Hoe we de wereld zien vormen wie we kiezen te zijn - en het delen van meeslepende ervaringen kan de manier waarop we met elkaar omgaan, ten goede komen. Dit is een krachtig perspectief
Mijn appartement is altijd een beetje vies. Er ligt hondenhaar op de vloer en borden in de gootsteen. Boeken en tijdschriften verspreiden de banken en - oké, ik geef het toe - de vloer.
Maar schoonmaken kost veel energie. Energie die ik vaak niet heb. Ik leef met een chronische ziekte, narcolepsie, wat betekent dat mijn energie vaak beperkt is.
Ik ben het ermee eens dat mijn huis altijd een beetje rommelig zal zijn. Maar zo voelde ik me niet altijd.
Als kind was mijn kamer een woestenij van Barbies, speelgoedpaarden en kleding. Toen ik me moest opschieten en opruimen (de bevelen van mama!), Schepte ik een hele lading spullen op en gooide het in de kast, sloeg de deur dicht voordat een lawine mijn kansen kon stoppen en terug naar hun natuurlijke habitat - de verdieping.
Ik dacht dat rommelig zijn een van die dingen was die ik zou ontgroeien. In sommige opzichten was dat waar.
Hoe ouder ik werd, hoe meer ik wilde dat mijn ruimte schoon en georganiseerd was.
Maar op de middelbare school kreeg ik vreemde symptomen. Ik was de hele tijd moe, maar ik kon 's nachts niet slapen. Op de universiteit viel ik midden op de dag flauw - viel letterlijk op de vloer van mijn slaapzaal en moest mezelf in bed slepen.
Sommige dokters stelden bij mij alles vast, van depressie tot gebrek aan lichaamsbeweging. Anderen bestelden hersenscans en bloedonderzoek. Ze testten op multiple sclerose, lupus en kanker.
Door de verschillende theorieën voelde ik me in diskrediet en hulpeloos bij het oplossen van dit gezondheidsmysterie. Misschien zat het probleem in mijn hoofd. Misschien zat het in mijn buik. Misschien was het mijn verbeelding.
Energievretende schuld over mijn puinhoop
Boeken en kranten lagen in mijn studeerkamer thuis, een puinhoop die mijn vader mijn 'archiefsysteem' noemde.
Als ik ernaar zou vragen, zou ik de chaos opschrijven tot een 'artistiek temperament'. In werkelijkheid voelde schoonmaken als een hele klus.
Een deel van narcolepsie, althans voor mij, is dat ik pieken en dalen in energie heb. Soms is schoonmaken geen probleem. Ik ga spreeën, echt graven en diep reinigen. Een paar dagen zal mijn appartement brandschoon zijn.
Na de universiteit, toen mijn vrienden en ik onze eigen huizen en appartementen begonnen te krijgen, ging het probleem door.
Mijn beste vriend is een interieurliefhebber. Niet alleen is haar appartement altijd modieus versierd met kitscherige kussens en zachte spreien, allemaal in de kleuren groenblauw en taupe, maar het is onberispelijk schoon. Ik schaam me om haar uit te nodigen.
Ik heb haar zelfs om schoonmaaktips gevraagd, in de veronderstelling dat als ik opruimhacks kende, dat het teniet zou doen dat ik na een uur schoonmaken moet gaan liggen.
De stress van schoonmaken vermijden door een beetje rommel te accepteren
Op 27-jarige leeftijd, meer dan een decennium nadat ik voor het eerst symptomen begon te krijgen, kreeg ik uiteindelijk de diagnose narcolepsie.
In sommige opzichten maakte de diagnose mijn leven gemakkelijker. Maar het was niet op de manier die ik had verwacht.
Ik dacht dat zodra mijn ziekte een naam had, medicijnen me zouden helpen de zwakte, vermoeidheid en slapeloosheid die met de aandoening gepaard gaan, te overwinnen. In plaats daarvan hebben de medicijnen die artsen me hebben voorgeschreven, slechts een beperkt effect gehad of hebben ze me slechter doen voelen.
Wat de diagnose heeft gedaan, helpt me de oorzaken van mijn symptomen te begrijpen.
Voor veel mensen met narcolepsie kunnen sterke emoties vermoeidheid verergeren, kataplexie-episodes van spierzwakte veroorzaken die zo sterk zijn dat ze bezwijken, of zelfs slaapaanvallen veroorzaken.
Een andere factor bij het omgaan met mijn chronische ziekte is het functioneren met een beperkt energiebudget.
Taken die ik stressvol vind, vereisen meer energie dan andere, ongeacht hun complexiteit.
Mijn ervaring was een beetje anders dan de Lepeltheorie, waar mensen met een chronische ziekte elke dag beginnen met een beperkt aantal lepels. Voor mij betekent narcolepsie dat ik veel dagen begin met een gemiddeld aantal lepels.
Ik kan 5 mijl wandelen op een rustig pad in het bos zonder ooit aan mijn toestand te denken. Ik heb hele dagen doorgebracht met kajakken in de zon. Ontspannende dingen - hoe actiever hoe beter - verbeteren mijn toestand in plaats van het te verslechteren.
Wanneer ik echter dingen probeer te doen die me gestrest maken, kom ik in de problemen. Omdat stress mijn energie afvoert, heb ik geleerd manieren te vinden om veel stress te beheersen of te vermijden.
Dat besef - en het kunnen loslaten van mijn idee dat het perfecte appartement brandschoon is - heeft me geholpen om te gaan met een chronische ziekte en prioriteit te geven aan mijn gezondheid. Nu probeer ik vriendelijker voor mezelf te zijn over de dingen waar ik geen energie voor heb.
Het heeft me jaren gekost, maar ik begrijp eindelijk dat mijn gezondste huis misschien niet altijd netjes is.
Rebecca Renner is een schrijver en redacteur die in Boynton Beach, FL woont. Haar werk is onlangs verschenen in New York Magazine, de Washington Post en Electric Literature. Momenteel werkt ze aan een roman. Je kunt meer van haar werk lezen op haar website of haar volgen op Twitter.
