Mijn man en ik vierden 5 jaar huwelijk in dezelfde week dat bij mij borstkanker werd vastgesteld. We waren toen bijna tien jaar bij elkaar en ons leven samen was op geen enkele manier soepel verlopen.
We ontmoetten elkaar voor het eerst ongeveer een jaar na de universiteit, nadat we beiden van Californië naar New York waren verhuisd op zoek naar andere relaties. Na een tijdje verliepen die relaties en kwamen we samen op een feestje terecht.
We waren volslagen vreemden, ondanks het feit dat ons leven zeer vergelijkbare wegen insloeg. We waren verbaasd over het gemak waarin het gesprek tussen ons stroomde.
Ik was gefascineerd door de levendige voormalige turnster die zichzelf voorstelde en me vervolgens vertelde dat hij een op maat gemaakte meubelmaker was zoals Aidan uit "Sex and the City" - een tijdige referentie in 2008 - of Jezus.
Vervolgens vertelde hij me dat hij een achterwaartse salto kon maken, wat hij vervolgens deed in het midden van de hal van het appartementengebouw, gevolgd door een achterwaartse handspring en nog een achterwaartse salto. Ik was meteen geslagen.
Een fundament bouwen
Na die avond waren we onafscheidelijk. Minder dan een jaar na onze relatie, binnen dezelfde week, werden we allebei ontslagen - bijkomende schade als gevolg van de recessie van 2008. We wilden echter in New York blijven, dus terwijl hij klauterde om te solliciteren op de graduate school, solliciteerde ik op de rechtenacademie.
We werden allebei opgenomen in programma's waarmee we samen konden blijven leven, maar het leven in die jaren was niet gemakkelijk. Onze beide academische programma's waren ongelooflijk uitdagend. Bovendien liepen ze volgens tegengestelde schema's, dus we zagen elkaar zelden behalve in de weekenden, die al werden verbruikt met onze studies.
We hebben allemaal verschillende persoonlijke verliezen meegemaakt en elkaar getroost door het verdriet dat door iedereen is veroorzaakt. We werden allebei ziek en moesten in die tijd ook geopereerd worden. We leerden heel snel de belangrijke en gevarieerde rollen van partner-verzorgers.
Nadat mijn man was afgestudeerd met zijn masterdiploma, stelde hij me voor als een belofte dat we er altijd voor elkaar zouden zijn, wat er ook gebeurt.
Navigeren door een metastatische diagnose
Snel 5 jaar vooruit naar 2017. We hadden een 2-jarige zoon en hadden net een huis gekocht in de buitenwijken van New York.
We hadden het leven van 2 jaar doorstaan als een gezin van drie, woonachtig in een appartement van 700 vierkante meter met één slaapkamer. Hoewel we er doorheen kwamen, waren die jaren stressvol. Toen we ons in ons nieuwe huis vestigden, probeerden we een tweede baby te krijgen.
Dagen nadat we ons vijfde huwelijksfeest en de tweede verjaardag van onze zoon hadden gevierd, kreeg ik de diagnose borstkanker. Kort daarna leerden we dat mijn ziekte uitgezaaid was.
Het eerste jaar van mijn diagnose was isolerend en moeilijk voor ons allebei.
Het perspectief van mijn man
Ik sprak met mijn man, Christian, over de moeilijkheden die we hebben ondervonden, vooral tijdens het eerste jaar als gezin dat te maken heeft met uitgezaaide borstkanker.
'We moesten ruimte vinden om te rouwen en apart te verwerken', zei hij. 'We worstelden om in die maanden op elkaar te steunen omdat we allebei zo kwetsbaar waren.
"Na het eerste jaar, toen Emily progressie ervoer van haar eerste medicijn, realiseerden we ons hoe bang we echt waren en hoe belangrijk het was om een nieuwe kracht in onze relatie te vinden."
Nadat ik een totale hysterectomie had ondergaan, begonnen we nieuwe manieren te ontdekken om intiem te zijn. We hebben opnieuw verbinding gemaakt op manieren die voor ons beiden ongelooflijk bevredigend waren.
'Deze ervaring bracht ons dichterbij dan ooit tevoren, maar ik zou die nabijheid in een oogwenk opgeven als het betekende dat Emily niet langer ziek was', zei hij.
We hebben ook een aantal moeilijke onderwerpen moeten bespreken, zoals mijn wensen aan het levenseinde, het opvoeden van onze zoon in de toekomst en hoe ik graag herinnerd zou willen worden. 'Ik denk er niet graag over na, maar het helpt dat ze bereid is die onderwerpen ter sprake te brengen', voegde Christian toe.
'Emily heeft altijd een wild gevoel voor humor gehad en op een avond wendde ze zich tot mij en zei:' Het is oké als je hertrouwt, maar ik wil niet dat je voor je volgende vrouw een diamant koopt die groter is dan de mijne. '
'We hebben er allebei om gelachen, omdat het zo gek en een beetje bekrompen aanvoelde, maar het maakte het ook makkelijker om over dat soort dingen te praten.'
Samen vooruit gaan
Elk huwelijk heeft zijn uitdagingen, valkuilen en zijn eigen moeilijkheden. Maar zelfs een huwelijk dat door het leven met een terminale ziekte navigeert, heeft ruimte voor groei, voor liefde en voor het cultiveren van een nieuw niveau van vriendschap.
Mijn ziekte is een van de grootste uitdagingen waarmee mijn man en ik in ons leven worden geconfronteerd. Maar we vinden ook nieuwe manieren om verbinding te maken en te genieten van de tijd die we samen hebben.
Emily Garnett is een oudere advocaat, moeder, vrouw en kattenvrouw die sinds 2017 met uitgezaaide borstkanker leeft. Omdat ze gelooft in de kracht van haar stem, blogt ze over haar diagnose en behandeling bij Beyond the Pink Ribbon.
Ze organiseert ook de podcast 'The Intersection of Cancer and Life'.
Ze schrijft voor Advancedbreastcancer.net en Young Survival Coalition. Ze is gepubliceerd door Wildfire Magazine, Women's Media Center en het samenwerkingsblog Coffee + Crumbs.
Emily is te vinden op Instagram en hier per e-mail te bereiken.
