Yuck My Yum is een column die onderzoekt hoe cultuur en gemeenschap identiteit vormgeven en onze gezondheid beïnvloeden. In deze eerste aflevering zullen we onderzoeken hoe namen en labels aansluiten bij hoe we onszelf behandelen, en al het goede - en slechte - dat daaruit kan voortvloeien.
Ik gebruik veel verschillende namen.
Toen ik klein was, als ik met mijn moeder naar de winkel ging en wegliep, wist ik dat ze me altijd zou kunnen vinden. Waarom? Omdat haar bijnaam voor mij heel specifiek was. Het was een bijnaam dat niemand anders mij mocht bellen.
Het is genoeg om mijn moeder te horen schreeuwen dat deze naam in een drukke supermarkt genoeg is om iemands aandacht te trekken, maar in die tijd maakte het me ook bewust van de machtsnamen die ze dragen.
Namen zijn belangrijk omdat labels - een ander soort naam die we kunnen gebruiken - ertoe doen
In mijn persoonlijke leven verkortten familieleden mijn naam door me "Cami" of "Cammie" te noemen (tbh, de spelling zou veranderen afhankelijk van de persoon die me belde). Maar door de jaren heen heeft zoiets kleins als de creatieve spelfouten van mijn naam een diepgewortelde psychologische impact achtergelaten van mijn eigen zelfperceptie en zelfvertrouwen.
Het constant moeten verdedigen van mijn naam, de uitspraken en spelling ervan, en zelfs mijn verlangen om een bepaald label genoemd te willen worden, kan lang doorgaan met mijn interacties met anderen. Wat ik vaak niet zei, leerde ik al snel, is deze uitdaging om de hiërarchie die met deze interacties gepaard gaat in evenwicht te brengen. Het is nooit zomaar een naam.
Naarmate ik ouder werd en mijn seksuele identiteit begon uit te werken, werd het belang van namen met mij meegedragen. Net zoals de bijnaam van mijn moeder voor mij situationeel is, zo zijn de namen waarmee ik me identificeer en waarmee anderen in bepaalde situaties naar mij kunnen verwijzen.
Binnen de grenzen van een seksuele scène of ervaring zou het niet ongepast zijn om een 'slet', 'hoer' of 'vies klein meisje' te worden genoemd (en kan het echt heet zijn!). Maar buiten de grenzen van de slaapkamer is er nog steeds een zwaar stigma om die woorden voor onszelf te claimen.
In het afgelopen jaar waren er vragen over "Klopt dit?" 'Is dit ethisch verantwoord?' en "Waar komt dit overeen met mijn persoonlijke politiek?" dook weer voor me op omdat mijn chronische pijn me ertoe heeft gedwongen de relatie die ik met namen heb - en de gezondheidseffecten die met deze namen en labels gepaard gaan - opnieuw te onderzoeken.
Wat we accepteren of toestaan dat anderen ons noemen, kan ons zelfgevoel beïnvloeden. Het kan ons gevoel van eigenwaarde beïnvloeden en zo veel andere delen van ons leven bereiken. Kortom, ze kunnen een psychologisch effect hebben op hoe we onszelf zien en dicteren hoe we met anderen kunnen omgaan.
Studies hebben de negatieve gezondheidseffecten van racisme op individuen aangetoond, maar hetzelfde kan gezegd worden voor andere identiteiten die we hebben en de onderdrukkingen die we daardoor tegenkomen.
Deze namen en labels beïnvloeden de toegang en kwaliteit van de gezondheidszorg. Kijk maar naar de talloze verhalen over hoe vrouwen - met name zwarte vrouwen - de dupe worden van racisme, vrouwenhaat en stereotypering in de spreekkamer.
Aan de andere kant zijn keuzevrijheid en bevestiging voor veel gemarginaliseerde groepen kritische onderdelen van de geestelijke gezondheid. We beginnen dit te zien in studies die het positieve effect onderzoeken dat correcte identificatie heeft op trans- en gender-niet-conforme individuen die laten zien hoe belangrijk het is om niet aan te nemen hoe anderen (in het geval van deze studies, gender en seksualiteit) zich identificeren.
Het omarmen van de labels waarmee we geassocieerd willen worden, in plaats van degenen die met geweld worden gegeven, kan ons ook doen herleven.
Het is dus niet allemaal kommer en kwel als het gaat om namen. Ik onderzoek niet alleen het belang van labels en namen vanuit het perspectief van wat past, maar ook hoe ik de gemeenschap kan vinden waarmee ik verbinding maak.
Persoonlijk gebruik ik "uitgeschakeld" niet om mezelf te beschrijven - en ik vind dat dit een van de meest uitdagende dingen is geworden bij het zoeken naar waar ik past, zelfs met de wens om te willen dat een gemeenschap contact maakt met dit deel van mijn identiteit. Ik heb niet het gevoel dat het een term is die ik voor mezelf en mijn ervaringen zou kunnen claimen.
Ook al beïnvloedt mijn chronische pijn de manier waarop ik door de wereld navigeer, het is niet op een manier die alledaagse taken volledig verbiedt of bemoeilijkt.
Toch voelt het bestaan als iemand met chronische pijn soms als bewegen in het ongewisse; ergens tussen "gehandicapt" en volledig "gezond", voelt chronische pijn als de enige nauwkeurige manier om mijn ervaring op dit punt te beschrijven. Dit op zichzelf kan een levend voorbeeld zijn van hoe labels ons kunnen helpen om gemeenschap te vinden.
Namen helpen ons om onze gemeenschap en wie onze mensen zijn te identificeren
De bijnaam van mijn moeder voor mij; "chronische pijn"; huisdierennamen in bed: deze gaan allemaal terug op het belang van namen en labels. De opties van labels en namen kunnen gecompliceerde emoties oproepen, maar ik vind meer acceptatie om er doorheen te navigeren en hoe ik in de wereld gezien wil worden.
Ik vind kracht in het kunnen aanpassen aan hoe ik geroepen wil worden, zelfs door ervoor te zorgen dat mijn naam de eerste keer dat ik een nieuw iemand ontmoet, correct wordt uitgesproken.
Wat we doen, wat we kiezen om te worden genoemd en zelfs vrede vinden door de verkeerde namen te worden genoemd, heeft een unieke vorm van empowerment. Het gevoel van empowerment over het zelf claimen van deze namen en labels kan de gemeenschappen en genezing weerspiegelen waarnaar we op zoek zijn door (opnieuw) te claimen.
Cameron Glover is schrijver, seksuele voorlichter en digitale superheld. Ze heeft geschreven voor publicaties zoals Harper's Bazaar, Bitch Media, Catapult, Pacific Standard en Allure. Je kunt haar bereiken op Twitter.
