Ik ben in de vijftig - een beetje voorbij de middelbare leeftijd, maar niet bepaald tot op hoge leeftijd. Mijn kinderen zijn gegroeid, ik heb een goede carrière, mijn huwelijk is solide en ik ben nog steeds redelijk gezond. Dus levensvreugde zou van mij moeten zijn voor het plukken.
Maar dat is het niet. Ik ben niet gelukkiger dan de meeste mensen die ik ken, en in veel gevallen minder. Waarom zit ik in een dip als alles lijkt te gaan, nou, toch?
Die vraag staat centraal in het nieuwe boek van Jonathan Rauch, The Happiness Curve. In zijn boek betoogt Rauch dat een dip in het geluk op middelbare leeftijd een normaal onderdeel is van de menselijke ontwikkeling, en misschien zelfs een noodzakelijke voorloper is van tevredenheid in het latere leven. Hij suggereert ook dat als we manieren kunnen vinden om daar te blijven tijdens deze turbulente transitie, ons geluk niet alleen terugkaatst, maar waarschijnlijk onze verwachtingen zal overtreffen.
De midlife inzinking
Hoewel het idee van de 'midlifecrisis' al tientallen jaren bestaat - en vooral een onderwerp van minachting en spot - zegt Rauch dat 'crisis' eigenlijk het verkeerde woord is voor wat er met velen van ons op middelbare leeftijd gebeurt. Als je kijkt naar grote patronen in globale geluksgegevens, en in longitudinale experimenten waarin individuen met zichzelf worden vergeleken, ontstaat er een sterk patroon: geluk daalt geleidelijk door het vroege volwassen leven tot het op zijn laagste punt is, rond ons midden van de jaren 40 tot begin jaren 50 (hoewel "gelukkiger" landen de neiging hebben eerder te dalen).
Dit gebeurt ongeacht de levensomstandigheden, zoals of je inkomen nu hoog is of niet, je hebt thuis kinderen, je zorgt voor bejaarde ouders of je hebt een succesvolle carrière. Dat wil niet zeggen dat deze dingen er niet toe doen voor geluk - dat doen ze! Zoals Carol Graham en andere geluksonderzoekers hebben ontdekt, zijn een stabiel huwelijk, een goede gezondheid, genoeg geld en andere factoren allemaal goed voor geluk. Het is gewoon dat we een neiging hebben tot malaise op middelbare leeftijd die niet alleen door deze factoren kan worden verklaard.
"De gelukscurve zou niet op zoveel datasets en plaatsen verschijnen, ook niet bij apen, als hij tot op zekere hoogte niet bedraad was", schrijft Rauch.
Hoewel de redenen voor deze dip in geluk onduidelijk zijn, doet Rauch moedig onderzoek door het te onderzoeken om het uit te leggen. In een longitudinaal onderzoek ontdekten onderzoekers bijvoorbeeld dat, als je jongere Duitsers vroeg hoe ze dachten dat hun leven vijf jaar later zou zijn, en het vervolgens vergeleken met hoe ze zich vijf jaar later voelden, hun voorspellingen veel hoger waren dan de realiteit. Met andere woorden, ze waren over het algemeen te optimistisch en deze discrepantie leek hun dalende geluksniveaus te weerspiegelen.
Dit is logisch - wanneer niet aan de verwachtingen wordt voldaan, zullen we zeker teleurstelling voelen. En, betoogt Rauch, als we geen duidelijke externe markers in ons leven hebben om onze teleurstelling te verklaren, kan dat negatieve feedbackloops creëren, waarbij we ons slecht voelen en ons schuldig voelen omdat we ons slecht voelen.
"Het feedbackeffect kan en treft vaak mensen die geen ernstige crisis of shock ervaren, mensen die het juist goed doen", zegt Rauch. "Soms zitten de mensen die relatief gezien het minst worden getroffen door objectieve omstandigheden het meest gevangen in [negatieve] feedbackloops."
De ouderdomsboost
Interessant is dat dit patroon na de middelbare leeftijd volledig omkeert, zodat oudere mensen veel gelukkiger zijn dan ze vijf jaar eerder hadden voorspeld. Dit suggereert dat als we het vol kunnen houden, het misschien vanzelf beter wordt, omdat we in plaats daarvan aangenaam verrast worden door onze geluksniveaus.
"Positieve feedback vervangt negatieve omdat teleurstellingen aangename verrassingen worden en de groeiende tevredenheid en dankbaarheid elkaar versterken", zegt Rauch.
In feite zijn er veel potentiële positieve punten die gepaard gaan met veroudering, die Rauch in het boek vertelt. Hier zijn enkele van de voordelen van het uit onze midlife-inzinking komen.
Stress neemt af
Het lijkt intuïtief - we hebben waarschijnlijk minder werk- of gezinsstressoren naarmate we ouder worden en onze carrière stabiliseert of onze kinderen het huis verlaten. Maar in feite hebben onderzoekers ontdekt dat zelfs als we andere dingen constant houden, stress nog steeds afneemt naarmate we ouder worden, en deze neerwaartse curve van stress lijkt verband te houden met ons toegenomen geluk.
Emotionele regulatie verbetert
Niet alleen ervaren oudere volwassenen minder intense emoties dan jongere volwassenen, ze lijken in het algemeen ook beter met emoties om te gaan. Na te hebben geluisterd naar opnames van mensen die minachtende opmerkingen over hen maakten, reageerden ouderen met minder negatieve feedback op de critici en meer afstandelijkheid over de situatie, wat op meer emotionele regulatie duidde.
Ouderen hebben minder spijt
Stephanie Brassen en haar collega's ontdekten dat wanneer mensen de verkeerde keuze maakten en al hun winsten in een game verloren, oudere deelnemers minder spijt hadden dan jongere volwassenen - een bevinding die ook tot uiting kwam in hun duidelijke hersenactiviteitspatronen.
Ouderen zijn minder vatbaar voor depressie.
Volgens onderzoek komt depressie steeds minder voor naarmate we ouder worden. Dit kan zijn omdat oudere volwassenen een grotere optimistische neiging lijken te hebben - het gevoel dat dingen zullen lukken - en meer positiviteit - een focus op het positieve in plaats van het negatieve in het leven - dan jongere mensen.
Hoe midlife te overleven
Het is goed om te weten dat, naarmate je ouder wordt, de dingen beter worden. Maar dat betekent niet dat we niets kunnen doen om onszelf te helpen omgaan met malaise van middelbare leeftijd. Gelukkig heeft Rauch enkele ideeën om deze tijd met meer perspectief door te komen.
Normaliseer het
Alleen al begrijpen dat het een bijna universeel fenomeen is, kan ons helpen te stoppen onszelf de schuld te geven van onze gevoelens en te leren deze meer te accepteren. Het betekent niet dat je niet nog steeds teleurgesteld zult zijn, maar je zou in ieder geval kunnen stoppen met jezelf uit te spreken over hoe je je voelt, wat anders alleen maar erger maakt.
Onderbreek uw interne criticus
We zijn in feite vastbesloten om meer te willen en optimistisch te zijn over onze toekomst - tenminste als we jong zijn - omdat het in ons evolutionaire voordeel is. Maar naarmate de teleurstelling toeneemt, kunnen we merken dat we onze prestaties vergelijken met die van anderen en besluiten dat we tekortschieten. Dit is een recept voor extra leed.
Om dat tegen te gaan, stelt Rauch voor om onze interne criticus te onderbreken met behulp van cognitieve gedragstherapiebenaderingen om een situatie opnieuw te kaderen of onophoudelijk gepieker te stoppen. Een korte tussenkomst van een of andere interne mantra of herinnering-achtige 'Ik hoef niet beter te zijn dan wie dan ook' of de kortere 'Stop met vergelijken' - kan u helpen uzelf te betrappen en te voorkomen dat uw geest uit de hand loopt.
Blijf aanwezig
Ik weet dat het tegenwoordig alomtegenwoordig is, maar mindfulness - of andere huidige-minded disciplines, zoals tai chi, yoga of zelfs gewoon lichaamsbeweging - kunnen je helpen om de knop voor zelfoordeel uit te schakelen, minder angstig te voelen en positievere emoties te ervaren. In mijn eigen leven heb ik mindfulness-meditaties, stretching en een wandeling naar buiten gebruikt om me meer aanwezig te laten zijn, en ze wijzen mijn humeur altijd in de goede richting.
Deel je pijn met anderen
Veel mensen vinden het moeilijk om contact met anderen op te nemen als ze zich niet tevreden voelen met het leven van middelbare leeftijd. Ze zijn bang dat het impliceert dat er iets mis is met hen, dat ze op de een of andere manier een tekort hebben of dat ze het respect van anderen zullen verliezen.
Maar het delen van gevoelens met een goede vriend, die met mededogen kan luisteren en je ook kan ondersteunen tijdens de ervaring, kan je helpen je minder alleen te voelen. “Afzonderlijk, teleurstelling en ontevredenheid gisten en etteren, wat bijdraagt aan schaamte, wat de drang naar isolatie voedt. Die cyclus doorbreken is baan één ', schrijft Rauch.
Een goede vriend kan ook helpen voorkomen dat je iets overhaast doet, zoals je baas vertellen of je echtgenoot bedriegen - iets dat lijkt alsof het je van je malaise zal verlossen, maar zal waarschijnlijk averechts werken.
Neem kleine stapjes; spring niet
Dit is misschien het moeilijkst om te doen, maar het is zo belangrijk. Wanneer je de midlife inzinking voelt, probeer dan niet de zaken radicaal op te schudden door je levenswerk of je gezin weg te gooien en door opnieuw te beginnen op een tropisch eiland. Overweeg in plaats daarvan kleinere wijzigingen aan te brengen die zijn afgestemd op uw opgebouwde vaardigheden, ervaring en connecties.
Rauch wijst op het werk van Jonathan Haidt, die heeft ontdekt dat vooruitgang boeken in de richting van onze doelen - in plaats van onze doelen te bereiken - en een doelgericht leven leiden tot blijvend geluk. Dus, in plaats van te gaan voor een volledige reorganisatie van je leven, overweeg dan om stapsgewijze veranderingen aan te brengen die een kleinere boost van positiviteit zullen opleveren. Misschien kun je een zijwaartse beweging op het werk overwegen, je huwelijk nieuw leven inblazen door samen nieuwe dingen uit te proberen of een nieuwe hobby aan te gaan. Op die manier zul je, als je gelukscurve omhoog gaat - zoals waarschijnlijk zal gebeuren - niet met een verbrijzeld leven achterblijven. Dat brengt ons bij zijn laatste suggestie …
Wacht
Dit lijkt een vreemd advies; maar omdat midlife-malaise een ontwikkelingsprobleem is, is het misschien het beste om gewoon af te wachten op de geluksdip en te accepteren dat het waarschijnlijk zal veranderen. Zolang je niet wegzakt in een depressie, is vasthouden misschien wel de beste strategie.
Dat betekent niet dat je ernstige problemen in je leven moet negeren; het betekent simpelweg dat als je emoties niet in verhouding lijken tot wat er aan de hand is, er op moet letten en geduld met jezelf moet hebben. Dit zou natuurlijk veel gemakkelijker zijn als mensen je gevoelens niet afdoen als een soort narcistische crisis. Rauch roept ons allemaal op om te stoppen met het kleineren van mensen die door midlife-problemen gaan en om meer medeleven te tonen.
Bovendien suggereert zijn boek dat stereotypering van veroudering als een tijd van verval verkeerd is. Hij wijst op organisaties zoals Encore.org - die werken aan het veranderen van negatieve berichten over veroudering en oudere mensen helpen zich eerder gesteund te voelen in plaats van gedwarsboomd in hun pogingen om vitaal te blijven en leden van de samenleving bij te dragen.
Persoonlijk vond ik zijn boek behoorlijk opbeurend en leerzaam. Het heeft me zeker geholpen om mezelf vergevingsgezinder te zijn omdat ik me in mijn midlife malaise voelde … en ik kijk er meer naar uit om er doorheen te komen. Misschien zal het andere lezers van middelbare leeftijd helpen beseffen dat, alleen omdat je je ontevreden voelt, dit niet betekent dat het leven aan je voorbijgaat. In plaats daarvan bereidt het zich waarschijnlijk voor om te bloeien.
