Ik staarde naar de twee roze lijnen alsof ik een verborgen bericht probeerde te ontcijferen. Ik droomde ervan zwanger te zijn sinds ik op de kleuterschool zat, maar het leek onmogelijk te bevatten dat het was uitgekomen.
Dit was een zeer gewilde zwangerschap. We waren actief op zoek naar een baby toen ik zwanger werd. Maar in plaats van van vreugde te springen, zat ik de test te onderzoeken en bekeek deze nauwkeurig. Dit was mijn eerste indicatie dat angst mijn zwangerschapservaring zou kleuren.
Toen ik mijn ouders vertelde dat ik zwanger was, kwalificeerde ik het snel. 'Ik ben zwanger - maar word nog niet te opgewonden. Door mijn PCOS loop ik meer risico op een miskraam. ' Ik was bang om er blij mee te zijn, alsof dat de zwangerschap zou kunnen verstoren.
Ik heb sinds mijn kindertijd met angst en OCS geleefd, die beide paradoxaal genoeg de neiging hebben toe te nemen als er goede dingen met me gebeuren. Zwangerschap was mijn grootste wens en ik was doodsbang om toe te geven dat het uitkwam uit angst dat het me zou kunnen worden afgenomen.
Wachten tot er iets fout gaat
Ik nam elke voorzorgsmaatregel als ernstig ernstig. Mijn PCOS (polycysteus ovariumsyndroom) bracht me een hoger risico op het ontwikkelen van zwangerschapsdiabetes, dus ik schrapte alle suiker en junkfood uit mijn dieet. Ik at zo obsessief gezond dat ik, direct nadat mijn baby was geboren, 15 kilo minder woog dan toen ik zwanger was geworden.
Ik nam lauwe douches zodat ik de baby niet oververhit zou raken. Ik vroeg de mensen in de subwinkel om een nieuw mes te gebruiken om mijn vegetarische sub te snijden voor het geval er vleesresten op de eerste waren. Ik belde de zwangerschapshotline om te vragen of geurkaarsen mijn baby konden schaden, en stak er nog steeds geen aan nadat ze me vertelden dat het volkomen veilig was om dat te doen.
Als ik meer dan 2 uur zonder water zou gaan, was ik er zeker van dat ik uitgedroogd zou raken en vroegtijdige bevalling riskeerde. Ik was bang dat het overslaan van een maaltijd of een snack of een prenatale vitamine zou voorkomen dat mijn baby voldoende voedingsstoffen binnenkrijgt. Ik werd eens wakker liggend op mijn rug en raakte in paniek dat ik zuurstof voor mijn baby had afgesneden. Ik stopte zelfs met het aaien van mijn kat voor het geval de waarschuwing voor zwangere vrouwen om de kattenbakken niet schoon te maken, uitgebreid naar de kat zelf ging.
Ik verliet mijn baan en bracht mijn dagen door met obsederen: 'Is dit normaal?' Ik woonde in online zwangerschapsgemeenschappen, zorgde ervoor dat ik volledig op de hoogte was van alle informatie en volgde deze expliciet op. Elke steek in mijn lichaam stuurde me een bericht naar iedereen die ik kende die ooit zwanger was geweest om te vragen of ik me zorgen moest maken.
Mijn zwangerschap had makkelijk moeten zijn. Ik had geen ochtendmisselijkheid. Zelfs in de laatste weken voelde ik me niet ongemakkelijk. Fysiek voelde ik me geweldig. Objectief gezien was mijn zwangerschap een eitje. Zelfs mijn arts vertelde me dat een zwangerschap het met mijn lichaam eens was en dat ik een betere zwangerschap had dan de meeste.
Maar ik kon er nog steeds niet van genieten. Meer bepaald weigerde ik mezelf ervan te laten genieten.
Ik weigerde iets voor de baby te kopen of cadeaus van iemand toe te laten, totdat ik de afgelopen 30 weken was. Om dezelfde reden weigerde ik een babyshower te nemen voordat de baby werd geboren. Ik kon mezelf niet erkennen dat deze baby zou komen en dat het goed zou komen. Ik kon me niet ontspannen.
Het is eindelijk gebeurd
Twee dagen voor mijn uitgerekende datum beviel ik van een absoluut gezonde baby van 8 pond. Pas nadat hij hier was en veilig was, realiseerde ik me dat angst me ervan had beroofd om te genieten van het wonder van mijn zwangerschap.
Ik wou dat ik een babyshower had gehad. Ik wou dat ik minder tijd had besteed aan het obsederen van voorzorgsmaatregelen en meer tijd aan het genieten van mijn groeiende buik. Ik wilde teruggaan in de tijd en mezelf geruststellen dat alles goed zou komen en dat het oké was om gelukkig te zijn.
Toen ik 4 jaar later ontdekte dat ik weer zwanger was, was alles anders.
Ik at nog steeds gezond, vermeed lunchvlees en zachte kaas en nam de normale voorzorgsmaatregelen - maar als ik af en toe een donut wilde, at ik er een. Ik werkte tot ik voldragen was en deed bijna elke activiteit die ik deed voordat ik zwanger was. Ik wist dat kleine twijgjes hier en daar normaal waren tijdens de zwangerschap en ik raakte niet in paniek.
Ik zal niet doen alsof ik bij mijn tweede zwangerschap nog geen verhoogde angst voelde. Ik maakte me nog steeds zorgen, vaak obsessief. Maar ondanks mijn angst stond ik mezelf toe om van mijn zwangerschap te genieten.
Ik wachtte pas na 20 weken om het mensen te vertellen. Ik kondigde het met trots aan direct na onze 12 weken echo en sprak er regelmatig vrolijk over. Ik vond het heerlijk om zwanger te zijn en ik denk met veel plezier terug aan mijn tweede zwangerschap. Ik ben bevallen van een andere gezonde baby van 8 pond.
Mijn tweede zwangerschap heeft me geleerd dat het mogelijk is om een angststoornis te hebben en toch te genieten van de zwangerschap. Sommige angsten zijn normaal tijdens de zwangerschap - het is iets groots in je lichaam! - obsessieve zorgen tot het punt dat ze opdringerig zijn of voorkomen dat u van uw zwangerschap geniet, is een probleem.
Als u merkt dat u verband houdt met mijn eerste zwangerschap, neem dan contact op met uw arts. U bent niet de enige in deze ervaring en uw arts kan u helpen strategieën te vinden om uw angst te beheersen die veilig is voor zwangerschap.
Zwangerschapsangst beheren
Als je merkt dat je je zorgen maakt over iets dat geen noodgeval is, schrijf het dan op. Houd een lijst met vragen bij die u aan uw arts of verloskundige stelt bij uw volgende afspraak - en laat hem dan gaan. Bekijk voor uw volgende afspraak de lijst en kijk of u zich nog zorgen maakt over deze dingen, en zo ja, vraag ernaar. Ik beloof je dat artsen en verloskundigen gewend zijn om elke zwangerschapsprobleem in het boek te horen. Ik ben er vrij zeker van dat ik ze allemaal persoonlijk heb gevraagd.
Probeer jezelf eraan te herinneren dat het oké is om van deze tijd in je leven te genieten. Of je nu gelukkig bent of niet, heeft geen invloed op de uitkomst van de zwangerschap. Jezelf de vreugde van een zwangerschap ontzeggen, zorgt niet voor een betere zwangerschap en vice versa. Dit is moeilijk omdat angst vaak irrationeel is. Maar als je jezelf hiervan kunt verzekeren, zal het een groot verschil maken.
Op je gevoel vertrouwen. Als iets verkeerd aanvoelt, hoef je het niet af te doen als alleen maar angst. Beoordeel of het iets is dat onmiddellijk moet worden aangepakt. Als u denkt dat het nu moet worden aangepakt, zoals een gebrek aan beweging van de foetus of iets anders dat niet goed voelt, bel dan uw arts of verloskundige of ga naar het ziekenhuis om te controleren. Het is prima om je gerust te stellen, ook al voel je je er paranoïde over. Maar als je eenmaal weet dat alles in orde is, probeer dan terug te gaan naar wat je leuk vindt aan zwanger zijn.
Zwangerschap kan een geweldige ervaring zijn, zelfs als je angstig bent. Hoewel angst een deel van die zwangerschapsgloed kan dimmen, is het absoluut mogelijk om tegelijkertijd angst en opwinding te ervaren voor het leven dat in je groeit.
Heather M. Jones is een schrijver in Toronto. Ze schrijft over ouderschap, handicap, lichaamsbeeld, geestelijke gezondheid en sociale rechtvaardigheid. Meer van haar werk is te vinden op haar website.
