Holly *, een casting-agent in Austin, Texas, had postpartumdepressie met haar eerste kind, Fiona, nu 5 jaar oud. Tegenwoordig neemt Holly medicijnen om haar angst en depressie te beheersen. Maar ze maakt zich ook zorgen dat angst ooit haar dochter - en haar zoon, nu 3 - kan raken.
Holly legt uit dat Fiona verlegen en aanhankelijk kan zijn. '[Ik] wist niet zeker of dat normaal kindergedrag was of iets anders', zegt Holly.
Toen was er wat Holly nu 'een incident' noemt. Een paar weken na de kleuterschool dit jaar raakte Fiona tijdens de pauze gewond op de speelplaats en werd naar de verpleegster gestuurd.
'Ik denk dat ze een tijdje alleen was en daarna niet meer naar de pauze mocht', herinnert Holly zich. 'Ik denk dat ze zich erg onbeheerst voelde, wat zich toen manifesteerde als:' Ik mag de verpleegster niet. Toen wilde ze niet naar school en begon ze op verschillende gebieden achteruit te gaan. Ze wilde niet langer naar de kookles en daarna naar de dansles. Elke dag werd het naar school gaan martelen, schreeuwen, huilen. Het kostte wat tijd om haar te kalmeren ', legt ze uit.
Holly en haar man spraken met Fiona's leraar en met de verpleegster. Maar na een paar weken gaf Holly toe dat ze niet het juiste gereedschap had om met de situatie om te gaan. Ze bracht Fiona naar haar kinderarts, die het kind een reeks vragen stelde. Haar kinderarts vertelde haar moeder toen: 'Ze heeft een aantal angstproblemen.'
Holly kreeg een verwijzing naar een therapeut en begon Fiona wekelijks te bezoeken. 'De therapeut was fantastisch met onze dochter en ze was geweldig met mij. Ze gaf me hulpmiddelen om met mijn dochter te praten en me te helpen begrijpen wat er aan de hand was ', zegt Hollys. Holly en Fiona bleven drie maanden bij de therapeut en Fiona heeft haar angst enorm verbeterd, zegt Holly.
Holly denkt terug aan de mentale gezondheid van haar eigen jeugd: 'Ik haatte de kleuterschool. Ik huilde en huilde en huilde, en een deel van mij vraagt zich af: wat heb ik gedaan om dit te creëren? Is ze op deze manier geboren of maak ik haar op de een of andere manier gek? '
Leven er tegenwoordig meer kinderen met angst?
Holly is niet de enige. Ik interviewde verschillende ouders die met angst hebben geleefd, van wie de kinderen ook angstig gedrag vertoonden.
Angst bij kinderen is nu duidelijk meer verspreid dan een generatie geleden, zegt de in Los Angeles gevestigde gezinstherapeut Wesley Stahler. Ze voegt eraan toe dat er veel verschillende factoren zijn die het veroorzaken, waaronder genetica. 'Ouders komen vaak binnen en geven zichzelf de schuld van de genetische component', zegt Stahler. Maar in werkelijkheid speelt er meer. 'Er is een historische context vergeleken met toen we kinderen waren', legt ze uit.
Voeg daarbij de spanning over de politieke kloof voor en na de verkiezingen, en de bezorgdheid van vandaag lijkt een wijdverbreid familieprobleem te zijn geworden. Wat nog belangrijker is om te weten, is dat angststoornissen de meest voorkomende psychische aandoening zijn in de Verenigde Staten.
Angst wordt gedefinieerd als het onvermogen om ongemak te tolereren, legt Stahler uit, en dingen die geen echte bedreiging zijn als een bedreiging te zien. Stahler voegt eraan toe dat 1 op de 8 kinderen en 1 op de 4 volwassenen angst hebben. Angst manifesteert zich op fysiologische en psychologische manieren, waaronder buikpijn, nagelbijten, inflexibiliteit en moeite met overgangen.
Mensen ervaren een vecht-of-vluchtreactie op de waargenomen dreiging. Vaak wordt angst bij kinderen verkeerd gediagnosticeerd als aandachtstekort, zegt Stahler, die eruit kan zien als kinderen die niet stil kunnen zitten. Fidget spinner, iemand?
Rachel *, een lerares uit de vierde klas van Los Angeles, zegt dat ze de afgelopen vijf jaar een aanzienlijke toename van angst en stress bij haar leerlingen heeft gezien.
Als gevolg hiervan heeft Rachel haar vocabulaire en strategieën voor het omgaan met gezinnen bewust veranderd.
“In het verleden had ik woorden als nerveus, bezorgd, gepreoccupeerd gebruikt om te beschrijven hoe een kind in de klas overweldigd zou kunnen zijn door hun cijfers of hun perceptie van hoe anderen hen bekeken. Nu wordt het woord angst door de ouder in het gesprek gebracht. Ouders melden dat hun kind soms dagenlang huilt, weigert mee te doen of niet kan slapen,”legt Rachel uit.
De in Brooklyn gevestigde kinderpsycholoog Genevieve Rosenbaum heeft in de loop der jaren ook een toename van angst bij haar klantenkring gezien. Vorig jaar meldt ze: 'Ik had vijf middelbare scholieren, allemaal op een rij, allemaal met faalangst over school. Ze hadden allemaal een buitensporige hoeveelheid angst om naar de middelbare school te solliciteren. Het is echt opvallend. Het lijkt zo veel erger te zijn dan toen ik begon met oefenen. '
Waarom zijn kinderen zo bang?
De belangrijkste bronnen van angst, zegt Stahler, zijn tweeledig: hersenbedrading en ouderschap. Simpel gezegd, sommige hersenen hebben meer last van angst dan andere. Wat het ouderschap betreft, is er het genetische element.
Angst gaat terug tot drie generaties, zegt Stahler, en dan zijn er de modellen die ouders tentoonstellen voor hun kinderen, zoals obsessief gebruik van handdesinfecterend middel of preoccupatie met ziektekiemen.
Bovendien hebben kinderen, dankzij het toegenomen "opvoeden van tijgers en overscheduling, tegenwoordig minder tijd om te spelen - en zo werken kinderen dingen uit", voegt Stahler toe.
Ann, een organisatieadviseur in Portland, Oregon, die een 10-jarige heeft met angst rond dokters- en tandartsbezoeken en een 7-jarige met sociale angst, heeft geprobeerd dat te verzachten door haar kinderen naar een Waldorf te sturen School, met beperkte media en veel tijd tussen bomen.
'Kinderen krijgen niet genoeg tijd in de natuur. Ze besteden te veel tijd aan apparaten, die de hersenstructuur veranderen, en onze wereld van vandaag is een constant bombardement van zintuigen ', zegt Ann. 'Een gevoelig kind kan op geen enkele manier navigeren door alle dingen die op hen afkomen.'
Ann heeft een geschiedenis van paniekaanvallen en komt uit een 'lange rij gevoelige mensen', legt ze uit. Ze heeft veel werk gedaan aan haar eigen angst - wat haar op haar beurt heeft geholpen haar kinderen te beheren.
"Toen we kinderen waren, bestond er nog geen taal", voegt Ann toe. Ze is begonnen en houdt die dialoog met haar kinderen aan om hun angsten te valideren en ze te helpen verdrijven. 'Ik weet dat het mijn zoon helpt te weten dat hij niet alleen is, dat hij een echte fysieke gebeurtenis ervaart [tijdens angst]. Voor hem is dat effectief ', zegt ze.
Lauren, een modestyliste in Los Angeles, zegt dat ze veel professionele hulp heeft gezocht en gekregen voor haar 10-jarige zoon, die angstig is. Op 3-jarige leeftijd kreeg hij de diagnose autisme te hebben. Ze zegt dat haar zoon, ongeacht de omgevingsfactoren, altijd die diagnose heeft gekregen. Maar op een ander moment in de geschiedenis heeft hij misschien niet dezelfde hulp gekregen die hij nodig had.
Net als Ann legt Lauren uit dat ze altijd gevoelig is geweest. 'De reactie van mijn familie is altijd geweest, en daar reageert ze weer! Ze zijn inmiddels gaan begrijpen dat dit bedraad is ', zegt ze.
Na vorig jaar met een nieuwe, onervaren leraar die 'mijn zoon volledig op zijn kop zette' - hij bracht behoorlijk wat tijd door op het kantoor van de directeur nadat hij zich herhaaldelijk onder zijn bureau had verstopt - heeft de familie van Lauren verschillende soorten traditionele en alternatieve therapieën gebruikt, waaronder neurofeedback, evenals meditatie en dieetveranderingen. Haar zoon is dit jaar veel beter aangepast.
'Ik kan mijn kind niet laten chillen, maar ik kan hem coping-mechanismen leren', zegt Lauren. Op een dag dit jaar, toen haar zoon zijn rugzak verloor, herinnert Lauren zich dat het was 'alsof ik had aangekondigd dat zijn hele familie was vermoord. Ik vertelde hem dat we naar Target konden gaan om hem een nieuwe te geven, maar hij was fysiek in paniek. Uiteindelijk ging hij zijn kamer binnen, speelde zijn favoriete liedje op de computer en kwam naar buiten en zei: 'Mam, ik voel me nu een beetje beter.' 'Dat was een primeur, zegt Lauren. En een triomf.
Uw kind helpen omgaan met een angststoornis
Na te hebben erkend dat de problemen van gezinnen anders zijn, zegt Stahler dat er basale coping-tools zijn die ze aanbeveelt voor ouders van wie de kinderen tekenen vertonen of de diagnose angststoornis hebben gekregen.
Hulp bij angst
- Creëer dagelijkse rituelen waarin u de sterke punten van uw kinderen identificeert.
- Identificeer moed en erken dat het oké is om bang te zijn en toch iets te doen.
- Bevestig uw gezinswaarden opnieuw. Bijvoorbeeld: 'In dit gezin proberen we elke dag iets nieuws.'
- Vind elke dag tijd om te ontspannen. Kook, lees of speel een bordspel. Doe NIET aan schermtijd.
- Oefen regelmatig; Stahler staat erop dat 20 minuten non-stop cardio je humeur kan verbeteren.
- Zoek indien nodig professionele hulp met iemand die kan bespreken of medicatie geschikt kan zijn voor uw kind.
Voor meer hulp bij angst en depressie, bezoek de Anxiety and Depression Association of America. Zoek altijd professionele hulp voordat u met een behandelplan begint.
* Namen zijn gewijzigd om de privacy van bijdragers te beschermen.
Deel op Pinterest
Liz Wallace is een in Brooklyn gevestigde schrijver en redacteur die onlangs is gepubliceerd in The Atlantic, Lenny, Domino, Architectural Digest en ManRepeller. Clips zijn beschikbaar op elizabethannwallace.wordpress.com.
