Het was een frisse herfstzondag toen mijn vriend, B, me verraste met een cadeaubon voor een nabijgelegen instapfaciliteit. Hij wist dat ik het paardrijden had gemist. Ik had vanaf mijn 8e les gehad, maar stopte toen de stal een paar jaar daarvoor verkocht was. Sindsdien had ik een paar trailritten gemaakt en een paar inlooplessen gevolgd, maar niets voelde hetzelfde.
B had contact gezocht met de stalmanager en zorgde ervoor dat we naar buiten gingen om enkele paarden te ontmoeten die beschikbaar waren voor halfpension (waarmee je een maandelijks bedrag kunt betalen om meerdere keren per week op het paard te rijden).
Ik was ongelooflijk opgewonden. We reden naar de schuur en ontmoetten de eigenaar van verschillende prachtige paarden. Na het scannen van de paddock landden mijn ogen op een prachtige, zwarte Friese ruin genaamd Guinness - toevallig B's favoriete bier. Het leek alsof het bedoeld was.
Ik bracht de volgende paar zondagen door in de schuur om Guinness te leren kennen en hem mee te nemen op trailritten. Ik voelde me zalig.
Er gingen een aantal weken voorbij en op een andere zondag zat ik midden in de middag op Netflix op bed. B kwam de kamer binnen en stelde voor om naar de schuur te gaan.
Ik barste in tranen uit.
Ik wilde niet naar de schuur. Ik wilde in bed liggen. De laatste tijd wilde ik alleen maar in bed liggen en ik wist niet waarom.
B troostte me en verzekerde me dat alles in orde was. Dat als ik niet wilde gaan rijden, ik niet hoefde. Dat we allemaal af en toe een dag nodig hadden om in bed te liggen.
Ik dwong een glimlach door snikken en knikte - ondanks dat ik wist dat "zo nu en dan" een regelmatig verschijnsel voor mij werd.
Depressie eist zijn tol van een relatie
De komende maanden voelde ik me ellendig om in de buurt te zijn. B zou het nooit zeggen, maar ik wist dat ik het was. Ik was altijd moe, argumentatief, vijandig en onoplettend. Ik faalde als partner, dochter en vriend.
Ik koos voor plannen om binnen te blijven en mezelf te isoleren van degenen die het dichtst bij mij stonden. Als onze vrienden langskwamen voor het voetbal op zondag, zat ik opgesloten in onze kamer en sliep ik of keek ik naar hersenloze reality-tv. Hoewel ik nooit extravert was geweest, was dit gedrag voor mij bizar en het begon ernstige problemen te veroorzaken.
Uiteindelijk begon ik gevechten te plukken met B, waar gevechten niet nodig waren. Ik was beschuldigend en onzeker. Het uiteenvallen werd meerdere keren bedreigd. We waren op dit moment al drie jaar samen, hoewel we elkaar al veel langer kenden.
Het werd B duidelijk dat er iets mis was. Ik was niet de relaxte, leuke, creatieve persoon die hij al jaren kende.
Hoewel ik nog niet had genoemd wat er met mij aan de hand was, wist ik dat het iets was.
Ik wist dat als ik wilde dat mijn relatie met B beter werd, ik eerst beter moest worden.
Met een diagnose kwam verlichting - en schaamte
Ik maakte een afspraak met mijn arts en legde uit hoe ik me voelde. Hij vroeg of ik een familiegeschiedenis van depressie had. Ik deed het: mijn grootmoeder heeft een chemische onbalans waardoor ze medicijnen moet gebruiken.
Hij suggereerde dat mijn symptomen depressief en misschien seizoensgebonden waren en schreef me een lage dosis van een selectieve serotonineheropnameremmer (SSRI) voor.
Ik was meteen verscheurd tussen opgelucht te zijn dat er een verklaring was voor mijn recente gedrag en ik schaamde me dat bij mij de diagnose geestelijke gezondheidstoestand werd gesteld en ik een antidepressivum voorgeschreven kreeg.
Ik herinner me dat ik B belde en me schaamde toen ik rond het onderwerp van de medicatie danste. Ik vroeg hem hoe het met hem ging, vroeg wat hij die avond wilde gaan eten - zo ongeveer alles dat het onvermijdelijke gesprek dat we op het punt stonden, zou blokkeren.
Ten slotte gaf ik toe dat de dokter dacht dat ik depressief was en mij iets voorschreef. Ik stond erop dat ik geen medicatie wilde en dat de dokter waarschijnlijk overdreven reageerde.
Ik zei alles wat ik kon in de hoop dat B mijn beslissing zou bevestigen. Hij wist het niet
In plaats daarvan deed hij iets veel krachtigers. Hij accepteerde de diagnose en moedigde me aan om naar de dokter te luisteren en de medicatie in te nemen. Hij herinnerde me eraan dat een psychische aandoening niet anders is dan enige andere aandoening of verwonding. 'Je zou een gebroken arm behandelen, nietwaar? Dit is niet anders. '
Door de geruststelling van B en zijn logische benadering van de situatie voelde ik me comfortabeler en hoopvoller.
Ik vulde mijn recept in en binnen enkele weken merkten we allebei een significante verandering in mijn algehele humeur, vooruitzichten en energie. Mijn hoofd voelde helderder aan, ik voelde me gelukkiger en ik had spijt dat ik niet eerder naar behandeling had gezocht.
Echt worden over depressie en behandeling krijgen
Als u momenteel een relatie heeft en met een depressie leeft, volgen hier enkele tips die kunnen helpen:
- Communiceren. Communicatie met je partner staat centraal. Wees open over hoe het met je gaat.
- Vraag om hulp. Als je hulp of ondersteuning nodig hebt, vraag er dan naar. Je partner kan je gedachten niet lezen.
- Weet dat het oké is om niet oké te zijn. Het zal niet elke dag regenbogen en zonneschijn zijn, en dat is in orde.
- Onderwijzen. Kennis is macht. Doe je onderzoek. Leer wat u kunt over uw type depressie en uw medicatie. Zorg ervoor dat uw partner ook over het onderwerp is geïnformeerd.
Dit is mijn verhaal over depressiediagnose. Ik heb geluk dat ik zo begripvol en niet-veroordelend ben als B, die ik nu het geluk heb mijn verloofde te bellen.
Als je met een depressie leeft, weet dan dat het een stuk gemakkelijker wordt als je de steun krijgt van je dierbaren.
Alyssa is de communitymanager bij NewLifeOutlook en heeft haar hele leven met migraine en psychische problemen geleefd. NewLifeOutlook heeft tot doel mensen met chronische mentale en fysieke gezondheidsproblemen kracht bij te zetten door hen aan te moedigen een positieve kijk te koesteren en door praktisch advies te delen met mensen die ervaring hebben met depressie uit de eerste hand.
