zegt hij dat het beter is om iets te zeggen als: 'Sarah, ik heb gemerkt dat je de laatste tijd alleen eiwitten en groenten eet en dat je ook veel meer danst. Je bent veel afgevallen. Is er iets waar je over wilt praten? '
Bij twijfel zei hij dat veel behandelcentra gratis evaluaties zullen aanbieden. “Als je je zorgen maakt, kun je altijd een evaluatie inplannen. Soms staan kinderen meer open voor een professional.”
Dowling is het ermee eens dat ouders voorzichtig moeten zijn bij het uiten van hun bezorgdheid.
'Vaak zijn ouders zo bezorgd dat ze proberen hun tiener bang te maken om hulp te zoeken', zei ze. "Dit gaat niet werken."
In plaats daarvan moedigt ze ouders aan om te proberen hun tieners in het midden te ontmoeten en te kijken welke stappen ze samen kunnen nemen. "Tieners met eetstoornissen zijn bang en hebben ondersteunende ouders nodig om hen langzaam te helpen een behandeling te zoeken."
Naast het zoeken naar hulp van een specialist in eetstoornissen, stelt ze voor om gezinstherapie eens te proberen. "Gezinsgerichte therapieën zijn buitengewoon nuttig voor tieners en ouders moeten een zeer actieve rol spelen bij het helpen herstellen van hun tiener."
Maar het gaat er niet alleen om de tiener te helpen herstellen, het gaat er ook om ervoor te zorgen dat de rest van het gezin de ondersteuning krijgt die ze nodig hebben bij het navigeren door dat herstel. Neem ook jongere kinderen op, van wie Dowling zegt dat ze zich soms vergeten kunnen voelen als een ouder hun oudere broer of zus probeert te helpen herstellen.
Tips voor ouders
- Vermeld feiten en observaties, zoals uw kind laten weten dat u heeft gemerkt dat ze veel hebben geoefend en dat ze veel zijn afgevallen.
- Vermijd bangmakerij. Ontmoet in plaats daarvan uw kind in het midden en zoek naar manieren om samen te werken.
- Bied ondersteuning. Laat uw kind weten dat u er voor hen bent.
- Overweeg gezinstherapie. Een actieve rol spelen bij het herstel van uw kind kan helpen.
Genezing vinden
Er gingen bijna 10 jaar voorbij tussen de eerste keer dat ik mezelf dwong te braken en het moment dat ik me echt inzet om hulp te krijgen. In die tijd ontwikkelde ik ook een gewoonte om mezelf te snijden en probeerde op 19-jarige leeftijd mijn eigen leven te nemen.
Tegenwoordig ben ik een 36-jarige alleenstaande moeder die mezelf graag beschouwt als een relatief gezonde plek met mijn lichaam en voedsel.
Ik heb geen weegschaal, ik ben niet geobsedeerd door wat ik eet, en ik probeer een voorbeeld te zijn voor mijn dochter door nooit voedsel zo goed of slecht te schilderen. Het is allemaal gewoon voedsel - voeding voor ons lichaam en soms een traktatie om gewoon van te genieten.
Ik weet niet wat me eerder op de weg naar herstel had kunnen brengen. En ik neem het mijn familie niet kwalijk dat ze destijds niet harder hebben geduwd. We doen allemaal ons best met de tools die ons ter beschikking staan, en toen waren eetstoornissen een veel taboe-onderwerp dan ze nu zelfs zijn.
Maar het enige dat ik zeker weet, is dat als ik ooit vermoed dat mijn dochter een vergelijkbaar pad inslaat, ik niet zal aarzelen om ons allebei de hulp te geven die we nodig hebben. Want als ik haar kan redden van de jaren van zelfhaat en vernietiging die ik mezelf ooit heb aangedaan, zal ik dat doen.
Ik wil meer voor haar dan me te moeten verschuilen in haar eigen ellende.
Leah Campbell is een schrijver en redacteur die in Anchorage, Alaska woont. Ze is een alleenstaande moeder naar keuze nadat een reeks toevallige gebeurtenissen heeft geleid tot de adoptie van haar dochter. Leah is ook de auteur van het boek 'Single Infertile Female' en heeft uitgebreid geschreven over de onderwerpen onvruchtbaarheid, adoptie en ouderschap. U kunt verbinding maken met Leah via Facebook, haar website en Twitter.
