Alleenstaande Ouder En Depressie: Mijn Ervaring Met Depressie

Inhoudsopgave:

Alleenstaande Ouder En Depressie: Mijn Ervaring Met Depressie
Alleenstaande Ouder En Depressie: Mijn Ervaring Met Depressie

Video: Alleenstaande Ouder En Depressie: Mijn Ervaring Met Depressie

Video: Alleenstaande Ouder En Depressie: Mijn Ervaring Met Depressie
Video: Over mijn Depressie | The TMI Series ☆ SAAR 2024, Maart
Anonim

Het kwam 's nachts het meest over me heen, nadat mijn kleine meid in bed lag. Het kwam nadat mijn computer was uitgeschakeld, nadat mijn werk was opgeborgen en de lichten uit waren.

Op dat moment sloegen de verstikkende golven van verdriet en eenzaamheid het hardst, kwamen steeds weer op me af, dreigden me onder te trekken en me in mijn eigen tranen te verdrinken.

Ik had eerder met depressie te maken gehad. Maar in mijn volwassen leven was dit zeker de meest meedogenloze periode die ik had meegemaakt.

Natuurlijk wist ik waarom ik depressief was. Het leven was moeilijk, verwarrend en eng geworden. Een vriend had zijn leven genomen en al het andere ging van daaruit naar beneden.

Mijn relaties leken allemaal uit elkaar te vallen. Oude wonden met mijn familie kwamen naar boven. Iemand waarvan ik dacht dat hij me nooit zou verlaten, verdween gewoon. En het lag allemaal op me gestapeld als dit gewicht dat ik niet meer kon dragen.

Als mijn dochter niet voor mij op het land had gestaan terwijl de golven me steeds naar beneden dreigden te trekken, weet ik eerlijk gezegd niet zeker of ik het zou hebben overleefd.

Niet overleven was echter geen optie. Als alleenstaande moeder had ik niet de luxe om uit elkaar te vallen. Ik had niet de mogelijkheid om te breken.

Ik drong door depressie voor mijn dochter

Ik weet dat daarom de depressie me 's nachts het meest trof.

Overdag vertrouwde iemand volledig op mij. Er was geen andere ouder die in de coulissen wachtte om het over te nemen terwijl ik door mijn verdriet heen werkte. Er was niemand anders om in te loggen als ik een slechte dag had.

Er was gewoon dit kleine meisje, van wie ik meer hou dan van wat dan ook of iemand anders in deze wereld, en rekende erop dat ik het bij elkaar zou houden.

Dus ik heb mijn best gedaan. Elke dag was een strijd. Ik had voor iemand anders beperkte energie. Maar voor haar duwde ik elke gram kracht die ik had naar de oppervlakte.

Ik geloof niet dat ik in die maanden de beste moeder was. Ik was zeker niet de moeder die ze verdiende. Maar ik dwong mezelf dag na dag uit bed.

Ik ging op de grond liggen en speelde met haar. Ik nam ons mee op mama-dochteravonturen. Ik vocht door de mist om keer op keer te verschijnen. Ik heb dat allemaal voor haar gedaan.

In sommige opzichten denk ik dat ik als alleenstaande moeder me uit de duisternis heb kunnen redden.

Haar kleine lampje scheen elke dag helderder en helderder en herinnerde me eraan waarom het zo belangrijk was om door de pijn te vechten die ik voelde.

Elke dag was het een gevecht. Laat er geen twijfel over bestaan: er was een gevecht.

Ik werd gedwongen om terug te gaan naar reguliere therapie, zelfs toen ik de uren daarvoor niet kon vinden. Er was een dagelijkse strijd met mezelf om op de loopband te komen, het enige dat voor altijd in staat was mijn hoofd leeg te maken - zelfs als ik me alleen maar onder mijn lakens wilde verstoppen. Er was de slopende taak om contact op te nemen met vrienden, toe te geven hoe ver ik was gevallen en langzaam het ondersteuningssysteem opnieuw op te bouwen dat ik per ongeluk in mijn waas had vernietigd.

Dit is kracht

Er waren babystapjes en het was moeilijk. In veel opzichten was het moeilijker omdat ik een moeder was.

De tijd voor zelfzorg leek nog beperkter dan voorheen. Maar er was ook die stem die in mijn hoofd fluisterde en me eraan herinnerde dat dit kleine meisje dat ik zo gezegend ben het mijne te noemen, op me rekende.

Die stem was niet altijd vriendelijk. Er waren momenten dat mijn gezicht in tranen zat en ik alleen in de spiegel keek om die stem te horen zeggen: 'Dit is geen kracht. Dit is niet de vrouw die je wilt dat je dochter ziet. '

Logischerwijs wist ik dat die stem niet klopte. Ik wist dat zelfs de beste moeders soms uit elkaar vallen en dat het oké is als onze kinderen ons zien worstelen.

In mijn hart wilde ik echter gewoon beter worden.

Ik wilde beter zijn voor mijn dochter, omdat alleenstaande moeders niet de luxe hebben om te breken. Die stem in mijn hoofd herinnerde me er altijd snel aan hoe diep ik faalde in mijn rol elke keer dat ik die tranen liet vallen. Voor alle duidelijkheid: ik heb behoorlijk wat tijd in therapie doorgebracht om over die stem te praten.

Onderste regel

Het leven is moeilijk. Als je het me een jaar geleden had gevraagd, had ik je verteld dat ik het allemaal door had. Ik had je verteld dat de stukjes van mijn leven als een puzzelstukje bij elkaar waren gekomen en dat alles zo idyllisch was als ik me had kunnen voorstellen.

Maar ik ben niet perfect. Ik zal het nooit zijn. Ik heb angst en depressie ervaren. Ik val uit elkaar als het moeilijk wordt.

Gelukkig heb ik ook de mogelijkheid om mezelf uit die vallen te halen. Ik heb het eerder gedaan. Ik weet dat als ik opnieuw wordt meegesleurd, ik het ook opnieuw zal doen.

Ik zal mezelf optrekken voor mijn dochter - voor ons allebei. Ik doe het voor ons gezin. Kort gezegd: ik ben een alleenstaande moeder en ik heb niet de luxe om te breken.

Leah Campbell is een schrijver en redacteur die in Anchorage, Alaska woont. Ze is een alleenstaande moeder naar keuze nadat een reeks toevallige gebeurtenissen heeft geleid tot de adoptie van haar dochter. Leah is ook de auteur van het boek 'Single Infertile Female' en heeft uitgebreid geschreven over de onderwerpen onvruchtbaarheid, adoptie en ouderschap. U kunt verbinding maken met Leah via Facebook, haar website en Twitter.

Aanbevolen: