Lieve vrienden,
Vijf jaar geleden leidde ik een druk leven als modeontwerper met mijn eigen bedrijf. Dat veranderde allemaal op een avond toen ik plotseling instortte van pijn in mijn rug en acute bloedingen kreeg. Ik was 45 jaar oud.
Ik werd naar het ziekenhuis gebracht waar een CAT-scan een grote tumor in mijn linker nier onthulde. Ik had niercelcarcinoom. De diagnose van kanker was plotseling en totaal onverwacht. Ik was niet ziek geweest.
Ik lag alleen in een ziekenhuisbed toen ik dat woord voor het eerst hoorde. De dokter zei: 'U heeft een operatie nodig om de kanker te verwijderen.'
Ik schrok totaal. Ik zou dit nieuws aan mijn familie moeten vertellen. Hoe leg je iets uit dat zo verwoestend is dat je jezelf niet begrijpt? Het was moeilijk voor mij om te accepteren en voor mijn familie om ermee in te stemmen.
Toen de bloeding eenmaal onder controle was, werd ik gestuurd voor een operatie om de nier met zijn tumor te verwijderen. De operatie was succesvol en de tumor was ingesloten. Ik had echter constant rugpijn.
De volgende twee jaar moest ik een botscan, MRI-scan en routinematige CAT-scans ondergaan. Uiteindelijk kreeg ik de diagnose zenuwbeschadiging en kreeg ik voor onbepaalde tijd pijnstillers voorgeschreven.
Kanker onderbrak mijn leven zo abrupt dat ik het moeilijk vond om gewoon door te gaan. De modebusiness leek erg oppervlakkig toen ik weer aan het werk ging, dus sloot ik mijn bedrijf en verkocht ik alle aandelen. Ik had iets heel anders nodig.
Een nieuwe normaal nam het over. Ik moest elke dag nemen zoals het kwam. Naarmate de tijd verstreek, begon ik me meer ontspannen te voelen; zonder deadlines werd mijn leven eenvoudiger. Ik waardeerde de kleine dingen meer.
Ik begon een notitieboekje te bewaren op de dag dat de diagnose werd gesteld. Later heb ik het overgezet naar een blog - Een niet-modieuze kanker. Tot mijn verbazing begon de blog veel aandacht te krijgen en werd mij gevraagd om mijn verhaal in boekvorm te zetten. Ik ben ook lid geworden van een schrijfgroep. Schrijven was een passie uit mijn kindertijd.
Een andere hobby die ik leuk vond, was atletiek. Ik ging naar een lokale yogales omdat de oefeningen vergelijkbaar waren met de fysiotherapie, die door mijn arts werd aanbevolen. Toen ik kon, begon ik weer te rennen. Ik heb de afstanden opgebouwd en loop nu drie keer per week. Ik sta op het punt mijn eerste halve marathonrace te lopen en zal in 2018 een volledige marathon lopen ter gelegenheid van vijf jaar sinds mijn nefrectomie.
Nierkanker maakte een einde aan de manier van leven die ik gewend was en heeft een onuitwisbare stempel gedrukt op de manier waarop ik nu mijn leven leid. Mijn weg naar fitness heeft echter nieuwe deuren geopend, wat tot meer uitdagingen heeft geleid.
Ik hoop dat anderen die met niercelcarcinoom leven bij het lezen van deze brief kunnen zien dat kanker ons veel wegneemt, maar dat de leemte op zoveel manieren kan worden opgevuld. Nooit toegeven.
Met alle beschikbare behandelingen die er zijn, kunnen we meer tijd krijgen. Het herstelproces gaf me zowel meer tijd als een nieuwe kijk op het leven. Met deze tijd en een nieuw perspectief wakkerde ik oude passies aan en vond ik ook nieuwe.
Voor mij was kanker niet het einde, maar het begin van iets nieuws. Ik probeer elke minuut van de reis te genieten.
Liefde, Debbie
Debbie Murphy is een modeontwerper en de eigenaar van Missfit Creations. Ze heeft een passie voor yoga, hardlopen en schrijven. Ze woont samen met haar man, twee dochters en hun hond, Finny, in Engeland.
