Ik ben meestal niet het soort persoon dat graag in het middelpunt van de belangstelling staat. Maar vanaf het moment dat ik mijn zwangerschap aankondigde tot aan de bevalling, was ik dat wel, zonder het zelfs echt te proberen. En ik vond het een beetje leuk.
Toen werd mijn zoon Eli geboren - en hij stal de show.
Hoi! Hoe gaat het met de baby?
Je hoort vaak dat je eigen behoeften op de achterbank komen als je ouder wordt. En ik dacht dat ik voorbereid was. Ik wist dat ik af zou zien van dingen als gewone douches of happy hour-ontmoetingsplaatsen of een slaapperiode van 8 uur.
Wat ik niet had verwacht, was dat mensen - in ieder geval de meesten van hen, en meestal - veel meer geïnteresseerd zouden zijn in mijn baby dan in mij.
En hoewel het moeilijk en beschamend is om toe te geven, was dat verrassend moeilijk om mee om te gaan.
Ik herinner me de eerste keer dat mijn man Sam en ik Eli meenamen om Sam's grootouders te bezoeken, slechts een paar weken nadat Eli was geboren. We waren altijd dichtbij geweest en hadden graag samen tijd doorgebracht - naar het strand gaan, eten, of gewoon op de bank rondhangen en verhalen uitwisselen.
Maar er veranderde iets toen we die dag het huis binnenliepen. Voordat we Eli zelfs maar uit zijn autostoeltje haalden, drukte iedereen zich meteen om hem heen, koerend en starend. En toen we hem eenmaal hadden uitgeschakeld, bracht hij de rest van de tijd door van de ene geslagen persoon naar de andere. Dat was de hele nacht in een notendop.
Het gaat goed bedankt voor het vragen
(* voegt oogrollende emoji in *)
Ik had het geluk dat familieleden zoveel van mijn zoon hielden. Maar ik was ook maar 3 weken in het moederschap - en een totale ramp.
Ik was nog steeds fysiek en emotioneel verwoest door een enge arbeidservaring en had elk uur dat ik wakker was sinds ik probeerde borstvoeding te geven of te voorkomen dat Eli ongecontroleerd huilde.
Ik sliep niet en at amper.
Kortom, ik was geschokt en wat ik meer nodig had dan iemand om over mijn baby te praten, was dat iemand het trauma erkende dat ik had meegemaakt - en het trauma dat ik voelde alsof ik er nog doorheen ging. Of ik weet het niet, vraag maar eens hoe het met me ging.
Sindsdien zijn er een miljoen gevallen geweest waarin Eli centraal heeft gestaan terwijl ik op de achtergrond was, en meestal het werk deed dat gedaan moest worden om hem gelukkig, gevoed of goed uitgerust te houden.
Zoals toen hij in paniek raakte van overprikkeling op Thanksgiving omdat iedereen hem wilde vasthouden, en ik de rest van de vakantie hem in een donkere kamer moest laten schommelen om hem te kalmeren. Of als ik de helft van het cocktailuur op de bruiloft van mijn zus moest missen omdat Eli borstvoeding moest geven.
Ik voel me zelfs grappig als ik dit schrijf, maar op dat moment had ik het gevoel dat die momenten mij waren ontnomen. En ik wilde gewoon dat iemand dat zou begrijpen - en zou zeggen dat het oké was om er boos over te zijn.
Objectief klinkt het idee om aandacht of leuke ervaringen op te geven in het belang van uw kind ongeveer goed. Hij is de baby en moeders zouden onzelfzuchtig moeten zijn, toch?
Ja, ik herinner me nog hoe het leven was voor de baby
Natuurlijk verleggen we onze focus - maar het maken van die aanpassing was niet gemakkelijk voor mij, en soms voelde ik me er ongemakkelijk bij.
Was er iets mis met mij als ouder omdat ik soms wilde delen hoe mijn dag verliep?
Toen we op een dag naar Eli keken, vroeg een familielid me: 'Wat hebben we gedaan voordat hij werd geboren?' wat suggereert dat het leven zonder hem niet leuk of interessant was.
Ik wilde zeggen: 'We hebben rondgehangen en gepraat over dingen die niet voor baby's bestemd zijn, zoals wat ik heb gedaan of wat je hebt gedaan.' Was dat raar?
Maar ik vind het heerlijk om moeder te zijn
In de loop van de tijd zijn de zaken veranderd.
Ik ben genezen van de bevalling en het leven voor een 13-jarige voelt exponentieel gemakkelijker en lonender dan voor een pasgeborene zorgen, dus mijn behoefte aan enige vorm van validatie is ver weg.
(En als ik het nodig heb, ga ik naar mijn moedervrienden, omdat ze altijd krijgen wat ik doormaak.)
Maar wat nog belangrijker is, ik ben uitgegroeid tot mijn rol als moeder. Ik hou meer van Eli dan van wat dan ook, en meestal ben ik blij dat hij de belangrijkste focus is omdat hij mijn belangrijkste focus is.
En als ik zin heb om over iets anders te praten, verander ik gewoon van onderwerp.
Maar kan iemand alsjeblieft de was doen?
Dus, nieuwe ouders, als je het gevoel hebt dat de schijnwerpers van je zijn afgetrokken en je mist het, dan is dat oké.
Het is normaal om die aandacht te missen, want deze baby's zijn schattig en verdienen de hoofdrol.
Maar wat mensen zo gemakkelijk vergeten, is dat ons leven drastisch is veranderd, we lopen op dampen, ons lichaam doet nog steeds pijn van de bevalling, we willen je graag vertellen hoe we ons voelen, en we willen gewoon dat iemand verdomme doet wasserette.
Marygrace Taylor is een gezondheids- en ouderschrijver, voormalig KIWI-tijdschriftredacteur en moeder van Eli. Bezoek haar op marygracetaylor.com.
