Wat zijn de langetermijneffecten van hartfalen?
Er zijn twee hoofdtypen hartfalen:
- systolisch
- diastolisch
De oorzaken van elk type zijn verschillend, maar beide soorten hartfalen kunnen op de lange termijn resulteren.
De meest voorkomende symptomen van hartfalen zijn onder meer:
- intolerantie uitoefenen
- kortademigheid
- zich zwak of vermoeid voelen
- gewichtstoename
- zwelling in de buik, benen of voeten
Sommige mensen kunnen ook duizelig worden, wat kan optreden door het hartfalen zelf of door de medicijnen die het behandelen.
Omdat het hart na verloop van tijd geen zuurstofrijk bloed aan de organen levert, kunt u disfunctie in de nieren, bloedarmoede en problemen met de elektrolytregulatie gaan ontwikkelen.
Het is belangrijk om een "cocktail" van medicijnen tegen hartfalen te nemen om dit risico op complicaties voor andere organen te minimaliseren.
Kunt u aan hartfalen overlijden?
Hartfalen is een ernstige aandoening die het risico op veel complicaties, waaronder overlijden, kan verhogen.
Volgens de Centers for Disease Control and Prevention (CDC) was hartfalen de bijdragende oorzaak van 1 op de 8 sterfgevallen in de Verenigde Staten in 2017.
Dat gezegd hebbende, is het aantal mensen dat sterft aan hartfalen in de Verenigde Staten in de loop van de tijd gedaald als gevolg van het gebruik van medicijnen voor hartfalen.
Een doodsoorzaak door hartfalen kunnen hartritmestoornissen zijn, waardoor de hartspier onregelmatig gaat kloppen.
Om dit risico te minimaliseren, krijgen sommige mensen met de diagnose hartfalen een implanteerbare cardiale defibrillator (ICD) om hun hart in een normaal ritme te shockeren als er een aritmie optreedt.
Een andere doodsoorzaak door hartfalen is de progressieve verzwakking van de pompfunctie van de hartspier, wat leidt tot een onvoldoende bloedtoevoer naar organen.
Uiteindelijk kan dit leiden tot nier- en / of leverdisfunctie. Het kan ook leiden tot extreem verminderde inspanningstolerantie met kortademigheid die optreedt bij minimale inspanning of zelfs in rust.
Wanneer dat gebeurt, wordt u meestal geëvalueerd voor therapieën zoals harttransplantatie of een type mechanisch hulpmiddel dat een ventriculair hulpmiddel (VAD) wordt genoemd.
Hoe lang kun je leven na hartfalen?
Na de diagnose van hartfalen zijn de overlevingsschattingen 50 procent na 5 jaar en 10 procent na 10 jaar.
Deze aantallen zijn in de loop van de tijd verbeterd en zullen hopelijk blijven verbeteren met de ontwikkeling van betere medicijnen voor hartfalen.
Veel mensen bij wie hartfalen is vastgesteld, kunnen een zinvol leven leiden. De levensverwachting bij hartfalen hangt af van een aantal factoren, waaronder:
- het type en de ernst van hartfalen
- de aanwezigheid van orgaandisfunctie
- het niveau van bloedarmoede en andere markers in uw bloed
- jouw leeftijd
- de oorzaak van hartfalen
- uw genetica
Naleving en reactie op medicijnen voor hartfalen bepalen ook de levensverwachting, dus u kunt uw levensverwachting verbeteren door de juiste medicijnen voor hartfalen te nemen zoals voorgeschreven.
Welk voedsel moet worden vermeden bij hartfalen?
Voedsel met een hoog natriumgehalte kan bijzonder riskant zijn voor de meeste mensen bij wie de diagnose hartfalen is gesteld, omdat natrium een overmatige belasting van het hart kan veroorzaken. Voedingsmiddelen met een hoog natriumgehalte zijn onder meer:
- bewerkte voedingsmiddelen
- restaurant of afhaalmaaltijden
- Verwerkt vlees
- bevroren of ingeblikt voedsel en soepen
- gezouten noten
De American Heart Association meldt dat 9 op de 10 Amerikanen te veel natrium consumeert. Voor een optimale gezondheid van het hart mag u niet meer dan 1.500 milligram (mg) natrium per dag consumeren.
Maar uw arts kan voor u een ander natriumdoel stellen, afhankelijk van factoren zoals:
- stadium en klasse van hartfalen
- nierfunctie
- bloeddruk
Als u ook wordt gediagnosticeerd met een nierfunctiestoornis en een diuretisch medicijn ("waterpil") gebruikt, zoals spironolacton of eplerenon, kan uw arts u ook aanraden om een kaliumarm dieet te volgen.
Dit betekent het beperken van de inname van voedingsmiddelen zoals:
- bananen
- champignons
- spinazie
Als u warfarine gebruikt, kan uw arts aanbevelen om de consumptie van voedingsmiddelen met veel vitamine K te beperken, zoals boerenkool of snijbiet.
Als het hartfalen te wijten is aan diabetes of coronaire hartziekte, kan uw arts aanbevelen om de inname van voedsel met een hoog gehalte aan:
- vet
- cholesterol
- suiker
Werk samen met uw arts om te bepalen welk voedsel u moet beperken op basis van uw individuele medische geschiedenis.
Is hartfalen ernstig? Wordt hartfalen na verloop van tijd erger?
Hartfalen is een ernstige aandoening die het risico op ziekenhuisopname en sterfte aan hartaandoeningen vergroot.
Onbehandeld, hartfalen zal waarschijnlijk toenemen en na verloop van tijd erger worden. Het is belangrijk om de instructies van uw arts op te volgen om het risico op progressie te minimaliseren.
Hartfalen vordert om verschillende redenen:
- de onderliggende risicofactoren voor hartfalen (blokkades in de slagaders, hoge bloeddruk, diabetes, slaapapneu) zijn nog steeds aanwezig
- het verzwakte hart klopt harder en sneller om bij te blijven en geeft "stress" -chemicaliën af die het na verloop van tijd zwakker maken
- gewoonten zoals een hoge natriuminname die het hart verder belasten
Om deze reden moet u:
- behandel de onderliggende risicofactoren
- let op uw natriuminname
- krijg regelmatige lichaamsbeweging
- neem de "cocktail" van medicijnen tegen hartfalen die uw arts voorschrijft om te voorkomen dat hartfalen erger wordt
Wat gebeurt er met je lichaam als je hartfalen hebt?
De algemene term 'hartfalen' wordt gebruikt voor zowel systolische als diastolische typen, maar ze verschillen aanzienlijk in termen van hun pathologie.
Systolisch hartfalen verwijst naar een probleem met het samentrekken of samenknijpen van de hartspieren. Als gevolg hiervan heeft het hart moeite om het bloed naar voren te pompen, waardoor het een back-up maakt in de longen en de benen.
De verzwakking van de hartspier activeert ook hormonen en chemicaliën in het lichaam, wat verder kan leiden tot:
- natrium- en waterretentie
- Vochtteveel
- verzwakking van de hartspier
Therapieën voor systolisch hartfalen zijn erop gericht deze reactie te onderbreken om het hart te helpen vocht vast te houden en na verloop van tijd sterker te worden.
Diastolisch hartfalen verwijst naar een probleem met ontspanning en een toename van de verstijving van de hartspier. Bij diastolisch hartfalen is het hart stijf en veroorzaakt het hoge druk, wat resulteert in een back-up van vocht in de longen en benen.
Beide soorten hartfalen kunnen tot vergelijkbare symptomen leiden, zoals:
- kortademigheid
- zwelling in de benen
- vochtophoping in de longen
- verminderde inspanningstolerantie
Hoeveel water moet je drinken bij hartfalen?
Hartfalen kan vochtretentie veroorzaken.
Degenen bij wie hartfalen is vastgesteld, krijgen doorgaans de instructie om hun dagelijkse vochtinname te beperken tot 2.000 tot 2.500 milliliter (ml) of 2 tot 2,5 liter (l) per dag. Dit omvat alle soorten vochtinname, niet alleen water.
Te weinig vochtinname kan echter de uitdroging en het risico op problemen zoals schade aan de nieren verhogen.
Uw optimale doel voor vochtinname moet gebaseerd zijn op meerdere factoren, zoals:
- het type hartfalen dat u heeft (systolisch of diastolisch)
- of u een diureticum gebruikt
- uw nierfunctie
- uw natriuminname
- of u in het verleden in het ziekenhuis bent opgenomen voor vochtretentie
Op basis van deze factoren kunnen u en uw arts beslissen wat uw ideale vochtinname zou moeten zijn.
Dr. Kohli is een internationaal erkende onderzoeker en niet-invasieve cardioloog die gespecialiseerd is in preventieve cardiologie. Ze behaalde twee undergraduate Bachelor of Science-graden in biologie en hersen- en cognitieve wetenschappen met een concentratie in economie. Ze studeerde af met een perfecte GPA en ontving de meest opmerkelijke onderscheiding in het academische record. Ze ging naar de Harvard Medical School voor haar MD-diploma en studeerde opnieuw af aan de top van haar klas met een onderscheiding met grote onderscheiding. Ze voltooide haar residentie in interne geneeskunde aan de Harvard Medical School / Brigham & Women's Hospital in Boston.
Van daaruit nam Dr. Kohli deel aan een onderzoeksbeurs aan de Harvard Medical School's prestigieuze Thrombolysis in Myocardial Infarction Study Group, een toonaangevende academische onderzoeksorganisatie. Gedurende deze tijd schreef ze enkele tientallen publicaties over stratificatie van cardiovasculaire risico's, ziektepreventie en behandeling, en werd ze een nationaal erkende rijzende ster in de wereld van cardiovasculair onderzoek. Vervolgens voltooide ze een klinische fellowship in cardiologie aan de University of California, San Francisco, gevolgd door geavanceerde fellowship-training in zowel hart- en vaatziektenpreventie als echocardiografie bij UCSF, voordat ze terugkeerde naar Denver om niet-invasieve cardiologie te beoefenen.
