Gezondheid en welzijn raken ons allemaal anders. Dit is het verhaal van één persoon
'Je voorouders woonden in kerkers,' zei de dermatoloog, zonder een flauw idee van humor.
Ik lag helemaal naakt met mijn rug tegen een koude metalen onderzoekstafel. Hij hield met twee handen een van mijn enkels vast en tuurde dicht naar een moedervlek op mijn kuit.
Ik was 23 en net klaar met een reis van drie maanden naar Nicaragua, waar ik als surfinstructeur had gewerkt. Ik was voorzichtig geweest met de zon, maar ik kwam nog steeds terug met strakke bruine lijnen, mijn sproetenlichaam lang niet in de buurt van zijn normale bleekheid.
Aan het einde van de afspraak, nadat ik me had hersteld, keek hij me met medeleven en ergernis aan. 'Je huid kan de hoeveelheid zon waaraan je het blootstelt niet aan,' zei hij.
Ik kan me niet herinneren wat ik terug zei, maar ik weet zeker dat het getemperd werd door jeugdige arrogantie. Ik was opgegroeid met surfen, ondergedompeld in de cultuur. Bruinen was slechts een deel van het leven.
Die dag was ik nog te koppig om toe te geven dat mijn relatie met de zon heel zorgwekkend was. Maar ik stond aan de vooravond van een grotere verschuiving in mijn denkwijze. Toen ik 23 was, begon ik eindelijk te begrijpen dat ik alleen verantwoordelijk was voor mijn gezondheid.
Daarom heb ik de bovengenoemde afspraak met de dermatoloog gemaakt om mijn vele moedervlekken te laten controleren - de eerste in mijn volwassen leven. En in de vier jaar daarna ben ik overgegaan - soms ongemotiveerd, ik geef toe - in een volledig hervormde leerlooier.
Ik raakte verslaafd aan bruinen vanwege een gebrek aan opleiding, maar het bleef bestaan vanwege een hardnekkige vermijding, zo niet regelrechte afwijzing, van op feiten gebaseerde feiten. Dus deze gaat uit naar al jullie zonnebankfanaten die gewoon niet kunnen stoppen met de gewoonte. Wanneer hebt u zich voor het laatst afgevraagd: is het het risico echt waard?
Toen ik volwassen was, stelde ik brons gelijk aan schoonheid
Ik ben opgegroeid met zonnebaden naast mijn ouders die het massaal op de markt gebrachte idee kochten dat er geen schoonheid is zonder brons.
Zoals de legende gaat, kwam mode-icoon Coco Chanel in de jaren twintig terug van een cruise in de Middellandse Zee met een donkerbruine kleur en stuurde de popcultuur, die vrijwel altijd bleke huidskleuren had, in een waanzin. En de obsessie van de westerse beschaving met de kleur was geboren.
In de jaren '50 en '60 werd de surfcultuur mainstream en werd de bruine hype nog extremer. Het was niet alleen mooi om bruin te zijn, het was een ode aan het lichaam en een uitdaging voor conservatisme. En Zuid-Californië, het voormalige huis van mijn beide ouders, was ground zero.
Mijn vader studeerde in 1971 af aan de middelbare school buiten Los Angeles, hetzelfde jaar verscheen er een gebronsde Malibu Barbie, klaar voor het strand in een badpak en zonnebril. En mijn moeder bracht als tiener zomers rond in Venice Beach.
Als ze in die tijd zonnebrandcrème gebruikten of voorzorgsmaatregelen namen, was het alleen voldoende om ernstige brandwonden af te weren - omdat ik de foto's heb gezien en hun lichaam koper gloeide.
De obsessie met een gebruinde huid eindigde echter niet bij de generatie van mijn ouders. In veel opzichten werd het alleen maar erger. De gebronsde look bleef populair in de jaren 90 en begin 2000, en de bruiningstechnologie leek alleen maar geavanceerder te worden. Dankzij zonnebanken hoefde je niet eens in de buurt van een strand te wonen.
In 2007 heeft E! Sunset Tan uitgebracht, een realityshow rond een zonnestudio in LA. In de surfmagazines die ik als tiener verslond, toonde elke pagina een ander - maar onvermijdelijk Kaukasisch - model met een gebruinde, onmogelijk gladde huid.
Dus ik heb ook geleerd die zonovergoten gloed te respecteren. Ik hield ervan hoe mijn haar blonder leek als mijn huid donkerder was. Toen ik bruin was, leek mijn lichaam zelfs strakker.
In navolging van mijn moeder lag ik in onze voortuin van top tot teen met olijfolie ingesmeerd, mijn Angelsaksische huid siste als een guppy op een koekenpan. Meestal genoot ik er niet eens van. Maar ik heb het zweet en de verveling doorstaan om resultaten te boeken.
De mythe van veilig bruinen
Ik ondersteunde deze levensstijl door vast te houden aan een leidend principe: ik was veilig zolang ik me niet verbrandde. Ik dacht dat huidkanker vermijdbaar was, zolang ik maar met mate looide.
Dr. Rita Linkner is dermatoloog bij Spring Street Dermatology in New York City. Als het gaat om bruinen, is ze ondubbelzinnig.
'Er bestaat niet zoiets als een veilige manier om te bruinen', zegt ze.
Ze legt uit dat, omdat zonneschade cumulatief is, elk stukje blootstelling aan de zon dat onze huid ontvangt, ons risico op huidkanker verhoogt.
"Wanneer UV-licht het huidoppervlak raakt, ontstaat er een soort vrije radicalen", zegt ze. 'Als je genoeg vrije radicalen verzamelt, beginnen ze te beïnvloeden hoe je DNA repliceert. Uiteindelijk zal het DNA abnormaal repliceren en zo krijg je precancereuze cellen die bij voldoende blootstelling aan de zon in kankercellen kunnen veranderen.”
Het is niet gemakkelijk voor mij om dit nu toe te geven, maar een van de redenen waarom ik tot in de volwassenheid bleef bruinen, was omdat ik tot een paar jaar geleden scepticisme koesterde - overgebleven van opgroeien in een huishouden met alleen natuurlijke ingrediënten - naar moderne geneeskunde.
In wezen wilde ik niet stoppen met bruinen. Dus maakte ik gebruik van het vage, niet-gearticuleerde wantrouwen dat ik voelde tegenover de wetenschap om een wereld te creëren die beter bij me paste - een wereld waar bruinen niet zo erg was.
Mijn reis om de moderne geneeskunde volledig te accepteren, is een ander verhaal, maar het was deze verschuiving in het denken die verantwoordelijk was voor mijn uiteindelijke ontwaken over de realiteit van huidkanker. De statistieken zijn gewoon te overweldigend om te vermijden.
Neem bijvoorbeeld dat bij 9.500 Amerikaanse mensen elke dag huidkanker wordt vastgesteld. Dat zijn ongeveer 3,5 miljoen mensen per jaar. Sterker nog, bij meer mensen wordt huidkanker vastgesteld dan bij alle andere vormen van kanker samen en bijna 90 procent van alle huidkanker wordt veroorzaakt door blootstelling aan de zon.
Hoewel veel vormen van huidkanker kunnen worden tegengegaan door vroegtijdige interventie, telt melanoom in de Verenigde Staten ongeveer 20 doden per dag. 'Van alle dodelijke vormen van kanker staat melanoom hoog op die lijst', zegt Linkner.
Als ik de lijst met risicofactoren voor het ontwikkelen van huidkanker lees, kan ik de meeste vakjes afvinken: blauwe ogen en blond haar, een geschiedenis van zonnebrand, veel moedervlekken.
Voor mij is misschien wel de engste statistiek dat precies één brandende zonnebrand als kind of tiener je risico op het ontwikkelen van melanoom verdubbelt. Vijf of meer vóór de leeftijd van 20 en je loopt 80 keer meer risico.
Ik kan eerlijk gezegd niet zeggen hoeveel brandende zonnebrand ik als kind kreeg, maar het zijn er veel meer dan één.
Vaak kan deze informatie me overweldigen. Ik kan tenslotte niets doen aan de ongeïnformeerde keuzes die ik als jongere heb gemaakt. Linkner verzekert me echter dat het niet te laat is om de zaken om te draaien.
"Als je begint met het corrigeren van [huidverzorging] gewoonten, zelfs op 30-jarige leeftijd, kun je je kans op het krijgen van huidkanker op latere leeftijd echt beperken", zegt ze.
Dus hoe corrigeren we die gewoonten? Gouden regel # 1: draag dagelijks zonnebrandcrème
"Afhankelijk van wat je huidtype is, is de sweet spot ergens tussen de 30 en 50 SPF", zegt Linkner. 'Als je blauwe ogen, blond haar en sproeten hebt, ga dan met een SPF van 50. En idealiter breng je 15 minuten voor blootstelling aan de zon aan. '
Ze stelt ook voor om zonnebrandmiddelen met fysieke blokkering te gebruiken - producten waarvan het actieve ingrediënt zinkoxide of titaniumdioxide is - boven chemische zonnebrandmiddelen.
"[Fysieke blokkers] zijn een manier om het UV-licht van het huidoppervlak volledig te reflecteren in plaats van het in de huid te absorberen", zegt ze. 'En als je allergisch bent of eczeem hebt, kun je de fysieke blokkers veel beter gebruiken.'
Naast het dagelijkse gebruik van zonnebrandmiddelen, ben ik een fanatiekeling geworden over het dragen van hoeden.
Als kind verafschuwde ik hoeden omdat mijn moeder altijd een verminkt stroding op mijn hoofd propte. Maar als een pas zonbewuste persoon ben ik de waarde van een goede hoed gaan respecteren. Ik voel me veiliger, zelfs als ik ook zonnebrandcrème draag, wetende dat mijn gezicht is beschermd tegen direct zonlicht.
De Australische regering noemt het dragen van een hoed met een brede rand als een belangrijke preventieve maatregel om blootstelling aan de zon te beperken. (Hoewel ze de noodzaak benadrukken om ook zonnebrandcrème te dragen, omdat de huid nog steeds indirect zonlicht absorbeert.)
Nu zie ik huidbescherming als een manier om mijn lichaam te eren
Op die zeldzame dagen dat ik zonder hoed of zonnebrandcrème stak, word ik onvermijdelijk de volgende dag wakker en kijk in de spiegel en denk "Waarom zie ik er vandaag zo goed uit?" Dan realiseer ik me: Oh, ik ben bruin.
Ik ben in dat opzicht mijn oppervlakkigheid of de-tanner-the-better-mentaliteit niet verloren. Ik zal waarschijnlijk altijd de voorkeur geven aan hoe ik eruit zie als ik een beetje gebronsd ben.
Maar voor mij is een deel van de transcendente adolescentie - een mentaliteit die veel langer kan duren dan een werkelijke leeftijd - een nuchtere en rationele benadering van mijn gezondheid.
Ik had als kind misschien niet de juiste informatie, maar ik heb het nu. En eerlijk gezegd, er is iets diepgaands in het versterken van actie om een positieve verandering in mijn leven te maken. Ik beschouw het graag als een manier om het onvoorstelbare geluk te eren dat ik heb om helemaal te leven.
Ginger Wojcik is assistent-redacteur bij Greatist. Volg meer van haar werk op Medium of volg haar op Twitter.
