14 december 2012 was een datum die het leven voor altijd zou veranderen zoals ik het kende. Het was de dag dat ik de drie meest gevreesde woorden hoorde die iemand wil horen: JE HEBT KANKER.
Het immobiliseerde - ik had letterlijk het gevoel dat mijn benen het zouden begeven. Ik was 33 jaar oud, een vrouw en moeder van twee zeer jonge jongens, Ethan 5 jaar en Brady amper 2 jaar oud. Maar toen ik eenmaal mijn hoofd kon leegmaken, wist ik dat ik een actieplan nodig had.
Mijn diagnose was stadium 1 graad 3 ductaal carcinoom. Ik wist bijna onmiddellijk dat ik een bilaterale borstamputatie wilde doen. Dit was in 2012, voordat Angelina Jolie in het openbaar haar eigen strijd tegen borstkanker aankondigde en een bilaterale borstamputatie koos. Onnodig te zeggen dat iedereen dacht dat ik een zeer drastische beslissing nam. Ik ging echter met mijn buik en had een geweldige chirurg die ermee instemde om de operatie te doen en een prachtig werk deed.
Ik koos ervoor om de borstreconstructie uit te stellen. Ik had destijds nog nooit gezien hoe een bilaterale borstamputatie er eigenlijk uitzag. Ik had geen idee wat ik precies kon verwachten toen ik het verband voor het eerst verwijderde. Ik zat alleen in mijn badkamer en keek in de spiegel en zag iemand die ik niet herkende. Ik huilde niet, maar ik voelde een enorm verlies. Ik had nog steeds het plan van borstreconstructie in mijn achterhoofd. Ik kreeg eerst enkele maanden chemotherapie.
Ik zou door chemo heen komen, mijn haar zou teruggroeien en borstreconstructie zou mijn "finishlijn" zijn. Ik zou weer borsten hebben en zou weer in de spiegel kunnen kijken en de oude ik kunnen zien.
Eind augustus 2013, na maanden van chemotherapie en meerdere andere operaties onder mijn riem, was ik eindelijk klaar voor borstreconstructie. Wat veel vrouwen niet beseffen - wat ik me niet realiseerde - is dat borstreconstructie een heel lang, pijnlijk proces is. Het duurt enkele maanden en meerdere operaties om te voltooien.
De eerste fase is een operatie om expanders onder de borstspier te plaatsen. Dit zijn harde plastic vormen. Ze hebben metalen poorten en na verloop van tijd vullen ze de expanders met vloeistof om de spier los te maken. Nadat u de door u gewenste borstomvang heeft bereikt, plannen artsen een 'wissel'-operatie waarbij ze de expanders verwijderen en vervangen door borstimplantaten.
Na enkele maanden met expanders, opvullingen en pijn was ik bijna aan het einde van het borstreconstructieproces. Op een avond begon ik me extreem ziek te voelen en koorts te krijgen. Mijn man stond erop dat we naar ons plaatselijke ziekenhuis zouden gaan, en tegen de tijd dat we de ER bereikten, was mijn polsslag 250. Al snel na aankomst werden mijn man en ik midden in de nacht per ambulance overgebracht naar Chicago.
Ik bleef zeven dagen in Chicago en werd vrijgelaten op de zesde verjaardag van onze oudste zoon. Drie dagen later liet ik beide borstvergroters verwijderen.
Ik wist toen dat borstreconstructie voor mij niet zou werken. Ik wilde nooit meer een deel van het proces doorlopen. Het was de pijn en verstoring niet waard voor mij en mijn familie. Ik zou mijn lichaamsproblemen moeten oplossen en omarmen wat ik over had - littekens en zo.
Aanvankelijk schaamde ik me voor mijn borstloze lichaam, met grote littekens die van de ene kant van mijn frame naar de andere liepen. Ik was onzeker. Ik was zenuwachtig over wat en hoe mijn man zich voelde. Omdat hij de geweldige man is die hij is, zei hij: 'Je bent mooi. Ik was trouwens nooit een boob-man. '
Van je lichaam leren houden is moeilijk. Naarmate we ouder worden en kinderen baren, dragen we ook littekens en striae die het verhaal vertellen van een goed geleefd leven. Na verloop van tijd kon ik in de spiegel kijken en iets zien dat ik nog niet eerder had gezien: de littekens waar ik me ooit voor schaamde, hadden een nieuwe betekenis gekregen. Ik voelde me trots en sterk. Ik wilde mijn verhaal en mijn foto's delen met andere vrouwen. Ik wilde ze laten zien dat we meer zijn dan de littekens die we nog hebben. Omdat achter elk litteken een overlevingsverhaal zit.
Ik heb mijn verhaal en mijn littekens kunnen delen met vrouwen in het hele land. Ik heb een onuitgesproken band met andere vrouwen die borstkanker hebben gehad. Borstkanker is een vreselijke ziekte. Het steelt zoveel van zoveel.
En dus herinner ik mezelf hier vaak aan. Het is een quote van een onbekende auteur: 'We zijn sterk. Er is meer voor nodig om ons te veroveren. Littekens doen er niet toe. Het zijn kenmerken van de veldslagen die we hebben gewonnen. '
Jamie Kastelic is een jonge overlevende van borstkanker, vrouw, moeder en oprichter van Spero-hope, LLC. Op haar 33ste gediagnosticeerd met borstkanker, heeft ze het haar missie gemaakt om haar verhaal en littekens met anderen te delen. Ze liep de catwalk tijdens de New York Fashion Week, was te zien op Forbes.com en heeft op veel websites geblogd. Jamie werkt samen met Ford als Model of Courage Warrior in Pink en met Living Beyond Breast Cancer als jonge pleitbezorger voor 2018-2019. Ondertussen heeft ze duizenden dollars ingezameld voor onderzoek en voorlichting over borstkanker.
