Jeukende rode vlekken op de huid komen waarschijnlijk net zo vaak voor als verkoudheid als je alle manieren optelt waarop ze kunnen verschijnen. Insectenbeten, poison ivy en eczeem zijn er maar een paar.
Ik had eczeem. Ik kreeg te horen dat het opdook toen ik 3 jaar oud was. Het probleem met mijn eczeem was dat het wild was en niet vastzat. En elke dokter die mijn moeder me noemde, noemde het 'extreem'.
Jaren later zou mijn leven zo'n onverwachte koers volgen, waardoor ik binnen enkele centimeters van de dood zou sterven vanwege mijn eczeem, dat iemand zou kunnen beamen dat mijn geval inderdaad 'extreem' was. En hoewel er zelden van doodgaan aan eczeem wordt gehoord, is het hoe een eenvoudige verandering in het dieet mijn leven veranderde dat je misschien het meest zou verrassen.
De vroege jaren
De vader van mijn moeder was kinderarts. Hoewel mijn grootvader niet veel over mijn huid zei, had hij altijd een sterke cortisone-crème voor me toen we hem bezochten. Hij vertelde ons dat het slechts een van die dingen was die kinderen hadden, en hij wist zeker dat het zou verdwijnen.
Onze huisarts vertelde ook mijn ouders en ik dat mijn eczeem op een dag vanzelf zou verdwijnen. Er was niets anders te doen dan de voorgeschreven crème twee of drie keer per dag te gebruiken, havermoutbaden te nemen en te wachten.
Dus smeerde ik plichtsgetrouw mijn lotions, maar mijn huid jeukte. Het was intens. Stel je voor dat je 20.000 muggenbeten hebt. Zo voelde ik me de hele tijd.
'Niet krabben', zei mijn vader op zijn nonchalante manier als ik aan mijn huid scheurde zonder er echt over na te denken.
'Niet krabben', herhaalde mijn moeder toen ze me zag lezen, tv kijken of een spelletje speelde.
Pijn was een verlichting van de jeuk. Het was niet mijn bedoeling om mijn huid open te laten breken en mezelf constant te moeten herstellen. Soms zou dat gebeuren, zelfs als ik het gewoon te hard wreef met een handdoek of andere stof. Eczeem maakte mijn huid kwetsbaar en na verloop van tijd maakte cortison de lagen dun.
Een beschadigde huid kan geïnfecteerd raken. Dus terwijl mijn lichaam hard werkte aan het repareren van veel afgeschraapte plekken langs mijn armen, benen, rug, buik en hoofdhuid, had het minder afweer tegen verkoudheid, griep en keelontsteking. Ik heb alles opgevangen.
Op een dag toen ik huilde van de pijn om in bad te gaan, besloot mijn moeder me naar een andere huidspecialist te brengen. Ik werd voor tests opgenomen in een ziekenhuis. Alles kwam normaal terug. Het enige waar ik allergisch voor was, was stof. Niemand had een antwoord en ik kreeg te horen dat ik ermee moest leren leven.
Daarna ging ik naar de universiteit en stierf bijna.
Op naar de universiteit
Ik koos om twee eenvoudige redenen voor een school in Zuid-Californië: het had een geweldig scheikundeprogramma en het weer was het hele jaar door warm. Ik zou chemicus worden en genezingen voor ziektes vinden, en mijn huid was in de zomer altijd beter.
Snuiven en keelpijn was iets waar ik meestal mee rondliep, dus alles leek normaal als ik naar de lessen ging, kaarten speelde met vrienden in onze slaapzaal en at in de kantine.
We hadden allemaal verplichte mentorbijeenkomsten omdat de kleine school er trots op was goed voor de studenten te zorgen. Toen ik mijn mentor bezocht en ik was weer ziek, werd hij erg bezorgd. Hij reed me zelf naar zijn lijfarts. Ik kreeg de diagnose mononucleosis, geen verkoudheid. Ik kreeg te horen dat ik veel rust moest nemen.
Ik kon niet slapen omdat de pijn in mijn keel en de congestie zo erg waren geworden dat liggen ondraaglijk was. Mijn kamergenoot en vrienden werden gealarmeerd toen mijn lichaam opzwol en ik kon niet praten omdat het voelde alsof ik glas in mijn keel had. Ik schreef op een klein krijtbord dat ik naar mijn ouders wilde vliegen. Ik dacht dat dit het einde was. Ik ging naar huis om te sterven.
Ik werd van het vliegtuig naar mijn vader gereden. Hij probeerde niet in paniek te raken terwijl hij me naar de eerste hulp bracht. Ze stopten een infuus in mijn arm en de wereld werd zwart. Dagen later werd ik wakker. Verpleegsters vertelden me dat ze niet wisten of ik het zou halen of niet. Mijn lever en milt waren bijna gesprongen.
Ik heb het overleefd, maar leraren, beheerders, mijn ouders en vrienden vroegen me allemaal om te stoppen met school en te leren hoe ik beter kon worden. De grootste vraag was hoe? Eczeem had de mono veel erger gemaakt en was een constante strijd waar mijn lichaam tegen vocht.
Het antwoord kwam toen ik goed genoeg was om te reizen. Ik bezocht een vriend die naar Londen was verhuisd, en per ongeluk vond ik daar de National Eczema Society en werd lid. De literatuur had veel gevallen zoals die van mij. Voor het eerst was ik niet de enige. Hun antwoord was om een veganistisch dieet te omarmen.
Een nieuw dieet, een nieuw leven
Hoewel er niet veel overtuigend bewijs is dat er een sterk verband is tussen een plantaardig dieet en een eczeemkuur, hebben sommige pilootstudies aangetoond dat een dieet zonder dierlijke producten enorm nuttig kan zijn. Sommigen staan er voor in dat een rauw, veganistisch dieet de oplossing is voor eczeem.
Natuurlijk is het niet eenvoudig om je dieet drastisch te veranderen. Ik groeide op in Minnesota en at de vier basisgroepen: vlees, melk, brood en producten. Ik hield van groenten en fruit, maar het waren extra's naast andere gerechten op het bord. Een plantaardig dieet was nieuw voor mij, maar ik probeerde dingen om te schakelen door alle zuivel en vlees te elimineren. Het verschil was verbluffend. Binnen twee weken nadat ik mijn nieuwe dieet had aangenomen, had ik voor het eerst een heldere huid. Mijn gezondheid nam een hoge vlucht en sindsdien ben ik eczeemvrij.
Het kostte jaren van onderzoek en experimenten om de juiste balans te vinden tussen dierlijk en plantaardig voedsel dat me gezond hield. Dit is wat voor mij werkt, zodat ik gezond en eczeemvrij kan blijven:
- Kleine hoeveelheden vlees
- Geen zuivel
- Geen rietsuiker
- Veel volle granen
- Veel bonen
- Veel producten
Ik omarm ook gezonde gerechten van over de hele wereld, die leuk zijn om te eten en te maken.
De afhaalmaaltijd
Hoewel het misschien moeilijk te geloven is, zie ik mijn eczeem nu als het geschenk dat me een geweldige gezondheid gaf. Hoewel het soms eng was, heeft het leven met en het omgaan met mijn eczeem me geholpen een manier van leven te vinden die, naast het opruimen van de aandoening, vandaag gezonder en voller is. En nu lach ik als mensen me vertellen dat ik zo'n mooie huid heb.
Susan Marque is een veelzijdige schrijfster met een eclectische achtergrond. Ze begon met animatie, werd een expert op het gebied van gezonde voeding, schreef voor elk type media en blijft alle wegen verkennen, van scherm tot print. Na vele jaren in Hollywood ging ze terug naar school in New York en behaalde een MFA in creatief schrijven van The New School. Ze woont momenteel in Manhattan.
