Wat is een immunofixatieserumtest?
Immunoglobulines (Ig) staan ook bekend als antilichamen. Deze eiwitten beschermen het lichaam tegen ziekten. Er zijn veel verschillende soorten Ig.
Bepaalde ziekten resulteren in de groei van een overmaat aan antilichaamproducerende cellen. Bij sommige ziekten kunnen deze cellen een groot aantal antilichamen produceren die allemaal precies hetzelfde zijn. Dit worden monoklonale antilichamen genoemd. In een serum-immunofixatietest (IFX) verschijnen ze als een piek die een M-piek wordt genoemd. Ze worden beschouwd als abnormaal Ig.
Naast het detecteren van Ig, kan de IFX-test het type abnormaal aanwezig Ig identificeren. Deze informatie kan nuttig zijn bij het stellen van een diagnose.
Andere veel voorkomende namen voor de test zijn:
- immunofix door af te trekken
- immunosubtractie, serum
- kappa-ketens, serum
- monoklonaal eiwitonderzoek
Waarom is de test besteld?
De IFX-test wordt vaak gebruikt om multipel myeloom of Waldenstrom's macroglobulinemie te diagnosticeren, wanneer symptomen van de stoornissen aanwezig zijn. Beide aandoeningen produceren abnormaal Ig. Klinische symptomen van multipel myeloom zijn onder meer:
- botpijn in de rug of ribben
- zwakte en vermoeidheid
- gewichtsverlies
- gebroken botten
- terugkerende infecties
- zwakte in de benen
- misselijkheid en overgeven
Klinische symptomen van Waldenstrom's macroglobulinemie zijn onder meer:
- zwakheid
- ernstige vermoeidheid
- bloeding uit de neus of tandvlees
- gewichtsverlies
- blauwe plekken of andere huidletsels
- wazig zicht
- zwelling van de lymfeklieren, milt of lever
Deze test alleen kan niet worden gebruikt om een diagnose te stellen. De test geeft alleen aan of er abnormale Ig aanwezig is.
Een andere test moet worden gebruikt om de hoeveelheid abnormaal Ig in het bloed te meten. Deze test wordt serumeiwitelektroforese (SPEP) -test genoemd. Uw arts kan het gebruiken om bepaalde diagnoses te bevestigen.
De IFX-test kan ook worden gebruikt om veranderingen in de structuur van normale eiwitten in het bloed te bestuderen. Een voorbeeld is glucose-6-fosfaatdehydrogenase. Dit eiwit zorgt ervoor dat rode bloedcellen goed kunnen functioneren. Veranderingen kunnen leiden tot problemen met rode bloedcellen. Deze veranderingen kunnen worden gedetecteerd door middel van een IFX-test.
Hoe wordt de test afgenomen?
De IFX-test wordt uitgevoerd op een bloedmonster. Het bloedmonster wordt door een verpleegkundige of laboratoriumtechnicus uit uw arm genomen. Het bloed wordt verzameld in een buisje en naar een laboratorium gestuurd voor analyse. Uw arts kan uw resultaten uitleggen.
Voorbereiding op de test
Deze test vereist doorgaans geen voorbereiding. In bepaalde omstandigheden wordt u echter mogelijk gevraagd om 10 tot 12 uur voor de test te vasten. Vasten vereist dat je geen voedsel of vloeistof consumeert, behalve water.
Wat zijn de risico's van de test?
Mensen die de IFX-test ondergaan, kunnen wat ongemak ervaren wanneer het bloedmonster wordt afgenomen. Naaldstokjes kunnen tijdens of na de test leiden tot pijn of kloppen op de injectieplaats. Blauwe plekken kunnen ook voorkomen.
De risico's van de IFX-test zijn minimaal. Ze komen vaak voor bij de meeste bloedonderzoeken. Potentiële risico's zijn onder meer:
- problemen met het verkrijgen van een monster, wat resulteert in meerdere naaldstokken
- overmatig bloeden op de naaldplaats
- flauwvallen als gevolg van bloedverlies
- ophoping van bloed onder de huid, bekend als een hematoom
- ontwikkeling van infectie op de prikplaats
Uw testresultaten begrijpen
Een negatief resultaat geeft aan dat er geen abnormaal Ig aanwezig is. Met een negatief resultaat hoeft u mogelijk geen aanvullende tests uit te voeren.
Positieve resultaten van de test duiden op de aanwezigheid van abnormaal Ig. Dit kan wijzen op het bestaan van een onderliggende gezondheidstoestand, zoals:
- een stoornis van het immuunsysteem
- multipel myeloom
- Waldenstrom's macroglobulinemie
- andere soorten kanker
Bij sommige mensen duiden positieve resultaten mogelijk niet op een onderliggend probleem. Een klein percentage van de mensen heeft zonder bekende reden een laag monoklonale antilichamen. Deze mensen ontwikkelen geen gezondheidsproblemen. Deze aandoening staat bekend als "monoklonale gammopathie van onbekende betekenis" of MGUS.
