Zoals helaas het geval is bij veel andere gezondheidsproblemen, zijn er talloze misvattingen rondom ADHD.
Deze misverstanden over de aandoening zijn schadelijk voor de mensen binnen de gemeenschap. Ze kunnen leiden tot problemen zoals vertragingen in de diagnose en toegang tot behandeling, om nog maar te zwijgen over het feit dat mensen zich onbegrepen voelen.
Neem mijn patiënt Vanessa. Ze worstelde jaren op school, zowel op de middelbare school als op de universiteit. In die jaren kon ze de informatie die ze urenlang had geleerd niet bewaren en was ze constant angstig bij de gedachte aan de dingen die ze moest doen.
Pas toen ze tijdens haar studie de hulp van een psychiater zocht en de diagnose ADHD kreeg, begreep ze waarom dit haar overkwam.
Als Vanessa op een eerdere leeftijd was gediagnosticeerd, heeft ze mogelijk de juiste hulpmiddelen gekregen om haar door school te helpen.
Volgens de National Alliance of Mental Illness (NAMI) heeft ongeveer 9 procent van de kinderen ADHD, terwijl ongeveer 4 procent van de volwassenen het heeft. De kans is groot dat je iemand kent met de aandoening.
In het licht van het feit dat mei de maand voor geestelijke gezondheid is, heb ik vijf mythen over ADHD verzameld die nu moeten worden weggenomen, in de hoop licht te werpen op de realiteit van deze aandoening.
Mythe 1: Meisjes krijgen geen ADHD
Over het algemeen zijn jonge meisjes niet zo vaak hyperactief als jonge jongens of vertonen ze minder gedragsproblemen dan jongens, dus mensen herkennen ADHD vaak niet bij meisjes.
Als gevolg hiervan worden meisjes minder vaak doorverwezen voor een evaluatie van ADHD.
Het probleem met deze mythe is dat, omdat meisjes met ADHD vaak onbehandeld blijven, hun toestand kan vorderen, waardoor de problemen toenemen met:
- humeur
- ongerustheid
- antisociale persoonlijkheid
- andere comorbide aandoeningen op volwassen leeftijd
Om deze reden is het erg belangrijk om ons vermogen om meisjes met ADHD te identificeren te verbeteren en hen de ondersteuning te bieden die ze nodig hebben.
Mythe 2: slecht ouderschap veroorzaakt ADHD
Sommige van mijn volwassen patiënten met ADHD zullen hun ouders meenemen naar hun afspraken. Tijdens deze sessies merk ik vaak dat de ouders hun schuld zullen delen door te wensen dat ze meer hadden kunnen doen om hun kind te helpen slagen en hun symptomen onder controle te houden.
Dit komt vaak voort uit de mythe dat 'slecht ouderschap' ADHD veroorzaakt.
Maar feit is dat dit niet het geval is. Hoewel structuur belangrijk is voor een persoon met ADHD, kan een constante bestraffing voor symptomen zoals het uitwissen van woorden, rusteloosheid, hyperactiviteit of impulsiviteit op de lange duur schadelijker zijn.
Maar omdat velen dit soort gedrag zouden zien als het kind dat gewoon 'slecht gemanierd' is, merken ouders vaak dat ze worden veroordeeld omdat ze hun kind niet onder controle kunnen houden.
Daarom zijn vaak professionele interventies zoals psychotherapie en medicijnen nodig.
Mythe 3: mensen met ADHD zijn lui
Veel van mijn patiënten met ADHD leggen uit dat ze vaak worden beschuldigd van luiheid, waardoor ze zich schuldig voelen omdat ze niet zo productief en gemotiveerd zijn als anderen van hen verwachten.
Mensen met ADHD hebben meestal meer structuur en herinneringen nodig om dingen voor elkaar te krijgen - vooral activiteiten die langdurige mentale inspanning vergen.
Maar omdat symptomen van ADHD zich kunnen manifesteren als desinteresse, desorganisatie en een gebrek aan motivatie, tenzij dit verband houdt met een activiteit waar ze echt van genieten, kan dit worden aangezien voor luiheid.
De realiteit is echter dat mensen met ADHD echt willen slagen, maar moeite hebben met het initiëren en voltooien van wat anderen als "eenvoudige" taken beschouwen.
Zelfs het sorteren via e-mail of het beantwoorden van een e-mail kan ontmoedigend zijn omdat het veel meer aanhoudende mentale energie vereist voor iemand met deze aandoening.
Deze mythe kan bijzonder schadelijk zijn, omdat deze oordelen mensen een gevoel van mislukking kunnen bezorgen, wat kan leiden tot een slecht zelfbeeld en een gebrek aan vertrouwen om ondernemingen in het leven na te streven.
Mythe 4: ADHD hebben 'is niet zo ernstig'
Hoewel ADHD niet levensbedreigend is, kan het ernstige gevolgen hebben voor de algehele kwaliteit van leven van een persoon. In vergelijking met de algemene bevolking hebben mensen met ADHD meer kans op:
- ongerustheid
- stemmings- en middelengebruiksstoornissen
Ondertussen is een veel voorkomende ervaring bij mijn patiënten met ADHD dat het moeilijk is om de werkverantwoordelijkheden bij te houden, en ze worden constant gecontroleerd of op proef.
Dit betekent dat ze voortdurend bang zijn hun baan te verliezen en financieel niet bij te kunnen blijven, wat hun persoonlijke leven kan schaden.
Mensen met ADHD hebben mogelijk meer tijd nodig om taken te voltooien om te gedijen. Helaas, hoewel dit soort accommodaties mogelijk beschikbaar zijn in educatieve omgevingen - denk aan langere testtijd of stille examenkamers - zijn werkgevers misschien niet zo bereid om tegemoet te komen.
Mythe 5: ADHD is geen echte medische aandoening
Onderzoek heeft verschillen aangetoond tussen een brein met ADHD en een zonder ADHD, naast verschillen in hoe hersenchemicaliën zoals dopamine, norepinephrine en glutamaat werken.
De delen van de hersenen die betrokken zijn bij ADHD spelen een belangrijke rol in onze 'uitvoerende functies', zoals:
- planning
- organiserende
- het initiëren van taken
Tweelingstudies suggereren ook dat ADHD een genetische component heeft, waar in identieke tweelingen, als een tweeling ADHD heeft, de andere het waarschijnlijk ook heeft.
het komt neer op
In de huidige vorm worden mensen met ADHD vaak beoordeeld en onterecht geëtiketteerd. Bovendien vinden ze vaak:
- accommodaties zijn niet gemaakt om succesvol te zijn
- ze zijn niet vroeg genoeg gediagnosticeerd
- ze stuiten op mensen in de samenleving die niet geloven dat ADHD zelfs een aandoening is
Om deze redenen en meer moeten de mythen rond ADHD worden weggenomen als we het bewustzijn over deze aandoening willen vergroten en mensen binnen de gemeenschap willen voorzien van wat ze nodig hebben om te slagen in alle aspecten van hun leven.
Als u of iemand die u kent ADHD heeft, kunt u hier meer informatie en ondersteuning vinden.
Dr. Vania Manipod, DO, is een door de raad gecertificeerde psychiater, een assistent-klinische professor in de psychiatrie aan de Western University of Health Sciences, en momenteel in privépraktijk in Ventura, Californië. Ze gelooft in een holistische benadering van de psychiatrie die psychotherapeutische technieken, voeding en levensstijl omvat, naast medicatiebeheer wanneer dat nodig is. Dr. Manipod heeft een internationale aanhang op sociale media opgebouwd op basis van haar werk om het stigma van geestelijke gezondheid te verminderen, met name via haar Instagram / a> en blog, Freud & Fashion. Bovendien heeft ze landelijk gesproken over onderwerpen als burn-out, traumatisch hersenletsel en sociale media.
