De laatste keer dat ik een goede schreeuwsessie had, was 12 januari 2020 om precies te zijn. Hoe kan ik het onthouden? Omdat het de dag was na de release van mijn memoires en eerste boek, 'Half the Battle'.
Ik voelde een hele reeks emoties en huilde het grootste deel van de dag. Door die tranen kon ik uiteindelijk duidelijkheid en rust vinden.
Maar eerst moest ik er doorheen.
Met de memoires hoopte ik mijn persoonlijke verhaal met psychische aandoeningen te delen, maar ik maakte me ook zorgen over hoe het boek zou worden ontvangen.
Het was geen perfect verhaal, maar ik probeerde zo transparant en eerlijk mogelijk te zijn. Nadat ik het aan de wereld had vrijgegeven, ging mijn angstmeter door het dak.
Om het nog erger te maken, voelde mijn beste jeugdvriendin dat ik haar had afgebeeld als een slechte vriend nadat ze het had gelezen.
Ik voelde me overweldigd en begon alles in vraag te stellen. Zou mijn verhaal mensen wakker maken? Is het duidelijk wat ik op deze pagina's probeer over te brengen? Zullen mensen mijn verhaal ontvangen zoals ik het heb bedoeld, of zullen ze me beoordelen?
Ik voelde me elk moment sceptischer en begon alles te overdenken. Angst kreeg het beste van mij en tranen volgden. Ik pijnigde mijn hersens om te beslissen of ik überhaupt mijn waarheid had moeten delen.
Nadat ik de tijd had genomen om in mijn gevoelens te zitten, voelde ik me sterker en klaar voor de wereld.
De tranen zeiden alles wat ik niet kon. Met die emotionele ontlading voelde ik dat ik stevig in mijn waarheid kon staan en vol vertrouwen mijn kunst voor zichzelf kon laten spreken.
Ik ben altijd een emotioneel persoon geweest. Ik kan me gemakkelijk inleven in mensen en kan hun pijn voelen. Het is iets waarvan ik denk dat ik het van mijn moeder heb geërfd. Ze huilde bij het kijken naar films, tv-programma's, praten met vreemden en bij al onze mijlpalen in onze kindertijd.
Nu ik in de dertig ben, heb ik gemerkt dat ik meer op haar ga lijken (wat geen slechte zaak is). Tegenwoordig huil ik om het goede, het slechte en alles daartussenin.
Ik denk dat het komt omdat naarmate ik ouder word, ik meer om mijn leven geef en hoe ik anderen beïnvloed. Ik denk meer na over wat ik wil dat mijn afdruk op deze aarde is.
De voordelen van huilen
Huilen wordt vaak gezien als een teken van zwakte. Er zijn echter verschillende gezondheidsvoordelen aan af en toe een goede huilbui. Het kan:
- til je op en verbeter je humeur
- helpen bij het slapen
- pijn verlichten
- de aanmaak van endorfines stimuleren
- zichzelf kalmeren
- ontgift het lichaam
- emotioneel evenwicht herstellen
Ik hoorde eens een oudere vrouw zeggen: "Tranen zijn slechts stille gebeden." Elke keer als ik huil, herinner ik me die woorden.
Soms, als de dingen buiten uw macht liggen, kunt u niet veel anders doen dan loslaten. Net als de regen fungeren tranen als een stemmingsreiniger, die het vuil en de opeenhoping wegspoelt om een nieuwe basis te onthullen.
Door uw perspectief te veranderen, kunt u de dingen in een nieuw licht zien.
Laat het stromen
Tegenwoordig houd ik me niet in als ik de behoefte voel om te huilen. Ik heb het uitgelaten omdat ik heb geleerd dat het niet goed is om het vast te houden.
Ik verwelkom de tranen als ze komen, want ik weet dat ik me veel beter zal voelen nadat ze zijn verdwenen. Het is iets waar ik me in mijn twintiger jaren voor zou hebben beschaamd. Ik probeerde het toen zelfs te verbergen.
Nu ik 31 ben, is er geen schaamte. Alleen waarheid en troost in de persoon die ik ben en de persoon die ik word.
De volgende keer dat je zin hebt om te huilen, laat het los! Voel het, adem het in, houd het vast. Je hebt zojuist iets speciaals meegemaakt. U hoeft zich niet te schamen. Laat niemand je uit je gevoelens praten of je vertellen hoe je je zou moeten voelen. Je tranen zijn geldig.
Ik zeg niet dat je de wereld in moet gaan en dingen moet vinden om jezelf aan het huilen te maken, maar als het moment zich voordoet, omarm het dan zonder weerstand.
Misschien merk je dat die tranen een gezond hulpmiddel zijn om je te helpen wanneer je het het meest nodig hebt.
Candis is een auteur, dichter en freelanceschrijver. Haar memoires is getiteld Half the Battle. Ze houdt van spadagen, reizen, concerten, picknicks in het park en Lifetime-films op vrijdagavond.
