Gezondheid en welzijn raken ons allemaal anders. Dit is het verhaal van één persoon
Make-up en depressie. Ze gaan niet echt hand in hand, toch?
De ene impliceert glamour, schoonheid en 'bij elkaar zijn', terwijl de andere verdriet, eenzaamheid, zelfhaat en gebrek aan zorg impliceert.
Ik draag al jaren make-up en ik ben ook jarenlang depressief geweest - ik wist niet hoe de een de ander daadwerkelijk zou beïnvloeden.
Ik ontwikkelde voor het eerst depressieve neigingen toen ik 14 jaar oud was. Ik was me totaal niet bewust van wat er met me gebeurde en ik wist niet hoe ik er doorheen zou komen. Maar ik heb het gedaan. Jaren gingen voorbij en uiteindelijk werd ik op 18-jarige leeftijd gediagnosticeerd met een bipolaire stoornis, die wordt gekenmerkt door ernstige lage stemmingen en manische hoogtepunten. Gedurende mijn schooltijd schommelde ik tussen ernstige depressie en hypomanie, waarbij ik gevaarlijke methoden gebruikte om mijn ziekte het hoofd te bieden.
Het was pas begin twintig dat ik zelfzorg ontdekte. Het idee bracht me in de war. Ik had jaren van mijn leven tegen deze ziekte gevochten, alcohol, zelfbeschadiging en andere vreselijke methoden gebruikt om ermee om te gaan. Ik had nooit gedacht dat zelfzorg zou kunnen helpen.
Zelfzorg houdt simpelweg een manier in om jezelf door een moeilijke tijd heen te helpen en voor jezelf te zorgen, of het nu gaat om een badbom, een wandeling, een gesprek met een oude vriend - of in mijn geval make-up.
Ik had make-up gedragen sinds ik jong was, en naarmate ik ouder werd, werd het meer een helper … en daarna een masker. Maar toen ontdekte ik iets in de wimpers, de oogschaduws, de lipsticks. Ik realiseerde me dat het zoveel meer was dan wat het aan de oppervlakte leek. En het werd een enorme stap in mijn herstel.
Ik herinner me de eerste keer dat make-up mijn depressie hielp
Ik zat aan mijn bureau en bracht een heel uur op mijn gezicht door. Ik maakte een contour, ik bakte, ik pincet, ik schaduwde, ik pruilde. Er was een heel uur verstreken en plotseling realiseerde ik me dat ik me niet verdrietig had kunnen voelen. Ik was erin geslaagd een uur mee te gaan en voelde niets anders dan concentratie. Mijn gezicht voelde zwaar en mijn ogen kriebelden, maar ik voelde iets anders dan dat gruwelijke, verpletterende verdriet.
Plotseling zette ik de wereld geen masker op. Ik kon nog steeds mijn gevoelens uiten, maar ik voelde dat een klein deel van mij het 'onder controle' had bij elke beweging van mijn oogschaduwborstel.
Depressie had me alle passie en interesse ontnomen die ik ooit had gehad, en ik zou het deze ook niet laten krijgen. Elke keer dat de stem in mijn hoofd me vertelde dat ik niet goed genoeg was, of dat ik een mislukkeling was, of dat er niets was waar ik goed in was, voelde ik behoefte om wat controle terug te krijgen. Dus aan mijn bureau zitten en de stemmen negeren, de negativiteit in mijn hoofd negeren en gewoon make-up opdoen, was een enorm moment voor mij.
Natuurlijk waren er nog dagen dat het onmogelijk was om uit bed te komen, en terwijl ik naar mijn make-uptas staarde, rolde ik om en zwoer dat ik het morgen opnieuw zou proberen. Maar toen morgen opkwam, zou ik mezelf testen om te zien hoe ver ik kon gaan - om die controle terug te krijgen. Sommige dagen zouden een simpele ooglook en een blote lip zijn. Andere dagen zag ik eruit als een fantastische, glamoureuze drag queen. Er zat niets tussenin. Het was alles of niets.
Aan mijn bureau zitten en mijn gezicht schilderen met kunst voelde zo therapeutisch aan dat ik vaak zou vergeten hoe ziek ik was. Make-up is een enorme passie van mij, en het feit dat ik nog steeds - zelfs tijdens mijn laagste momenten - in staat was om daar te zitten en mijn gezicht op te doen, voelde zo goed. Ik voelde me bovenop de wereld.
Het was een hobby, het was een passie, het was een interesse waar depressie me niet van had beroofd. En ik had zoveel geluk dat ik dat doel had om mijn dag te beginnen.
Als je een passie, een interesse of een hobby hebt die je helpt om met je depressie om te gaan, houd die dan vast. Laat de zwarte hond het niet van je afnemen. Laat het je niet beroven van je zelfzorgactiviteiten.
Make-up geneest mijn depressie niet. Het zal mijn humeur niet veranderen. Maar het helpt. Op een kleine manier helpt het.
Waar is mijn mascara?
Olivia - of kortweg Liv - is 24, komt uit het Verenigd Koninkrijk en is een blogger over geestelijke gezondheid. Ze houdt van alles wat met gothic te maken heeft, vooral Halloween. Ze is ook een enorme tattoo-liefhebber, met tot nu toe meer dan 40. Haar Instagram-account, dat van tijd tot tijd kan verdwijnen, is hier te vinden.
