Beste dochter van mij,
Ik denk dat een van mijn favoriete dingen om je moeder te zijn, is om je elke dag te zien groeien en veranderen. Je bent nu 4 jaar oud en het is waarschijnlijk nog mijn favoriete leeftijd. Niet dat ik de lieve baby-knuffels of de opwinding van al je primeurs niet mis. Maar nu, mijn lieve meid? We hebben samen echte gesprekken. Het soort waar we heen en weer praten. Je beantwoordt mijn vragen en stelt je eigen vragen. Het soort gesprekken waarbij je je eigen gedachten en meningen vormt in plaats van alleen maar na te praten wat je hebt gehoord. Nu krijg ik meer te zien in die mooie geest van jou, en ik vind het geweldig.
Onlangs hadden we het over wat je zou willen zijn als je groot bent. U zei: "Captain America." En ik glimlachte. Ik denk dat je de vraag nog niet helemaal begrijpt, en dat is oké. Ik vind het geweldig dat Captain America je ultieme doel is.
Maar ik vermoed dat je op een dag, niet al te ver langs de lijn, zult beseffen dat volwassenen beslissingen nemen over hoe ze hun leven doorbrengen en hun geld verdienen. "Wat wil je worden?" Dat is een vraag die je vaker zult horen dan niet. En hoewel je antwoorden waarschijnlijk duizend keer zullen veranderen naarmate je groeit, weet ik dat je ook de druk achter de vraag begint te voelen.
En ik wil alleen dat je weet: geen van die druk zal van mij komen.
Groot dromen
Zie je, toen ik een kind was, was mijn allereerste droom om schrijver te worden. De dag dat ik mijn eerste dagboek kreeg, was dat het. Ik wist dat ik verhalen wilde schrijven voor de kost.
Ergens onderweg veranderde die droom in mij als actrice. En dan een dolfijnentrainer, waarvoor ik uiteindelijk naar de universiteit ging. Of dat is tenminste wat ik op de universiteit begon, in de overtuiging dat ik dat zou zijn. Die droom duurde echter maar één semester. En dan was het weer terug naar de tekentafel.
Het kostte me zeven jaar om af te studeren. Ik heb mijn major meerdere keren veranderd: celbiologie, toen ik kinderoncoloog wilde worden; vrouwenstudies, toen ik meestal alleen maar zweefde en niet zeker wist wat ik zou moeten zijn. Uiteindelijk koos ik voor psychologie, toen ik besloot dat het mijn roeping was om met misbruikte en verwaarloosde kinderen in het pleegzorgsysteem te werken.
Dat was de graad waarmee ik uiteindelijk afstudeerde, om een paar maanden later om te draaien en een baan te krijgen als uitvoerend assistent bij een grote onderneming.
Uiteindelijk werkte ik me een weg naar human resources, waarbij ik mijn diploma alleen gebruikte om te bewijzen dat ik in feite naar de universiteit was gegaan. Ik verdiende goed, ik had goede voordelen en ik genoot van de mensen met wie ik werkte.
Maar ondertussen was ik aan het schrijven. Eerst kleine bijbaantjes, daarna werk dat consistenter begon te stromen. Ik begon zelfs aan een boek te werken, vooral omdat ik zoveel woorden had die ik op papier moest zetten. Maar ik had nooit gedacht dat ik er een carrière van kon maken. Ik had nooit gedacht dat ik iets zou kunnen verdienen met iets waar ik zo van hield.
Helaas is dat de leugen die ons zo vaak wordt verteld. Als we kinderen onder druk zetten om erachter te komen wat ze op zo'n jonge leeftijd willen zijn, als we ze naar school sturen voordat ze er klaar voor zijn, als we geld en stabiliteit boven passie en geluk benadrukken, dan overtuigen we ze dat wat ze liefhebben niet kan mogelijk wat hen succes brengt.
Deel op Pinterest
Leren houden van wat je doet
Er gebeurde echter iets grappigs toen je werd geboren. Terwijl ik die eerste maanden thuis met je doorbracht, realiseerde ik me dat het terugkeren naar een 9-tot-5 waar ik niet gepassioneerd over was, plotseling ellendig voor mij zou worden. Ik had mijn baan nooit eerder gehaat, maar ik wist dat ik dat wel zou doen als het dat was wat me van je afnam.
Ik wist dat ik moest werken omdat we het geld nodig hadden. Maar ik wist ook dat die uren van jou voor mij de moeite waard zouden moeten zijn. Als ik die scheiding ooit zou overleven, zou ik moeten houden van wat ik deed.
Dus door jou begon ik harder te werken dan ik ooit in mijn leven heb gewerkt om iets te bouwen. En ik deed. Op 30-jarige leeftijd werd ik schrijver. Ik heb het laten werken. En vier jaar later ben ik niet alleen gezegend met een carrière waar ik een passie voor heb, maar ook met een carrière die me de flexibiliteit geeft die ik nodig heb om het soort moeder te zijn dat ik wil zijn.
Kort gezegd: voed uw passie
Ik wil die passie ook voor jou, lieve meid. Wat je ook wordt, wat je ook met je leven doet, ik wil dat het je gelukkig maakt. Ik wil dat het iets is dat je passie voedt.
Dus of je nu thuisblijft, moeder of helemaal geen moeder, of een artiest, of een raketwetenschapper, ik wil dat je dit ene ding weet: je hoeft er niets van te weten tegen de tijd je bent 18, 25 of zelfs 30.
U hoeft niet alle antwoorden te hebben en ik zal u nooit onder druk zetten om gewoon een keuze te maken. Je mag verkennen. Om erachter te komen en te ontdekken wat je echt wilt. Je mag niet op een bank zitten en niets doen, maar je hebt mijn toestemming om te falen. Je mening veranderen. Een pad bewandelen dat niet de juiste blijkt te zijn, en een of twee keer van koers veranderen.
Je hebt zoveel tijd om erachter te komen wat je met je leven wilt doen. En wie weet, misschien kom je er ooit echt achter hoe je Captain America kunt worden.
Zolang je je hierdoor gelukkig en voldaan voelt, beloof ik dat ik je stap voor stap je grootste cheerleader zal zijn.
Liefde, Je moeder
Deel op Pinterest
