'We zijn gewoon vleesmachines die door een gecontroleerde hallucinatie navigeren', zei ik. 'Maakt dat je niet bang? Wat doen we hier eigenlijk? '
"Dit weer?" vroeg mijn vriend met een grijns.
Ik zuchtte. Ja, alweer. Nog een van mijn existentiële crises, precies op het juiste moment.
Me zorgen maken over het hele 'leven' ding was niets nieuws voor mij. Ik had sinds mijn jeugd angstaanvallen zoals deze.
Een van de eerste die ik me kan herinneren, gebeurde in de zesde klas. Na het advies 'Wees gewoon jezelf!' een te vaak, snauwde ik. Een verbijsterde klasgenoot moest me troosten terwijl ik op de speelplaats huilde en met gedempte snikken uitlegde dat ik niet kon zien of ik mijn 'ware zelf' was of gewoon een 'alsof-versie' van mezelf.
Ze knipperde met haar ogen en realiseerde zich dat ze zich niet in haar diepte bevond en zei gewoon: 'Wil je sneeuwengelen maken?'
We zijn op deze planeet gezet met veel tegenstrijdige verklaringen waarom we hier zijn. Waarom zou ik niet spiralen? Ik vroeg me af. En waarom was niet iedereen anders?
Naarmate ik ouder werd, merkte ik dat hoewel deze existentiële vragen in andermans gedachten zouden kunnen komen en gaan, ze altijd in de mijne bleven hangen
Toen ik als kind over de dood hoorde, werd het ook een obsessie. Het eerste dat ik deed, was mijn eigen testament schrijven (wat eigenlijk alleen maar instructies was over welke knuffels in mijn kist zouden gaan). Het tweede wat ik deed was stoppen met slapen.
En ik kan me zelfs toen nog herinneren dat ik wenste dat ik snel zou sterven, zodat ik niet hoef te leven met de terugkerende vraag wat er daarna gebeurt. Ik heb urenlang geprobeerd een verklaring te bedenken die me tevreden stelde, maar het leek me nooit te lukken. Mijn herkauwen maakte de obsessie alleen maar erger.
Wat ik toen niet wist, was dat ik een obsessief-compulsieve stoornis (OCS) had. Mijn terugkerende crises waren eigenlijk iets dat bekend staat als existentiële OCS
De International OCD Foundation omschrijft existentiële OCS als 'opdringerig, repetitief denken over vragen die onmogelijk te beantwoorden zijn en die filosofisch of beangstigend van aard kunnen zijn, of beide'.
De vragen draaien meestal rond:
- de betekenis, het doel of de realiteit van het leven
- het bestaan en de aard van het universum
- het bestaan en de aard van het zelf
- bepaalde existentiële concepten zoals oneindigheid, dood of realiteit
Hoewel je dergelijke vragen zou kunnen tegenkomen in een filosofieklas of in de verhaallijn van films als "The Matrix", zou een persoon gewoonlijk verder gaan met dergelijke gedachten. Als ze leed zouden ervaren, zou het tijdelijk zijn.
Voor iemand met existentiële OCS blijven de vragen bestaan. De nood die het oproept, kan volledig invaliderend zijn.
Om het hoofd te bieden aan de nood van deze terugkerende 'existentiële crises' veroorzaakt door mijn OCS, ontwikkelde ik een aantal dwanghandelingen
Ik bracht uren door met herkauwen en probeerde de gedachten te bestrijden door met verklaringen te komen, in de hoop de spanning op te lossen. Ik klopte op hout wanneer ik zelfs maar dacht aan een dierbare die stierf in de hoop het op de een of andere manier te "voorkomen". Ik reciteerde elke avond voor het slapengaan een gebed, niet omdat ik in God geloofde, maar als een 'voor het geval dat' weddenschap als ik in mijn slaap stierf.
Paniekaanvallen kwamen veel voor, verergerd door het gebrek aan slaap. En naarmate ik steeds depressiever werd - met mijn OCS die bijna alle mentale en emotionele energie die ik had in beslag nam - begon ik mezelf te verwonden toen ik 13 was. Niet lang daarna probeerde ik voor het eerst zelfmoord.
Levend zijn en me zeer bewust zijn van mijn eigen bestaan, was ondraaglijk. En hoe hard ik ook probeerde uit die hoofdruimte te komen, er leek geen ontsnapping mogelijk
Ik geloofde echt dat hoe eerder ik stierf, hoe eerder ik deze schijnbaar bodemloze angst voor het bestaan en het hiernamaals kon oplossen. Het leek zo absurd om eraan vast te blijven zitten, en toch, in tegenstelling tot een vingerval, hoe meer ik ermee worstelde, hoe vaster ik werd.
Ik had OCD altijd gezien als een vrij eenvoudige stoornis - ik had me niet meer kunnen vergissen
Ik waste niet herhaaldelijk mijn handen of controleerde de kachel. Maar ik had obsessies en dwanghandelingen; het waren toevallig degenen die gemakkelijker te maskeren en te verbergen waren voor anderen.
De waarheid is dat OCS minder wordt gedefinieerd door de inhoud van iemands obsessies en meer door de cyclus van obsessie en zelfverzachtend (die dwangmatig wordt) die iemand ertoe kan brengen op een slopende manier te spiralen.
Veel mensen zien OCS als een "eigenzinnige" stoornis. De realiteit is dat het ongelooflijk eng kan zijn. Wat anderen zouden kunnen beschouwen als een onschuldige filosofische vraag, raakte verstrikt in mijn geestesziekte en veroorzaakte grote schade in mijn leven.
Het is zeker niet het enige type obsessie dat ik heb gehad, maar het was een van de moeilijkst te herkennen, omdat het in een oogopslag zo'n typische, goedaardige gedachtegang kan lijken. Het is echter wanneer die trein van de rails gaat, dat het eerder een zorg voor de geestelijke gezondheid wordt dan een louter filosofische.
Hoewel mijn ocs altijd een uitdaging zal zijn, is meer opleiden over ocs een krachtig onderdeel van genezing geweest
Voordat ik wist dat ik OCS had, nam ik mijn obsessieve gedachten als de evangeliewaarheid. Maar omdat ik me meer bewust ben van hoe OCD functioneert, kan ik herkennen wanneer ik spiraalsgewijs gebruik, betere copingvaardigheden gebruiken en een gevoel van zelfcompassie ontwikkelen wanneer ik het moeilijk heb.
Tegenwoordig, wanneer ik een "Oh mijn god, we zijn allemaal vleesmachines!" soort moment, ik kan dingen relativeren dankzij een mix van therapie en medicatie. De waarheid is dat er maar weinig dingen zijn die we in het leven weten om zeker te zijn. Maar dat is ook wat het leven zo mysterieus en zelfs spannend maakt.
Leren leven met de onzekerheid en de angst - en, ja, de mogelijkheid dat dit allemaal een of andere gecontroleerde hallucinatie is, bedacht door onze hersencomputers - is slechts een deel van de deal.
Als al het andere faalt, herinner ik mezelf eraan dat dezelfde krachten in het universum die ons zwaartekracht en oneindigheid en dood brachten (en al die rare, enge, abstracte dingen) ook verantwoordelijk zijn voor het bestaan van The Cheesecake Factory en shiba inus en Betty White.
En het maakt niet uit wat voor hel mijn OCD-brein me doormaakt, ik zal die dingen nooit dankbaar zijn.
Sam Dylan Finch is een vooraanstaand pleitbezorger in LGBTQ + geestelijke gezondheid en heeft internationale erkenning gekregen voor zijn blog, Let's Queer Things Up!, die in 2014 voor het eerst viraal ging. Als journalist en mediastrateeg heeft Sam veel gepubliceerd over onderwerpen als geestelijke gezondheid, transgender identiteit, handicap, politiek en recht, en nog veel meer. Sam brengt zijn gecombineerde expertise op het gebied van volksgezondheid en digitale media samen en werkt momenteel als sociaal redacteur bij Healthline.
