Life Balms - Vol. 5: Diane Exavier En De Politiek Van Zorg

2024 Auteur: Jesus Peterson | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 11:22

Even weg, maar we zijn terug met de barrage!

Welkom terug bij Life Balms, een reeks interviews over de dingen - tastbaar en ongrijpbaar - die ons helpen erdoorheen te komen.

In deze installatie spreek ik met de in Brooklyn gefokte dichter, essayiste, theatermaker en docent, Diane Exavier. Ik maakte voor het eerst kennis met Diane via een gemeenschappelijke vriend en las meteen haar gedachtestroom op Twitter, variërend van hilarisch vreselijke datingverhalen tot doordachte vragen over hoe we samen beter worden.

Maar toen ik voor het eerst haar overpeinzingen over zorg in zich opnam - meer specifiek over wat het betekent om van zorg een draad te maken die alles raakt wat iemand in zijn leven doet - begreep ik haar voor het eerst zo goed als ik kon.

Voor Diane kon zorg niet worden gescheiden van de ethiek die haar leven oriënteert. En zo werd ontwarende zorg natuurlijk een centrale kracht.

Een raadsel dat de moeite waard is om op te lossen.

Het leven is moeilijk.

Haar boek - de anti-elegie "Teaches of Peaches" - beschrijft precies dat, na het verlies van haar gelijknamige kat. Maar de taal die Diane gebruikt om verdriet en zorg te begrijpen en een vormveranderende plek maakt het gracieus zonder overgave.

En in deze chat gaan we terug naar de basis met de artiest: wat is zorg eigenlijk? En wat is het dat, als alles is gezegd en gedaan, ons hier nog steeds vasthoudt?

Amani Bin Shikhan: Hoe gaat het, boe? Hoe leef je?

Diane Exavier: Ik ben goed! Het is HEET in BK, dus vooral proberen stil te blijven terwijl je genoeg van deze zon opvangt. Hoe gaat het met jou?

AB: Oh, hetzelfde. Ook in Toronto is de hittegolf niet opgehouden, maar ik mag niet klagen. Anders ben ik … oké-aangrenzend. Het is een moeilijke tijd geweest, ik kan niet liegen. Maar je bent de laatste tijd veel bij me opgekomen - vooral je woorden over zorg.

Kun je me beginnen te vertellen over je werk? En jouw idee van zorg?

DE: Word. Natuurlijk. Ik ben een kunstenaar - schrijver, theatermaker en opvoeder. Soms voelen de labels als oefeningen in semantiek, maar ik doe elk van die dingen, soms samen, soms afzonderlijk. Allemaal altijd in een poging om het verzamelen te vergemakkelijken, wat kan variëren van zeer intiem tot zeer openbaar.

Mijn ideeën over zorg zijn het ethos - de geest - waarin dat werk wordt gedaan. Ik denk dat ik altijd met zorg in mijn achterhoofd heb gewerkt, maar het is pas de afgelopen jaren dat ik de zorg heb kunnen verwoorden als het woord en het specifieke dat ik zoek en beheer.

Deel op Pinterest

AB: Hoe ben je begonnen met het werk dat je doet? Hoeveel ervan gaat vooraf aan een soort professioneel toegangspunt?

DE: Mijn kennismaking met het maken van kunst kwam voor het eerst door blootstelling als kind als kind: schoolreisjes naar musea, knutselen tijdens de lessen. Op mijn basisschool hadden we deze kerst- en lentefestivals waar elk leerjaar drie liedjes (de Jackson 5, de Beach Boys, zelfs Mariah Carey!) Leerde en repeteerde en optrad voor de schoolgemeenschap. Ze waren zo belangrijk.

Ik was een verlegen kind, maar ik nam die festivals heel serieus. Ik vond het idee van repeteren, oefenen en dan delen leuk. En ik denk dat het me een kans heeft gegeven om gedurende een beperkte tijd performatief te zijn, waarbuiten ik weer rustig kon worden.

Dus ik was altijd creatief geneigd. En toen ik naar de middelbare school ging, sloot ik me aan bij een dansclub waar we ons concentreerden op moderne dans, en mijn leraar stelde een tienerstage voor in het Whitney Museum.

Dat was de eerste keer dat ik kunst zag in een professionele zin die niet verbonden was met de fantasie om kunstenaar te zijn. Er waren mensen in kantoren die aan computers werkten en kopieën maakten en wat praktisch werk leek. Ik zat op de afdeling onderwijs en het was logisch dat dit, omdat ik echt van kunst en leren hield, een potentiële carrière zou kunnen zijn.

Dus mijn toegang tot kunst als beroep was in het kunstonderwijs. Dat is waar mijn focus op faciliteren vandaan komt: begeleiding, steigers, een publiek vasthouden.

En een echte desinteresse in de schijnwerpers of roem.

Ik voel me de meest onwaarschijnlijke artiest, vooral omdat ik de dochter ben van Haïtiaanse mensen die niet naar Brooklyn zijn gekomen om hun kind 'kunst te laten maken'. Zelfs nu klaagt mijn moeder dat ik geen rechter ben geworden of iets dat meer op een 'beroep' lijkt.

(Ze zegt nooit advocaat, wat ik erg veelzeggend vind.)

AB: Waarom denk je dat het zegt dat je moeder geen advocaat zegt?

DE: Ik ben allergisch voor confrontatie (een Kreeft, een middelgroot kind door opvoeding, een braaf kind van immigranten, een vrouw van deze wereld), maar ik heb een sterk gevoel voor rechtvaardigheid en de eerlijkheid van dingen, maar weet dat krachtig mensen zijn niet geïnteresseerd in eerlijkheid.

En misschien is het al die jaren dat ik naar de Sisters of Mercy heb geluisterd, maar ik ben altijd veel meer aangetrokken geweest tot deugd dan tot argumentatie … het is ook een ding van omvang: van het grote plaatje tegen het kleine.

Deel op Pinterest

AB: Ik vind de link tussen zorg en recht fascinerend. Kunt u daar meer met mij over praten - de 'geest' van zorg, uw toewijding aan gerechtigheid?

DE: Ik ben een soort van de slechtste theaterstudent (het studiegebied waar ik al mijn graden in heb), maar een van de dingen die theater historisch heeft geprobeerd, is een praktijk van empathie.

Mensen zetten deze verhalen op om letterlijk in de schoenen van andere mensen te staan. En misschien is er de hoop dat je, nadat het toneelstuk voorbij is, in je eigen lichaam bent teruggekeerd naar je eigen leven, nadat je een tijdje bent opgeschort en op de een of andere manier bent veranderd.

Niet alle theater streeft ernaar dit te doen, maar veel wel. (En veel theater faalt hierin, maar dat is een heel ander gesprek.)

Naarmate ik ouder werd en de wereld erger werd, moest ik mijn begrip van empathie uitdagen: wat het is, hoe het werkt, het gebruik ervan. En wat ik me realiseerde na te veel gefrustreerde gesprekken met goede vrienden en medewerkers is dat er een diepe, diepe mislukking in empathie is omdat het niet genoeg is.

Het is gewoon niet genoeg om tweeënhalf uur lang door de gymnastiek van de verbeelding te gaan, zodat de lichten aan het einde van de show weer aangaan en ik comfortabel naar huis ga en niet echt wordt beïnvloed.

Maar toen ik mijn praktijk, mijn esthetiek en mijn smaak naar zorg richtte, merkte ik dat het meer van iedereen vraagt: de makers, de artiesten, het publiek, zelfs de producenten.

Met zorg staat niet alleen een intellectueel en abstract begrip van "leven" of "ervaring" op het spel. Zorg gaat over zeer aardse dingen: lichamen, land. Er is een directer gevolg met vlees. En als ik dan het lichaam onder de aandacht breng, wat heeft dat dan nodig?

Zorg is geen idee. Het voedt mensen en biedt onderdak. Het is aanraking. Het is het tegenovergestelde van comfortabel omdat het comfort probeert te bieden.

Zorg gaat over extensie en verzorging

Het gaat echt niet om denken (zoals bij intellect). Ik bedoel, kijk waar 'gedachte' ons heeft gebracht. Deze mensen en hun Verlichting capriolen! Het is wild.

AB: Dus in 'extensie en neiging', hoe merk je dat je ook bepaalde parameters rond zorg instelt? Hoe definieert u uw zorgethiek als het ware?

DE: Oké, ik ben zo blij dat je dit vroeg. Omdat dit eigenlijk een grote, grote zaak voor mij is: een project van leven maar ook schrijven - dit probeert mijn zorgethiek te definiëren.

Ik ga in de eerste plaats naar huis. Dat is waar ik het soort zorg heb ervaren dat het voor mij mogelijk heeft gemaakt om er zelfs maar over te praten, over wat dan ook.

En dus begint een definitie van mijn zorgethiek met een praktijk van relatie. Ja! Een zorgethiek is een zoektocht naar een relatie.

Natuurlijk denk ik aan de eerste mensen van mijn familie, die ik het geluk had de leiding over mijn zorg te hebben. Maar daarna vrienden, collega's, zelfs tijdelijke kennissen. Wie ben jij? Waar kom je vandaan? Wat doe je hier? Dit zijn de vragen.

Als de antwoorden overeenkomen of uiteenlopen, kan ik het niveau van verwantschap meten.

Dus je kunt mijn familie zijn of je kunt niet mijn familie zijn. Het is cool. Maar als we die vragen van bovenaf beantwoorden, dan kunnen we het eens zijn over onze wederzijdse menselijkheid en deze in beweging houden of samenkomen.

Ik moet je lichaam registreren als mens en mens. Zodat zelfs als we vreemden blijven, er enige zorg zal zijn geweest. Er is dus ook vrijgevigheid in het spel. Maar ook onderscheidingsvermogen.

AB: Mmmmm.

DE: Er is een Haïtiaanse uitdrukking, Tout mounn se mounn, men tout mounn pa menm. Het betekent "Alle mensen zijn mensen, maar niet alle mensen zijn hetzelfde." Ik heb het gevoel dat dit het motto is van een zorgethiek.

Maar het moet een omkering zijn van hoe diezelfde vragen vaak worden gebruikt bij politiemensen.

AB: Wat bedoel je daarmee?

DE: “Wie ben jij? Waar kom je vandaan? Wat doe je hier? Dit zijn mijn vragen omdat ze openstaan voor de mogelijkheid om met mensen om te gaan.

Maar dit zijn dezelfde vragen die mensen stellen die zich inzetten voor witheid, imperium en uitwijzing als middel om deuren te sluiten en grenzen te creëren. Zodat die oorspronkelijke impuls naar [intracommunautaire] identificatie verandert in een bedreiging [wanneer het die arena verlaat].

AB: Wanneer voel je je het meest verzorgd?

DE: Laat me in mijn gevoelens komen.

AB: Uiterst mijn shit.

DE: Weet je, ik voel me vaak het meest verzorgd als cultivatie en groei een rol spelen.

Dus wanneer iemand een maaltijd voor me kookt of iets kleins doet om gemak of comfort voor me te creëren, verbaast het me meestal omdat ik een echt zelfvoorzienend persoon ben. En ik vraag niet graag om hulp. Maar als ik geholpen word zonder zelfs maar de moed te krijgen om erom te vragen. Zorg!

Omdat het betekent dat iemand naar me heeft gekeken en voor me heeft gezorgd.

Maar ook om hulp vragen - dit is iets waar ik echt aan probeer te werken!

Ik ben zelden geïnteresseerd in mijn zorg - niet dat ik het niet verdien. Ik weet gewoon dat er genoeg om me wordt gegeven en als er meer zorg komt, zal het komen en zal ik buitengewoon dankbaar zijn.

En ik word echt opgewonden als ik zie dat de zorg de wereld in gaat zonder de garantie van een directe transactie. Wanneer iemand een kleine handeling uitvoert: een deur vasthouden, een MetroCard vegen, tassen vasthouden, aanwijzingen geven.

Daar is geen garantie in, toch? Daarvoor krijg je niets. En toch! Het voelt als een hoopoefening dat iemand hetzelfde voor jou zou kunnen doen. En we hebben deze onzichtbare wonderen nodig. Zo werkt spirit!

Misschien is het daarom dat ik me nooit echt zorgen maak over het zien van zorg voor mezelf. Ik weet gewoon - vertrouw - dat er voor mij gezorgd zal worden omdat ik probeer om de dingen om me heen elke dag te verzorgen.

En omdat ik zoveel andere mensen mijn hele leven heb zien zorgen, hoe onzichtbaar het soms ook kan zijn. Ik denk dat dat geloof is.

AB: Het is zo gek, want dat laatste klinkt precies zoals mijn moeder. Precies. En het zou me gek maken omdat ik nooit het grote plaatje van haar zorg kon zien.

Ik zou haar alleen zien geven en geven, en ik denk dat het veel invloed heeft gehad op hoe ik zorg beschouw als iets dat niet transactional is, maar iets dat ook zijn eigen regels heeft - en als iemand die zich vaak 'onverzorgd' voelt in wat dan ook capaciteit, het maken van die harde lijnen eromheen is moeilijk, omdat het voelt alsof ik het grotere plaatje verlies in navolging van de kleinere overwinningen.

Maar dat brengt de ethiek van zorg, de praktijk en prestaties naar voren: is het gewoon narcistisch? Is het behoud? Wat is het? Dan sta ik weer op de eerste plaats.

Ik ben daarom zo geïntrigeerd door uw soort afrekening van zorg.

DE: Moeilijk en constant hetzelfde. Ik zit hier met mijn ogen te rollen naar mijn eigen begrip van zorg zoals ik het heb genoemd, omdat ik echt weet dat het waar is, ook al voel ik het niet.

Het zijn altijd onze moeders, nietwaar?

AB: Altijd. Altijd, altijd, altijd.

DE: Echt gepraat, ik ben een ongelooflijk eenzaam persoon. Altijd geweest. Als kind zat ik urenlang in stilte. Soms was het vrede. Maar meestal was het eenzaamheid.

Ik heb altijd het gevoel dat er een holte in mij zit. En ik leef ermee. Ik ben eraan gewend geraakt. Het laait soms op en zit lui bij anderen.

En laat me niet eens beginnen met het kijken naar de zorg en zorg en zorg van mijn moeder - geven en geven en geven, zoals je hebt gezegd - en in ruil daarvoor hurken! Maar ze stond altijd op om weer te geven. Ik snapte het niet.

Maar het is echt het grote geheel … of gewoon een andere manier om tijd te begrijpen en te zien. Ze gaf niet op voor de kleine overwinningen. Dat is geen echte overwinning.

Ik denk echt dat er iets gebeurt als je met het lichaam wordt geconfronteerd … dat er bij het uitreiken naar iemand een oneindigheid ontstaat tussen het vlees

En ik denk dat ze daar naar keek, daar leeft de overwinning.

Dus dat is geen minuut, een uur, een week, een paar maanden, zelfs geen jaar. Het rekent erop dat iemands tijd eerlijk wordt gemaakt. Dat is de werkelijke 'lange boog' van rechtvaardigheid of wat die onzin ook is. Maar je kunt er niet komen als je nu niet de neiging hebt om hard te werken.

AB: Mijn brein wordt zo kleverig als ik aan deze shit denk. Het is allemaal zo veel en ook niet genoeg en sommige dingen zijn dringend. Maar ik voel je RE: eenzaam kind. Hetzelfde, hetzelfde. Nog steeds hetzelfde.

Ik denk alleen maar aan deze draad die ik laatst las. De tweet zei: "alsof ik vaak het gevoel heb dat ik mijn lichaam, mijn woorden, mijn blik enz. Gebruik op een manier waarvan ik hoop dat het het verleden van de persoon zal bereiken."

Het raakt me gewoon de hele tijd - hoe moeilijk het is om te zorgen en te zorgen op een manier die impact heeft en niet alleen een manier die ons het gevoel geeft dat we genoeg hebben gedaan. Weten wanneer zorgen is niet genoeg en weten wanneer je meer moet pushen of wat dan ook. Het is allemaal zo … abstract.

Dit alles wil zeggen, uw gedachten helpen me die verbeeldingskracht over wat zorg is te vergroten - wat de heiligheid en het nut ervan is.

Deel op Pinterest

DE: Mercy. Dat is echt mijn grootste succes en mijn grootste fout.

Ik probeer constant mijn lichaam op iemands pad te zetten in de hoop dat de tijd zal breken en dat ik hun verleden kan bereiken of dat ze mijn verleden kunnen bereiken en in het heden, neigend naar die geschiedenis, op weg naar een toekomst.

Wat is het nut [van zorg], zoals op een echte, utilitaire manier? Het is zo, zo, zo moeilijk

AB: Dat is zo, maar ik kan de impuls niet loslaten dat het iets is dat zo belangrijk is voor mij. En niet om voor je te spreken, maar het voelt alsof je hetzelfde voelt.

DE: Ja! Ik was gisteren aan het schrijven en het enige woord dat ik kon bedenken om deze impuls te beschrijven, was 'essentieel'.

AB: Heel erg bedankt hiervoor - voor je tijd, je perspectief. Ik kan niet wachten tot mensen deze lezen.

DE: Heel erg bedankt voor het uitreiken en schrijven en voor het proberen en zorgen voor elke verdomde dag.

AB: Meisje! Jij ook! Ik ben altijd al van een afstand van ontzag.

Diane's Life Balms:

1. Wandelingen en water: Je kunt niet echt linken met water, maar ik heb deze zomer mijn wateropname met ongeveer 200 procent verhoogd en het gezicht verheugt zich. Ik hou ook van en moet wandelingen maken. Dat is eigenlijk de belangrijkste reddingsbalsem.
2. Huidverzorging: Ik heb een enorm vette huid. Ik gebruik de Ole Henriksen Balance-lijn - de gelreiniger en hydrator - al anderhalf jaar en het heeft echt geholpen bij puistjes, verstopte poriën en het onder controle houden van de olie. De saunascrub van diezelfde lijn warmt op als je hem op je gezicht aanbrengt en het is zo van "ooh la la!" De lijn is super prijzig, maar duurt erg lang en de site van Ole Henriksen heeft de hele tijd verkoop. Ze hebben ook een redelijk betaalbare proefgroottekit die ongeveer drie maanden meegaat, lang genoeg om te zien of het voor jou werkt.
3. Boeken: Meest recentelijk "Migrant Brothers" van Patrick Chamoiseau, "In the Wake: On Blackness and Being" van Christina Sharpe en "the black maria" van Aracelis Girmay.

Zoals de gedachten van Diane Exavier? Volg haar reis op Twitter en Instagram.

Amani Bin Shikhan is een cultuurschrijver en onderzoeker met een focus op muziek, beweging, traditie en geheugen - vooral wanneer ze samenvallen. Volg haar op Twitter. Foto door Asmaà Bana.