Wat is een voorbijgaande ticstoornis?
Voorbijgaande ticstoornis, nu bekend als voorlopige ticstoornis, is een aandoening waarbij fysieke en verbale tics betrokken zijn. De Diagnostic and Statistical Manual, 5th Edition (DSM-5) heeft deze aandoening in 2013 omgedoopt. Een tic is een abrupte, oncontroleerbare beweging of geluid dat afwijkt van de normale gebaren van een persoon. Een persoon met tics kan bijvoorbeeld snel en herhaaldelijk knipperen, zelfs als niets zijn ogen irriteert.
Elke persoon ervaart tics anders. Ze kunnen last hebben van ongecontroleerde bewegingen of geluiden. Tics komen vaak voor bij kinderen en kunnen minder dan een jaar duren. Een kind met een voorbijgaande ticstoornis heeft merkbare fysieke of vocale tics. De American Academy of Child and Adolescent Psychiatry stelt dat tics tot 10 procent van de kinderen treffen tijdens hun vroege schooljaren.
De meest opvallende ticstoornis is het Tourette-syndroom, waarbij zowel fysieke als verbale tics bij dezelfde persoon voorkomen, vaak tegelijkertijd. Voorbijgaande tic-stoornis omvat ook beide soorten tics, maar ze komen vaak afzonderlijk voor.
Wat veroorzaakt een voorbijgaande ticstoornis?
Er is geen bekende oorzaak van voorbijgaande ticstoornis. Net als het Tourette-syndroom en andere tic-stoornissen, beïnvloedt een combinatie van factoren het.
Sommige onderzoeken geven aan dat ticstoornissen kunnen worden geërfd. Een genetische mutatie kan in zeldzame gevallen het Tourette-syndroom veroorzaken.
Afwijkingen in de hersenen kunnen ook verantwoordelijk zijn voor ticstoornissen. Dergelijke afwijkingen zijn de oorzaak van andere mentale aandoeningen, zoals depressie en aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit (ADHD).
Sommige onderzoeken suggereren dat een voorbijgaande ticstoornis kan worden gekoppeld aan neurotransmitters. Neurotransmitters zijn de chemicaliën in de hersenen die zenuwsignalen naar uw cellen sturen. Geen enkele studie biedt echter een volledig bewijs van de rol die neurotransmitters spelen. Medicijnen om voorbijgaande tic-stoornis te behandelen veranderen de niveaus van neurotransmitters.
Wat zijn de symptomen van een voorbijgaande ticstoornis?
Tic-stoornissen omvatten het Tourette-syndroom, chronische motorische of vocale tic-stoornis en voorbijgaande tic-stoornis. Uw arts kan uw ticstoornis als niet-specifiek beschouwen als uw symptomen niet precies in een van die categorieën vallen.
Tics worden vaak verward met nerveus gedrag. Ze worden intenser tijdens periodes van stress en gebeuren niet tijdens de slaap. Tics komen herhaaldelijk voor, maar hebben meestal geen ritme.
Mensen met tics kunnen hun wenkbrauwen ongecontroleerd opheffen, hun schouders ophalen, hun neusgaten flitsen of hun vuisten balanceren. Dit zijn fysieke tics. Soms kan een tic ervoor zorgen dat u herhaaldelijk uw keel schraapt, op uw tong klikt of een bepaald geluid maakt, zoals een gegrom of een gekreun.
Hoe wordt een voorbijgaande ticstoornis gediagnosticeerd?
Er is geen waterdichte test om een voorbijgaande ticstoornis en andere ticstoornissen te diagnosticeren. Ze zijn moeilijk te diagnosticeren, omdat tics soms worden geassocieerd met andere aandoeningen. Allergieën kunnen bijvoorbeeld een oorzaak zijn van herhaaldelijk snuiven of trillen van de neus.
Als u tics heeft, begint uw arts met uw medische evaluatie door een lichamelijk onderzoek (met name een neurologisch onderzoek) uit te voeren en de medische geschiedenis te voltooien. Dit helpt om een onderliggende medische aandoening als oorzaak van uw symptomen uit te sluiten.
Uw arts moet mogelijk andere tests bestellen, zoals hersen-CT-scans en bloedonderzoek, om te bepalen of de tics een symptoom zijn van iets ernstigers, zoals de ziekte van Huntington.
U moet aan alle volgende voorwaarden voldoen om een diagnose van voorbijgaande ticstoornis te krijgen:
- Je moet een of meer motorische tics hebben (zoals knipperen of je schouders ophalen) of vocale tics (zoals neuriën, je keel schrapen of een woord of zin schreeuwen).
- Tics moeten minder dan 12 maanden achter elkaar voorkomen.
- Tics moeten vóór 18 jaar beginnen.
- Symptomen mogen niet het gevolg zijn van medicatie of drugs of van een andere medische aandoening zoals de ziekte van Huntington of postvirale encefalitis.
- U mag het Tourette-syndroom of een andere chronische motorische of vocale ticstoornis niet hebben.
Hoe wordt een voorbijgaande ticstoornis behandeld?
Voorbijgaande ticstoornis bij kinderen verdwijnt vaak zonder behandeling. Het is belangrijk dat familieleden en leraren geen aandacht vragen voor de tics. Dit kan het kind zelfbewuster maken en de symptomen verergeren.
Een combinatie van therapie en medicatie kan helpen in situaties waarin de tics van invloed zijn op werk of school. Omdat stress tics erger of vaker kan maken, zijn technieken om stress te beheersen en te beheersen belangrijk.
Cognitieve gedragstherapie is ook een nuttige manier om ticstoornissen te behandelen. Tijdens deze sessies leert een persoon zelfdestructieve acties te vermijden door zijn emoties, gedrag en gedachten te beheersen.
Medicatie kan ticstoornissen niet volledig genezen, maar het kan de symptomen voor sommige mensen verminderen. Uw arts kan een medicijn voorschrijven dat de dopamine in uw hersenen vermindert, zoals haloperidol (Haldol) of pimozide (Orap). Dopamine is een neurotransmitter die de tics kan beïnvloeden.
Uw arts kan uw ticstoornis ook behandelen met antidepressiva. Deze medicijnen helpen bij het behandelen van symptomen van angst, verdriet of obsessief-compulsieve stoornis en kunnen helpen bij de complicaties van voorbijgaande ticstoornis.
Wat zijn de langetermijnvooruitzichten?
Leven met een voorbijgaande ticstoornis kan soms frustrerend zijn. De aandoening is echter beheersbaar met de juiste behandeling. Probeer je stress op een redelijk niveau te houden om je symptomen te verminderen. Therapie en medicatie kunnen in sommige gevallen de symptomen helpen verlichten.
Ouders van kinderen met een voorbijgaande ticstoornis spelen een belangrijke rol bij het bieden van emotionele steun en om ervoor te zorgen dat de opleiding van hun kind niet lijdt.
Meestal verdwijnen tics na een paar maanden. Onderzoek lijkt erop te wijzen dat kinderen met tics die er meer dan een jaar geleden geen hadden, een gunstige kijk hebben. Deze kinderen hebben echter slechts een kans van ongeveer een op de drie om de komende 5 tot 10 jaar volledig ticvrij te blijven.
Ouders moeten de veranderende symptomen hoe dan ook goed in de gaten houden. In sommige gevallen kan een voorbijgaande ticstoornis zich ontwikkelen tot een ernstigere aandoening, zoals het Tourette-syndroom.
